Over ‘Tijd om te gaan’ van Pia van Egmond op Boekenbijlage, 17 mei 2023:
(…) Het thema ‘leeftijdsdiscriminatie’ nu, is de aanleiding om een roman te schrijven die waarschuwt tegen dit fenomeen. Het is er nu al en als we er niets tegen doen, zou het zo maar eens kunnen uitkomen in de tijd (ca. 2050) waarin Van Egmond deze roman situeert. (…) Wel heeft zij oog voor alle gevolgen zoals het ontbreken van pensionering en uitkeringen en het minimaliseren van medische zorg. Ware het probleem niet zo ernstig, men zou kunnen denken dat Van Egmond een olifant nodig heeft om een mug te vertrappen. Een groot compliment verdient zij om het probleem niet als een mug te zien, maar het uit te vergroten tot realistische proporties. (…) Het gaat in haar boek om meer dan discriminatie. (…) Bij Van Egmond is het levenseinde min of meer gedwongen. (…) Sommigen kiezen er voor om dan maar in een leegstaand dorp te gaan wonen en de eindjes aan elkaar zien te krijgen. (…) Dat doen ook de protagonisten van de roman Eva Prins en haar oudere echtgenoot John. (…) En dan is het zover: John heeft de leeftijd bereikt waarop het tijd is om te gaan. In zijn eigen ziekenhuis krijgt hij geen adequate hulp meer. Eigenlijk vanaf hier begint zich een plot te ontrollen, dat zeer ingenieus alle voorgaande perikelen omvat. In een ware stroomversnelling gaat het naar een onverwachte climax. Lezers, bereid je maar voor!!! Buiten het verhaal om verdient Pia van Egmond een compliment voor haar vloeiende stijl, die ervoor zorgt dat je als lezer mee deint in de golven van de gebeurtenissen. (…) Lezers van nu, dertigers en veertigers bijvoorbeeld, jullie zijn gewaarschuwd! Als de huidige lijn (van voornamelijk rechtse signatuur) wordt doorgetrokken, zou dit jullie leefwereld wel eens kunnen zijn. Lees en luister naar Van Egmond in haar zeer geslaagde debuut.
Lees hier de recensie ‘Boek van de week’
Meer over ‘Tijd om te gaan’
Tag: debuutroman
«Eliminatie van nuttelozen.» – Suzanna Esther
Over ‘Tijd om te gaan’ van Pia van Egmond op LeesKost, 24 april 2023:
Na nucleaire aanslagen op Europa zijn in 2050 de medische voorzieningen in Nederland geminimaliseerd en zijn pensioenen en uitkeringen gestopt. Niet werkende personen worden als paria’s beschouwd, boven de 70 jaar is medische zorg voor velen uitgesloten en dien je uit het leven te stappen. De invloedrijke politieke partij ‘Dapperen Ouderen en Jongeren’ stimuleert op dwingende manier het vroegtijdig uitstappen van nuttelozen – niet werkenden, zodat voorzieningen voor jongeren en aan de economie bijdragende personen gegarandeerd blijft. (…) Radiologe Eva Prins beseft dat de politieke koers mensen de dood injaagt. (…) Samen met een aantal collega’s en vrienden sluit ze zich aan bij de partij voor ‘Vrijheid van Leven en Sterven’. Abel Hama, een chirurg wordt de partijleider en gezamenlijk gaan ze de strijd aan. (…) Vanuit Eva Prins volgen we op een beschouwelijke wijze de gevolgen van de vroegtijdige uitstapregel die zij als een aantasting van de vrijheid ziet. Het verhaal is intrigerend (…) de subliem bedachte en beschreven plot is briljant. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Tijd om te gaan’
Elodie Heloise – Blauwe Tomaten. Roman
Elodie Heloise
Blauwe Tomaten
roman
Curaçao, Nederland
gebrocheerd in omslag met flappen,
400 blz., € 23,50
eerste druk mei 2023
ISBN 978-94-93214-96-5
Blauwe Tomaten vertelt het verhaal van onverwachte ontmoetingen die tot waarheden leiden waar schuld, boete en vergeving bekeken worden vanuit het menselijke (on)vermogen met de eigen beperkingen om te gaan. Deze roman speelt zich af op Curaçao waar shon Mi in de binnenstad een opvang voor zwervers bestiert, Kevin zijn kleine zusje probeert te beschermen, pastoor Bree zich geconfronteerd ziet met misbruik, de drankverslaafde Wesu zijn oude beroep oppakt om een al lang uitstaande rekening te vereffenen en Dominique tegen wil en dank haar weg vindt.
De zee kolkt, draait en deint. Net als haar gedachten dat doen. Feiten. Blijf bij de feiten. Welke feiten? Wat zijn de feiten? Alles wat ze weet, of denkt te weten, is in beweging zonder dat ze er nog grip op lijkt te hebben. (…) Het ‘waarom ze uit elkaar zijn gegaan’ begint invulling te krijgen. Maar waarom sloeg hij haar? Zo erg dat ze vluchten moest? En waarom heeft haar moeder niks verteld hierover? Waarom? Wat houdt Nora achter? En wat voor een vent mishandelt zijn vrouw en wil niks meer met z’n kind te maken hebben? Dan moet je toch een klootzak zijn? Maar hij huilde en heeft met haar gespeeld met de zee. Ze heeft het teruggezien. En het heeft haar onderuit geschopt. Zoals ook de herinneringen doen die zich de laatste tijd aandienen wanneer ze daar zin in hebben. Herinneringen waarin die klootzak een rol speelt. En geen klootzak is.
Elodie Heloise (1968) woont en werkt op Curaçao, het eiland waar zij opgroeide. Ze is de auteur van Herinneringen aan Curaçao (2006) bij uitgeverij Memento Vivi, Carnaval op Curaçao (2011) bij Carib Publishing, de verhalenbundel Woestijnzand (2012) bij uitgeverij In de Knipscheer en het jeugdboek voor alle leeftijden Shusu en Sir Raylison (2019) bij Fundashon Sembra Buki. Blauwe Tomaten is haar eerste roman. Elodie Heloise is een sociaal maatschappelijk geëngageerd schrijver die haar schrijfkilometers heeft gemaakt in de journalistiek en daarbuiten met altijd het eiland Curaçao dicht aan haar hart. Meer info op www.elodieheloise.com
Meer over Elodie Heloise op deze site
«Dystopie over leeftijdsdiscriminatie. Behalve beangstigend ook spannend.» – Marjo van Turnhout
Over ‘Tijd om te gaan’ van Pia van Egmond op Leestafel, 19 april 2023:
Als je het boek begint te lezen heb je geen idee: waar gaat dit naar toe? Gaandeweg ontdek je dat het 2050 is, en dat de maatschappij compleet veranderd is. Er zijn aanslagen geweest, grote stukken van Europa zijn totaal vernietigd. Ook zijn er nauwelijks nog middelen van bestaan, de economie ligt plat. Daar heeft men iets op bedacht: oudere mensen zijn immers nutteloos voor de maatschappij, ze kosten alleen maar geld, dus er wordt verwacht dat mensen die zestig worden een Drionbox aanvragen. (…) Pensioen bestaat niet meer, dus als je geen geld voor je oude dag hebt gespaard, sta je machteloos. (…) Eva is nog werkzaam als radiotherapeut. John is bijna zestig, en moest plaats maken voor jongere werknemers. Hij voelt zich verplicht zich aan te melden bij de verenging Dappere Ouderen: mensen die op tijd uitstappen. Het wordt mensen die geen lid zijn van de DO steeds moeilijker gemaakt. En het is duidelijk wie wél lid is: zij dragen een speldje. Toch is er ook verzet. (…) De partij voor ‘Vrijheid van Leven en Sterven’ wordt opgericht (…) maar de jongere generatie – vooral zij – worden feller en fanatieker, de verzetsgroep loopt gevaar. Dit is het hoofdthema, een dystopie dus. (…) Radiotherapeut en medisch specialist Pia van Egmond besloot een boek te gaan schrijven als protest tegen leeftijdsdiscriminatie. Zij verzon een toekomst zoals we die niet wensen. Toch? Het verhaal is behalve beangstigend ook spannend. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Tijd om te gaan’
«Eerste roman en is meteen een schot in de roos.» – André Oyen
Over ‘Tijd om te gaan’ van Pia van Egmond op Ansiel, 21 januari 2023:
(…) ‘Tijd om te gaan’ is haar eerste roman en is meteen een schot in de roos. Leeftijdsdiscriminatie begint zowat overal te woekeren. Oud lijkt out en wordt meer en meer aan de kant geschoven op diverse vlakken, zo getuigde ook Ann Peuteman in haar confronterend werk ‘Rebels’. (…) Er is evenwel verzet. Velen willen vrij het tijdstip kiezen waarop zij hun drionbox (euthanasiemiddel) openen. (…) ‘Tijd om te gaan’ mag dan een distopische roman zijn toch toont de auteur ons een wereld die als het zwaard van Damocles boven ons hoofd hangt en waarin het een noodzaak is dat ouderen in verzet komen tegen de mores dat je anderen laat beslissen wanneer het jouw ‘tijd is om te gaan’. (…) Deze roman is een waarschuwing voor de mogelijke fatale gevolgen van leeftijdsdiscriminatie. Ook in onze tijd neemt dat, zowel op medisch als op maatschappelijk gebied steeds drastischere vormen aan. Pia van Egmond heeft ‘Tijd om te gaan’ een even boeiend als literair boek gecreëerd met uiterst sterke personages.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Tijd om te gaan’
«Roman over leeftijdsdiscriminatie in vlotte, toegankelijke stijl geschreven.»
Over ‘Tijd om te gaan’ van Pia van Egmond voor NBD / Biblion, 24 november 2022:
Een roman over leeftijdsdiscriminatie in een dystopsiche toekomst. In 2050 zijn in Nederland de pensioenen waardeloos, medische voorzieningen geminimaliseerd en worden ouderen geacht hun leven voortijdig te beëindigen nadat Europa is getroffen door nucleaire aanslagen. Toch is er verzet. De arts Eva Prins en een aantal van haar collega’s willen hulp bieden en sluiten zich aan bij een christelijke partij. Gezamenlijk richten zij de partij voor ‘Vrijheid van Leven en Sterven’ op. Maar ze ondervinden tegenstand van de tegenpartij ‘Dappere Ouderen en Jongeren’, en hun onderlinge strijd verhardt. In vlotte, toegankelijke stijl geschreven. Pia van Egmond is gepensioneerd medisch specialist. Debuutroman.
Meer over ‘Tijd om te gaan’
«Pia van Egmond beschrijft huiveringwekkende wereld met verve.» – Peter de Rijk
Over ‘Tijd om te gaan’ van Pia van Egmond in Straatjournaal, (nr. 296), november 2022:
Stel je het Nederland van 2050 eens voor, de pensioenen zijn waardeloos gebleken, van uitkeringen is geen sprake meer, alle medische voorzieningen zijn geminimaliseerd en erger nog, van ouderen wordt verwacht dat ze tijdig uit het leven stappen. (…) Met visionaire blik schetst de auteur ons een wereld waar ouderen in verzet komen tegen de mores dat je anderen laat beslissen wanneer het jouw ‘tijd is om te gaan’. Pia van Egmond beschrijft deze huiveringwekkende wereld met verve in haar debuutroman Tijd om te gaan. (…) Eva Prins ervaart de snelle veranderingen van de samenleving met de nodige scepsis. Ze merkt de grote gevolgen ervan in het ziekenhuis waar ze als arts werkt, maar wellicht nog meer als haar echtgenoot in de situatie komt dat zijn levensbeëindiging voor de omgeving vanzelfsprekend wordt. (…) Deze roman is meer dan leesplezier, het is ook een waarschuwing voor de mogelijke fatale gevolgen van leeftijdsdiscriminatie. Ook in onze tijd neemt dat, zowel op medisch als op maatschappelijk gebied steeds groteskere vormen aan.
‘Straatjournaal’ is sinds 1996 de (maandelijkse) straatkrant van Noord-West Nederland.
Lees hier de recensie ‘Uitvaart verplicht’
Meer over ‘Tijd om te gaan’
Pia van Egmond – Tijd om te gaan. Roman
Pia van Egmond
Tijd om te gaan
roman
gebrocheerd in omslag met flappen,
366 blz., € 23,50
ISBN 978-94-93214-77-4
eerste uitgave september 2022
presentatie 10 september 2022
In Tijd om te gaan zijn er nucleaire aanslagen gepleegd op Europa, dat zich veilig waande, maar onbeschermd bleek. In het Nederland van 2050 zijn de pensioenen waardeloos, de medische voorzieningen geminimaliseerd, de uitkeringen gestopt. Ouderen worden geacht hun leven voortijdig doch feestelijk te beëindigen. Er is evenwel verzet. Velen willen vrij het tijdstip kiezen waarop zij hun drionbox openen. Noodgedwongen vestigen zij zich in leegstaande dorpen waar echter slechts een enkeling in een bestaan kan voorzien. Onvermijdelijk gaat men over tot zeer riskante bijverdiensten zoals deelname aan onderzoek naar de schadelijkheid van bepaalde chemische stoffen.
Eva Prins, een arts en een aantal van haar collega’s en vrienden trachten hulp te bieden. Onverwachts vinden zij aansluiting bij een christelijke partij, waar men eveneens op geheel eigen wijze wil leven en sterven. Gezamenlijk richten zij de partij voor ‘Vrijheid van Leven en Sterven’ op. Abel Hama, een chirurg, wordt hun partijleider. Geen ongevaarlijke job, want toon en houding van de tegenpartij ‘Dappere Ouderen en Jongeren’, verhardt onheilspellend.
Pia van Egmond werd geboren en groeide op in Den Haag. Ze studeerde een aantal jaren medicijnen in Leiden, trouwde, kreeg kinderen en voltooide haar studie in Utrecht. Zij specialiseerde zich aansluitend in de radiotherapie en kreeg een aanstelling als medisch specialist. Ze promoveerde na haar pensioen en vatte vervolgens het plan op een roman te schrijven, om op die wijze aandacht te vragen voor een zowel medisch als maatschappelijk probleem, dat zij uitermate ongewenst vond: leeftijdsdiscriminatie. Tijd om te gaan is haar eerste roman.
Meine Fernhout – De blinde kamer. Roman
Meine Fernhout
De blinde kamer
roman
gebrocheerd in omslag met flappen,
334 blz., € 19,50
eerste druk november 2015
tweede druk 2022
ISBN 978-90-6265-881-7
‘Wie het licht stil zet, haalt de adem uit het leven.’
Meine Fernhout vraagt zich in zijn debuutroman De blinde kamer af hoe dat zit: materie en geest. Rick Alting von Geusau doet niet veel anders sinds hij als puber in ‘de blinde kamer’ kennismaakte met de boekenkast van zijn grootvader. Zijn obsessie betreft de relatie tussen goddelijk licht en natuurlijk licht. In de bizarre geschiedenis die deze vierenveertigjarige neurotische filosoof in afwachting van zijn proces beschrijft, maken we kennis met de villa in Bergen aan Zee waar hij opgroeide. In deze omgeving heeft het licht de goede intensiteit gehad om zijn illusies te voeden. Tijdens een bijbaantje als taxichauffeur vervoert Rick geleerden van luchthaven naar congres. Hij krijgt zicht op de grote vragen van vandaag. De overmoed van de materialisten die alles tot stof willen reduceren irriteert hem mateloos. In Parijs bezoekt hij de inspirerende colleges van Lacan, een hippe psychiater die een heel ander geluid horen laat.
Terug in Amsterdam ontspoort een taxirit met een Belgisch psychiater volledig. Dan overlijdt zijn moeder. Juist in deze periode vol frustraties wordt een congres gewijd aan het experiment van het ‘stil gezette licht’. Het Teylers Museum, waar hij werkt, lijkt de ideale plek voor de afsluiting daarvan. Rick pleit tijdens zijn speech voor een natuurkunde die zichzelf zo oprekt dat er plaats komt voor zoiets als de geest. Vervolgens neemt hij ontslag en reist naar het Noorden. Onderweg leest hij in de krant dat hij wordt gezocht. De vrouwelijke natuurkundige die het lukte om ‘het licht stil te zetten’ blijkt in het Spaarne, de rivier waaraan het museum ligt, verdronken te zijn. Ricks toespraak en contacten met haar leiden tot zijn verdenking. Hij belandt in een cel van de Koepel, het Huis van Bewaring te Haarlem.
‘Hoe ons lichaam zich verhoudt tot dat wat denkt, praat, schrijft, is een buitengewoon twijfelachtig geheel. Wat praat en doet, zoekt zijn manifestatie langs de wetten van de stof en de wetten van de straling. Een eeuw geleden is er voor de relatie tussen beide een formule gevonden. Dat heet wetenschap; het wordt op grote schaal toegepast en niemand begrijpt er echt iets van.’
Meine Fernhout (Velsen, 1946) maakte zijn school niet af en werd gitarist in de Bintangs. Hij studeerde daarna sociale wetenschappen met filosofie als bijvak in Amsterdam en Utrecht alsmede museologie in Leiden. Hij was vervolgens werkzaam als kunstcriticus, maker van tentoonstellingen in het Frans Halsmuseum in Haarlem, docent in het kunstonderwijs en ten slotte als directeur van de Academie voor Beeldende Vorming in Amsterdam. Hij woont afwisselend in Frankrijk en Nederland.
Meer over ‘De blinde kamer’
Meer over Meine Fernhout bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Alsof in één keer de losse stukjes in mijzelf samensmolten.»
Etchica Voorn leest fragment uit Proloog ‘Dubbelbloed’ voor De Nationale Ziekenomroep, 17 maart 2021:
In de wekelijkse boekenrubriek van De Nationale Ziekenomroep lezen auteurs op uitnodiging van de makers Evert & Nicole Kupers op hun podcast als introductie de achterflap en/of voorwoord van het boek om zo hun luisteraars een goede indruk te geven van het boek. Etchica Voorn kiest voor een kleine twee minuten uit de Proloog van haar debuutroman.
Luister hier naar het fragment vanaf 09:34 op de tweede tijdlijn
Meer over ‘Dubbelbloed’ op deze site