Over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga op Blije Boekenwurm, 10 april 2016:
In deze historische roman, geschreven in de briefvorm, speelt de grote 18de-eeuwse romanklassieker ‘De droom van de rode kamer’ van Cao Xueqin een belangrijke rol.
De Britse gezant Macartney weigert in 1792 om voor de keizer neer te knielen en krijgt vervolgens nul op het rekest om handel te drijven. De tolk Vrouwe Cao wordt hiervoor gestraft. Zij was de minnares van – de overleden auteur Cao Xueqin (1715-1763). (…) Cao dient een verzoek in om te worden vrijgelaten. Ze vertelt hoe het meesterwerk van Xequin, ‘De droom van de rode kamer’, tot stand kwam en welke rol zij in dat boek speelt. Het boek is erg populair, het zorgt zelfs voor onrust in China. (…) Cao heeft een leidende rol in het paviljoen. De andere concubines hebben ontzag voor haar. Ze krijgt steeds meer invloed. Maar haar ‘misdaad’ is dat zij als vrouw een roman schrijft in de geest van Cao Xueqin. (…) Lees dit boeiende verhaal.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’
Tag: Cao Xueqin
«Een erg boeiend en ontroerend verhaal dat lang bijblijft.» – Dettie H. Hengeveld
Over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga op Leestafel.info, 28 april 2015:
China eind 18de eeuw. In deze roman in brieven lezen we het verhaal van de vrouwelijke keizerlijke tolk tweede klasse genaamd Cao Baoquin. Zij verblijft in het Paviljoen van de Vergeten Concubines, in feite is het een fraaie naam voor het afgesloten verblijf na verbanning van het keizerlijke hof. […] In haar brieven aan de keizer vraagt ze om vrijlating en vertelt ze hoe het meesterwerk van Xequin Droom van de Rode Kamer tot stand kwam en welke rol zij in dat boek speelt. […] De brieven van Cao Baoquin zijn met veel omzichtigheid geschreven, Zij probeert zoveel mogelijk de keizer te eren maar evengoed zegt zij in alle voorzichtigheid en met veel egards wat zij op haar hart heeft. De taal die zij gebruikt is voorzien van vele bijzinnen en uitweidingen om vooral de keizer niet te ontrieven. Het is verbluffend hoe Pim Wiersinga zich heeft weten te verplaatsen in de taal, tijd en omstandigheden van Cao Baoquin.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’
«Een gedurfd boek.» – Zadok Samson
Over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga op Boekennieuws.nl, 29 januari 2015:
Een historische briefroman die zich afspeelt in het China van 1792. De brieven zijn vooral geschreven door het hoofdpersonage, Vrouwe Cao, een tolk. (…) Vrouwe Cao schijnt af te stammen van een schrijver, Cao Xueqin, die in 1763 overleed. Xueqin schreef ooit het boek ‘Droom van de Rode Kamer’ en deze wordt tijdens de gevangenschap van Vrouwe Cao uitgegeven. Het volk is er dol op, het Hof minder (…) Het sterkste element van het boek is vooral de stijl waarin het is geschreven. Het neigt naar het theatrale, maar Wiersinga hanteert met strakke hand een mooie, poëtische stijl met daarin veel beelden en metaforen. Het is soms of de vraag of men ook echt op een dergelijke wijze met elkaar communiceerde, esthetisch gezien is het erg knap gedaan. (…) Zeker lezers die geïnteresseerd zijn in Chinese geschiedenis zullen aan hun trekken komen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’
«Opvallend is het bloemrijke taalgebruik.» – Maaike de Wijs
Over ‘Het Paviljoen van de Vergeten Concubines’ van Pim Wiersinga in China nu, 21 maart 2015:
Vrouwe Cao is Keizerlijk Tolk Tweede Klasse, maar diep van binnen voelt zij zich vooral auteur. Zij wordt verbannen naar het Paviljoen van de Vergeten Concubines omdat de man voor wie zij tolkte, de Brit Macartney, weigerde een koutou (vereringsgroet) uit te voeren voor de Keizer. Omdat de gezant moeilijk kon worden gestraft voor deze impertinentie, diende de tolk zijn plaats te vervangen. Zij werd verbannen, maar zij doet een beroep op haar talent om zichzelf vrij te pleiten. Eerst vraagt zij via brieven om penseel en papier: ‘Zonder de rietpen verkommert de geest, zonder papier verdorren ideeën. De Majesteit zal dit wel weten: hij is immers zelf dichter!’ Later vraagt zij zelfs toestemming om de Keizer bij te praten over Droom van de Rode Kamer. Zij was namelijk gezellin van Cao Xueqin, de beroemde auteur van dit boek. Hoe meer brieven zij schrijft, des te meer zij vertelt over Cao Xueqin en zijn roman. (…) Of het door de situatie komt of niet, opvallend aan de brieven van vrouwe Cao is vooral het bloemrijke taalgebruik. Dit is interessant, want een belangrijk thema van Droom van de Rode Kamer is de Tuin van het Grote Uitzicht. (…) Er staat ontzettend veel informatie in over de tijd waarin de roman speelt, namelijk het eind van de achttiende eeuw. Voor het Keizerrijk China was dit een roerige tijd. (…). Overigens is ook de literaire inquisitie die onder het bewind van de Qianlong-keizer tot volle wasdom kwam, duidelijk voelbaar. Wat het literaire thema betreft zal wie Droom van de Rode Kamer heeft gelezen, daarvan veel elementen herkennen, niet alleen uit de roman van Cao Xueqin zelf, maar ook van alle discussie daaromheen. Omdat die roman zo enorm populair was en nog steeds is in China, is het mooi om te zien dat zo de inhoud ook voor een westers publiek meer bekendheid krijgt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’
Radiogesprek met Pim Wiersinga over zijn nieuwe roman ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’
Peter de Rijk interviewt Pim Wiersinga op Amsterdam FM Radio, 19 januari 2015:
Zowel in Nederland als in België wordt ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ gezien als een van de opvallendste romans van najaar 2014. Literatuurplein schrijft: ‘Behoort tot het beste dat 2014 heeft mogen bieden’ en het Belgische boekenblog Ansiel neemt het boek op in zijn ‘Top-20 van 2014’. Met ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ voegt Pim Wiersinga een nieuwe Chinaroman toe aan de Nederlandse literatuur. In deze historische roman, geschreven in de briefvorm, speelt de grote 18de-eeuwse romanklassieker ‘De droom van de rode kamer’ van Cao Xueqin een belangrijke rol. Pim Wiersinga vertelt in een interview door Bert van Galen en Peter de Rijk uitgebreid over deze bijzondere roman. Het boekenuur in het programma ‘Kunst & Cultuur’ op Amsterdam FM-Radio wordt live vanuit de Openbare Bibliotheek Amsterdam uitgezonden tussen 16.00 en 17.00 uur.
Luister hier naar de uitzending
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’
«Behoort tot het beste dat 2014 heeft mogen bieden.» – Ezra de Haan
Over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga op Literatuurplein.nl, 27 december 2014:
Het paviljoen van de verloren concubines is het verslag van een schaakspel in brieven, laat zien dat zorgvuldig componeren en schrijven meer teweeg kan brengen dan droge, rappe rapportage. Wat mij betreft is deze roman een wonder van vernuft. Wiersinga weet niet alleen het China van die dagen tot leven te wekken, hij beheerst de merites van de correspondentie tot in alle finesses. Zonder dat je het weet, lees je die brieven alsof ze aan jou waren geadresseerd. Die nette platitudes neem je voor lief, net zoals zij, in die tijd ze overgeslagen hebben. Het gaat om de brief, om dat wat de woorden verhullen, wat ze onthullen en wat er tussen de regels staat. Als ze er al staan, want een goed verstaander begrijpt dat ook deze brieven van Cao haar weergave van de gang van zaken is. En of alle brieven aanwezig zijn… ook dat weten we niet. Het politieke steekspel van toen, het op eieren lopen, het op kousenvoeten langs drentelen, niet willen storen, lastig willen vallen, om dan toch iets te berde te willen brengen, daar gaat het in deze roman om. (…) Pim Wiersinga bewijst met Het paviljoen van de vergeten concubines weer helemaal terug te zijn. Voor dit soort boeken werd ooit de roman uitgevonden.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’
«Knap aangehouden gedragen toon in deze ‘18de-eeuwse’ briefroman.» – M.A. Leenhouts
Over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga voor NBD/Biblion, 8 december 2014:
Veel Chinaromans kent de Nederlandse literatuur niet, maar naast Slauerhoff, Christine D’haen en Allard Schröder, schreef ook Pim Wiersinga, in zijn debuut ‘Honingvogels’, al over China. Nu keert hij er terug met een historische roman die als verrassend uitgangspunt ‘De droom van de rode kamer’ heeft: de grote 18de-eeuwse romanklassieker van Cao Xueqin. De auteur voert een keizerlijke tolk op, Vrouwe Cao, die ooit de minnares van de schrijver was en model zou hebben gestaan voor de heldin van de Droom. Hij weet goed dat zulke verbanden tussen ware personen en romanpersonages Chinese lezers tot op heden bezighouden, en ook de manier waarop hij het boek verbindt met maatschappij en politiek is beslist Chinees te noemen. Westerser, en vrijer, is hij in de interculturele dimensie die hij toevoegt: van de botsing met het Britse rijk tot een liefdesintrige met de Nederlandse VOC-er Titsingh, inclusief een onverbloemde hartenkreet over het belang van vertalingen! Veel misschien, maar de schrijver is soeverein in zijn stijl, de knap aangehouden gedragen toon van deze ‘18de-eeuwse’ briefroman.
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’
Meer over Pim Wiersinga
«Levendige roman met grote verbeeldingskracht geschreven.» – Jelle Jeensma
Over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga in Uit de school geklapt (ScriptPlus, Hogeschool van Amsterdam), 24 november 2014:
Schrijven veel jonge schrijvers in hun romans hun trauma’s van zich af, senior schrijver Pim Wiersinga, die gestaag aan zijn oeuvre werkt, zoekt het verder van huis. Zo speelt zijn debuut ‘Honingvogels’ zich af in Antwerpen, in de jaren twintig van de vorige eeuw. Zijn kloeke ‘Gracchanten’ heeft het Romeinse Rijk, in de tweede eeuw voor Christus, als decor. In het pas verschenen ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ brengt Wiersinga het achttiende-eeuwse China tot leven. Een verrassende roman in brieven, waarbij de auteur uiteenlopende stijlen hanteert. En vooral: een roman over romans.
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’
« * * * * * Het mogen ook wel eens Nederlandstalige sterke boeken zijn, die goed verkopen.» – André Oyen
Over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga op Iedereenleest.be, 21 oktober 2014:
Wiersinga heeft een heel originele roman geschreven verteld uit het standpunt van een Chinese vrouw. Er zit heel veel spanning in en de ethische vraagstukken worden bijzonder goed en duidelijk aangebracht. De brieven geven de verhoudingen goed weer en het ouderwetse nogal stroeve taalgebruik is ook passend. Dit valt pas goed op wanneer je de brieven van de Nederlandse ambassadeur gaat vergelijken met die van de Chinese mannen. Een werk dat lichtjes doet denken aan ‘De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet’ van David Mitchell. Wat mij betreft een boek dat een massa lezers verdient, het mogen ook wel eens Nederlandstalige sterke boeken zijn, die goed verkopen.
Lees hier de recensie of hier
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’
«Mooi vind ik het subtiele machtsspel en het steeds verschuivende perspectief.» – Alek Dabrowski
Over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ van Pim Wiersinga op Radio Rijnmond, 16 oktober 2014:
‘Het paviljoen van de vergeten concubines’ speelt zich af in het achttiende-eeuwse China. Hoofdpersoon is de tolk Cao. Zij is verbannen naar het paviljoen omdat een Britse gezant waarvoor zij tolkte zich niet aan de etiquette hield. (…) Als lezer vraag je je steeds meer af hoe de onderlinge verhoudingen precies in elkaar zitten en in hoeverre de personages de waarheid spreken in hun brieven. Tradities en etiquette spelen hier doorheen een belangrijke rol. Cao wil graag bij een geliefde van haar zijn, de Nederlandse ambassadeur Isaac Titsingh. Maar wanneer de keizer haar gelast met hem te trouwen weigert zij dit. (…) Mooi vind ik het subtiele machtsspel en het steeds verschuivende perspectief. (…) Over de vorm heeft Wiersinga denk ik heel goed nagedacht. Het is een knappe constructie. De brieven geven de verhoudingen goed weer en het ouderwetse taalgebruik is passend.
De recensie werd uitgezonden in het programma Rijnmond Nu Mediacafé en is hier na te lezen op blog Uitgelezen Boeken
Meer over ‘Het paviljoen van de vergeten concubines’