Dante – Uitgeverij In de Knipscheer

«Boeiende roman, waar je met verbijstering kennis van neemt.» – Marjo van Turnhout

Over ‘Boetegrond’ van Peter Drehmanns op Leestafel, (24 augustus 2023), 11 september 2023:

Karel is een veertiger, een mislukte veertiger. Zijn vrouw heeft hem verlaten, hij wordt keer op keer ontslagen, hij verwaarloost zichzelf en zijn woning. Het gaat niet goed met Karel Voeldert. En dan op een dag ontwaakt hij en hij beseft dat hij niet meer de persoon is die bij die naam hoort. Hij is niet meer die minkukel, hij heeft een doel, een missie. (…) Marnix Helmantel zal hij zijn. En niet langer moet hij alles maar laten gebeuren, nee, nu moet hij actief ingrijpen. De mensen toespreken. (…) Een profeet zoals hij nu is, moet boven het volk uittorenen en hij is vrij klein. De oplossing is er al: hij heeft een oude ambulance, die ooit van zijn broer was. Hij schaft zich nog een kruisboog aan en een megafoon. Klaar is Marnix. Hij gaat op pad. (…) De lezer kan in Helmantel de fanatici herkennen die ook onze wereld bevolken. Complotdenkers, die misschien wel het beste voorhebben met de wereld, maar dat op een foute manier overbrengen. Mensen die geen oog meer hebben voor de werkelijkheid en ageren tegen dingen die in hun ogen fout zijn. (…) De wollige taal, de vele beeldspraak, en de wonderlijke luchtigheid die naast alle ellende in de tekst verweven is, maken dit eigenaardige verhaal boeiend. Karel Voeldert is als een tegenhanger van Tijl Uilenspiegel, een schelm, maar met nefaste gevolgen. Er zitten vele verwijzingen in dit boek – de Bijbel, Dante, en naar hedendaagse problematiek – met iedere lezing zullen er andere interpretaties in je hoofd opkomen. Het is een boeiende roman, waar je met verbijstering kennis van neemt. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Boetegrond’
Meer over Peter Drehmanns bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Dompel je onder in de wereld van Marnix Helmantel en onderga deze fantastische roman.» – Jan Stoel

VoorplatBoetegrond1_Opmaak 1.qxd Over ‘Boetegrond’ van Peter Drehmanns op Bazarow, 23 augustus 2023:

(…) Het begin van de duizelingwekkende roman van Drehmanns staat als een huis wanneer Karel Voeldert geïntroduceerd wordt. (…) Het gaat duidelijk niet zo goed met Karel en de wereld. Hij is drieënveertig jaar en niets is gelukt in zijn leven. (…) Maar een dag later is het pessimisme verdwenen en is alles anders. De nacht had hem “vlammende verwachting” gebracht. Een visioen, een opdracht, een Boodschap. (…) Hij is voorbestemd om grote daden te verrichten. (…) Het tragikomische verhaal van Voeldert is de belangrijkste verhaallijn in ‘Boetegrond’. De absurditeiten volgen elkaar in rap tempo op. Voeldert verandert zijn naam in Marnix Helmantel (de verwijzing naar het kwade, de hel). (…) Helmantel gaat ver in zijn profetie. Soms is het hilarisch, maar met de kruisboog in de hand vallen er ook doden. Hij predikt totale destructie, want in de wereld ligt immers alles op zijn gat, volgens hem. Humor en gruwel volgen elkaar op. Helmantel is overtuigd van zijn gelijk. (…) In relatief korte hoofdstukken vertelt Drehmanns het verhaal. De stijl van de auteur kun je als ‘uitbundig’ formuleren, met veel overdrijving, barokachtig, maar anderzijds enorm doordacht. (…) In het verhaal van Helmantel zie je de waanzin terug van onze maatschappij van alledag. (…) Dompel je onder in de wereld van Marnix Helmantel en onderga deze fantastische roman.
Lees hier de recensie ‘Waanzin brengt licht in de duisternis’
Meer over ‘Boetegrond’
Meer over Peter Drehmanns bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Ambitieuze roman vanuit perspectief hoofdpersoon; lijkt qua opzet op de ‘Divina Comedia’ van Dante.» – Wim Fievez

Opmaak 1 Over ‘Het Wezen’ van Peter Drehmanns voor NBD/Biblion, 8 oktober 2020:
Als de kunsthistoricus Koen Grondijs, de humeurige hoofdpersoon van deze roman, 50 wordt, neemt hij de radicale beslissing om zijn oude leven achter zich te laten. Hij leeft in complete onmin met zijn omgeving. Zijn cursisten boeien hem niet meer. Hij vervloekt de oppervlakkige en totaal vercommercialiseerde cultuur. Zijn relatie is opnieuw op de klippen gelopen. Hij besluit om de beschaafde wereld achter zich te laten en in de tropen op zoek te gaan naar een mythisch Wezen. Op zijn tocht wordt hij vergezeld door een joviale Italiaanse taxidermist. Na lange omzwervingen op de plaats van bestemming aangekomen, worden beiden door een agressief natuurvolk gevangengenomen en maandenlang opgesloten in een boomhut waar ze zijn overgeleverd aan de grillen van een dolgedraaide sjamaan. Gaat Grondeis de loutering vinden waarvoor hij alles heeft opgegeven? Ambitieuze roman die wordt verteld vanuit het perspectief van de hoofdpersoon; lijkt qua opzet op de ‘Divina Comedia’ van Dante. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het Wezen’ [ = ]

Annel de Noré voegt met ‘Lambarosa’ een schitterende roman toe aan de wereldliteratuur. – Ezra de Haan

VoorplatLambrosa-75 Over ‘Lambarosa’ van Annel de Noré op Caraibisch Uitzicht, 5 september 2019:
Echt goede boeken zorgen er al snel voor dat ik aan andere romans en schrijvers ga denken. Ik ga vergelijken, herken er iets in en vraag mij desondanks af of ze uniek zijn. ‘Lambarosa’ deed mij bijvoorbeeld meteen aan Nabokovs debuutroman ‘Masjenka’ denken. In beide boeken is er sprake van een duisternis waarin de karakters elkaar leren kennen. Je spreekt dus over een meesterproef, want hoe beschrijf je jouw personages als je ze amper kunt beschrijven? Slechts dialoog en actie staan immers tot je beschikking… Ook moest ik denken aan een andere Nobelprijswinnaar, William Golding, door ‘De grot’, het eerste deel van de roman. Als in Goldings ‘Heer der vliegen’ worden kinderen, door omstandigheden gedwongen, tot elkaar veroordeeld. Bij De Noré krijgen drie tieners, na het overleven van het neerstorten van hun vliegtuig, de verantwoordelijkheid over drie kinderen. Machtsstrijd, puberale liefdes en een geheimzinnige ziekte maken de toch al onmogelijke situatie waarin ze verkeren tot een nachtmerrie. Het plateau waarop hun vliegtuig in brokstukken ligt, verlaten ze al snel om voor de beschutting van een grottenstelsel te kiezen. Honger, dorst en wanhoop vallen hen ten deel. (…) Naarmate de roman vordert blijkt echter steeds duidelijker dat de auteur over alles heeft nagedacht. Zo is Lambarosa een figuur die door Ramon in de grot gespeeld wordt om de kinderen even af te leiden. Jonathan is een van hen en ziet Ramon nadien nog slechts als Lambarosa en geeft hem de schuld van al hun onheil en zelfs van het brengen van de dood. (…) Wederom sleurt Annel de Noré je mee in situaties die pijnlijk en onverkwikkelijk zijn. Ze doet het zo goed dat je door blijft lezen en elke letter laat binnenkomen. (…) Ze hanteert daarbij schitterende regels en metaforen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Lambarosa’
Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Roept zonder mooischrijverij een wereld op van plattelandsleven.» – Wijnand Steemers

Opmaak 1 Over ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’ van Edwin de Groot voor NBD / Biblion, 5 juli 2018:
(…) Poëziedebuut [van Friese dichter] in het Nederlands. Titelgedicht biedt een mise-en-scène van haven, polder en uitzicht op zee (zie de strandgrot op omslag). Zes afdelingen, waarvan de eerste een vierluik. De eeuwige terugkeer van leven en sterven van mens en dier in de natuur – met name het veenlandschap – eist continu thematische ruimte op, waartegen de ‘ongelovige’ dichter taal en herinneringen inzet en poëtisch bezweert: ‘openbaring mankeert’. Citaten uit werk van Lowry, Dante, Dickinson e.a. zijn met een YouTube video-link aangegeven. Roept zonder mooischrijverij een wereld op van plattelandsleven met baggeraars, turfstekers, vissers, kerkklokken, observaties van vogels, zelfs wielrennen (Huez). (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’

«Weergaloos goede stijl.» – Hans Puper

Opmaak 1 Over ‘Maskerade’ van Harry Vaandrager op MeanderMagazine, 11 januari 2017:
(…) Taal speelt een essentiële rol: de verhouding met het onzegbare bijvoorbeeld. Ada, een ander personage, schrijft daarover in haar brief die aan de vertelling vooraf gaat: ‘Er schijnen lieden te zijn, die daar levenslang over neuzelen. Anderen verhangen zich erom. Dichters krijgen er woorddiarree van. Overloop. Hoe miezerig, hoe kleinzielig. Is er een erfzonde, dan is dat de taal.’ Van dat geneuzel is ook dit boek gelukkig niet vrij; het had anders ongeschreven kunnen blijven. Zo zegt Ben – zie hieronder – bijna aan het slot: ‘Bob, ik kan niet anders dan verstillen. Stilte, het is het onvermogen om het onzegbare te benaderen. Ik heb een leven van zwijgen in te halen.’ Hij is de enige niet. (…) Een groots boek. De thematiek is van alle tijden, maar lijkt nieuw door de bijzondere vorm. De grote kracht van Vaandrager ligt echter in zijn weergaloos goede stijl.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Maskerade’
Meer over Harry Vaandrager op deze site

«San A Jong kan dit welhaast onbegrijpelijke leed in krachtig proza tot leven wekken.» – Yvon van der Pijl

Over ‘De laatste parade’ van Ruth San A Jong in OSO [Tijdschrift voor Surinamistiek en het Caraïbisch gebied], 10 september 2012:
De negen verhalen uit de bundel corresponderen met de negen kringen van de hel in Dante’s goddelijke komedie, terwijl het laatste verhaal de titel ‘Inferno’ heeft gekregen. Hiermee stelt San A Jong niet zozeer het stervensproces, maar vooral de helse behandeling, dat wil zeggen de systematische verwaarlozing van haar psychotische moeder in de toenmalige ’s Lands Psychiatrische Inrichting (LPI) aan de orde. ‘Inferno’ is zowel een ontroerende vertelling van een zorgzame dochter over haar moeder als een scherpe aanklacht van een geëngageerd schrijfster tegen de geestelijke gezondheidszorg in Suriname. Deze combinatie van emotionele betrokkenheid en oprechte opwinding over maatschappelijke misstanden bezorgt de lezer kippenvel.

Lees hier de recensie

Meer over ‘De laatste parade’