Over ‘Speech van de dode moeder’ van Carlos A. Aguilera op MappaLibra, 31 maart 2020:
De monoloog ‘Speech van de dode moeder’ werd voor theater geschreven, maar is ook als kortverhaal goed leesbaar. (…) De titel is wat misleidend: de moeder lijkt niet dood, integendeel, ze staat springlevend op het podium. Ze blikt terug op haar leven, waaruit je inderdaad kan afleiden dat ze vanuit de dood spreekt. Haar discours richt zich tot twee poppen die de vader en de zoon voorstellen. Verder is er nog de kat die ook als pop op de scène wordt opgevoerd. (…) Met deze monoloog van amper vijftig bladzijden heeft Aguilera een duidelijk statement willen maken en stelt hij ons voor het dilemma: blijven we passief achter zoals de vader en de zoon, of willen we onze vrijheid heroveren met het risico onszelf te verliezen in de waanzin, zoals de moeder? ‘Speech van de dode moeder’ is een provocerend stuk waarmee Aguilera de lezer wakker schudt. (…) Het zou mooi zijn als een Nederlandstalig theatergezelschap het stuk oppikt om het ook in ons taalgebied op te voeren. Het zou in de theaterwereld ongetwijfeld heel wat stof doen opwaaien.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Speech van de dode moeder’
Tag: Discurso de la madre muerta
«Verpletterende en afstompende invloed van een dictatoriaal systeem.» – Frank Bron
Over ‘Speech van de dode moeder’ van Carlos A. Aguilera op La Chispa, 12 mei 2020:
‘Speech van de dode moeder’ is een monoloog van waanzin en politiek-filosofische beschouwingen, gelardeerd met stukjes complottheorie van de Cubaan Carlos A. Aguilera. Het is vrij logisch om in Carlos Aguilera’s ‘Speech van de dode moeder’ een aanklacht tegen de Cubaanse dictatuur te zien. Aguilera (1970) is immers geboren in Havana en mag sinds 2007 zijn vaderland niet meer in, nadat hij zich in 2003 verzet had tegen de arrestatie van 75 schrijvers en intellectuelen aldaar. Toch is het te gemakkelijk om aan te nemen dat de speech van de dode moeder gericht is tegen de leiders van de Communistische Partij van Cuba. (…) Want waarom zou een Cubaan alleen over Cuba kunnen schrijven? En trouwens, is ‘Speech van de dode moeder’ wel een boek? (…) Tegelijkertijd is het zowel een uitgeschreven monoloog als een eenakter. (…) Maar ook als je het boekje leest als een toneelstuk dat zich overal kan afspelen, blijft het een vreemd stuk. Bij de introductie blijkt dat drie van de vier personages poppen zijn. Slechts de moeder is ‘echt’, maar wat is echt? En waarom is ze ‘dood’? Speelt het verhaal zich slechts af in haar verbeelding? Of is ze dermate getraumatiseerd door de amputatie van een van haar voeten en het mislukken van haar droom om een pruikenmuseum te beginnen dat ze doorgedraaid is? Het stuk is, volgens de inleiding, zowel een psychologisch drama als een komedie. (…) Kortom, is dit boekje wel een weergave van een monoloog van een doorgedraaide, gefrustreerde vrouw die zich van alles inbeeldt, of confronteert Aguilera ons allemaal met soms pijnlijke kanten van ons wereldbeeld? (…) Aguilera toont ons in de Speech de verpletterende en afstompende invloed die een dictatoriaal systeem heeft op een samenleving. (…)
La Chispa is een journalistiek platform over Latijns Amerika.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Speech van de dode moeder’