Don Quichot – Uitgeverij In de Knipscheer

«Lezen is de meest effectieve manier om af te rekenen met religieuze, nationalistische, ideologische, of digitale heilige huisjes.» – Brede Kristensen

Column van Brede Kristensen in Amigoe, 30 augustus 2024:

Naar aanleiding van wat ik twee weken geleden schreef over het lezen van boeken, werd ik aangesproken door een kennis die het niet ermee eens was. ‘Boeken zijn echt uit de tijd’ hield hij me voor. ‘Wees niet verbaasd als over enkele jaren niemand meer een boek leest. We leven niet langer in de Middeleeuwen toen boeken heilig waren, we leven in een digitale wereld…….alles is digitaal geworden, informatie, denkwerk, ontmoeting….. zelfs ons persoonlijke profiel’. Ik hoorde het allemaal aan en begreep dat mijn ideeën over boeken en lezen door hem als achteruitstrevend werden bestempeld. Toen ik de volgende ochtend Facebook opende, was ik verbaasd dit bericht te lezen: “Toen Don Quichot de wereld introk, veranderde die wereld voor zijn ogen in een mysterie. Dat is de erfenis van de eerste Europese roman voor de hele daaropvolgende geschiedenis van de roman. De romanschrijver leert de lezer de wereld op te vatten als een vraag.”. Volgens mij een citaat uit ‘Het boek van de lach en de vergetelheid’ (1978), een roman van de Tsjechische schrijver Milan Kundera. Het gesprek de dag ervoor en dit bijna gelijktijdige Facebookbericht ervoer ik als een geval van betekenisvolle synchroniciteit. (…) Lezen is de meest effectieve manier om af te rekenen met religieuze, nationalistische, ideologische, of digitale heilige huisjes, die als keurslijven werken waaruit we maar moeizaam ontsnappen. Boeken passen niet in heilige huizen. De kerk verbood het lezen van vele boeken. Dictaturen idem dito. De digitale dictatuur doet op originele wijze eveneens voorkomen alsof het lezen van boeken achteruitstrevend en dus overbodig is. (…)

Lees hier de column ‘De wereld een vraag’
Meer over Brede Kristensen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Zie ook Columns +

«De onthechte westerse mens kijkt in de spiegel.» – Joyce Hes

Voorplat75 Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren in Argus, nr. 23, 22 december 2020:
(…) Als reclameman krijgt Bobby West op een dag een foto in handen van een vrouw die net een tsunami heeft overleefd. Hij begint naar haar te verlangen hoewel hij beseft dat dat in feite het verlangen naar iets groters is: extase, eeuwige jeugd en volledige overgave. Hij laat alles achter en gaat zijn droom achterna richting het onbestemde, het witte land, het Oosten dat in tegenstelling tot het Westen iets ongrijpbaars heeft. Daar in een achteraf wijk in een niet benoemde stad leest hij Cervantes ‘Don Quichot’, wiens ‘echte wapen zijn fantasie was’ en ‘een opmerkelijk vermogen de werkelijkheid te negeren’. En verder wacht hij op ’vingerwijzingen van het lot’. Uiteindelijk komt hij terecht bij een afvalverwerkingsbedrijf dat gerund wordt door een verlamde mysterieuze dame in het wit. Bij haar gezeten ervaart hij hun contact als een Piéta, een schilderij van Maria en haar kind: de onthechte westerse mens kijkt in de spiegel en ziet een kind dat te midden van een berg rotzooi zijn hoofd in de moederschoot legt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer

«In dit geval is de reis zeker meer de moeite waard dan de bestemming.» – Ben Koops

Voorplat75 Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Literair Nederland, 10 november 2020:
In ‘Het witte land’ van Rob Verschuren ontvlucht een man zijn midlifecrisis en de moderne wereld door op zoek te gaan naar een hem onbekende vrouw in een uithoek van de aarde. Reclameman Bobby West heeft zojuist zijn vriendin verloren. (…) Zijn ex verwijt hem in een brief dat hij ‘ironie gebruikt om elk gevoel buiten te houden en serieuze gesprekken te vermijden’. Hij geeft haar gelijk, maar is niet van zins om dit te veranderen. (…) Dat Bobby’s zoektocht een veel breder doel heeft dan alleen de vrouw vinden blijkt als hij rondreist door de stad (…). Hij wil door het ‘land dwalen als door een abstract schilderij’ waarbij hij altijd toeschouwer blijft. (…) ‘Het witte land’ is een onderhoudende en prettig geschreven novelle met mooie metaforen en reflecties over kunst. Bobby heeft een zwak voor het abstract expressionisme van kunstenaars als Rothko en De Kooning. Voor hem spreekt een schilderij meer tot de verbeelding dan woorden kunnen. De vergelijkingen zijn hier ook naar. Een lichtspel is een ‘chiaroscuro’ en als Bobby de steegjes doorwandelt wonen de bewoners van dit doolhof in de etsen van Piranesi. Verschuren bereist de ‘provincies van de verbeelding’ die niet per se ergens heen voeren. Het is een cliché, maar in dit geval is de reis zeker meer de moeite waard dan de bestemming. De reis van Bobby leidt hem naar de vrouw in het wit en uiteindelijk het grote onbekende. De orchidee, die bloeit uit afval, vormt een passend beeld bij de weg die Bobby aflegt op zoek naar zijn bestemming.
Lees hier de recensie ‘Zoektocht van een toeschouwer’
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer

«Mooie beeldtaal.» – Julie Smit

Voorplat75 Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Smitaki’s Boekenlust, 5 november 2020:
Nadat Bobby is verlaten door de zoveelste vriendin, raakt hij in de ban van een foto van een vrouw, die voor de puinhoop van een huis met een deken omgeslagen, ontredderd in de lens staart. Het is na een ramp in een verweggiestan-land, waar junta’s jarenlang de scepter hadden gezwaaid en het land gesloten, maar zich nu heeft geopend voor toerisme. De vrouw brengt zijn bestaan aan het wankelen: ontevredenheid over werk en leven, geen doel in zicht, brengt hem opeens tot het besluit om een andere wereld te verkennen. Hij weet wel dat hij de vrouw van de foto nooit zal vinden, maar wie weet welke ontdekking hij in haar land zal doen. Dus reist hij af naar een land, ergens in Azië. Op zijn e-reader laadt hij de honderd beste boeken uit de wereldliteratuur, niet in staat er een paar te kiezen. Hij begint bij het begin, nummer één: ‘Don Quichot’ van Miguel de Cervantes. (…) Terwijl Bobby het vreemde land probeert te doorgronden, vraagt hij zich af waarom Don Quichot zo’n ereplaats in de literatuur heeft behaald. De man was duidelijk gek. Terwijl bij Bobby langzaam een zekere gekte binnensluipt, begint hij de boerenslimheid van Don Quichot te begrijpen. (…) Ik houd er wel van wanneer Nederlandse schrijvers het benauwende kikkerlandje durven te verlaten om hun verhaal in den verre te situeren. (…).
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer

«Het idee om Don Quichot als spiegel te gebruiken is brutaal en geniaal.” – Marguérite Berreklouw

Voorplat75 Lezersreactie over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren, 2 oktober 2020:
‘Het witte land’ is literatuur omdat het gaat over het universele thema van de existentiële eenzaamheid van de mens en zijn verlossing daaruit. Verder barst het van de ironie en dat maakt het tragikomisch. Het idee om het verhaal Don Quichot als ridder van de droevige figuur als spiegel te gebruiken, is brutaal en geniaal. Zo’n stukje als in Interludium, waarin je het vertrek van Schiphol beschrijft…. dan staat elk woord op zijn juiste plek, Rob. Tenslotte heb ik nog mijn woordenschat dankzij jou uitgebreid met woorden als: valavond, rabide vermaak en eonenlange sedimenten. Ik hoop voor je dat je boek besproken wordt in de belangrijke kranten. Ik ga het in elk geval aanprijzen bij mijn leesgroepje, dat uit vijf hooggeleerde dames bestaat en bij andere vriendinnen.
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer

«De schoonheid ligt vooral in de taal, in de stijlvolle, gracieuze beschrijvingen van de mensen en de natuur.» – Ines Nijs

Voorplat75 Over ‘Het Witte Land’ van Rob Verschuren op Hebban, 21 juni 2020:
Op zijn vijfenvijftigste laat Bobby West zijn oude leven – de dingen zoals ze gingen – achter zich en vertrekt naar een land in Azië. In zijn portefeuille zit de foto van een tsunamislachtoffer, een onbekende vrouw die hem fascineert en naar wie hij op zoek gaat. (…) Hij verhuist naar een hotelletje in een wijk waar hij de enige westerling is. (…) Tijdens een van zijn tochten door de wijk ontmoet Bobby een mysterieuze verlamde vrouw, als een priesteres gehuld in een sneeuwwit gewaad. Hij noemt haar Bleke Orchidee en kijkt dagenlang aan haar zijde toe hoe de afvalvrouwtjes van de wijk stapels afval bij haar afzetten. (…) Maar aan het eind van de dag stuurt ze hem telkens weg. Het moment waarop hij beslist zich niet meer door haar te laten wegsturen, leidt hem wellicht naar zijn nieuwe plek in het leven. De schoonheid van ‘Het Witte Land’ ligt in de zelfrelativering van de personages, in de subtiele humor, maar vooral in de taal, in de stijlvolle, gracieuze beschrijvingen van de mensen en de natuur. In de raak getroffen beelden die een sfeer oproepen waardoor je als lezer graag nog wat langer in ‘Het Witte Land’ had verbleven.
Lees hier de recensie ‘Weggaan om aan te komen’
Meer over ‘Het Witte Land’
Meer over Rob Verschuren op deze site

«Je kunt ‘De supermarkt van Vieira’ alleen een Antilliaanse roman noemen omdat de auteur een Curaçaoënaar is.» – Hans van der Heijde

Over ‘De supermarkt van Vieira’ van Eric de Brabander in Leeuwarder Courant, 14 februari 2014:
De Brabander ontrukt met deze roman de geschiedenis van die scheepskaping aan de vergetelheid. Maar die mag dan het aangrijpingspunt zijn voor het in een sobere stijl geschreven verhaal, hoofdthema is het steeds aanwezige, maar zelden expliciet benoemde schuldgevoel van João. Over het in de steek hebben gelaten van zijn vrouw en kind, over zijn betrokkenheid als jonge soldaat bij de ongelukkige dood van een dwangarbeider in Angola, toen nog een Portugese kolonie, en over de kaping zelf, waar een scheepsofficier bij omkwam, en die wel opzien baarde, maar de Portugese dictatuur niet aan het wankelen bracht.

Lees hier de recensie

Meer over ‘De supermarkt van Vieira’