«Uitstekend geschreven roman, gebaseerd op sterk empirisch materiaal.» – Cor Gout

VoorplatMonkhorst-72Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst op Extaze.nl, 23 mei 2016:
(…) Een echte sleutelroman is ‘De blijmoedige leugenaar’ niet. Er zijn sleutels te vinden, maar die vallen niet altijd even gemakkelijk in het slot. Bovendien biedt het verhaal naast ‘versleutelde’ personages ook plaats aan personen die met hun werkelijke namen worden aangeduid. (…) Als je een sleutelroman (of een satire, wat een sleutelroman meestal is… ook dit boek) half-fictie kan noemen, dan bestaat het boek uit fictie, half-fictie en journalistiek. (…) De fictie verbreidt zich met name rond Tiddo, die de openheid van zijn Gronings landschap is kwijtgeraakt en, sinds de stad hem in zijn greep heeft gekregen, een politieke manipulator en leugenaar is geworden. (…) Ook de uitbeelding van de perikelen rond de ‘Culture Dome’ kent fictieve momenten, maar toch vooral journalistieke. De wijze waarop dit ultieme voorbeeld van Haagse hoogmoed via goedkope verkooptechnieken aan de man (het volk) is gebracht, heeft Monkhorst met verve en naar waarheid opgetekend. (…) Hoe Tiddo met machiavellistische technieken het gevaar te lijf gaat is te komisch beschreven om de passage hier te resumeren. Welk een genot om weer eens een boek te lezen over dingen die er toe doen, doortrokken van historisch besef en gekruid met kritiek, waarbij ook kleinere onderwerpen de aandacht krijgen. (…) ‘De blijmoedige leugenaar’ is een uitstekend geschreven roman, gebaseerd op sterk empirisch materiaal. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’

«Een page turner.» – Han Mulder

VoorplatMonkhorst-72Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst op Haagse Columnisten, 11 mei 2016:
Theo Monkhorst (…) brengt in een fictieve context de leugenachtigheid in beeld die de politiek hanteert bij het realiseren van plannen en het bevorderen belangen. Dat doet hij op een spannende manier. ‘De blijmoedige leugenaar’ is dan ook wat Amerikaanse uitgevers in hun marketing een page turner noemen. (…) De wethouder Tiddo Helpman van Cultuur is de centrale maar fictieve figuur van het boek. Hij, noch andere acteurs, zijn één op één direct terug te voeren op bestaande spelers in het politieke drama. Maar brokstukken van het handelen of nalaten zijn heel herkenbaar. Het is dus een schervengericht, onderhoudend en grimmig tegelijk, een met opzet vals gestemd lied van schijn en wezen. Met als antagonist van Tiddo de kunstenaar Lux, tegenpool dus, maar vooral voor de Bühne. Ook een acteur derhalve en even leugenachtig als het erop aankomt. (…) Tussen de wijsgerige bedrijven door gaat het de heren vooral om vele varianten op het thema ‘Was will das Weib’. En dat geldt dan in het bijzonder Kasja, de vriendin van de kunstenaar, maar vooral ook lustobject. Het blijkt alle politieke culturele urgentie ten spijt toch vooral om het libido van de dramatis personae te gaan.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’