Over ‘De geur van bruine bonen’ van Henna Goudzand Nahar voor Leesclub EduCulture, 7 februari 2021:
(…) De roman begint meteen goed met de herkenbaarheid van een niet zo jonge vrouw die bij de kapper zit. Hilariteit bij de leesclub omdat wij allemaal niet piepjong meer zijn en altijd bezig met ons haar. Dat is ook de kracht van het boek althans voor mij en voor de leesclub. Zoveel herkenbaarheid! Al lezend komt Suriname steeds dichterbij en trekt de schrijfster Henna Goudzand Nahar de lezer de wereld van Ilse binnen. (…) Wanneer Jan, de boezemvriend van Ilse, tijdens een etentje ruim dertig jaar nadat Ilse naar Nederland kwam over het drugsverleden van haar lievelingsoom Frank begint, raakt Ilse overstuur en begint het verhaal echt. Het is een verhaal met veel kanten en zo opgeschreven dat het nergens ingewikkeld wordt en tegelijkertijd tal van aanknopingspunt biedt om nog dieper het personage in te willen duiken. (…) Het is ook het verhaal naar de zoektocht van de dochter van Ilse naar haar zijn tussen twee culturen, en het verhaal van de moeder Anita die Ilse continu afstoot. (…) Nergens wordt Goudzand veroordelend en de liefde voor al haar personages is duidelijk. (…)
Lees hier het leesverslag
Meer over ‘De geur van bruine bonen’
Meer over Henna Goudzand Nahar bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: generatieconflict
«Redenen genoeg om bij de pakken neer te zitten maar Ilse bindt de strijd aan.» – C.H. Gajadin
Over ‘De geur van bruine bonen’ van Henna Goudzand Nahar voor NBD/Biblion, 28 januari 2021:
Familieverhoudingen staan centraal in het eerste deel van een tweeluik over Ilse Madrettor. Een vrouw gewend zich op te offeren voor anderen trekt het niet langer wanneer haar puberdochter haar daarmee confronteert. Haar werkloze man is vooral met zijn eigen familie bezig. Wanneer haar beste vriend begint over het drugsverleden van oom Frank die altijd klaar heeft gestaan voor Ilse, wordt het haar te veel. Waarom staat Ilse niet sterk in haar schoenen? Een liefdeloze jeugd gevolgd door een maatschappij die volledige aanpassing eist en de eigen cultuur geen ruimte biedt? Een moeder die manipuleert? Er zijn redenen genoeg om bij de pakken neer te zitten maar Ilse bindt de strijd aan.
Meer over ‘De geur van bruine bonen’
Meer over Henna Goudzand Nahar bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Zeker in tijden waarin het slavernijverleden om een passend antwoord vraagt is ‘De geur van bruine bonen’ een must.» – Lennie Haarsma
Over ‘De geur van bruine bonen’ van Henna Goudzand Nahar op Bolcom, 8 december 2020:
(…) ‘De geur van bruine bonen’ is een belangrijk boek. De wijze waarop de schrijfster de ontwikkeling van Ilse beschrijft, overtuigt en geeft een prachtig en indringend beeld van Surinaamse- Nederlandse vrouwen in Nederland. En hoe zij een evenwicht zoeken tussen de cultuur van Suriname waar ze schatplichtig aan willen zijn en de Nederlandse samenleving die zich tot op de dag van vandaag onvoldoende realiseert wat een 3 eeuwen lange koloniale geschiedenis betekent. Het boek is spannend, je leeft mee met de personages uit het boek, generatieconflicten worden bloot gelegd en er is humor. Alleen al de achternaam van Ilse, als je het omdraait Rotterdam. Overigens herkenbaar zo’n Nederlandse naam, want Nederland heeft ook qua naamgeving van dorpen en steden zijn koloniale stempel op Suriname gedrukt als je alleen al kijkt naar plaatsen met namen als Utrecht, Alkmaar, Domburg en Wageningen. Zeker in tijden waarin het slavernijverleden om een passend antwoord vraagt is ‘De geur van bruine bonen’ een must.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De geur van bruine bonen’
Meer over Henna Goudzand Nahar bij Uitgeverij In de Knipscheer
«**** Een gevoelige en heel menselijke roman.» – Adri Gorissen
Over ‘Dochters’ van Ton van Reen in De Limburger, 12 december 2017:
(…) Hoofdpersoon is Lennert Rosenberg, een net voor zijn pensioen zittende krantencorrespondent in Afrika. Een man die eigenlijk is blijven hangen in de late jaren zeventig, nog altijd een ouderwetse linkse rakker is en daarom teleurgesteld is in de wereld. Goed en kwaad, daar draait het om in ‘Dochters’. Maar er is meer, Rosenberg is per trein op weg naar Zwitserland voor de bruiloft van zijn dochter met wie hij het contact is kwijtgeraakt. In de trein ontmoet hij de jonge Nena, eveneens op weg naar de Alpen voor een bezoek aan haar joodse ouders. Beiden moeten, zo blijkt al snel, in het reine zien te komen met hun verleden om verder te kunnen in het leven. ‘Dochters’ is een gevoelige en heel menselijke roman, maar door de maatschappijkritiek tevens een boek vol vuur en venijn.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Dochters’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Ton van Reen – Dochters. Roman
Ton van Reen
Dochters
Nederland – Afrika
Roman
Gebrocheerd in omslag met flappen,
340 blz., € 19,50
ISBN 978 90 6265 963 0
Presentatie 3 november 2017
Lennert Rosenberg, 59 jaar, journalist in Afrika, reist naar Zwitserland voor de bruiloft van zijn dochter Miriam. Aan het begin van de reis ontmoet hij Nena, een jonge vrouw, op weg naar haar ouders in Zwitserland. Al vlug blijkt dat ze belangstelling hebben voor dezelfde dingen, ondanks het grote leeftijdsverschil. Door een urenlang oponthoud in Keulen verkennen ze de nachtelijke stad en reizen daarna samen tot Freiburg. Daar aangekomen besluiten ze er een dag te blijven. Speelde Lennert even met het idee dat een relatie met haar mogelijk zou zijn, nog net op tijd begrijpt hij dat zij geen minnaar zoekt, maar iemand die haar begrijpt. Langzamerhand onthult zij het levensverhaal van haar familie die in de oorlog naar Zwitserland vluchtte. En het verhaal van haar vader die zijn best doet zijn Joodse verleden te verhullen en een authentieke Zwitser probeert te zijn. Door haar verhalen gaan zijn ogen open voor zijn eigen geschiedenis die hij is ontvlucht door zich in Afrika te vestigen.
Hij viel in slaap en droomde dat hij een jongen was die samen met een man een lange weg afliep. Beiden waren ze naakt, maar de man droeg een rugzak.
‘Wat zit er in die rugzak?’ vroeg hij.
‘Mijn herinneringen,’ zei de man. ‘Later zijn ze voor jou.’
‘Kan ik dat dan allemaal onthouden?’
‘Je moet wel, zeker als je wilt weten wie je zelf bent. Je weet toch dat ik je vader ben?’
Toen pas herkende hij de man die hij zo vaak op foto’s had gezien.
Plotseling liep zijn vader naar de rand van een ravijn, gooide hem de rugzak toe en sprong naar beneden.
‘Ik wil hem niet!’ riep hij. ‘Kom terug!’
Hij durfde de zak niet op te rapen. Er kwam een spelend kind aan. Het opende de zak.
Ton van Reen schreef onder meer romans, kinder- en jeugdboeken en journalistiek werk. Bekend zijn de romans Het winterjaar, Roomse meisjes en Concert voor de Führer. Hij schreef vaak over Afrika, in kranten zoals de Volkskrant en de GPD-kranten. Een aantal verhalen over de cultuurshock in Afrika werd gebundeld in Weense walsen in Mombassa. Ook schreef hij Een ochtend in Cairo, een inleiding bij het werk van de Egyptische schrijver en nobelprijswinnaar Naguib Mahfoez. Bij Uitgeverij In de Knipscheer zijn van zijn hand verschenen de romans De verdwenen stad, Geen oorlog, Katapult – Oproer in Amsterdam.
Meer over het werk van Ton van Reen
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer