Over ‘Het theater der herinneringen’ van Peter Lenssen in De Limburger, 28 mei 2023:
Tweeënhalf jaar werkte auteur Peter Lenssen uit Heerlen aan zijn roman ‘Het theater der herinneringen’. (…) Het is een inspirerend boek geworden over twee vrouwen: de Turkse Meryem Yildiz en de beroemde Duitse kunstenares Käthe Kollwitz. “Altijd al had ik in mijn achterhoofd ooit iets met mijn fascinatie voor Käthe Kollwitz te doen”, vertelt Lenssen. “Ik heb Kollwitz-musea bezocht en antiquariaten afgestruind om boeken over haar te vinden. En nu is mijn roman klaar. Ik ben er trots op!” (…) In ‘Het theater der herinneringen’ combineert hij twee verhalen. Het verhaal van de Turkse Meryem die op haar zesde met haar ouders vanuit Istanbul in Berlijn, en later in Heerlen, terechtkomt, én dat van Käthe Kollwitz, die aan het begin van de Eerste Wereldoorlog haar zoon Peter verliest. “Het zijn bijna klassieke verhalen over mensen die door een speling van het lot een deel van hun identiteit, hun bestaansgrond, kwijtraken en vervolgens op zoek gaan naar hun herkomst, de bron waaruit ze putten, om uiteindelijk zichzelf te hervinden. Käthe Kollwitz werkte achttien jaar aan haar beroemde ‘Ouderpaar’, twee beelden die in West-Vlaanderen zijn opgesteld, een eerbetoon aan haar gestorven zoon. Meryem ontsluiert in haar zoektocht naar Käthe en het ontstaan van het monument het geheim van haar eigen ouders en de leegte die ze ervaart. Twee vrouwen, werelden van elkaar verwijderd, en toch niet.” (…)
Bron
Meer over ‘Het theater der herinneringen’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: eerste wereldoorlog
Uitnodiging voor boekpresentatie nieuwe roman Peter Lenssen
Op vrijdag 2 juni 2023 vindt in het Cultuurhuis in Heerlen de presentatie plaats van Het theater der herinneringen, de vierde roman van Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer. De roman vertelt het verhaal van twee bijzondere vrouwen: De Turkse Meryem Yildiz én Käthe Kollwitz. Meryem verhuist op zesjarige leeftijd met haar ouders vanuit Istanbul naar Berlijn, leert daar haar man Erik kennen en komt in Heerlen terecht. Na een aantal jaren laat ze zich van hem scheiden en vervult ze een oud verlangen: de roep van haar grote voorbeeld Käthe Kollwitz volgen en uitzoeken wat er met haar in de Eerste Wereldoorlog omgekomen zoon gebeurde en met het Ouderpaar: de beelden van een moeder en een vader, die zij schiep als universeel monument voor alle oorlogsslachtoffers. Daarvoor reist zij Käthe Kollwitz achterna naar de slagvelden in de Westhoek van Vlaanderen. Tijdens die tocht realiseert zij zich steeds meer dat zij heel veel van Käthe Kollwitz weet, maar nauwelijks iets van haar eigen familie. Wat is het geheim van hun vertrek uit Istanbul? Waarom zag ze haar familie daarna nooit meer? In het programma zal Peter Lenssen aan de hand van een fotoreportage iets vertellen over het ontstaan van de roman. Aan de presentatie werken verder mee Niek Bremen, Jos Bours, redacteur Peter de Rijk en, als muzikale noot, het koortje Trettal. Komt allen! U bent van harte welkom. Inloop vanaf 19.30 uur, aanvang programma 20.00 uur. Locatie: Sittarderweg 145, 6412 CD Heerlen.
Meer over ‘Het theater der herinneringen’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Peter Lenssen – Het theater der herinneringen. Roman
Peter Lenssen
Het theater der herinneringen
roman
Nederland
gebrocheerd in omslag met flappen,
506 blz., € 24,50
eerste druk mei 2023
ISBN 978-94-93214-93-4
In Het theater der herinneringen, zijn vierde roman bij Uitgeverij In de Knipscheer, gaat hoofdpersoon Meryem, gefascineerd door het werk en leven van de grote Duitse kunstenares Käthe Kollwitz, naar de Westhoek in Vlaanderen om op de militaire begraafplaats in Vladslo haar levenswerk te zien, de beelden van het beroemde ouderpaar dat rouwt om de in de Eerste Wereldoorlog verloren zoon. Het wordt een zoektocht naar passies en achtergronden, de zin van oorlog en liefde, en uiteindelijk, het droevige verhaal van haar eigen familie. Waarom verhuisden haar ouders toen ze zes was halsoverkop vanuit Istanbul naar Berlijn? Waarom zag ze haar familie daarna niet meer?
En als ze jou wegvoeren
Dan zal ik staan
Dan zal ik zorgen
Dan zal ik schrijven…
Peter Lenssen schreef het spraakmakende debuut ‘Toplöss/Mijnverdriet’, daarna de monumentale roman ‘Bitterdagen’. Met de prijswinnende roman ‘Pleisterplaats Belleville’ brak hij een lans voor de vrijheid van het woord. De roman ‘Genoeg geweest’ handelt over een volksziekte van deze tijd: de psychische en sociale verloedering die het gevolg is van het verdwijnen van privacy. Het theater der herinneringen geeft gezicht aan wat oorlog en verdriet betekenen voor mensen die achterblijven.
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een paar weken geleden ben ik begonnen aan een nieuwe roman.» – Peter Lenssen
Peter Lenssen over zijn nieuwe roman in Buiten de Orde, 20 december 2019:
Peter Lenssen, voor zijn jongste roman ‘Pleisterplaats Belleville’ in 2018 genomineerd voor de Halewijnprijs en in 2019 bekroond met de Reinaerttrofee, is dit jaar begonnen aan zijn nieuwe roman, waarin de Eerste Wereldoorlog – of Grote Oorlog, zoals deze oorlog in een aantal buitenlanden wordt genoemd – een prominente rol speelt. Hij kondigt de nieuwe roman [werktitel: ‘De zelfmoordbestanden’; red.] voorzichtig aan in de column ‘Mannen’ in het tijdschrift ‘Buiten de Orde’ van de Vrije Bond. “(…) Een roman schrijven is een lastige opgave. Ik heb altijd wel enigszins in gedachten wie de antagonisten zijn en wat de verhaallijnen zullen worden, maar vooral in het begin is het zoeken naar de juiste toon en sfeer die ik wil oproepen. Sommige keuzes hebben het aangewezen effect, andere zitten wat ik beoog juist in de weg. Een en ander betekent dat ik de eerste twintig, dertig pagina’s soms wel tien keer moet herschrijven. Een van de dingen waar ik de afgelopen tijd tegenaan ben gelopen betreft het masculiene karakter van de geschiedschrijving, (…)”
Lees verder op Columns+
Of klik hier
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Mooi tijdsdocument in een prettige en heldere stijl.» – Arjen van Meijgaard
Over ‘Zwijglicht’ van Theo Stokkink op Extaze, 15 februari 2019:
Met ‘Zwijgplicht’ heeft Theo Stokkink een interessante en veelomvattende familiekroniek geschreven. Hij zet hiermee het werk voort van de Vlaamse schrijfster Elisabeth Marain die in 1994 was begonnen aan een trilogie over de Eerste Wereldoorlog, getiteld ‘De vluchtelingen’. Het derde deel is er echter nooit van gekomen en met haar toestemming heeft Theo Stokkink drie decennia later het laatste deel geschreven. Een belangrijke motivering daartoe was dat zijn moeder, Hélène Borret, de hoofdpersoon is van het grotendeels op historische feiten gebaseerde verhaal. (…) Naast zijn rijke leventje in Amsterdam heeft Theo Borret te maken met de gevolgen van de Eerste Wereldoorlog die het neutrale Nederland zijdelings raken, al was het maar vanwege de vluchtelingen die vanuit Vlaanderen naar Nederland komen. (…) Om toch te voldoen aan de maatschappelijke druk die op homoseksuelen rust om als getrouwde man door het leven te gaan, huwt hij zijn huishoudster, een gewezen prostituee. Wat nog ontbreekt is een kind om het gezinsleven te vervolmaken. (…) De lezer voelt al aankomen hoe het echtpaar aan een kind kan komen. Het gezin zal worden aangevuld met een vondelinge, waarschijnlijk een wees, die met de vluchtelingenstroom is meegekomen. Hier komt Hélène het verhaal binnen. Gedetailleerd schetst Theo Stokkink het leven van de bovenklasse aan het begin van de twintigste eeuw. (…) De exodus van vluchtelingen uit Vlaanderen tijdens de Eerste Wereldoorlog is waarschijnlijk niet bij veel mensen bekend. (…) Het is niet moeilijk de verbinding te leggen met onze tijd, waarin vluchtelingen huis en haard verlaten om elders een nieuw leven op te bouwen. (…) Samen met deze tragiek en de worsteling van Theo over zijn geaardheid kan het centrale thema het best samengevat worden met het begrip ‘identiteit’. In hoeverre wordt je identiteit bepaald door je geboorte, je opvoeding en je eigen keuzes? Daarover zwijgen is klaarblijkelijk niet de juiste oplossing, zeker niet als het zwijgen opgelegd wordt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zwijgplicht’
Meer over Theo Stokkink op deze site
«Schets van een milieu van notabelen waarin voor afwijkende normen geen plaats is.» – Ronald Ockhuysen
Over ‘Zwijglicht’ van Theo Stokkink in Het Parool, 22 november 2018:
(…) Stokkinks historische familieroman ‘Zwijgplicht’ (…) verhaalt over een baby die ten tijde van de Eerste Wereldoorlog in Amsterdam wordt geadopteerd door een notaris en zijn vrouw. Het kind moet een groot geheim maskeren: de notaris is homoseksueel en zoekt anoniem kortstondig geluk bij snelle seks op duistere plekken – iets wat door het beruchte wetsartikel 248bis streng verboden is: homoseksueel contact met mannen onder eenentwintig jaar leidt in die tijd tot zware celstraffen. Behalve een reconstructie van een benauwde tijd is ‘Zwijgplicht’ ook Stokkinks persoonlijke zoektocht naar de geschiedenis van zijn moeder, de geadopteerde baby. Zij komt pas op haar 34ste, lang na het overlijden van haar vader, erachter dat zij geadopteerd is en slaagt erin, ondanks de door haar vader aan zijn vrouw en zijn familie afgedwongen zwijgplicht, haar Vlaamse zus en biologische vader te vinden. (…) Stokkink schreef in eerste instantie een non-fictieverhaal. Pas daarna liet hij zijn fantasie erop los. Dat leidt tot een schets van een milieu van notabelen waarin voor afwijkende normen geen plaats is. (…) Naast de verhaallijn over een schijnhuwelijk, een adoptiedochter en verboden verlangens gaat ‘Zwijgplicht’ over een Belgische vader op zoek naar zijn dochter. Die twee verhaallijnen maken ‘Zwijgplicht’ tot een roman over tasten naar de eigen identiteit en de hunkering ergens bij te horen – ook als de seksuele geaardheid niet voldoet aan het klassieke beeld. (…)
Lees hier of hier het artikel
Meer over ‘Zwijgplicht’
Meer over Theo Stokkink op deze site
«Heel degelijke roman over verzwegen feiten.»
Over ‘Zwijgplicht’ van Theo Stokkink in Winq., nr. 88, mei 2018:
In het Amsterdam van net voor de Eerste Wereldoorlog probeert notaris Theo Borret zijn homoseksualiteit zo goed mogelijk verborgen te houden. Schaamte voelt hij niet echt, maar wel sociale druk en het gevaar van de nieuwe wet, artikel 248bis, die minderjarigen moet beschermen tegen zedenbederf – trek hier een ironische wenkbrauw op. Misschien dat een huwelijk voor de schone schijn een oplossing is, al was het maar met zijn huishoudster, die na een korte periode in de prostitutie ongewenst zwanger is geworden. Dan verzeilt een Belgisch gezin, op de vlucht voor de oorlog, in Theo’s leven. ‘Zwijgplicht’ is een kruising tussen een faction-roman – de historisch correcte details zijn overal! – en een familiegeheimenroman. In dit geval de familie van de auteur, want Theo Stokkinks moeder kwam er pas laat achter dat zij geadopteerd was. Het resultaat van deze kruising is een ouderwets vertelde maar heel degelijke roman. in de knipscheer, 442 pagina’s, 24,50 euro
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zwijgplicht’
Meer over Theo Stokkink bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Schitterend.» – Elisabeth Marain
Over ‘Zwijgplicht’ van Theo Stokkink door Elisabeth Marain in een e-mail aan de auteur, 15 april 2018:
Op vakantie in Frankrijk nam ik de tijd om jouw boek eindelijk te lezen! Ik vind het geweldig geschreven, boeiend, accuraat en met veel liefde voor de familie. Ik ben blij dat het verhaal van jouw moeder de beste invulling heeft gekregen. Jouw woord van dank in het boek is te veel eer bewezen aan mijn schuchtere poging om de bijzondere lotgevallen van de familie de Sobrie onder woorden te brengen. Gelukkig is dat nu wel en schitterend gebeurd. Ik hoop dat het boek veel aandacht zal krijgen, want ook de andere thema’s in het boek zijn dat waard.
Meer over ‘Zwijgplicht’
Meer over Theo Stokkink bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Goed evenwicht tussen fictie en non-fictie.» – André Oyen
Over ‘Zwijgplicht’ van Theo Stokkink op Ansiel, 10 april 2018:
De Vlaamse auteur Elisabeth Marain liet zich in 1994 inspireren door ‘ de groote oorlog’. In ‘Cyclus der legenden’ worden we geconfronteerd met het schrijnend leed van de Belgische vluchtelingen die vanuit hun door Duitsers bezette land een veilig onderkomen zochten in het neutrale Nederland. (…) Na twee delen haakte de schrijfster jammer genoeg af. In het derde deel zou de zoektocht naar Hélène worden beschreven, maar tot publicatie is het nooit gekomen. Met haar toestemming heeft Theo Stokkink dertig jaar later de draad opgepakt, nu vanuit een Nederlands perspectief. (…) In het eerste deel van het boek ligt de nadruk behalve op de geschiedenis van Hélene en ook op de homoseksualiteit van Theo en op de verscheurdheid, schaamte en dilemma’s die dat begin vorige eeuw met zich mee zich mee bracht. De liefde moest altijd in het verborgene plaatsvinden en door een nieuwe wet lag zelfs gevangenisstraf op de loer. Bovendien was er altijd de angst voor ontdekking waarmee je dan schaamte en blaam over je familie zou uitstorten. Liefde, schaamte, angst, onbegrip en onmacht strijden om voorrang en taal voor dit soort zaken vinden ze nauwelijks. Theo Stokkink weet het evenwicht goed te bewaren tussen fictie en non-fictie en maakt er één groot factionverhaal van. Dat de pijnlijke geschiedenis van een zoekgeraakte baby het verhaal van zijn eigen moeder is, maakt het boek des te aangrijpender.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Zwijgplicht’
Meer over Theo Stokkink bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Aangrijpend verhaal van zijn moeder en haar homoseksuele adoptievader.» – Adri Gorissen
Over ‘Zwijgplicht’ van Theo Stokkink in De Limburger, 28 maart 2018:
(…) Theo Stokkink wil al langer iets doen met het verhaal van zijn moeder. Dat komt er kort samengevat op neer dat haar Vlaamse familie haar tijdens de vlucht voor de Duitsers in 1914 kwijtraakt en dat ze als Belgische vondeling in Amsterdam terechtkomt. Ze wordt daar geadopteerd door notaris Theo Borret en diens vrouw Sophie. Theo is homoseksueel en is een schijnhuwelijk aangegaan met de ex-prostituee Sophie, die na een abortus geen kinderen meer kan krijgen. (…) Stokkink vertelt niet alleen over de tragiek van zijn moeder, maar laat ook en bovenal de verscheurdheid van de notaris zien, die echt worstelt met zijn geaardheid en die, om aan alle verleidingen te ontsnappen, verhuist naar Breda. Zijn moeder Hélène heeft het altijd geweten, vertrouwt ze hem later toe. Wat het echt voor hem heeft betekend, beseft ze pas later in haar leven. (…)
Lees hier het artikel ‘De homo en de vondeling’
Meer over ‘Zwijgplicht’
Meer over Theo Stokkink bij Uitgeverij In de Knipscheer