«Uiterst geslaagde satire.» – André Oyen

VoorplatMonkhorst-72Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst op Ansiel, 11 juli 2016:
‘De blijmoedige leugenaar’ vertelt het verhaal van een wethouder die slachtoffer werd van een aanslag. (…) De wethouder verovert een plekje in de hemel waar hij ook gesprekken over liegen kan voeren met Couperus. Voor enkele gesprekken met deze door mij zo bewonderde schrijver zou ik ook wel naar de hemel willen, al blijkt het er nogal erg saai te zijn, want zowel de wethouder als Couperus vervelen er zich te pletter. ‘De blijmoedige leugenaar’ had trouwens even goed door Couperus kunnen geschreven zijn. Het is dan ook een uiterst geslaagde satire (…).
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’

«Ruim 250 soms prachtig geschreven pagina’s.» – Lex de Jonge

VoorplatMonkhorst-72Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst in AD (Haagsche Courant), 30 juni 2016:
Op het eerste oog lijkt ‘De blijmoedige leugenaar’ een sleutelroman over een van de meest omstreden kwesties die de lokale (Haagse) politiek de laatste jaren te verhapstukken kreeg. (…) We ontwaren [heel wat] real life-politici op ruim 250 soms prachtig geschreven pagina’s die de Haagse roman telt. (…) ‘De blijmoedige leugenaar’ is veel meer dan een simpele ‘wie is wie?’ (‘en wie deed wat?’). (…) Het gaat Theo Monkhorst toch om iets anders. Om bijvoorbeeld de bijzondere liefdesrelatie in de roman tussen de liegende wethouder, zijn sterke vrouw en zijn nieuwe vriendin. En om de filosofische kwestie van wat taal allemaal vermag. Van wat woorden kunnen bewerkstelligen. (…) De tegenstrever van [de wethouder] in ‘De blijmoedige leugenaar’ is een Hagenaar die juist niet kan liegen, al zou hij willen. Deze gedreven kunstenaar lijkt uiteindelijk ook de val in te luiden van de opportunistische wethouder. De sympathie van Monkhorst ligt geheel bij de kunstenaar.
Lees hier het artikel
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’

«Satire over de strijd tussen idealisme en populisme en de vuige politiek.» – Mirjam Scholten

VoorplatMonkhorst-72Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst voor NBD Biblion, 22 juni 2016:
De populaire wethouder Tiggo Helpman promoot een duur cultuurpaleis in Den Haag, al vindt hij het zelf niks en liegt hij daarover. Niemand die er doorheen prikt. De idealistische kunstschilder Lux doorziet zijn vriend wél. Lux zoekt in hem de plattelandsjongen van weleer die in de stad zijn onschuld verloor. De vriendschap taant, terwijl het volk in opstand komt tegen het cultuurpaleis. Dan wordt Tiggo vermoord. Op zich zou dit stof genoeg zijn voor deze satire over de strijd tussen idealisme en populisme en de vuige politiek. Maar er is meer: Kasja, vriendin van Lux, wordt zwanger van Tiggo, wiens vrouw Trudy eerder haar kindje verloor. Tussen de vrouwen ontstaat strijd. Vanuit de hemel vertelt Tiggo zijn zoon Sax zijn geschiedenis; Kasja vertelt de jongen háár verhaal. En dan komt in de hemel ook nog eens de Haagse schrijver Louis Couperus voorbij die met Tiggo over liegen spreekt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’

«Monkhorst is een kundig schrijver, zijn dialogen zijn ijzersterk.» – Willeke van der Vlist

VoorplatMonkhorst-72Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst op Leestafel, 28 mei 2016:
Het boek beschrijft de rivaliserende krachtmeting tussen de twee mannen, die vanaf het begin door elkaar gebiologeerd zijn, ondanks, of misschien wel juist doordat, ze elkaars tegenpolen zijn. Lux pretendeert alléén maar de waarheid te spreken, ook al kun je ook bij zijn waarachtigheid vraagtekens plaatsen. Wat hij ziet schildert hij meedogenloos en zonder concessies, voor hem dé manier waarop hij ontdekken kan wie iemand werkelijk is. (…) Tiddo’s carrière is vooral gestoeld op zijn vaardigheid in het politieke spel, waarbij leugens, bedrog en manipulatie zijn tweede natuur zijn geworden. Hij is hier zo behendig in geworden dat zijn persoonlijkheid in twee delen op te splitsen is; de aardige man voor privégebruik en de gewiekste politieke leugenaar die meedogenloos alles en iedereen gebruikt om aan de macht te komen en te blijven.
Als er een nieuw cultuurpaleis gebouwd moet worden en Tiddo daarvan het publieke gezicht wordt terwijl Lux de tegenstanders representeert, komt het, mede doordat er privé ook de nodige rivaliteit tussen de heren is, tot een climax.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’

«Uitstekend geschreven roman, gebaseerd op sterk empirisch materiaal.» – Cor Gout

VoorplatMonkhorst-72Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst op Extaze.nl, 23 mei 2016:
(…) Een echte sleutelroman is ‘De blijmoedige leugenaar’ niet. Er zijn sleutels te vinden, maar die vallen niet altijd even gemakkelijk in het slot. Bovendien biedt het verhaal naast ‘versleutelde’ personages ook plaats aan personen die met hun werkelijke namen worden aangeduid. (…) Als je een sleutelroman (of een satire, wat een sleutelroman meestal is… ook dit boek) half-fictie kan noemen, dan bestaat het boek uit fictie, half-fictie en journalistiek. (…) De fictie verbreidt zich met name rond Tiddo, die de openheid van zijn Gronings landschap is kwijtgeraakt en, sinds de stad hem in zijn greep heeft gekregen, een politieke manipulator en leugenaar is geworden. (…) Ook de uitbeelding van de perikelen rond de ‘Culture Dome’ kent fictieve momenten, maar toch vooral journalistieke. De wijze waarop dit ultieme voorbeeld van Haagse hoogmoed via goedkope verkooptechnieken aan de man (het volk) is gebracht, heeft Monkhorst met verve en naar waarheid opgetekend. (…) Hoe Tiddo met machiavellistische technieken het gevaar te lijf gaat is te komisch beschreven om de passage hier te resumeren. Welk een genot om weer eens een boek te lezen over dingen die er toe doen, doortrokken van historisch besef en gekruid met kritiek, waarbij ook kleinere onderwerpen de aandacht krijgen. (…) ‘De blijmoedige leugenaar’ is een uitstekend geschreven roman, gebaseerd op sterk empirisch materiaal. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’

«Een page turner.» – Han Mulder

VoorplatMonkhorst-72Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst op Haagse Columnisten, 11 mei 2016:
Theo Monkhorst (…) brengt in een fictieve context de leugenachtigheid in beeld die de politiek hanteert bij het realiseren van plannen en het bevorderen belangen. Dat doet hij op een spannende manier. ‘De blijmoedige leugenaar’ is dan ook wat Amerikaanse uitgevers in hun marketing een page turner noemen. (…) De wethouder Tiddo Helpman van Cultuur is de centrale maar fictieve figuur van het boek. Hij, noch andere acteurs, zijn één op één direct terug te voeren op bestaande spelers in het politieke drama. Maar brokstukken van het handelen of nalaten zijn heel herkenbaar. Het is dus een schervengericht, onderhoudend en grimmig tegelijk, een met opzet vals gestemd lied van schijn en wezen. Met als antagonist van Tiddo de kunstenaar Lux, tegenpool dus, maar vooral voor de Bühne. Ook een acteur derhalve en even leugenachtig als het erop aankomt. (…) Tussen de wijsgerige bedrijven door gaat het de heren vooral om vele varianten op het thema ‘Was will das Weib’. En dat geldt dan in het bijzonder Kasja, de vriendin van de kunstenaar, maar vooral ook lustobject. Het blijkt alle politieke culturele urgentie ten spijt toch vooral om het libido van de dramatis personae te gaan.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’