«Hart weet 500 pagina’s lang de aandacht te boeien.» – Brede Kristensen

VoorplatVerkiezingsdans75KleinOver ‘Verkiezingsdans’ van Joseph Hart in Ñapa (Amigoe), 26 oktober 2013:
Joseph Hart schreef een spannend en politiek belangwekkend boek: Verkiezingsdans. Een boek met drie gezichten, dat toch een eenheid vormt. Het eerste gezicht is het gezicht van een thriller, een verhaal over criminele organisaties, gespecialiseerd in cocaïne, opererend vanuit Colombia, Curaçao en Nederland. Curaçao vervult een spilfunctie. Hoe en wie die touwtjes in handen hebben, wordt pas aan het einde van het boek duidelijk, als een belangrijke politicus wordt geliquideerd. Zoals het een goede thriller betaamt. (…) Het boek ontleent zijn titel aan het tweede gezicht, het belangrijkste: de verkiezingsdans kenmerkend voor verkiezingen Curaçaose stijl in de tijd dat de Nederlandse Antillen nog bestonden. Veel populisme, feesten, roddels, media-optredens met spectaculaire onthullingen over dubieuze persoonlijke geschiedenissen, belangen en betrokkenheid bij criminele organisaties. (…) De verborgen psychische problemen van de hoofdfiguur, Matthew, vormen het derde gezicht. Dit verhaal leest als een psychologische thriller. Ogenschijnlijk redelijk en talentvol, blijkt zich achter die façade een vulkaan te bevinden, een onderdrukt oedipuscomplex dat voor gewelddadige explosies zorgt. Zijn relaties met vrouwen lijden daar zwaar onder. Om iets van die uitbarstingen te kunnen begrijpen, moet de lezer wel regelmatig als een voyeur getuige willen zijn van erg expliciet beschreven seksscènes. (…) Ingenieus heeft Joseph Hart de verhalen van die drie gezichten met elkaar verweven. Tussen alle spanning door wordt duidelijk dat Hart een uitgesproken kritische mening over de Curaçaose politieke cultuur etaleert. Eigenlijk zegt hij dat als deze politieke cultuur niet verandert, de toekomst uitzichtloos is en burgers uitgeleverd zijn aan politici voor wie het publieke belang samenvalt met eigen belang. (…) Zeker een boek dat te denken geeft.

Lees hier de hele recensie

Meer over ‘Verkiezingsdans’

«Een dubbele opdracht en een driehoeksrelatie.» – Wim Rutgers

VoorplatDrijfzand1KleinOver ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo in Antilliaans Dagblad, 12 oktober 2013:
Van dit gegeven heeft Lobo een interessante roman gemaakt die vlot verteld naar een versnelling in het tempo gaat en met een steeds ingewikkelder wordende intrige uiteindelijk een climax vindt. (…) Nadat ik het verhaal een tweede keer las ontdekte ik hoe de verteller deze motieven weet te verstrengelen en – belangrijker – langzaam weet op te bouwen naar een climax waarbij de personen elkaar naderen en dan opnieuw een spanningsboog te construeren waarin de complicaties daarbij steeds onvermijdelijker worden. Ik zag bij de tweede lezing hoe knap het verhaal is opgebouwd en hoe belangrijke elementen daarin worden voorbereid en uitgebouwd. (…) Een ode aan het cultureel en artistiek verantwoorde bouwen: de architect en de professionele architectuur.

Lees hier de recensie of in Antilliaans Dagblad

Meer over ‘Bouwen op drijfzand’

Kleur is heel belangrijk voor mensen, iedereen heeft kleur nodig.

VoorplatDrijfzand1KleinRonny Lobo over ‘Bouwen op drijfzand’ in B Nieuws #3, 28 oktober 2013:
Toen ik begon met studeren stond het faculteitsgebouw van Bakema aan het Mekelpark er nog maar net. Bakema was een van de grote namen die in die tijd met de faculteit verbonden waren. Andere grootheden waren Herman Hertzberger en Aldo van Eyck, mijn idool. Van Eyck bracht een humanistische grondslag in de architectuur. Ik pas die humanistische principes ook toe in de gebouwen die ik ontwerp in het Caraïbisch gebied, ook al zien ze er heel anders uit dan gebou¬wen die je in Nederland zou maken. Dat maakt niet uit: het gaat er niet om welke vorm je kiest. Vorm staat op de tweede plaats, dat leerden wij toen. Op de eerste plaats staan intermenselijke relaties, daar komt de vorm vanzelf uit voort. Bij veel hedendaagse architecten zie je veel ‘vormwil’; zo noemden wij dat destijds. Ze maken een bepaalde vorm en stoppen daar vervolgens het programma in. Dat mocht in mijn tijd absoluut niet: als er teveel vormwil in je gebouw zat, kreeg je een onvoldoende. In mijn eigen gebouwen gebruik ik veel kleur, zoals Aldo van Eyck dat ook deed in het Moederhuis in Amsterdam. Kleur is heel belangrijk voor mensen, iedereen heeft kleur nodig.

Lees hier het artikel

Meer over ‘Bouwen op drijfzand’

«Het woord teruggebracht tot zijn essentie. De vitaliteit van een dichter en zijn woord.» – Wim Rutgers

Over Hecht en Sterk van Shrinivási in Ons Erfdeel, 18 oktober 2013:
Shrinivási schrijft zoals hij ook vertelt, met een zachte stem maar steeds to the point. Met eenvoudige aan de dagelijkse omgeving ontleende beelden uit de natuur, beelden van de kleine dingen waaraan veel mensen achteloos voorbijgaan gaan, maar die nooit aan zijn aandacht ontsnappen. (…) Zo is de dichter van het woord tot een verstilde dichter geworden die ook op hoge leeftijd het laatste woord aan de toekomst geeft. De titel van de bundel ‘Hecht en Sterk’ – ontleend aan een Surinaamse plantagenaam uit Shrinivási’s geboortedistrict – heeft geen betrekking op het fysiek van de dichterspersoon, want dat is broos geworden, maar op een niet aflatende mentale kracht, op de nog steeds aanwezige vitaliteit van een dichter en zijn woord: waar het leven verglijdt als de stroom van een rivier biedt het woord houvast.

Lees hier verder

Meer over ‘Hecht en Sterk’

«‘Verkiezingsdans’ is hard maar is ook met het hart geschreven.» – Ezra de Haan

VoorplatVerkiezingsdans75KleinOver ‘Verkiezingsdans’ van Joseph Hart op Literatuurplein.nl, 14 oktober 2013:
Een spannende ‘pageturner’ die, voor iedereen die iets met Curaçao heeft, werkelijk onweerstaanbaar is. … We maken kennis met een eiland waar corrupte politici, georganiseerde misdaad maar ook persoonlijke opoffering en liefde een belangrijke rol spelen. Joseph Hart toont ons zijn visie op Curaçao en maakt dat tot een ervaring die we niet snel zullen vergeten. … Het boek mag dan politiek geëngageerd zijn, het is bovenal een mooie, spannende roman waarin de auteur alle registers van het muziekstuk dat Curaçao heet, weet te bespelen.

Lees hier de recensie

Meer over ‘Verkiezingsdans’

«Het is te hopen dat lezers zich niet door de prozaïsche titel op het verkeerde been laten zetten, want dan missen ze iets bijzonders.» – Brede Kristensen

VoorplatSupermarktKlein72Over ‘De supermarkt van Vieira’ van Eric de Brabander in Amigoe / Ñapa, 5 oktober 2013:
Verrassend is de nieuwste roman van Eric de Brabander. Hoofdpersoon is João Vieira, zoon van een Portugees uit Madeira die zich niet kon neerleggen bij de dictatuur van Salazar. Als gevolg van zijn verzet werd hij ooit door een stelletje veiligheidsagenten van Salazars geheime dienst doodgeknuppeld. João draagt die herinnering met zich mee. Het portret dat De Brabander van hem schildert is overtuigend en, naarmate de roman vordert, aangrijpend. (…) Terwijl zijn lichaam het laat afweten, krijgt João’s geest vleugels als van een vleermuis en vliegt terug in de tijd, naar Curaçao, Angola en Madeira. Dit langzame lichamelijke vertrek uit de wereld wordt door De Brabander zo levendig opgeroepen dat het bijna voelbaar is. (…) Het is te hopen dat dit boek niet alleen hier, maar ook in Nederland, België en niet te vergeten Portugal zijn weg vindt. ‘De supermarkt van Vieira’ (zorg dat de titel niet in je hoofd blijft doorgonzen) is prachtig uitgegeven met een schitterende foto van de Santa Maria op de voorkaft.

Lees hier de recensie

Meer over ‘De supermarkt van Vieira’

Meer over Eric de Brabander

«Bij vlagen is ze meesterlijk.» – Brede Kristensen

VoorplatRodeAppel75dpiKleinOver ‘De rode appel’ van Giselle Ecury in Amigoe/Ñapa, 5 oktober 2013:
Deze lange, ruim 400 pagina’s tellende roman, is soepel en boeiend geschreven. Haar zinnen zijn stuk voor stuk kernachtig. (…) De beschrijving van het stuklopen van haar relatie met haar echtgenoot Eric, die er een nevenrelatie met kind op na blijkt te houden, is simpelweg subliem. Alsof ze recht uit haar hart schrijft. Dergelijke passages zijn verwant aan ‘Voyage in the Dark’ (1934) van Jean Rhys, over een jonge vrouw die in Dominica is geboren en getogen en zich in Engeland compleet in de nesten werkt.

Lees hier de recensie

Meer over ‘De rode appel’

Meer over Giselle Ecury

Nydia Ecury – Een droom die ik heb. Gedichten

Opmaak 1Nydia Ecury
Een droom die ik heb. Gedichten

Curaçao / Aruba
Tweetalig Nederlands-Papiaments (Un soño ku mi tin)
Voorwoord: Sidney Joubert
Genaaid gebrocheerd, 112 blz. € 18,50
2013
ISBN 978-906265-842-8

Nydia Ecury (1926-2012) werd op Aruba geboren uit ouders van Arubaanse en Curaçaose komaf. Op haar dertigste is zij op Curaçao gaan wonen, alwaar zij in 2012 overleed. Aanvankelijk was zij actief in het onderwijs als leraar Engels en Papiaments en werkzaam bij het Departement van Onderwijs. Nydia Ecury maakte naam aan het toneel als mede-oprichtster van de toneelgroep Thalia, als actrice en regisseuse en vooral als cabaretière met haar ‘one woman show’ Luna di papel (papieren maan).

Als dichter debuteerde zij tamelijk laat, in 1972. Zij publiceerde in het Papiaments. Alleen haar vierde bundel kwam tweetalig uit in het Papiaments en het Engels. Alle bundels verschenen, zoals te doen gebruikelijk op de Antillen, in eigen beheer. Haar zesde en laatste bundel dateert van 2003.

Kort daarna heeft Nydia Ecury voor Een droom die ik heb, haar eerste bundel in het Nederlands, geput uit het werk uit al haar eerder verschenen Papiamentstalige bundels. Ze beschouwt de hier bijeengebrachte 23 gedichten zelf als Nederlandse originelen, als equivalenten van de Papiamentse versies, die om die reden ook in deze bundel zijn afgedrukt. Incidenteel zijn van haar ook enkele andere gedichten in Nederlandse vertaling in bloemlezingen verschenen. Deze zijn evenwel niet opgenomen in Een droom die ik heb.

Dit is een droom die ik heb.
Tot nu toe: niet gelukt.
Maar ik ben een eigenzinnige vrouw
en het is niet voor niets
dat mijn vader mij leerde
wat een ruggengraat is.

«Een uitermate sympathiek en geslaagd debuut.» – Eric de Brabander

VoorplatDrijfzand1KleinOver ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo in Antilliaans Dagblad, 14 september 2013:
Ronny Lobo studeerde bouwkunde in Nederland en keerde terug naar Curaçao, waar hij architect werd met een speciaal oog voor klimatologische omstandigheden. De ingrediënten die nodig zijn voor de onvermijdelijke botsingen tussen architect en opdrachtgevers worden in ‘Bouwen op drijfzand’ subtiel ingevoerd door de auteur, die net als Kenzo behalve bouwkundige ook een bevlogen en kunstzinnig architect is. (…) Lobo weet zijn roman met verrassende wendingen te doorweven en deze af te wisselen met wat filosofische beschouwingen over tropische architectuur, over de relatie tussen bouwkunst en natuur, en over de noodzaak respectvol met deze natuur om te gaan.

Lees hier de recensie

Meer over Ronny Lobo