Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst op Leestafel, 28 mei 2016:
Het boek beschrijft de rivaliserende krachtmeting tussen de twee mannen, die vanaf het begin door elkaar gebiologeerd zijn, ondanks, of misschien wel juist doordat, ze elkaars tegenpolen zijn. Lux pretendeert alléén maar de waarheid te spreken, ook al kun je ook bij zijn waarachtigheid vraagtekens plaatsen. Wat hij ziet schildert hij meedogenloos en zonder concessies, voor hem dé manier waarop hij ontdekken kan wie iemand werkelijk is. (…) Tiddo’s carrière is vooral gestoeld op zijn vaardigheid in het politieke spel, waarbij leugens, bedrog en manipulatie zijn tweede natuur zijn geworden. Hij is hier zo behendig in geworden dat zijn persoonlijkheid in twee delen op te splitsen is; de aardige man voor privégebruik en de gewiekste politieke leugenaar die meedogenloos alles en iedereen gebruikt om aan de macht te komen en te blijven.
Als er een nieuw cultuurpaleis gebouwd moet worden en Tiddo daarvan het publieke gezicht wordt terwijl Lux de tegenstanders representeert, komt het, mede doordat er privé ook de nodige rivaliteit tussen de heren is, tot een climax.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’
Tag: cultuurpaleis
«Uitstekend geschreven roman, gebaseerd op sterk empirisch materiaal.» – Cor Gout
Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst op Extaze.nl, 23 mei 2016:
(…) Een echte sleutelroman is ‘De blijmoedige leugenaar’ niet. Er zijn sleutels te vinden, maar die vallen niet altijd even gemakkelijk in het slot. Bovendien biedt het verhaal naast ‘versleutelde’ personages ook plaats aan personen die met hun werkelijke namen worden aangeduid. (…) Als je een sleutelroman (of een satire, wat een sleutelroman meestal is… ook dit boek) half-fictie kan noemen, dan bestaat het boek uit fictie, half-fictie en journalistiek. (…) De fictie verbreidt zich met name rond Tiddo, die de openheid van zijn Gronings landschap is kwijtgeraakt en, sinds de stad hem in zijn greep heeft gekregen, een politieke manipulator en leugenaar is geworden. (…) Ook de uitbeelding van de perikelen rond de ‘Culture Dome’ kent fictieve momenten, maar toch vooral journalistieke. De wijze waarop dit ultieme voorbeeld van Haagse hoogmoed via goedkope verkooptechnieken aan de man (het volk) is gebracht, heeft Monkhorst met verve en naar waarheid opgetekend. (…) Hoe Tiddo met machiavellistische technieken het gevaar te lijf gaat is te komisch beschreven om de passage hier te resumeren. Welk een genot om weer eens een boek te lezen over dingen die er toe doen, doortrokken van historisch besef en gekruid met kritiek, waarbij ook kleinere onderwerpen de aandacht krijgen. (…) ‘De blijmoedige leugenaar’ is een uitstekend geschreven roman, gebaseerd op sterk empirisch materiaal. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’
«Een page turner.» – Han Mulder
Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst op Haagse Columnisten, 11 mei 2016:
Theo Monkhorst (…) brengt in een fictieve context de leugenachtigheid in beeld die de politiek hanteert bij het realiseren van plannen en het bevorderen belangen. Dat doet hij op een spannende manier. ‘De blijmoedige leugenaar’ is dan ook wat Amerikaanse uitgevers in hun marketing een page turner noemen. (…) De wethouder Tiddo Helpman van Cultuur is de centrale maar fictieve figuur van het boek. Hij, noch andere acteurs, zijn één op één direct terug te voeren op bestaande spelers in het politieke drama. Maar brokstukken van het handelen of nalaten zijn heel herkenbaar. Het is dus een schervengericht, onderhoudend en grimmig tegelijk, een met opzet vals gestemd lied van schijn en wezen. Met als antagonist van Tiddo de kunstenaar Lux, tegenpool dus, maar vooral voor de Bühne. Ook een acteur derhalve en even leugenachtig als het erop aankomt. (…) Tussen de wijsgerige bedrijven door gaat het de heren vooral om vele varianten op het thema ‘Was will das Weib’. En dat geldt dan in het bijzonder Kasja, de vriendin van de kunstenaar, maar vooral ook lustobject. Het blijkt alle politieke culturele urgentie ten spijt toch vooral om het libido van de dramatis personae te gaan.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’
Theo Monkhorst over ‘De blijmoedige leugenaar’ op Amsterdam FM-Radio
Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst op Amsterdam FM-Radio, 9 mei 2016:
Theo Monkhorst praat over zijn nieuwe roman met presentatoren Peter de Rijk en Bert van Galen. Zijn tijdelijke betrokkenheid bij de Haagse politiek komt ter sprake evenals zijn liefde voor de kunsten. Hij heeft een mooie literaire vorm gevonden om met een goede pen over beide disciplines met kennis van zaken een boeiende en zeer leesbare roman te schrijven. Een van de vragen die in het boek gesteld wordt is of macht verslavend is. Als auteur probeert hij zijn lezers met enige regelmaat op het verkeerde been te zetten want zij worden geacht na te denken.
Luister hier naar de uitzending
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’
«Iedere lezer maakt zijn eigen verhaal.»
Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst op Den Haag FM, 26 april 2016:
Harry Zevenbergen heeft in zijn radioprogramma ‘Het Woordenrijk’ auteur Theo Monkhorst aan de telefoon over diens zojuist verschenen roman ‘De blijmoedige leugenaar’. Monkhorst leest enkele korte passages en laat zijn hoofdpersoon, de Haagse wethouder, zeggen: ‘Als ik de waarheid zeg dan geloven ze me niet en als ik lieg dan geloven ze me. Dus lieg ik.’
Luister hier naar de uitzending
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’
«Hij is te literair om een platte sleutelroman te schrijven.»
Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst in AD/Haagse Courant, 23 april 2016:
Haagse roman over cultuurpaleis. Hij is te literair om een platte sleutelroman te schrijven. Toch vindt de goede verstaander in de nieuwe roman van schrijver Theo Monkhorst genoeg passages die verwijzen naar lokale politici en hun wederwaardigheden. (…) Anders dan in de Haagse werkelijkheid wordt de verantwoordelijke wethouder voor het cultuurcomplex in de roman vermoord. In de hemel zet hij zijn herinneringen aan deze tumultueuze periode op papier. (…).
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’