«Boek 88 is klaar, maar er komt nog veel meer van Ton van Reen.» – Rob Cobben

VoorplatHetnooitgeschrevenverhaal-75Interview met Ton van Reen n.a.v. ‘Het nooit geschreven verhaal’ in De Limburger, 21 maart 2022:
Met ‘Het nooit geschreven verhaal’ levert Ton van Reen zijn 88ste boek af. Maar de meest productieve schrijver van Limburg is nog lang niet klaar. In de werkruimte van de 80-jarige auteur uit Maasbree liggen nog tal van manuscripten te wachten op voltooiing. De schrijver zit op de praatstoel. Onophoudelijk rijgt hij de zinnen aaneen. Alsof hij geen tijd meer te verliezen heeft. Hij vertelt over ouderdom – ‘‘dat is een straf die je niet verdient maar je wel wordt opgelegd’’ – en over de dood. Want die is nooit ver weg als je met Ton van Reen praat. Tachtig is hij inmiddels en hij weet niet hoelang hij nog heeft in het aardse bestaan. Hij is al sinds zijn 29ste hartpatiënt, moet dagelijks tientallen pillen slikken. Hij heeft zijn vader, die ook een hartkwaal had, overleefd. En dan is er natuurlijk ook het tragische en veel te vroege overlijden van zoon David. Succesvol sportman, schrijver én fotograaf, die maar 45 jaar oud mocht worden. Van Reen praat erover met betraande ogen. ‘‘Dat is onze tragiek. Ik schrijf er af en toe stukjes over op Facebook. En krijg dan veel reacties van mensen. Dat helpt.’’

Waar blijf je?
Ik wacht al heel lang
Kom toch voorbij
Het zoeken naar iets wat er van je rest
is het laatste wat ik van jou heb

Lees hier verder
Meer over ‘Het nooit geschreven verhaal’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer

Brigitte Spiegeler en Theo Monkhorst op Gedichtendag 2021

Spiegeler-MonkhorstOp 28 Januari was het Gedichtendag, startsein van de Poëzieweek 2021. De Haagse Kunstkring vierde deze dag met korte optredens die – zonder publiek – live werden opgenomen onder de titel ‘Het is altijd de poëzie…’), een versregel van Gerrit Komrij. De volgende Kunstkringleden lazen hun lievelingsgedicht voor, de dichters onder hen met een eigen gedicht: Brigitte Spiegeler, Franciska Dukel, Karel Bodegom, Anita Poolman, Theo Monkhorst, Hans Blom, Gerrit Vennema, Piet van der Pas, Michel Meissen, Marieke Cordesius, Martin Sjardijn, Ella van Schaik, Margriet Westervaarder, Pat Houkes, Paul van Vliet en Mar-Lin Schut, die de avond ook presenteerde. Martin van Hees speelde gitaar. Camera en montage Dennis Simonis. In de Knipscheer-dichter Brigitte Spiegeler bijt het spits af met het gedicht ‘Zeker het bestaat’ uit haar debuutbundel Krijgskunst’ uit 2015. Ook Theo Monkhorst (die behalve drie romans bij In de Knipscheer in 2019 ook de dichtbundel ‘Huis huid’ uitgaf) leest zijn actuele coronagedicht ‘Vragen aan de moordenaar’(op de tijdlijn vanaf 12:35).
Kijk hier naar de video-opname op YouTube
Meer over Brigitte Spiegeler bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over dichter bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Zo heeft hij alles van en over Lord Byron.» – Thomas Claassen

PeterBoekenkastOver ‘De boekenkast van Peter de Rijk’ op Oost-Online, 30 november 2020:
Schrijver, dichter en hoofdredacteur Peter de Rijk (pseudoniem: Ezra de Haan) heeft ongeveer 10.000 boeken, verdeeld over zijn huis en twee opslagplaatsen. (…) De Rijks passie voor boeken stamt uit de familie. ‘Mijn grootvader bezat een grote verzameling. Hij verzamelde alles over het Habsburgse Rijk. Het hele huis bestond uit boeken. Het was zelfs zo erg dat als de loodgieter kwam er een pad vrijgemaakt moest worden. Een oom maakte iets soortgelijks mee: die moest een keer per brancard het huis verlaten, maar er was door de vele boeken geen ruimte. Hij moest dus toch lopend naar buiten.’ (…) De Rijk is werkzaam bij uitgeverij In de Knipscheer die zich onder meer richt op literatuur uit en over Nederlands-Indië, de Nederlandse Antillen en Suriname. Bij deze uitgeverij verschenen eveneens boeken van zijn hand, waaronder ‘De Zwijguren. Vijftien literaire reisverhalen en een zeeslag’. In dat boek bezoekt hij plekken van schrijvers en dichters, waaronder Samuel Beckett, Robert Burns, Franz Kafka, John Keats en – natuurlijk – Lord Byron. (…)
Lees hier het artikel
Meer over Peter de Rijk
Meer over E. de Haan bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over ‘De Zwijguren’

«Uiterst originele poëzie.» – Peter de Rijk

VoorplatHoorneDikkemeisje-75Over ‘Het dikke meisje en de ziener’ van Philip Hoorne op Paperback Radio, 21 mei 2019:
Kortrijks trots Philip Hoorne reisde af naar Amsterdam om met Peter de Rijk op Paperback Radio te praten over zijn net verschenen dichtbundel ‘Het dikke meisje en de ziener’. Hij debuteerde in de Sandwich-reeks van Gerrit Komrij. Philip Hoorne schrijft gedichten zoals alleen hij dat kan. Soms doen ze aan Jan Arends denken, graag gebruikt hij readymades, maar altijd is hij origineel. Een ananas in detentie, popbands als ABBA en Gruppo Sportivo, paling en de begrafenis van tante Cecile, letterlijk alles kan bij Hoorne tot ogenschijnlijk grappige gedichten leiden. Wie beter leest komt achter een vaak bittere waarheid in deze uiterst originele poëzie. Het interview werd uitgezonden op woensdag 10 april van 14.00 tot 15.00 op de vierde etage van Boekhandel Scheltema Amsterdam.
Luister hier naar het interview
Meer over ‘Het dikke meisje en de ziener’
Meer over Philip Hoorne op deze site

«Ze trekken de lezer het gedicht in, waarna geen ontsnappen meer mogelijk is.» – Hettie Marzak

VoorplatHoorneDikkemeisje-75Over ‘Het dikke meisje en de ziener’ van Philip Hoorne op Literair Nederland, 24 april 2019:
(…) Het mooie titelgedicht is kenmerkend voor de poëzie van Hoorne: een gedicht dat grappig lijkt, krijgt in de staart een tikje venijn mee, waardoor het hele beeld op zijn kop komt te staan. Vooral in de openingszinnen is Hoorne ijzersterk: ze trekken de lezer het gedicht in, waarna geen ontsnappen meer mogelijk is. (…) Elk gedicht is een afgerond geheel waarin de spanning samengebald is tot aan het einde. (…) Zoals met echte humor altijd het geval is, is ze nooit alleen maar grappig. Ook bij Hoorne is er ondanks alle hilariteit altijd een ondertoon te bespeuren van onvrede met de wereld en van teleurstelling. (…) Maar Hoorne laat de lezer niet te dicht bijkomen: zodra er sprake lijkt te zijn van persoonlijke emoties of confidenties, werpt hij een barricade op door een vergelijking of een uitdrukking toe te voegen die de lezer op een ander spoor zet; zo ging ook Gerrit Komrij te werk. Deze vergelijkingen zijn heel origineel en dragen sterk bij aan het komische effect dat de dichter wil bereiken om de lezer af te leiden. (…) Hoorne hanteert de taal doelgericht: geen woord te veel of te weinig om een goed afgerond verhaal neer te zetten. (…)
Lees hier de recensie ‘Grappig en absurdistisch als buffer voor andere emoties in gelaagde bundel’
Meer over ‘Het dikke meisje en de ziener’
Meer over Philip Hoorne op deze site
Op Literair Nederland staat een lang interview (2008) met Philip Hoorne naar aanleiding van de publicatie van zijn tweede dichtbundel.

Theo Monkhorst – De zegen van weemoed. Dubbelroman

VoorplatWeemoed-75Theo Monkhorst
De zegen van weemoed

dubbelroman
gebrocheerd in omslag met flappen,
550 blz., € 24,50
ISBN 978-90-6265-989-0
eerste druk oktober 2018

Wat begint als een luchtig literair experiment loopt uit op het relaas van het leven van journalist Pieter Fransman. Een bizarre familiekroniek van bijna een eeuw waarin families uit Oost en West met elkaar versmelten. Daarin constateert hij dat de taal een onbetrouwbare kameraad is, die hij niettemin nodig heeft om te overleven. Als hij op vijfenveertigjarige leeftijd besluit een fictieve autobiografie te schrijven alsof hij vijfenzeventig is, weet hij niet dat hij daar meer dan dertig jaar voor nodig zal hebben. Het wordt een dramatische zoektocht naar zijn herkomst en toekomst, met daarin jeugdige overmoed, kroningsrellen in Amsterdam, twee wereldoorlogen, het trauma van zijn vermeende Duitse afkomst, een tragische liefde, vaderschap, de vriendschap met een oude Joodse filosoof en een mysterieuze dood. Hij beschrijft een rouwproces in een poging zijn verloren liefde met woorden tot leven te wekken en eindigt uiteindelijk in de ontdekking van de zegen van weemoed.

De zegen van weemoed is een dubbelroman. De laatste regel van het hoofdpersonage Pieter Fransman in het eerste boek luidt: Laat ik een detective schrijven. Het is de aankondiging van het tweede boek, waarin de auteur samen met Lena, de ex-echtgenote van zijn vriend de Joodse filosoof, op zoek gaat naar de oorzaak van diens dood. Is het zelfmoord of moord? Tijdens die zoektocht blijkt dat de filosoof probeerde een geweten voor kunstmatige intelligentie te ontwerpen. Hij legde daarbij een relatie tussen zijn ervaring als slachtoffer van de Holocaust en een mogelijke nieuwe wereldoorlog door de beschikbaarheid van superintelligente wapens. Bovenal is het tweede boek het relaas van twee vitale oudere mensen, hun geschiedenissen van bijna een eeuw, en de ontroerende verliefdheid die tussen hen opbloeit.

Volgens de Van Dale uit 1999 is ‘melancholisch’ synoniem voor ‘weemoedig’. Maar volgens diezelfde Van Dale is dat maar gedeeltelijk juist. ‘Melancholisch’, of ‘melancholiek’, wordt behalve als ‘zwaarmoedig’ ook als ‘droefgeestig’ gedefinieerd, terwijl ‘weemoed’ wordt beschreven als ‘een zacht-treurige stemming van het gemoed’. Met andere woorden, aan weemoed ontbreekt zwaarmoedigheid. En als Gerrit Komrij melancholie omschrijft als ‘dat besef van tijdelijkheid en ijle droom dat het leven juist zo draaglijk maakt’, spreekt hij in feite van de lichte vorm van melancholie, van weemoed. Het aardige is dat de romanticus Komrij er een positieve draai aan geeft, het maakt het leven draaglijk. Dat is wat ik bedoel met de zegen van weemoed. Zelf heb ik het eens gedefinieerd als ‘de berusting dat schoonheid en destructie hetzelfde zijn’. – Pieter Fransman in ‘De zegen van weemoed’

Theo Monkhorst publiceerde onder meer vijf romans, waaronder ‘De blijmoedige leugenaar’ in 2016. De dubbelroman ‘De zegen van weemoed’ is een onderdeel van een trilogie waarvan het derde deel later verschijnt.

«Het gaat Theo Monkhorst in De blijmoedige leugenaar om bijvoorbeeld de bijzondere liefdesrelatie in de roman tussen de liegende wethouder, zijn sterke vrouw en zijn nieuwe vriendin. En om de filosofische kwestie van wat taal allemaal vermag. Van wat woorden kunnen bewerkstelligen.» – Lex de Jonge in AD

«De blijmoedige leugenaar is niet een brievenroman in de klassieke zin, alle brieven zijn gericht aan de nog onmondige volgende generatie, en de briefschrijvers zijn zich van elkaars activiteit evenmin bewust. Het gaat steeds om een relaas door personen die de afloop al kennen en wier intenties minder op levendige beschrijving dan op psychologische analyse en zelfrechtvaardiging zijn gericht. Hun stemmen klinken authentiek.» – Lex Bijlsma op Tzum

Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’

«Een nummer dat je literaire vleugels kan geven om je vakantie aan zee of in het water het nodige aroma te geven.» – André Oyen

VoorplatExtaze17-18-75Over ‘Extaze 17/18 – Water-Zee’ op Ansiel, 29 mei 2016:
De redactie van dit prachtig literair tijdschrift tracht verrukking en verwondering op te roepen door de kracht van het woord en de verbeelding. En deze pogingen van de Extaze-redactie levert telkens een boekwerk af dat je heel gulzig proeft en waardeert. Zwakke nummers ben ik persoonlijk nog niet tegengekomen, maar de absolute hoogvlieger was toch wel het Frans Kellendonknummer dat een huiveringwekkend mooi literair eerbetoon was. ‘Extaze 17/18’ is uitzonderlijk een dubbelnummer waarin Water-Zee duidelijk dominant aanwezig, zowel in essay, kortverhaal als gedicht. Er wordt gemijmerd en gefilosofeerd over diverse items gaande van het zeemanslied van de Deense Lale Andersen tot de poëzie van Slauerhoff met immer en altijd water/en of zee op de achtergrond. (…) Een nummer dat je literaire vleugels kan geven om je vakantie aan zee of in het water het nodige aroma te geven.
Lees hier de recensie
Meer over Extaze

«De bundel ‘Wat geen teken is maar leeft’ is zonder meer een droomdebuut.» – Rolf van der Marck

Over ‘Wat geen teken is maar leeft’ van Michiel van Kempen op Caraïbisch Uitzicht, 5 november 2012:
Het taalplezier spat er bij Van Kempen vanaf, en niet zomaar taalplezier, maar het spel van een taalkundige. (…) Alsof je de rivier afzakt en in een weldadige sula belandt. Michiel van Kempen is op slag geëvolueerd tot “wetenschapper, schrijver en dichter”. Helaas is Gerrit Komrij er niet meer om dat te boekstaven. Maar Van Kempen zal de eerste zijn om dat te relativeren, zoals hij in het gedicht ‘Wald’ zegt: […] ‘maar zekerheid is er niet, en nooit geweest’

Lees hier de recensie

Meer over Michiel van Kempen

«Hoe verborgen kan een groot dichter zijn?» – Klaas de Groot

Over ‘Dat ik je liefheb’ van Bernardo Ashetu in OSO (2012-1), 10 september 2012:
Ashetu is een uniek dichter die volstrekt overtuigt. Een dichter die vorm en inhoud tot een geheel kon maken. Dat ik je liefheb laat goed zien hoeveel variaties deze dichter kon aanbrengen in zijn werk. (…) ‘Dat ik je liefheb’ is een boek dat niet vergeten mag worden, de dichter kan nu te voorschijn komen. De Caraïbisch-Nederlandse letterkunde is een goudmijn rijker. En de waarde van goud stijgt nog steeds.

Lees hier de recensie

Meer over Bernardo Ashetu