Over ‘Pleisterplaats Belleville’ van Peter Lenssen op Alles over boeken en schrijvers, 29 mei 2018:
Wat kan die man toch schrijven, deze Peter Lenssen. Na ‘Mijnverdriet’ en ‘Bitterdagen’ is dit het derde boek dat ik van hem lees. Elke keer voel ik mij, door beschrijvingen van het landschap, de plekken waar hij rondloopt, maar ook de interacties tussen, en de mijmeringen van zijn personages het verhaal ingezogen. (…) Iemand, we weten nog niet wie, zwoegt zich een weg door Belleville. Hij gromt, rouwt, monstert deze wijk. “Je zou willen dat de straatkeien er al lenteachtig bij lagen. Met hun gladgewreven glimkoppen doen ze het meest denken aan een stoet schildpadden. Straks zullen de schaduwen als ineengekrompen pochels aan de voeten van de bomen samenballen” (pagina 8). Hoezo een revolutionair verleden? Voor hem geen glorie, slechts zwart, zwart, zwart, alles! Paul, hij heeft inmiddels een naam, van beroep journalist, die zich bezighoudt met het verhalen van alle ver weggestopte en vervolgde mensenrechtenactivisten van over de hele wereld, is diep in rouw. Zijn grote liefde John is oeverleden, Op dezelfde dag als de terroristische aanval in Parijs. (…) Maar uiteindelijk komt er toch beweging in hem. Zijn oude buurvrouw Félice heeft hem nodig, om eens samen een boodschapje te doen. Hierover schrijft Lenssen zo ontroerend mooi. (…) Peter Lenssen schreef met Pleisterplaats Belleville een supernoodzakelijk boek. Een pleidooi om alert te blijven. Je niet te laten misleiden door mooie praatjes van wie dan ook, je niet te laten indommelen door mooie beloften. Altijd wakker te blijven, je mondje te roeren teen discriminatie op welk terrein dan ook. Geweldig!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Pleisterplaats Belleville’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer