Over ‘Schuim van mijn dagen, schenk mij gedachten’ van René Smeets op Literatuurplein, 27 december 2014:
Het leuke aan deze bierbloemlezing is de ongelooflijke diversiteit. Niet alleen komen gedichten uit alle taalgebieden en tijden erin voor, ze bezingen ook alle kanten van het vocht. Ballades en bierliedekens, brouwersliederen, songteksten, het staat er allemaal in. Zelfs de kater. Nobelprijswinnaars als Yeats en Heyse schreven over het gerstenat, toppers uit de wereldliteratuur als Burns, Blake, Edgar Allan Poe, Federico García Lorca, Bredero, Cats en Constantijn Huygens dronken de gele rakkers met veel plezier en schreven er vervolgens over. Zelfs Bobbejaan Schoepen wilde niet achterblijven. Meesterlijk is zijn ‘Café zonder bier’. ‘Schuim van mijn dagen’ is een boek gemaakt om te schenken, of beter nog te kopen en te behouden.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Schuim van mijn dagen’
Meer over René Smeets en Philippe Debeerst
Tag: Federico García Lorca
«Ik zoek dat ook in mijn werk. Het schuren, culturen die haaks op elkaar staan, die wankelen.»
‘De favoriete literaire bestemmingen van Felicta Vos’ op De literaire toerist, 25 maart 2014:
Mario Vargas Llosa nam me in zijn roman Het woord van de verteller mee naar Florence. Hij wist me te betoveren toen hij schreef dat zijn personage naar Florence was gekomen om Peru en de Peruanen even te vergeten. Dat wat hij ontvluchtte, vond hem in Florence, in de Santa Margheritasteeg en juist dat schuren, het in de war schoppen van plannen die bij hem een klein innerlijk bloedbad tot stand brachten en zijn leven weer eens op zijn kop zette, vind ik zo mooi.
Ik zoek dat ook in mijn werk. Het schuren, culturen die haaks op elkaar staan, die wankelen. In mijn nieuwe roman Duivelsklauw, die zich overigens niet in Italië, maar op verschillende plaatsen in Nederland, Duitsland en België afspeelt, is dat ook een thema.
Lees hier het interview
Meer over Felicita Vos
«Zonder uitzondering indrukwekkende poëzie.» – Hans van der Heijde
Over ‘De oude wereld moe. Over vernieuwers en voortzetters in de literatuur’ van Stefaan van den Bremt in Leeuwarder Courant, 7 februari 2014:
In ‘De oude wereld moe’ brengt Van den Bremt vijftien essays bij elkaar over dichters, die het besef gemeen hebben op een breuklijn tussen de oude wereld en moderniteit te staan. (…) Een zestiende essay gaat over het dilemma waar elke poëzievertaler mee worstelt: moet in de vertaling de vorm of de inhoud prevaleren? Aangezien in alle essays uitgebreid uit het werk van de behandelde dichter wordt geciteerd, kan de lezer zelf nagaan welke uitweg uit dat dilemma Van den Bremt geneigd is te kiezen. (…) Zoals gezegd, Van den Bremt voert veel van die, zonder uitzondering indrukwekkende poëzie op, in eigen vertaling. Waar in die dichtregels opgeroepen beelden voor ons, Europeanen van de oude en tegelijkertijd moderne wereld, moeilijk te begrijpen zijn, licht hij toe en verklaart.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De oude wereld moe’
«Niets minder dan een verzameling teksten van de afgelopen decennia.» – Maarten Steenmeijer
Over ‘De oude wereld moe. Over vernieuwers en voortzetters in de literatuur’ van Stefaan van den Bremt voor NBD Biblion, 22 januari 2014:
Bundel opstellen over met name Spaanstalige dichters. (…) Naast bekende dichters als Federico García Lorca, Pablo Neruda en Octavio Paz becommentarieert dichter, essayist en poëzievertaler Van den Bremt ook minder bekende dichters als Jaime Sabines (Mexico), Marco Antonio Campos (idem) en Juan Manuel Roca (Colombia). Daarnaast zijn er essays over Maeterlinck, Apollinaire en Nijhoff. Sommige essays hebben een specifiek thema (zo concentreert het stuk over García Lorca zich op Granada), andere zijn inleidend van aard. Tot slot moet het essay over het vertalen van poëzie genoemd worden.
Meer over ‘De oude wereld moe’
Meer over Stefaan van den Bremt
«Van den Bremt onderzoekt de houding van schrijvers en dichters tegenover de moderniteit.» – Hugo Brems
Over ‘De oude wereld moe. Over vernieuwers en voortzetters in de literatuur’ van Stefaan van den Bremt:
In 16 essays onderzoekt de auteur de houding van schrijvers en dichters als Nijhoff, Maeterlinck, Verhaeren, Ocavio Paz, Federico Garcia Lorca en tal van anderen, tegenover de moderniteit, tegenover de breuk tussen de oude en de nieuwe wereld. Die essays en vertalingen vormen het complement van zijn eigen poëzie. (…) Zij fungeren als elementen van een dialoog tussen Van den Bremts denken en dichten en dat van wie hem omringen of zijn voorgegaan. Hun woorden zijn aangeslibd in zijn eigen taal.
Lees hier
verder
Meer over “De oude wereld moe’
Meer over Stefaan van den Bremt
Stefaan van den Bremt – De oude wereld moe. Essays
STEFAAN VAN DEN BREMT
De oude wereld moe. Over vernieuwers en voortzetters in de literatuur
Essays
Nederland
Genaaid gebrocheerd, 336 blz., € 24,50
ISBN 978-90-6265-844-2
2013
Wat hebben twee Franstalige Vlamingen, een Fransman van Poolse afkomst, een Nederlander, een Spanjaard, een Chileen, een Colombiaan, een Argentijn, een handvol Cubanen en een andere handvol Mexicanen met elkaar gemeen? Een antwoord op deze vraag ligt al vervat in de titel van dit boek. Al deze auteurs beleven hun tijd als een breekpunt met ‘de oude wereld’.
In De oude wereld moe bundelt Stefaan van den Bremt 16 essays, waarin als een rode draad het thema oud en nieuw loopt. Waar voor Emile Verhaeren en Martinus Nijhoff de trein nog als drager van de moderniteit kan optreden, krijgt Maurice Maeterlincks oceaanstomer te midden van het weiland al iets uitermate verontrustends en is de ten hemel varende Jezus Christus voor Guillaume Apollinaire de eerste vliegenier. Reizen is nu eens het moderne genot bij uitstek, dan weer beladen met de doem van ontworteling en ballingschap.
De ‘oude wereld’ hoeft niet altijd Europa te zijn, al wil het geval hier wel dat veruit de meeste auteurs die in dit boek aan bod komen, afkomstig zijn uit de ‘Nieuwe Wereld’. Niet alleen maar toch vooral wanneer het gaat om Latijns-Amerika en zijn vaak mislukte pogingen om op de trein van de moderniteit te springen, moeten we vaststellen dat wat voor nieuw wordt gehouden soms afgedragen ideologisch goed uit het oude continent of de nu eens verafgode, dan weer vermaledijde Verenigde Staten is.
Niet alle auteurs van wie in dit boek sprake is, zijn overigens onverdeelde voorstanders van wat Octavio Paz de ‘traditie van het breken’ heeft genoemd; dichters als Ramón López Velarde, Nicolás Guillén en Federico García Lorca zijn, naast vernieuwers, ook voortzetters van een aloude traditie die naar gelang van geografische en etnische omstandigheden sterk verschilt.
Andere auteurs in deze bundel onder meer: José Lezama Lima, Pablo Neruda, Jaime Sabines, Juan Gelman, Marco Antonio Campos, Juan Manuel Roca.