In memoriam ‘Het ontbreken hoor je niet’ aan Chawwa Wijnberg in Poëziekrant, jrg. 33, nr. 2, blz. 52-53, april 2020:
Hoe beschrijf je gemis, het ontbreken van, of de levenslange pijn die je met je meedraagt? Chawwa Wijnberg, die op 21 december 2019 overleed, was daar een meester in. De acht bundels poëzie die ze nalaat zijn wonderen van schijnbare eenvoud. De helderheid van haar gedichten roept dat gevoel op, terwijl iedere regel met zoveel moeite geschreven is. (…) Juist die combinatie van verdriet, woede en humor maakt haar oeuvre zo bijzonder. (…) Misschien moeten we haar vooral als de spitsvondige dichter memoreren die met de dood de draak stak in de briefgedichten aan juffrouw D. waarin de ‘laatste zuchtoogster’ de waarheid zei. Met het wegvallen van Chawwa Wijnberg is een heel karakteristieke, humane stem in de Nederlandse Letteren verloren gegaan.
Meer over Chawwa Wijnberg bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: Elly de Waard
«Strak gecomponeerde vormvaste verzen: een sterke bundel.» – Wim van Til
Over ‘liefde de vluchtige holte’ van Elly Stolwijk op Poëziecentrum Nederland, 29 maart 2020:
Elly Stolwijk was in 1986 een van de dertig dichters die in de bloemlezing ‘Op weg naar het onbekende’ werd opgenomen en in 1987 een van de dichters die Elly de Waard samenbracht in de spraakmakende bloemlezing ‘De Nieuwe Wilden in de poëzie’ (beide uitgebracht door Feministische uitgeverij Sara). Daarna heb ik eigenlijk niets van haar vernomen (wat natuurlijk aan mij kan liggen), tot deze bundel bij de uitgeverij werd aangekondigd. Ik was nieuwsgierig en ging op onderzoek. Het is een forse bundel (130 blz.) met strak gecomponeerde vormvaste verzen. Ze vertegenwoordigen een zoektocht naar verbindingen, tussen woord en beeld, tussen mens en landschap, tussen liefde en afstand. Stolwijk is ook (vooral) beeldend kunstenaar; in 2019 publiceerde zij in eigen beheer ‘Small walks’, foto’s en woorden die zij maakte tijdens een verblijf in het Franse Arles. Ze verwijst hiernaar in de afdeling mantra van grafiet, gedichten over en voor haar moeder die in 2018 overleed, een paar maand voor zij naar Arles vertrok. Ook de eerste afdeling we zagen een jager lopen is een eerbetoon, dit keer aan een overleden vriendin; de afdeling Daidalus is een bijzondere interpretatie van het bekende verhaal rond Ikarus. Al met al een sterke bundel.
Meer over ‘liefde de vluchtige holte’