Over ‘Tyfoon’ van Rob Verschuren in Azië Magazine (jrg. 2, nr. 4), 12 december 2018:
Dit verhaal speelt zich af in een visserswijk in een dorp, ‘waar het altijd naar vis rook. Naar rotte vis, gedroogde vis, gezouten inktvis en naar de zwarte dampen van de vissausfabriek, die op sommige dagen alle andere geuren overstemden’. Het land wordt niet nader genoemd, maar het is duidelijk dat het gebaseerd is op Vietnam. Er is sprake van een jonge vorst, die een zeer luxe leventje leidt, waartegen de bevolking in opstand komt. Er volgt een oorlog, met een verdeling van het land in Noord en Zuid. Later wordt het land weer een geheel, onder een communistisch bewind. Maar zoals altijd spelen zich onder invloed van de Grote Gebeurtenissen, zoals die in de geschiedenisboeken belanden, ook vele kleine drama’s af, naast verhalen waarin het de mensen goed gaat. Behalve een ontroerend verhaal over een bijzondere driehoeksverhouding, is het een kroniek van een veranderende samenleving, waarin traditionele waarden goedschiks of kwaadschiks plaats moeten maken voor nieuwe.
Meer over ‘Tyfoon’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: communisme
«Rob Verschuren komt met een eigen geluid.» – Olivier Rieter
Over ‘Tyfoon’ van Rob Verschuren op Literair Nederland, 26 oktober 2018:
(…) Rob Verschuren komt met een eigen geluid. Het is moeilijk hem te situeren in het Nederlandse literaire landschap. Hij woont al decennia in het buitenland, de laatste jaren in Vietnam, en dat is te merken in de thematiek van deze dunne roman. Tyfoon past niet bij een nationale traditie van calvinistisch spruitjesproza en misschien ook niet bij de tijdgeest in Nederland (en elders in Europa), waar nog maar weinig belangstelling lijkt te zijn voor wat er buiten de landsgrenzen gebeurt. (…) Het is prettig als een Nederlandse schrijver eens wat verder kijkt dan de polder. (…) Als Verschuren zich had geconformeerd, in stijl (maar ook in thematiek en locatie) aan wat in de Nederlandse letteren gebruikelijk is, hadden we een passage als deze moeten missen: ‘Lang nadat de trein was verdwenen, konden ze hem nog horen loeien als een verre krijgshoorn die ten aanval riep, en daarna, toen alle achterblijvers waren vertrokken en ze alleen op het perron stonden in de bleke lichtplas van een lamp die zwaaide in de wind, als een langzaam uitdovend gejammer op een verlaten slagveld bij het vallen van de nacht.’ Dit is stilistiek die iets van de lezer vraagt, omdat deze zin zijn geheimen niet meteen prijs geeft. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Tyfoon’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Tsunami vol van ontmoetingen, bespreekgevallen, affaires, zelfreflectie en zelfspot.» – Mari van Rossem
Over ‘Nuttige idioten’ van Els de Groen in Brabants Dagblad:
“In ‘Nuttige Idioten’ gaat het om meer dan alleen de Oost-West relatie. De twee grote ideologieën van de 20e eeuw zijn namelijk mislukt: het communisme ging ten onder aan bureaucratie en corruptie, het kapitalisme worstelt met een groeiende kloof tussen arm en rijk en met financiële en ecologische crises. Er is dus behoefte aan een derde weg, maar populisme en nationalisme verhinderen dat proces. Die eerstgenoemde -ismen zijn brokstukken uit het verleden, geënt op muren, slagbomen en het benoemen van zondebokken. Ze gaan voorbij aan het feit dat de wereld door het internet -dat alle mogelijke muren deletet- volstrekt veranderd is.”
Lees hier het artikel
Meer over ‘Nuttige idioten’
«Met kennis van zaken geschreven.» – Jef Abbeel
Over ‘Nuttige idioten’ van Els de Groen voor Biblion, 23 januari 2016:
De titel verwijst naar mensen die, zoals de schrijfster, veel naar het Oostblok reisden. Ze beschrijft haar ontvangst in Moskou door de Schrijversbond, lege winkels, dat kranten zwegen over de Tsjernobyl-ramp (1986), hoe moeizaam contacten verliepen en hoe die schrijvers zich voelden en gedroegen als ze hier op bezoek kwamen. Ze beschrijft de veranderingen in 1989-1990, het uiteenvallen van de USSR, de breuk met de Russische schrijvers, de snelle revival van de orthodoxe kerk na de val van het communisme. Ze betreurt het uiteenvallen van Joegoslavië, het nationalisme, de etnische schoonmaak (de genocide op Albanezen, moslims en Roma). Ze vertelt dat Bulgarije, net zoals de DDR, concentratiekampen had. En over corruptie, vervuilde natuur, getto’s, massaal misbruik van westers geld na de toetreding tot de EU. Ze meldde dat allemaal aan het Europees Parlement. Er volgde geen reactie. Ze vertelt over de verwoestingen in Irak en de gevolgen van 500 ton ‘depleted’ uranium uit de oorlogen van 1991 en 2003. Ze eindigt met de oorlog in Oekraïne en de moord op Boris Nemtsov (27 februari 2015), omdat hij kritiek uitte op de Russische inbreng. Met kennis van zaken geschreven. Met weinig lichtpuntjes: het onbegrip tussen west en oost is, ondanks de val van de Muur, overeind gebleven.
Meer over ‘Nuttige idioten’
Schrijfster Els de Groen over haar essay ‘Nuttige idioten’
Over ‘Nuttige idoten’ van Els de Groen in Brabants Dagblad, 22 oktober 2015:
Ze schreef de nodige kinderboeken en romans, reisde veel rond in het voormalige Oostblok, zag daar zowel de mislukkingen van het communisme als het falen van het kapitalisme en was jarenlang lid van het Europees Parlement. Vanuit de vele ervaringen die ze her en der opdeed, schreef auteur Els de Groen een nieuw essay met als titel ‘Nuttige idioten’. Ze gaat in het boek in op grensoverschrijdende problemen uit het heden, waarbij ze ook een sprong naar het verleden maakt. Zelf zegt ze over dit boek in het Brabants Dagblad dat ze het met ‘de nodige ironie’ heeft geschreven: “Het is een pleidooi voor verkenning en volledige opening van zaken. In het oosten is het de staatspropaganda, in het westen kleuren zakelijke belangen veel informatie. Politiek heeft een slechte reputatie, waar het transparantie betreft. Dat verklaart de scepsis van burgers. En populisten springen in het gat. Ze nemen de argwaan niet weg; ze krabben waar de burger jeuk heeft. Verder blijft alles bij het oude, terwijl het hoogtijd voor iets nieuws is. Door de vluchtelingenstroom, de rol van Rusland in Syrië en het referendum over het associatieverdrag met Oekraïne, staat de Oost-West relatie nog hoger op de agenda. Maar ook de rol van Europa roept herhaaldelijk vragen op. En dan kwam onlangs ook nog het eindrapport over MH17 uit. Ik hoop een bijdrage te hebben geleverd aan een open en diepere discussie. Die is hard nodig.”
Meer over ‘Nuttige idioten’
Ding Xiaoqi – Het maagdenhuis. Roman
Ding Xiaoqi
Het maagdenhuis
Oorspronkelijke titel Maidenhome
Vertaling Mirjam Vosmeer en Hanneke Richrd-Nutbey
China
286 blz.,
Eerste uitgave 1996
ISBN 978-90-6265-418-5
In Het maagdenhuis schetst Ding Xiaoqi een beeld van het leven van jonge vrouwen in het hedendaagse China, een land waar Confucianisme, communisme en westerse cultuur met elkaar om voorrang strijden. Haar heldinnen zijn sensuele, complexe en opstandige vrouwen, die worstelen met de gedachten die ze niet zouden mogen hebben, en gevoelens – verlangen, ambitie, liefde en haat – die niet zijn toegestaan.
Ding Xiaoqi is een van China’s meest controversiële en spraakmakende schrijfsters van dit moment. Na het bloedbad op het Plein van de Hemelse Vrede in 1989 zag Ding Xiaoqi (Shanghai, 1959) zich onder druk van de autoriteiten gedwongen om uit te wijken naar Melbourne in Australië.
F. Baruch, W. Klinkenberg, D. Lataster, H. Lataster-Van Hall – De rode vlag gestreken
F. Baruch, W. Klinkenberg, D. Lataster, H. Lataster-Van Hall
De rode vlag gestreken
Een kritiek op het ontwerppartijprogram van de CPN
Paperback, 142 blz.,
ISBN 90-6265-135-6
Eerst uitgave 1982
Dit boek is van een bijzondere actualiteit. Het is niet alleen een welkome en gezaghebbende analyse van het ontwerp/program der CPN, het verschijnt bovendien op een moment dat ook binnen die CPN duidelijke en krachtige geluiden klinken die de ‘vernieuwing’ van hun partij in de richting van een tandeloos reformisme afwijzen. Het lijkt aldus niet teveel gezegd, dat De rode vlag gestreken al diegenen die zich verontrust afvragen waar het met het wetenschappelijke socialisme in Nederland naar toe gaat, het veel te lang gemiste antwoord geeft.
Drie van de vier auteurs zijn oud-leden van de CPN, in de jaren zestig uit die pratij verwijderd omdat zij reeds toen hun stem verhieven tegen de opportunistische breuk met het internationalisme. Alle vier behoorden zij tot de redactie en medewerkers van het tijdschrift Communistische Notities dat in de periode 1967-1977 de beginselen van het marxisme/leninisme hoog hield en daaraan ook de politieke daden en geschriften van de CPN toetste. Dit vanuit een zelfde bezorgdheid over het lot van de communistische beweging in dit kleine land met zijn grote multinationale kapitaalsmacht. De auteurs wijzen overigens iedere gedachte van een ‘terug’ naar sektarisch dogmatisme onvoorwaardelijk af. Zij laten integendeel zien, hoe zich de marxistische/leninistische theorie, overeenkomstig haar grondslag, mét de ontwikkeling van het imperialistische kapitalisme en het reële socialisme heeft verrijkt dank zij het werk van onderzoekers in Oost en West. De leiding van de CPN en haar ontwerp-program wordt mede in dat licht onthuld als beginselloze obstakels op de lange weg naar de bevrijding van de arbeid.
In dit voor Nederlandse begrippen unieke geschrift komen o.m. aan de orde± communisten en de vredesbeweging – vrouwenbeweging – vakbeweging – democratie – klassenstrijd – de landen van het reële socialisme en in het bijzonder de Sovjet-Unie – de bevrijdingsbeweging in de vroegere koloniale landen.
Angela Davis – Zinnen op de vrijheid. Een autobiografie
Angela Davis
Zinnen op de vrijheid. Een autobiografie
Oorspronkelijke titel With my mind on freedom. An autobiography
Vertaling Jos Knipscheer
Amerika
Paperback, 374 blz.,
ISBN 90-6265-062-7
Eerste uitgave 1980
Angela Davis werd in de jaren zestig symbool van de strijd tegen onrechtvaardigheid. In dit boek maakt zij duidelijk dat die strijd (o.a. tegen het beroepsverbod dat haar werd opgelegd door de Californische gouverneur Reagen) en haar politieke betrokkenheid (die in 1980 zou resulteren in haar kandidaatstelling voor het vice-presidentschap door de communistische partij) de natuurlijke, logische manier was om de gehavende menswaardigheid van haar volk te verdedigen. Als een van de weinige voorvechters uit die jaren zestig heeft zij die strijd niet verloren.
«De meest toegewijde, meest intelligente en meest ontwikkelde studente die ik ooit heb meegemaakt.» – Herbert Marcuse
« Door haar buitengewone intelligentie, stilistische kwaliteiten en haar doordachte engagement zoekt men bij haar de antwoorden die men van anderen niet kan verwachten.» – The New York Times
Meer over Angela Davis