Hans Plomp – In Amsterdam. De verhalen van Larrie

HANS PLOMP
In Amsterdam. De verhalen van Larrie

Nederland / Verhalen
Paperback, 272 blz., € 17,50
ISBN 90-6265-382-0
Eerste druk 1993

Met Het Amsterdams Dodenboekje, de inmiddels klassieke momentopname van Amsterdam in de jaren zestig, was Larrie in één klap een nationale beroemdheid. En met hem zijn geestelijke vader Hans Plomp.
Larrie doorstond de sixties met glans, en behield ook in de jaren zeventig, tachtig en negentig zijn tolerante en humoristische kijk op de wereld in het algemeen en Amsterdam in het bijzonder. Larrie’s belevenissen, en die van zijn vrienden (eigenlijk allemaal gewoon puike vogels) vormen een spiegel van onze samenleving, zoals die wordt ervaren door de vele merkwaardige wezens die Amsterdam herbergt.

In Amsterdam. De verhalen van Larrie heeft Hans Plomp zijn Larrie-verhalen verzameld. Het boek bevat onder andere de volledige bundels Het Amsterdams Dodenboekje (1970) en Open inrichting. Nieuw Amsterdams Dodenboekje (1985), en twee niet eerder in boekvorm verschenen recente verhalen. Samen geven zij een fascinerend beeld van Mokums Magisch Theater, van provo’s, hippies en psychedelische revolutionairen, van krakers, punks en junks zowel in deze dimensie als in de, met of zonder hulp van geestverheffende middelen betreden, dimensies daarnaast.

«Plomp schrijft dat hele wanhopige mengsel ontwapenend goed op: het is heel vermakelijk en ook een beetje ontroerend. Als portret van een ouder wordende jongeling die het verdomt om verstandig te worden, is het iets bijzonders.» – Aad Nuis in De Volkskrant

Frans Bosman/Kurt van Es – Het verdeelde Europa van de drugs

FRANS BOSMAN/KURT VAN ES
Het verdeelde Europa van de drugs
.
Nederland, Europpa, portretten
Paperback, 157 blz.,
ISBN 90-6265-363-6
Eerste druk 1993

In Stockholm moten ze afkicken, in Bern mogen ze spuiten in speciaal daarvoor ingerichte ruimtes, in Liverpool krijgen ze gratis heroïne en in Parijs zijn ze aangewezen op de psychotherapeut. Durgsverslaafden. Tenminste achthonderdduizend zijn er in Europa. Elke dag geven ze zo’n tweehonderd miljoen gulden uit, elke dag maken ze de georganiseerde misdaad krachtiger.

Het verdeelde Europa van de drugs is een verslag van de twee journalisten Frans Bosman (1950) en Kurt van Es (1949), die in de tweede helft van 1992 door Europa trokken. Het werd een bizarre ontdekkingsreis. Ze spraken met honderden mensen: junks, politie, politici, hulpverleners, beleidsambtenaren, justitie-autoriteiten, prostituées, gevangenen, buurtbewoners en ex-verslaafden.

In een serie portretten beschrijven de auteurs de harde werkelijkheid achter de vergadercircuits, de merkwaardige verschillen tussen de Europese landen, de gescheiden werelden van de soft- en de harddrugs, de rol van de grote misdaadorngaisateis in de internationale drugshandel en de chaos in sommige steden. De ‘war on drugs’ is verloren, maar de gevechten gaan door. Wie zet de toon voor een Europees drugsbeleid nu de binnengrenzen zijn verdwenen.

Het verdeelde Europa van de drugs is een helder geschreven boek dat een objectief en soms schrijnend beeld geeft van een van Europa’s grootste problemen.

Craig Strete – Nachtbraken

CRAIG STRETE
Nachtbraken.
Een autobiografische roman over Jim Morrison

Amerika, Indiaans, Roman
Vertaling: Jos Knipscheer
Pocket, 368 blz., 7,50
ISBN 90-6265-714-1
Eerste druk 1993
UITVERKOCHT

‘Goed geschreven en er gebeurt van alles in.’ – Vrij Nederland

‘Ik houd niet van dit boek, maar het moet eruit om te kunnen afrekenen met die vervloekte tijd en een einde maken aan een hel van tien jaar nachtmerries.’ – Craig Kee Strete in 1977

Los Angeles, 1965. Een vroegoude Indiaanse weesjongen van vijftien jaar, voortvluchtig, duikt een zomer naamloos onder in het dolgedraaide rock & roll-milieu van sekskicks, psychedelia en zinloos geweld, trekt op met Jim Morrison en raakt in de ban van diens dodelijke onrust. Uiteindelijk lukt het hem afstand te nemen van de perversie waarin hij terecht is gekomen.

Nachtbraken is de weerslag van deze kortstondige vriendschap, geschreven in een moordend tempo en in een koortsachtige, maniakale stijl met onvergetelijke beschrijvingen van kakofonische taferelen.

‘Kerouac’s beatniks opgevolgd door de generatie van de rock & roll.’ – De Groene