Over ‘Carmona’ van Rob Verschuren op Boekenbijlage, 24 oktober 2022:
(…) Wu, emeritus hoogleraar Russische letterkunde, is vastgelopen in zijn leven. Tussen twee werelden gevallen in een lege bodem van het bestaan. Beroofd van zijn portefeuille pleegt hij een bankoverval met een gestolen speelgoedpistooltje op het Vrijheidsplein in de bovenstad. Hij wordt veroordeeld tot ruim een jaar detentie. (…) Terwijl de meeste gevangenen hunkerend uitkijken naar de dag van vrijlating, ziet Wu er huizenhoog tegenop. (…) Hij komt te werken in de gevangeniskwekerij waar bonsaiboompjes geproduceerd worden. (…) Wu is verlaten door zijn vrouw en kinderen, afgewezen door zijn studenten, zelfs zijn boeken hebben zich tegen hem gekeerd. Zijn vrijheid is die waarover Janis Joplin zingt: ‘Freedom is just another word for nothing left to lose.’ In de gevangenis verandert Wu. Centraal in deze ontwikkeling staat de relatie met zijn celgenoot Kid, een jonge drugsverslaafde. De deftige professor en de streetwise junkie. (…) Op een dag vraagt de jongen wanneer Wu voor het laatst gelukkig was. Het antwoord is de opmaat voor een verrassend en ontroerend einde. ‘Carmona’ is geschreven met de bekwaamheid van de bonsaimeester. (…) Snoeien en laten groeien. Met als resultaat een magnifieke roman die nu eens inzoemt op een situatie tussen mensen met al hun emoties van gevoelloosheid tot en met euforie, en dan het perspectief weer verbreedt naar de dystopische context. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Carmona’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: drugsverslaafde
«Dat Tjeerd Ybeles Smit schrijven kan, bewijst hij met deze novelle zonder meer.» – Allard Gunnink
Over ‘Sterven doe je zo’ van Tjeerd Ybeles Smit in Nederlands Dagblad, 29 maart 2013:
Zo is het is prachtig hoe Smit woorden geeft aan de liefdevolle relatie tussen Stein en zijn vriendin. De twee weten het al zevenentwintig jaar met elkaar te rooien in een piepkleine woning achter de Amsterdamse Albert Cuypmarkt. De omschrijving van het huisje resulteert in fraaie zinnen: ‘In de gang die de woonkamer met de keuken verbindt, kun je elkaar passeren, als je van elkaar houdt.’
Hoe moet je sterven? Of die vraag een bevredigend antwoord krijgt in Sterven doe je zo hangt misschien af van het levensbeschouwelijk perspectief van de lezer. Veelzeggend zijn het denkbeeldige koor en dito solist die door Tjeerd Ybeles Smit worden opgeroepen. De solist vervult hierbij de rol van de stervende, een gegeven dat in ieder geval iets duidelijk maakt over de aard van het sterven: het is een eenzame exercitie.
Lees hierhier de recensie
Meer over dit literaire debuut