Over ‘Winterwater’ van Lex Paleaux in Straatjournaal nr. 267, 1 april 2020:
(…) [Hoofdpersoon] Lex wil het ‘aanwezige bestaan van God’ bewijzen. Staand op een stoel laat hij zich in de schoolklas achterovervallen waar de leraar, die geen antwoord op zijn vragen heeft, bijstaat. ‘Mijn val leek uren te duren en ik voelde de landing niet eens.’ (…) Dit voorval is typerend voor het verhaal dat Lex vertelt. Hij lijkt niet in zijn omgeving te passen. (…) Pas wanneer hij door het winterwater zakt en bijna verdrinkt, meent hij de stem van God te horen… Het blijkt pake, zijn opa, die hem redt. (…) Heel bijzonder aan deze roman is de stijl die Lex Paleaux hanteert. Het leest als een trein en toch staat het vol schitterende beschrijvingen. Het boek lijkt de perfecte hybride tussen een jongensboek en een literaire roman. In ieder hoofdstuk komen we meer over zijn familie en leven te weten en begin je de verhoudingen en frustraties die spelen steeds beter te begrijpen. Paleaux maakt als geen ander duidelijk dat een kind dat zulke geestelijke en lichamelijke littekens oploopt, makkelijk slachtoffer wordt van zo mogelijk nog groter kwaad. (…)
‘Straatjournaal’ is de maandelijkse dak- en thuislozenkrant van Bollenstreek, Haarlemmermeer, Kennemerland, West-Friesland, de Kop van Noord-Holland en Texel.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Winterwater’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: friesland
«Het is een boek over gemis, over spijt en over berusting.» – Kirsten van Santen
Over ‘Winterwater’ van Lex Paleaux in Leeuwarder Courant, 27 maart 2020:
(…) Lex Paleaux, geboren en getogen in een niet nader omschreven dorp onder de rook van Leeuwarden, schetst in zijn debuutroman ‘Winterwater’ een huiveringwekkend beeld van een eenzame Friese jeugd in een gezin waarin de zwaargelovige moeder wordt geplaagd door migraineaanvallen en epilepsie en de Franse vader, die worstelt met chronische rugpijn, meer van een meegaande aard blijkt – iemand die eerder wegkijkt dan ingrijpt in tijden van nood. (…) ‘Winterwater’ is het verslag van deze jeugd, maar ook een schets van Friesland eind jaren tachtig en begin jaren negentig, van het snel veranderende platteland, van een wereld waarin de gereformeerde Lexje van de muziek van Queen gaat houden (“Ik werd een hysterische fan’’) en zich op de een of andere manier toch weet los te maken van zijn wortels, van school, de kerk en van zijn ouders. (…) Paleaux geeft nogal wat prijs. Er overkomt hem iets verschrikkelijks in een recreatiegebied. Hij beschrijft deze verschrikkelijke gebeurtenis zonder omhaal, op een manier die lezers moet doen sidderen. Maar het ergste is: nadien neemt hij niemand in vertrouwen. (…) Paleaux heeft lang geworsteld om de juiste toon van zijn boek te vinden. Hij wilde vertellen uit het perspectief van een kind, zonder dat de toon ‘kinderachtig’ werd. Daarin is hij geslaagd. (…)
Lees hier het interview
Meer over ‘Winterwater’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Heldere, beeldende stijl.» – M.J.P. Voorhuis
Over ‘Winterwater’ van Lex Paleaux voor NBD/Biblion, 19 maart 2020:
In een gezin met drie broers wordt de gedachtewereld gevolgd van de jongste broer Lex. Het verhaal speelt zich af in een streng gereformeerd gezin in Friesland in de jaren tachtig. In korte hoofdstukjes wordt de lezer meegenomen in de gezinsbeleving van de hoofdpersoon, vanaf de lagere school tot en met de eerste klas van de middelbare school. Elk hoofdstuk wordt voorafgegaan door een korte, inleidende, cursief gedrukte beschrijving van huis of omgeving. De sfeer in het gezin is niet bepaald open en liefdevol. Met zijn vader kan Lex het redelijk vinden, zijn moeder heeft losse handjes en zijn broers zien hem nauwelijks staan. Lex kan weinig goed doen en op begrip hoeft hij niet te rekenen. Zelfs zijn vader laat hem uiteindelijk in de steek. Op een bepaald moment besluiten zijn ouders om hem naar een inrichting te sturen. Dit leidt tot een dramatisch besluit bij Lex. Het fictieve verhaal, gebaseerd op autobiografische feiten, is in een heldere, beeldende stijl geschreven. De auteur (1977) schrijft ook scripts voor tv-series, korte films en theater. Dit is zijn debuutroman.
Meer over ‘Winterwater’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer
Schrijnend verhaal dat je geschokt achterlaat.» – Marjo van Turnhout
Over ‘Winterwater’ van Lex Paleaux op Leestafel, 12 maart 2020:
(…) ‘Winterwater’ is een verzameling verhalen die samen het verhaal vertellen van een gevoelige jongen die geen begrip vindt in de wereld om hem heen. Dat is in Friesland, in de jaren tachtig. (…) De verhalen, steeds voorafgegaan door een cursief stukje tekst, als een voorzet tot het verhaal, staan niet in chronologische volgorde, ze overspannen een periode van zo’n acht jaar en geven een duidelijk beeld van de jeugd van een jongen die anders is dan zijn ouders gewend zijn. Zij begrijpen hem niet, lijken ook nauwelijks belangstelling te hebben. (…) ‘Winterwater’ is een schrijnend verhaal dat je geschokt achterlaat. Niet dat de verhalen somber zijn, integendeel zelfs, de manier waarop de jongen vertelt is eerder opgewekt te noemen, zelfs als hij vertelt over een pak slaag lijkt hij dat niet erg te vinden. Lijkt! De teneur is immers niettemin benauwend en het boek eindigt dan ook met een drama. In een beeldende stijl weet Lex Paleaux uiteen te zetten hoe de gevoelswereld van de jongen botst met in het leven teleurgestelde ouders binnen een streng christelijke achtergrond.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Winterwater’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer
«De verteltrant, waarbij de verbeelding actief wordt aangesproken, maakt het boek tot een aangrijpende roman.» – Job ter Steege
Over ‘Winterwater’ van Lex Paleaux op Leeskost, 14 februari 2020:
Lex is de jongste. Hij heeft twee oudere broers. Zijn Franse vader en Friese moeder hebben elkaar leren kennen in Zuid-Frankrijk. Ze werden dolverliefd. Zijn vader kwam naar Friesland waar ze nu wonen in een dorpje. (…) Het is een orthodox protestants-christelijk gezin. (…) Lex is teleurgesteld in God, want hij hoort hem nooit. Op een winterse dag zakt hij door het ijs en gaat kopje onder. Hij raakt langzaam in een droom. Dan hoort hij Gods stem. Tot zijn verbazing klinkt die precies als de stem van Pake. De vader van zijn moeder trekt hem net op tijd uit het water. (…) Natuurlijk zijn niet alle incidenten heftig. Er passeren ook gebeurtenissen waarbij Lex alleen toeschouwer is, maar zijn observatie singulier te noemen is. Meestal worden eenvoudige beslommeringen, maar soms ook bijzondere momenten op een verrassende manier uitvergroot. Een twintigtal korte verhalen levert indringende beelden van een opgroeiend kind dat de werkelijkheid om hem heen maar nauwelijks kan bijhouden. Mutatis mutandis geldt dit ook voor zijn ouders, leraren, broers en vriendjes wier levens schuren met dat van Lex. Een verhaal over de vergeefse loyaliteit van een kind met zijn omgeving. De verteltrant, waarbij de verbeelding actief wordt aangesproken, maakt het boek tot een aangrijpende roman.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Winterwater’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer
«IJzig mooie verzen.» – Ton van ’t Hof
Over ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’ van Edwin de Groot op Dingen & structuur, 29 juli 2018:
Ik heb de afgelopen dagen ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’ van Edwin de Groot gelezen. (…) Mijn korte recensie over zijn eerder uit het Fries naar het Nederlands overgebrachte derde bundel eindigde destijds als volgt: ‘De Groots Nederlandstalige debuut is buiten Friesland vrijwel onopgemerkt gebleven. Wat maar één ding betekenen kan: zijn bundel is niet door recensenten gelezen, want anders zouden er loftrompetten zijn gestoken en hadden meer mensen van deze prachtige aardse poëzie kennis kunnen nemen. Edwin de Groot bezit de gave.’ Ook in ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’ staan weer enkele ijzig mooie verzen en ook nu weer vormen natuur en vergankelijkheid de voornaamste thema’s. (…) Verwacht (…) een natuurmens die zichzelf en de wereld om hem heen in beproefde lyriek, en zo nu en dan op begaafde wijze, gestalte geeft. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’
«Mooie, inhoudelijke en krachtige poëzie.» – André Oyen
Over ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’ van Edwin de Groot op Ansiel, 17 juli 2018:
(…) ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’ is het Nederlandstalige poëziedebuut van de Friese dichter Edwin de Groot. Het is mooie, inhoudelijke en krachtige poëzie. Persoonlijk vind ik deze bundel een hele warme ode aan Friesland, zijn bevolking en zijn taal. De dichter presenteert zich uitdrukkelijk als bewoner van Friesland, en in zijn taalgebruik zit een grote hang naar een dierbare identiteit. Ook al verwijst inhoudelijk veel naar Friesland, toch verkent de dichter ook andere oorden zoals de Ardennen, en de Alpe d’Huez. Zijn gedichten zijn mijmerend en filosofisch, en brengt ook een waardige hommage aan Emily Dickinson. De dichter neemt zijn lezer mee in een diversiteit van poëzie waar zowel het aardse als het bovenaardse in beeldspraken en stevige taal naar voren komt.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’
«Roept zonder mooischrijverij een wereld op van plattelandsleven.» – Wijnand Steemers
Over ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’ van Edwin de Groot voor NBD / Biblion, 5 juli 2018:
(…) Poëziedebuut [van Friese dichter] in het Nederlands. Titelgedicht biedt een mise-en-scène van haven, polder en uitzicht op zee (zie de strandgrot op omslag). Zes afdelingen, waarvan de eerste een vierluik. De eeuwige terugkeer van leven en sterven van mens en dier in de natuur – met name het veenlandschap – eist continu thematische ruimte op, waartegen de ‘ongelovige’ dichter taal en herinneringen inzet en poëtisch bezweert: ‘openbaring mankeert’. Citaten uit werk van Lowry, Dante, Dickinson e.a. zijn met een YouTube video-link aangegeven. Roept zonder mooischrijverij een wereld op van plattelandsleven met baggeraars, turfstekers, vissers, kerkklokken, observaties van vogels, zelfs wielrennen (Huez). (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’
«Een authentiek geluid in beeldend Nederlands.» – Hans Franse
Over ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’ van Edwin de Groot op Meander Magazine, 27 mei 2018:
(…) Ik vind het fascinerend om nu de eerste bundel in het Nederlands van een Friese dichter te recenseren. (…) Het betreft hier de bundel (…) ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’, naar het gelijknamige mystieke gedicht, waarin de dichter een zondag beschrijft langs een (Friese?) dijk, waarbij ‘de ziel wordt uitgelaten’ en een mantelmeeuw die is gevallen bij de vuilstort weer verteert en ‘alles wat zij bezit / wordt weer zee’. (…)
De dichter presenteert zich uitdrukkelijk als bewoner van Friesland, o.a. in het gedicht ‘Hoog op zolder’. Citaat: ‘ik gelijk het nuchtere land waar ik uit ontsproten ben’. In zijn woordkeus zit een grote authenticiteit, die verwijst naar het vlakke Friese land. Hij presenteert zich ook duidelijk als kwetsbare dichter, al of niet belaagd door analyserende critici. (…) Toch is de dichter geen enge provincialist, hij schrijft over de Ardennen, vaak laadt hij zijn gedichten met een filosofie, hij schrijft over Poolse vrienden, over Alpe d’Huez en geeft een variatie op een gedicht van Emily Dickinson (pag.43), waarin prachtige regels voorkomen: ‘Klief de prikklokklokkende doodbidder / open, dan vind je de gebeten grijze / muizen één voor één, als vitrinefabeldiertjes / gewikkeld in zilveren kwijl’. (…) Samenvattend: een authentiek geluid in beeldend Nederlands, waardoorheen ‘it Heitelân’ verbeeld en verklankt wordt: aardse poëzie van grote kracht, mede door de soms heel bijzondere woordkeus, vaak met neologismen die eveneens iets authentieks hebben. De bundel getuigt ook van de hoge kwaliteit van de Friese poëzie, een bijzonder stukje literatuur in ons Nederlandse taalgebied. Alleen daarom al is deze ‘cross over’ van belang. Van harte aanbevolen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zelfs een Tibetaan belandt uiteindelijk in zee’
«Klaas Jager maakt abstracte begrippen op een heel aparte manier visueel.» – André Oyen
Over ‘Tussen hond en wolf’ van Klaas Jager op Ansiel, 30 juli 2016:
(…) In ruim 90 gedichten neemt de auteur de lezer mee in zijn wereld, een wereld waarin de ‘ik-figuur’ uit zijn vorige bundels ‘iemand’ is geworden. Toch blijft de dichter Jager ook nu weer over persoonlijke ervaringen schrijven maar dan op een manier dat elk iemand er iets van zichzelf in kan herkennen. Bijzonder in deze bundel is het drieluik over de (…) kunstenaar Jan Mankes, die op 32-jarige leeftijd (…) overleed; van 1909 tot 1915 woonde hij met zijn ouders in Het Meer en hier ontwikkelde hij zijn liefde voor de natuur (…). Uit andere gedichten waaronder ‘Zoals iemand’ gericht aan Tolstoi blijkt zijn literaire passie. En er is ook sociaal en politiek engagement in het gedicht ‘Nu pas kleur bekennen’ dat opgedragen is aan Mandela. Klaas Jager heeft een mooi en beeldend taalgebruik dat abstracte begrippen als liefde, pijn, en aanvoelen op een heel aparte manier visueel maakt en het geeft de bundel ook een bijzondere artistieke glans.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Tussen hond en wolf’
Meer over Klaas Jager op deze site