Caraïbische letteren – Uitgeverij In de Knipscheer

«Als ik neger, zwart en blackie in een verhaal heb bedoel ik neger, zwart en blackie.» – Annel de Noré

Annel-2002 Annel de Noré tijdens optreden in Winternachten 2002 – foto Serge Ligtenberg

Met name haar verhalen in de bundels ‘Het kind met de grijze ogen’ en ‘Vers vlees oud bloed’ worden in recensies wel vergeleken met het werk van Roald Dahl. In een e-mailbrief aan vrienden en relaties schrijft ze o.a.:
«(…) Ik verbeeld me niet (…) dat ik een goede schrijver ben of dat ik ( ooit) aan iemand als Roald Dahl, een van mijn schrijfhelden, zal kunnen tippen maar wanneer de woorden slecht en schrijfster na mijn dood niet meer mogen dan graag een paar ooggetuigen (leesgetuigen) van wat ik nooit zou willen dat met mijn schrijfsels gebeurt. (…) Aan Suriname zijn wij verpand. Overal elders zijn wij vreemdelingen. In sommige landen blijven wij ongewenste vreemdelingen, allochtonen, knuffelnegers, werkschuw tuig, stontyi-trekkers zolang de voorraad strekt en onze kleur niet blank genoeg is tot in het achtste geslacht of ons haar niet glad genoeg is. En mijn haar bijvoorbeeld is gewoon en blijft gewoon kroezig. Het zit op niemands hoofd behalve op dat van mij en moet niemand hinderen en ik heb geen eufemisme nodig want het is geen wan- of misdaad. En alle mensen die zich beledigd voelen door mij? Heb je negerbloed of Egyptisch of Marokkaans of Joods bloed? Heb je krullend haar of kroes haar. KROES is geen ziekte. Als het een ziekte was: a no bay yu bay en. A so yu tan. En als het een ziekte was: elke ziekte heeft een naam. Geen enkele ziekte heet … Hoe erg die ziekte ook is. Ik mag wel AIDS hebben, maar o wee, geen negerbloed. O pe so? Waarom doen mensen alsof het een belediging is dat ik gekleurd ben, kroezig haar heb, negerbloed, rimpels, grijs haar en aartslelijke handen en een konijnenbek heb. En ik ben een VROUW. Al hoeft niemand die feiten te verdoezelen, ik wil evenmin dat die te onpas worden aangehaald. Dat weer niet. En behandel me menswaardig. (…)»
Lees hier de hele brief
Kijk hier naar interview over ‘Lambarosa’ uit 2021
Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Werk vol licht en dankbaarheid en nergens pathetisch.» – Louis Smit

VoorplatEcuryDoor jou-75 Over ‘Door jou mag ik er zijn’ van Giselle Ecury voor NBD/Biblion, 9 februari 2023:
De vormvrije gedichten gaan over liefde, weemoed en verdriet om de dood. Het blijkt dat ze een enorme hondenliefhebster is, die een hond affectie toedicht en zich blij toont dat hij ‘niet wegloopt maar blijft’. In deze bundel staan 86 gedichten, waarin de weidse beelden aanspreken: deinende koralen, de blauw kabbelende zee, de helwitte zon. Het decor dwingt bijna tot het leggen van een verband met de zonnigheid van Aruba, het geboorte-eiland van de dichteres. Gestorven geliefden en het gemis van moederschap worden niet onbesproken gelaten, toch is het werk vol licht en dankbaarheid en nergens pathetisch. Daarom zal de bundel, smaakvol uitgegeven met een kleurige omslagillustratie, vooral mensen aanspreken die in poëzie een positieve levensinstelling waarderen. Bundel van een dichteres die in 1953 op Aruba werd geboren en op haar zesde naar Nederland kwam. Ze werkte in het onderwijs. Naast poëzie schrijft ze ook romans. Advies: aanschaffen.
Meer over ‘Door jou mag ik er zijn’
Meer over Giselle Ecury bij Uitgeverij In de Knipscheer

«De taalbehandeling van De Noré is – érg sterk.» – Willem Thies

Opmaak 1 Over ‘Berichten uit het verleden. Pemba doti’ van Annel de Noré:
Het is al een erg meerduidige en fascinerende roman; spannend tot het eind. De ‘ware toedracht’’ (en ontknoping) is niet zonder meer duidelijk. De stem/stijl van De Noré is krachtig; zij is echt een goede verteller; zij zet protagonist Dorothy zéér overtuigend en geloofwaardig neer; zelfs haar idioom/idiolect verandert in de loop der roman, zij gaat… bijna raaskallen, bombastisch spreken, ontregeld. Die taalbehandeling van De Noré is – érg sterk. Het is dus echt een goed boek!
Meer over ‘Berichten uit het verleden. Pemba doti’
Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer

«De muzikaliteit van deze poëzie is groot.» – Herbert Mouwen

VoorplatLoslaten-75 Over ‘Loslaten zullen ze nooit meer’ van Marius Atmoredjo op Meander, 9 januari 2023:
(…) De haast onderkoelde wijze van beschrijven, van registreren treffen we [behalve in het openingsgedicht ‘Tastbaar’] ook aan in de andere gedichten van deze bundel. Het effect is dat achter de woorden en zinnen van de gedichten een schat aan emoties schuilgaat die bij het lezen loskomt. (…) Verhalen die mondeling van generatie op generatie zijn doorgegeven, zijn in principe niet tastbaar, totdat ze worden opgeschreven en dat heeft Marius Atmoredjo met subtiel geschreven gedichten op fraaie wijze gedaan. (…) De muzikaliteit van deze poëzie is groot. Het is duidelijk dat de klankrijkdom en de speelse ritmiek die ook kenmerkend is voor de orale literatuur in deze gedichten terugkomt. Atmoredjo’s bundel ‘loslaten zullen ze nooit meer’ verdient als unieke Surinaams-Javaanse poëzie een prominente plaats tussen de vele, markante uitgaven die de Surinaamse vertelkunst de laatste decennia heeft voortgebracht. (…) De bundel past ook in de discussie over de verwerking van het slavernijverleden in Suriname en andere overzeese gebieden, een woordentwist die dan weer begripvol dan weer grimmig is. In ‘Blindelings’ dicht Marius Atmoredjo: ‘Nu mijn omgeving / steeds in omvang krimpt / behoort dit tot mijn vergezicht’. Dit is voor elke lezer een strofe om over na te denken.
Lees hier de recensie
Meer over Marius Atmoredjo bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Op zoek naar harmonie en heling in een tot op het bot getroebleerde maatschappij.» – Wim Rutgers

VoorplatDameAvond-75 Over ‘Dame van de avond en het berouw van Benaro’ van Diana Lebacs in Antilliaans Dagblad, 7 januari 2023:
(…) De roman kan gelezen worden als een pleidooi voor zuiverheid in de politiek en het menselijk bestaan in het algemeen. (…) Op het congres ontmoet Benaro een persoon die ‘als twee druppels water’ op de minister-president van zijn eiland Curaçao lijkt. Dat leidt dan tot het dubbelgangersmotief, dat uitgangspunt is voor het diepere thema van deze roman: is het via experimenten en kuren mogelijk om een dominant conflictmodel zoals in politiek en sociaal-maatschappelijk leven gebruikelijk is, om te buigen naar een harmoniemodel? Of is zo’n gedachte niet meer dan een sprookje waar in de dagelijkse realiteit geen mogelijkheden toe zijn? (…) Met ‘Dame van de avond en het berouw van Benaro’ heeft Diana Lebacs een sprookjesachtig verhaal geschreven met een dominante moraal. Ze heeft met de ‘dama di anochi’ en de ‘dubbelfiguur’ twee verhaallijnen uitgezet die elkaar in het hoofdpersonage Benaro kruisen. De roman eindigt met een sterk aangezette expliciet geformuleerde moraal, waar het eiland Cura-çao naar een veronderstelde betekenis van het woord, weer het oorspronkelijke eiland van ‘genezing’ wordt. De roman heeft zo een karakter gekregen van een sprookjesachtige queeste op zoek naar harmonie en heling in een tot op het bot getroebleerde maatschappij, veroorzaakte door een koloniaal verleden en een corruptief heden. (…)
Wim Rutgers was van 2007 t/m 2021 buitengewoon hoogleraar Caraïbische letterkunde aan de UNA op Curaçao.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Dame van de avond en het berouw van Benaro’
Meer over Diana Lebacs op deze site

«Taalliefhebber Ini Statia debuteert als dichter.» – Oscar van Dam

VoorplatLiefde-75 Over ‘In naam der liefde’ van Ini Statia op Caribisch Netwerk, 27 december 2022:
(…) Op het Curaçaose Wilhelminaplein lacht Ini Statia een beetje verlegen, maar eigenlijk is ze best trots op haar boek. (…) “Het zijn gedichten die ik heb geschreven over een bepaalde periode. In de aanloop naar mijn zeventigste verjaardag, nam ik de tijd en de rust om ze te lezen, waar nodig aan te passen, nieuwe te schrijven en uiteindelijk te publiceren.” Drie woorden die bij haar blijven hangen, als ze de gedichten dan leest: Kracht, heling en hoop. (…) Ik realiseerde me dat er zowel gedichten in het Papiaments, Nederlands als Engels waren. Ik wilde niet voor één taal kiezen.” (…) In het jaar dat zij zeventig is geworden, heeft Ini Statia een van haar dromen waargemaakt. De taalliefhebber debuteert als dichter en brengt een boek uit in drie talen. (…) De bundel opent met het gedicht ‘Mijn taal en ik’, dat daarna in het Papiaments is afgedrukt (‘Mi lenga ku mi’) en daarna in het Engels (‘My language and I’). (…)
Bron
Meer over ‘In naam der liefde’
Meer over Ini Statia op deze site

«Sterke visuele taal in prachtige gedichten vol engagement.» – André Oyen

VoorplatLiefde-75 Over ‘In naam der liefde’ van Ini Statia op Ansiel, 20 december 2022:
(…) Ini Statia wil zich met het totale leven verbinden, blijven leren, haar nieuwsgierigheid en creativiteit blijven voeden en aan de duurzame ontwikkeling van haar taal, literatuur en gemeenschap bijdragen. ‘In naam der liefde’ is het resultaat van dit alles samen. (…) De ‘creoolse vrouw’, die “zich hecht aan de grond, glimt van trots in de brandende zon, verbindt en vertakt zich, leeft voort, vurig en veerkrachtig, onaantastbaar”, is haar bijzonder lief maar Ini Statia durft haar ook kritisch toe te spreken. Ze maant haar aan om op te staan en zich los te maken van de ondermijnende patronen die het systeem opdringt. Ini Statia bouwt met een sterke visuele taal prachtige gedichten op vol engagement maar die ook de geur en de kleur van de Cariben uitstralen.
Bron
Meer over ‘In naam der liefde’
Meer over Ini Statia op deze site

«Mysterieuze kanten van een menselijk karakter raak en spannend beschreven.» – André Oyen

VoorplatHandenwassen-75 Over ‘Handen wassen’ van Eric de Brabander op Ansiel, 18 december 2022:
(…) ‘Het dilemma van Otto Warburg’ was voor mij het boek van het jaar 2016! Het verenigt de Europese en de Caribische geschiedenis van de twintigste eeuw in romanvorm en het levert belangrijke vragen op rond ethiek, moraliteit en Darwinisme. En nu is er van Eric de Brabander ‘Handen wassen’, een indringende roman die de feilbaarheid van de mens thematiseert: zijn donkere, verborgen kanten en de liefde binnen een relatie die niet standhoudt, liefde die opraakt. (…) Soms blijkt de persoon die we zo goed dachten te kennen over een gruwelijke tweede persoonlijkheid te beschikken. En dat ontdekt Helena nadat ze in contact gekomen is met Solange, de ex van Piet en haar dochter Alwina. Piet heeft een aartsdonkere kant die verschillende slachtoffers gemaakt heeft. (…) ‘Handen wassen’ is een heel confronterend boek dat heel raak en spannend de mysterieuze kanten van een menselijk karakter beschrijft.
Bron
Meer over ‘Handen wassen’
Meer over Eric de Brabander bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Stevige thematiek wordt niet geschuwd in bijzondere gedichtenbundel.» – Jos Damen

VoorplatLiefde-75 Over ‘In naam der liefde’ van Ini Statia voor NBD/Biblion, 21 december 2022:
‘In naam der liefde’ is in drie opzichten een bijzondere gedichtenbundel. (1) Het is de debuutbundel van Ini Statia (van Bonaire, Groningen en Aruba), die hiermee op bijna 70-jarige leeftijd een carrière als redacteur en taalplanner een nieuwe richting geeft. (2) Het is een drietalige bundel, in het Nederlands, Papiaments en Engels – alle drie van de hand van de auteur zelf. (3) De thematiek is het persoonlijk leven. De stijl is gevoelig, soms neigend naar sentiment. Zoals Statia in het nawoord zegt, zijn het gedichten voor “kracht, heling en hoop”. ‘In naam der liefde’ is een goed leesbare bundel, met dertig (x drie) gedichten, zonder rijm. Stevige thematiek wordt niet geschuwd, zoals in het gedicht ‘De stilte voorbij’, waarin een wijnglas de herinnering oproept aan een avond met een “schending” door een “welbespraakt wit roofdier”. Statia staat heel duidelijk met voet en geest aan beide kanten van het koninkrijk. Ook letterlijk: de lijn loopt van het gedicht ‘In memoriam Tip Marugg’ tot een gedicht dat werd geïnspireerd door Rutger Kopland. Bijzondere gedichtenbundel. Debuut van Ini Statia (70). Drietalig (Nederlands, Engels en Papiaments) en zeer persoonlijk. Geworteld in de Nederlandse Antillen, met Groningse links.
Meer over ‘In naam der liefde’
Meer over Ini Statia op deze site

«Verhaal over relaties van “schandaal, schaamte en schande” waarin roddel en zwijgend verbergen belangrijk zijn.» – Wim Rutgers

VoorplatHandenwassen-75 Over ‘Handen wassen’ van Eric de Brabander in Antilliaans Dagblad, 19 december 2022:
(…) ‘Handen wassen’ is een titel met meervoudige betekenis en associaties, niet alleen omdat het verhaal speelt in de coronatijd, en bovendien nog, voor de meer bijbel-vaste lezer, het Bijbelverhaal van Pilatus die zijn handen waste toen hij Jezus veroordeelde, maar ook het bekende ‘labamentu di man’ de nabetrachtenis onder het genot van een drankje over een overledene. (…) ‘Handen wassen’ is een verhaal over relaties van “schandaal, schaamte en schande” en velerlei ingewikkelde relaties tussen tal van personages, zowel tussen de hoofdpersonen als de figuranten, relaties zoals man-vrouw-relaties en meer specifiek relaties in en buiten het huwelijk, relaties tussen ouders en kinderen, tussen vrienden onderling, angstvallig geheim gehouden maar desondanks bij de buitenwacht alom bekende relaties, en aan het eind een lesbische relatie tussen Alwina en haar psychologe en therapeute, en daarenboven herhaaldelijk de relaties van de personages ten opzichte van hun eiland Curaçao. (…) De relatie van de personages met hun eiland, “de doodzieke illusie die Curaçao heette” is tot slot nog een voorbeeld van de vele soorten relaties in dit verhaal. (…) In de ingewikkelde maar kleine kring van eilandelijke relaties zijn roddel en zwijgend verbergen belangrijk, waarbij dikwijls “de laatste die het te weten komt, de bedrogene zelf is”. Pas als het zwijgen verbroken wordt, zijn oplossingen mogelijk. (…)
Wim Rutgers was van 2007 t/m 2021 buitengewoon hoogleraar Caraïbische letterkunde aan de UNA op Curaçao.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Handen wassen’
Meer over Eric de Brabander bij Uitgeverij In de Knipscheer