Tag: cindy kerseborn

foto links Raj Mohan, rechts Ruth San A Jong

In de aanloop naar onze Caraïbische boekpresentatie ‘Welkom in het Kleurrijk’ op 8 september jl. in Theater Podium Mozaïek plaatsten we als aankondiging een Facebookbericht met het verzoek het te delen. Sinds jaar en dag was Cindy Kerseborn een van de trouwste ‘delers’ van onze berichten over activiteiten met betrekking tot Suriname en de Antillen. Dit keer ontbrak ze op het lijstje ‘facebookbericht gedeeld door’, maar Cindy trok wel vaker en graag de wijde wereld in: New York, Suriname, Curaçao. Nu realiseer ik me dat ze afwezig was en te druk met de voorbereiding van een veel verdere reis. Op 17 september 2019 overleed ze.

Het was 2007 toen ze direct contact zocht met de uitgeverij. De uitgeverij was bezig met de productie van een niet eerder gepubliceerd manuscript van de in 2000 overleden Edgar Cairo van wie In de Knipscheer voor het laatste in 1985 een nieuwe titel had uitgegeven. Het ging in 2007 om ‘De smaak van Sranan Libre’, een korte troost- en verzetsroman die Cairo 25 jaar daarvoor schreef in december 1982, in de ‘rouwweek’ na het bloedbad van Paramaribo en ter herdenking van dit ‘jubileum’ op 8 december 2007 het licht zou zien. Cindy kwam die zomer van 2007 langs om te vertellen over haar plan een documentaire te maken over Edgar Cairo. Nu weet ik als uitgever als geen ander hoe moeilijk, zeg maar onmogelijk, het is de nagedachtenis aan en geschreven erfenis van een overleden auteur levend en leesbaar te houden voor ook nieuwe generaties van lezers. Wat met de late publicatie van ‘De smaak van Sranan Libre’ niet lukte, nl. een jongere doelgroep bereiken, lukte Cindy Kerseborn wel met haar documentaire ‘Edgar Cairo: Ik ga dood om jullie hoofd’ uit 2010: zij wist eigentijdse rappers en spoken word-artiesten te interesseren voor de ‘straattaal’ van Edgar en ook voor zijn grote talent als performer.

In 2013 maakte ze de documentaire over de Antilliaanse schrijver van Curaçao Frank Martinus Arion. Maar het bijzondere talent van Cindy Kerseborn zou nog een keer tot uiting komen in de documentaire ‘Astrid H. Roemer: De wereld heeft gezicht verloren’ die in 2015 uitkwam. Astrid Roemer beleefde haar hoogtijdagen als auteur in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw, leidde toen al bijna twee decennia een stil leven buiten de publiciteit in diverse buitenlanden en raakte zo letterlijk uit zicht bij jongere lezers. Voor mij leidt het geen twijfel dat deze film de beslissende impuls was het oeuvre van Roemer in 2016 te bekronen met de P.C. Hooftprijs.

Cindy, bedankt dat je deze auteurs een langer leven hebt gegeven.

franc knipscheer