Over ‘De vele gezichten van mijn pen’ van Walter Palm voor NBD/Biblion, 16 maart 2023:
Memoires van de Curaçaose dichter Walter Palm (1951) waarin hij ingaat op zijn schrijverschap. Hij duidt de artistieke en muzikale achtergrond waarin hij opgroeide en de invloed van Curaçao, haar auteurs en musici die doorklinken in zijn poëzie. Ook bespreekt hij zijn politieke opinieartikelen, o.a. over de Toeslagenaffaire. Helder en met diepgang geschreven. Voor een brede tot geoefende lezersgroep. Walter Palm (Curaçao, 1951) is een multilinguaal schrijver, dichter, literatuurcriticus en toneelschrijver. Als beleidsadviseur integratiebeleid schreef Palm de nodige politieke opinieartikelen. Hij publiceerde meerdere boeken.
Meer over ‘De vele gezichten van mijn pen’
Meer over Walter Palm bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: curaçao
«Van Leeuwen laat geregeld zichzelf naar voren komen.»
Over ‘Wie denk je dat ik ben? Een biografische bloemlezing’ van Boeli van Leeuwen voor NBD/Biblion, 26 januari 2023:
Een bloemlezing van de korte verhalen van Boeli van Leeuwen. In de verhalen die zijn uitgekozen uit bundels als ‘De ruïne van een kathedraal’ en ‘De taal van de aarde’ laat Van Leeuwen geregeld zichzelf naar voren komen. Ook ander materiaal is opgenomen, zoals krantenstukken uit 1947, Boeli van Leeuwens ware schrijfdebuut. Met een voorwoord van Sheila Sitalsing en een nawoord van Klaas de Groot. In beeldende en invoelende stijl geschreven. Met name geschikt voor een literaire lezersgroep. Boeli van Leeuwen (1922 – 2007) was schrijver, advocaat en dichter. Hij schreef meerdere boeken. Zijn werk werd in meerdere landen uitgegeven.
Meer over ‘Wie zeg je dat ik ben?’
«Geen excuus meer om aan Antilliaanse held Medardo de Marchena voorbij te kijken.» – Michiel van Kempen
Over Medardo de Marchena: Staatsgevaarlijk in koloniaal Curaçao van Aart G. Broek in De Parelduiker, jaargang 27, nummer 5:
Het zal niemand ontgaan zijn hoe de ster van Anton de Kom en zijn boek ‘Wij slaven van Suriname’ in twee jaar tijd gerezen is. Met het boek uit 1934 gaf De Kom op eigen kracht een radicale wending aan de geschiedschrijving van Suriname en stond hij met de kracht van rechtvaardigheidsgevoel en grote eloquentie op tegen een tot in de 20ste eeuw doorgezet Nederlands kolonialisme. (…) Maar in wat toen ‘de Nederlandse West’ heette, was er nog iemand die fel ageerde tegen de Hollandse overheersing, en dat deed hij in 1929, dus vijf jaar vóór Anton de Kom. Zijn naam: Medardo de Marchena. (…) Wie was nu die Medardo de Marchena en wat had hij geschreven? Dat is recent geboekstaafd in een elegant boekje waarin Aart Broek het leven van de man heeft vastgelegd en zijn belangrijkste pamflet heeft vertaald uit het Papiaments, onder de titel ‘Medardo de Marchena; staatsgevaarlijk in koloniaal Curaçao’. (…) In de eerste alinea van dat pamflet zet hij al direct neer wat hem voor ogen staat: “Deze uitgave kan hen [de gekleurde mensen van het eiland] helpen zich te bevrijden van allerlei vernederingen en uitbuiting die hen ten deel vallen, vanwege de vreselijke plaag die steeds meer terrein wint en die nooit wordt bestreden en bekend staat onder de naam onwetendheid. (p. 81)” We horen natuurlijk al de echo die vijf jaar later zal opklinken uit het boek van Anton de Kom: “Geen volk kan tot volle wasdom komen, dat erfelijk met een minderwaardigheidsgevoel belast blijft. Daarom wil dit boek trachten het zelfrespect der Surinamers op te wekken en voorts de onjuistheid aantonen van de vredesbedoelingen der Hollanders ten tijde der slavernij.” (…) Medardo de Marchena schreef [zijn boek] in het Papiaments, in de volkstaal die iedereen kon verstaan. ‘Wij slaven van Suriname’ was geschreven in het Nederlands, een taal die bijna geen van de verschoppelingen van Suriname voor wie De Kom het opnam kon lezen. (…) Evenmin als Engelstalige historici nog langer een verontschuldiging hebben om de Nederlandstalige Anton de Kom te negeren, hebben wij nog een excuus om aan de Papiamentstalige Medardo de Marchena voorbij te kijken, nu zijn pamflet vertaald is in het Nederlands.
Bron
Lees hier het artikel ‘Een Antilliaanse held: Medardo de Marchena’
Meer over ‘Medardo de Marchena: Staatsgevaarlijk in koloniaal Curaçao’
Meer over Aart G. Broek bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Taalliefhebber Ini Statia debuteert als dichter.» – Oscar van Dam
Over ‘In naam der liefde’ van Ini Statia op Caribisch Netwerk, 27 december 2022:
(…) Op het Curaçaose Wilhelminaplein lacht Ini Statia een beetje verlegen, maar eigenlijk is ze best trots op haar boek. (…) “Het zijn gedichten die ik heb geschreven over een bepaalde periode. In de aanloop naar mijn zeventigste verjaardag, nam ik de tijd en de rust om ze te lezen, waar nodig aan te passen, nieuwe te schrijven en uiteindelijk te publiceren.” Drie woorden die bij haar blijven hangen, als ze de gedichten dan leest: Kracht, heling en hoop. (…) Ik realiseerde me dat er zowel gedichten in het Papiaments, Nederlands als Engels waren. Ik wilde niet voor één taal kiezen.” (…) In het jaar dat zij zeventig is geworden, heeft Ini Statia een van haar dromen waargemaakt. De taalliefhebber debuteert als dichter en brengt een boek uit in drie talen. (…) De bundel opent met het gedicht ‘Mijn taal en ik’, dat daarna in het Papiaments is afgedrukt (‘Mi lenga ku mi’) en daarna in het Engels (‘My language and I’). (…)
Bron
Meer over ‘In naam der liefde’
Meer over Ini Statia op deze site
«Sterke visuele taal in prachtige gedichten vol engagement.» – André Oyen
Over ‘In naam der liefde’ van Ini Statia op Ansiel, 20 december 2022:
(…) Ini Statia wil zich met het totale leven verbinden, blijven leren, haar nieuwsgierigheid en creativiteit blijven voeden en aan de duurzame ontwikkeling van haar taal, literatuur en gemeenschap bijdragen. ‘In naam der liefde’ is het resultaat van dit alles samen. (…) De ‘creoolse vrouw’, die “zich hecht aan de grond, glimt van trots in de brandende zon, verbindt en vertakt zich, leeft voort, vurig en veerkrachtig, onaantastbaar”, is haar bijzonder lief maar Ini Statia durft haar ook kritisch toe te spreken. Ze maant haar aan om op te staan en zich los te maken van de ondermijnende patronen die het systeem opdringt. Ini Statia bouwt met een sterke visuele taal prachtige gedichten op vol engagement maar die ook de geur en de kleur van de Cariben uitstralen.
Bron
Meer over ‘In naam der liefde’
Meer over Ini Statia op deze site
«Mysterieuze kanten van een menselijk karakter raak en spannend beschreven.» – André Oyen
Over ‘Handen wassen’ van Eric de Brabander op Ansiel, 18 december 2022:
(…) ‘Het dilemma van Otto Warburg’ was voor mij het boek van het jaar 2016! Het verenigt de Europese en de Caribische geschiedenis van de twintigste eeuw in romanvorm en het levert belangrijke vragen op rond ethiek, moraliteit en Darwinisme. En nu is er van Eric de Brabander ‘Handen wassen’, een indringende roman die de feilbaarheid van de mens thematiseert: zijn donkere, verborgen kanten en de liefde binnen een relatie die niet standhoudt, liefde die opraakt. (…) Soms blijkt de persoon die we zo goed dachten te kennen over een gruwelijke tweede persoonlijkheid te beschikken. En dat ontdekt Helena nadat ze in contact gekomen is met Solange, de ex van Piet en haar dochter Alwina. Piet heeft een aartsdonkere kant die verschillende slachtoffers gemaakt heeft. (…) ‘Handen wassen’ is een heel confronterend boek dat heel raak en spannend de mysterieuze kanten van een menselijk karakter beschrijft.
Bron
Meer over ‘Handen wassen’
Meer over Eric de Brabander bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Stevige thematiek wordt niet geschuwd in bijzondere gedichtenbundel.» – Jos Damen
Over ‘In naam der liefde’ van Ini Statia voor NBD/Biblion, 21 december 2022:
‘In naam der liefde’ is in drie opzichten een bijzondere gedichtenbundel. (1) Het is de debuutbundel van Ini Statia (van Bonaire, Groningen en Aruba), die hiermee op bijna 70-jarige leeftijd een carrière als redacteur en taalplanner een nieuwe richting geeft. (2) Het is een drietalige bundel, in het Nederlands, Papiaments en Engels – alle drie van de hand van de auteur zelf. (3) De thematiek is het persoonlijk leven. De stijl is gevoelig, soms neigend naar sentiment. Zoals Statia in het nawoord zegt, zijn het gedichten voor “kracht, heling en hoop”. ‘In naam der liefde’ is een goed leesbare bundel, met dertig (x drie) gedichten, zonder rijm. Stevige thematiek wordt niet geschuwd, zoals in het gedicht ‘De stilte voorbij’, waarin een wijnglas de herinnering oproept aan een avond met een “schending” door een “welbespraakt wit roofdier”. Statia staat heel duidelijk met voet en geest aan beide kanten van het koninkrijk. Ook letterlijk: de lijn loopt van het gedicht ‘In memoriam Tip Marugg’ tot een gedicht dat werd geïnspireerd door Rutger Kopland. Bijzondere gedichtenbundel. Debuut van Ini Statia (70). Drietalig (Nederlands, Engels en Papiaments) en zeer persoonlijk. Geworteld in de Nederlandse Antillen, met Groningse links.
Meer over ‘In naam der liefde’
Meer over Ini Statia op deze site
«Verhaal over relaties van “schandaal, schaamte en schande” waarin roddel en zwijgend verbergen belangrijk zijn.» – Wim Rutgers
Over ‘Handen wassen’ van Eric de Brabander in Antilliaans Dagblad, 19 december 2022:
(…) ‘Handen wassen’ is een titel met meervoudige betekenis en associaties, niet alleen omdat het verhaal speelt in de coronatijd, en bovendien nog, voor de meer bijbel-vaste lezer, het Bijbelverhaal van Pilatus die zijn handen waste toen hij Jezus veroordeelde, maar ook het bekende ‘labamentu di man’ de nabetrachtenis onder het genot van een drankje over een overledene. (…) ‘Handen wassen’ is een verhaal over relaties van “schandaal, schaamte en schande” en velerlei ingewikkelde relaties tussen tal van personages, zowel tussen de hoofdpersonen als de figuranten, relaties zoals man-vrouw-relaties en meer specifiek relaties in en buiten het huwelijk, relaties tussen ouders en kinderen, tussen vrienden onderling, angstvallig geheim gehouden maar desondanks bij de buitenwacht alom bekende relaties, en aan het eind een lesbische relatie tussen Alwina en haar psychologe en therapeute, en daarenboven herhaaldelijk de relaties van de personages ten opzichte van hun eiland Curaçao. (…) De relatie van de personages met hun eiland, “de doodzieke illusie die Curaçao heette” is tot slot nog een voorbeeld van de vele soorten relaties in dit verhaal. (…) In de ingewikkelde maar kleine kring van eilandelijke relaties zijn roddel en zwijgend verbergen belangrijk, waarbij dikwijls “de laatste die het te weten komt, de bedrogene zelf is”. Pas als het zwijgen verbroken wordt, zijn oplossingen mogelijk. (…)
Wim Rutgers was van 2007 t/m 2021 buitengewoon hoogleraar Caraïbische letterkunde aan de UNA op Curaçao.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Handen wassen’
Meer over Eric de Brabander bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Als een dichter, spelend met woorden op zoek naar het wezen van de woorden.» – Jeroen Heuvel
Over het idioom van Diana Lebacs op Caraïbisch Uitzicht, 30 november 2022:
(…) Voor wie schrijft Diana haar volwassenenboeken (‘De langste maand’, ‘Duizend leugens bruidstaart’ en ‘Dame van de avond en het berouw van Benaro’)? Voor mensen die Curaçao kennen en het Nederlands beter dan het Papiamentu beheersen, of voor de groep lezers in Nederland die Curaçao niet kennen? Het zal voor mensen uit de laatste groep zijn, omdat Diana de woordjes Papiamentu die in de tekst voorkomen steeds vertaalt of uitlegt en omdat ze aardig wat beschrijvingen geeft van ons eiland of onze gewoontes, die voor de meeste mensen van Curaçao overbodig zijn. (…) Krachtig is het begin van de roman ‘Duizend leugens bruidstaart’, wat de openingszinnen ervan aan te halen rechtvaardigt. ‘Het dorp leek iets te missen. Niet omdat de zon onbarmhartig scheen, niet omdat er geen ziel te bespeuren viel in de enkele straatjes, de kinderen niet voor de huizen speelden of de ouders aan het werk waren. Nee, tastbaar afwezig waren de mannen! In het dorp met nog geen vijfhonderd inwoners, weggezonken in de schoot van ruige heuvels en robuuste bergen, woonden slechts vrouwen en kinderen. (…)’ Prachtig idioom. (…) In dit probeersel van een -subjectief- onderzoek naar Diana’s idioom, heb ik gekeken naar mogelijke papiamentismen, Curaçaos Nederlands en ander aardig eigen taalgebruik. Diana beheerst het Nederlands goed. Ze gaat creatief om met de taal. Mijn conclusie is dat ze, als een dichter, spelend met op zoek gaat naar het wezen van de woorden. Ze durft Nederlands soms zo te schrijven dat het de wenkbrauwspier triggert. Daar is zij taalkunstenaar voor.
Lees hier het artikel op Caraïbisch Uitzicht
Meer over Diana Lebacs bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Prachtige ‘feestbundel’ om kennis te maken met een groot Nederlandstalig schrijver uit de Caraïben.» – André Oyen
Over ‘Wie denk je dat ik ben? Een biografische bloemlezing’ van Boeli van Leeuwen op Ansiel, 8 december 2022:
(…) Als schrijver debuteerde Boeli van Leeuwen in 1959 met de roman ‘De rots der struikeling’. Binnen dit werk speelt het leven op Curaçao een belangrijke rol. Dit wordt veelal gekoppeld aan belangrijke Bijbelse thema’s rondom schuld, seksualiteit en verantwoordelijkheid. De paradoxen tussen individu en sociale omgeving worden hiermee uitgedrukt. (…) In 1961 kreeg Van Leeuwen voor deze roman de Vijverbergprijs (tegenwoordig de F. Borderwijkprijs). In 1983 werd hij voor zijn literaire werk bekroond met de Cola Debrotprijs, de belangrijkste Antilliaanse culturele onderscheiding. En op zijn 85e verjaardag, 10 oktober 2007, kort voor zijn overlijden, kreeg Van Leeuwen de bijzondere oeuvreprijs van het Nederlandse Fonds voor de Letteren op het paleis van de gouverneur van de Nederlandse Antillen.
Om het feit te vieren dat de auteur honderd jaar geleden, op 10 oktober 1922, werd geboren is een nieuw boek gemaakt: ‘Wie denk je dat ik ben?’ Voor deze gelegenheid is er naast eerder verschenen werk ook materiaal opgenomen dat niet eerder in boekvorm is verschenen. (…) Voor vele Vlamingen is Boeli Van leeuwen een onbekende naam. Voor hen is deze prachtige ‘feestbundel’ een uitstekende gelegenheid om kennis te maken met een groot Nederlandstalig schrijver uit de Caraïben. Gekozen en bezorgd door Klaas de Groot met een voorwoord Sheila Siltalsing.
Bron
Meer over ‘Wie zeg je dat ik ben?’