Over ‘Van zo ver gekomen’ van Bernadette Heiligers in Ñapa (Amigoe), 4 december 2021:
De straatarme Ariana en haar dochtertje Dini komen van de Dominicaanse Republiek naar Curaçao. Ariane gaat (illegaal) aan de slag bij het echtpaar Lilian en Rutger Helbier (oom Rudy), waar ook nog hulp Ena werkzaam is. Zoon van het echtpaar is Simon, met wie Ariana gaat trouwen. Wanneer Ariana, Simon, vriendin Felicia en Dini de dag voor het huwelijk naar Lagun beach gaan, gebeurt er iets vreselijks: Ariana verdrinkt. Dini neemt de plaats van Ariana bij het echtpaar in. ‘Van zo ver gekomen’ is (na ‘Schutkleur’ uit 2015) de tweede roman van de in 1952 op Curaçao geboren Bernadette Heiligers. (…) De lezer van deze korte roman (132 pagina’s) komt al spoedig te weten dat Dini rechten heeft gestuurd en nu mediator is. (…) Er gebeurt van alles in dit boek, veel gaat over verrassende verhoudingen en familiegeheimen: iedereen is familie van elkaar, zo lijkt het. Dini’s conclusie luidt aan het eind van het verhaal: “Ik heb geleerd dat er geheimen zijn om de waarheid te verbergen en andere om illusies overeind te houden.” (…) Heiligers kan zonder twijfel schrijven en ‘Van zo ver gekomen’ bevat allerlei boeiende ingrediënten, die we ook uit haar eerdere werk kennen. We noemen: kolonialisme, racisme, culturele verschillen, huidskleur, familiebanden, relaties, geschiedenis, herkomst. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Van zo ver gekomen’
Meer over Bernadette Heiligers bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: geschiedenis
«Aanbevolen!» – drs. Cor Gerritsma
Over ‘Maîtresse van Oranje’ van Els Launspach op NBD | Biblion, 13 januari 2017:
De romantitel verwijst naar de hoofdpersoon, gravin Margaretha van Mechelen (ca. 1580-1662). Op haar achttiende krijgt ze een relatie met haar verre achterneef prins Maurits (1567-1625), de cynische en overheersende stadhouder en veldheer die er ook andere liefjes op nahoudt. Tijdens hun bijna 25 jaar durende verhouding krijgen ze drie zoons (Willem, Lodewijk en Maurice), maar wonen ze nooit als gezin bij elkaar. Aan het eind van zijn leven zegt de ernstig zieke Maurits zijn inmiddels 42-jarige maîtresse toe alsnog met haar te trouwen, wat echter een loze belofte blijkt te zijn. De roman telt acht hoofdstukken die elk een dag omvatten, eind maart 1625. Het perspectief ligt bij Margaretha, maar in de cursief gedrukte “notities” bij hoofdstuk 1-7 komt Elizabeth Stuart aan het woord. Dit boeiende verhaal bestaat voor het grootste gedeelte uit terugblikken bestaat en geeft een goed tijdsbeeld van begin zeventiende eeuw. Duidelijk wordt dat Maurits bepaald geen aangenaam mens was. De stijl van Els Launspach (1951; theaterwetenschapper) – een mix van zakelijk en beeldend taalgebruik – is prettig leesbaar. Vlot leesbare, boeiende roman, tevens een fraai tijdsbeeld. Aanbevolen!
Meer over ‘Maîtresse van Oranje’
Meer over Els Launspach op deze site
«Goedgeschreven historische roman.» – André Oyen
Over ‘Maîtresse van Oranje’ van Els Launspach op Ansiel, 12 januari 2017:
(…) Margaretha was vanaf 1601 tien jaar lang de maîtresse van prins Maurits. Een huwelijk behoorde niet tot de mogelijkheden: zij was katholiek, Maurits protestant. (…) Maar Maurits sloot ook geen huwelijk met een ander, zodat Margaretha door de omgeving eigenlijk wel gezien werd als zijn vrouw. ‘Maîtresse van Oranje’ is een goedgeschreven historische roman die een mooie inkijk in deze periode van de Nederlandse geschiedenis biedt. (…) Naast een tijdsbeeld vormt de onderdanigheid van de vrouw aan de man het thema. Margaretha probeert haar en zijn motieven te achterhalen, te ordenen en denkt terug aan bepaalde situaties waar zij via Maurits bij betrokken was. Vooral aan de politiek: hoe Maurits en Johan van Oldenbarnevelt met elkaar overhoop lagen, hetgeen leidde tot de terechtstelling van de laatste. (…) Els Launspach is er schitterend in geslaagd een vrouw die door iedereen, zichzelf inbegrepen, werd weggecijferd, tot leven te wekken.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Maîtresse van Oranje’
Meer over Els Launspach op deze site
«Een week in maart 1625.»
Over ‘Maîtresse van Oranje’ van Els Launspach in Trouw, 3 december 2016:
Margaretha van Mechelen was de minnares van prins Maurits, de zoon van Willem van Oranje. In deze roman belicht Launspach een week in maart 1625, waarin Margaretha’s portret wordt geschilderd. Het boek opent met de wasbeurt: ‘Gestaag druppelende aderen, intern kokende pannetjes en een buitenkant waar niemand iets aan merkt’.
Meer over ‘Maîtresse van Oranje’
Meer over Els Launspach op deze site
«Els Launspach is er in geslaagd de vrouw tot leven te wekken.» – Marjo van Turnhout
Over ‘Maîtresse van Oranje’ van Els Launspach op Leestafel, 3 november 2016:
(…) Margaretha valt voor een prins van Oranje: voor Maurits, die stadhouder van de Republiek der Zeven Verenigde Provinciën zal zijn. Vanaf 1601 zal zij tien jaar lang zijn maîtresse zijn, en hem drie zonen schenken. Een huwelijk behoort niet tot de mogelijkheden: zij is katholiek, Maurits protestant. (…) Maurits sloot ook geen huwelijk met een ander, zodat Margaretha door de omgeving eigenlijk wel gezien werd als zijn vrouw. (…) Els Launspach schreef dit boek over Margaretha, als over een vrouw die tegen beter weten in bleef hopen op een huwelijk. (…) Vanuit het gezichtspunt van de vrouw beschrijft ze een liefdesrelatie, die in het begin nog erg hoopvol is. (…) Margaretha. Ze probeert haar en zijn motieven te achterhalen, te ordenen en denkt terug aan bepaalde situaties waar zij via Maurits bij betrokken was. Vooral aan de politiek: hoe Maurits en Johan van Oldenbarnevelt met elkaar overhoop lagen, hetgeen leidde tot de terechtstelling van de laatste. (…) Interessant is het absoluut, en nieuwsgierigmakend. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Maîtresse van Oranje’
Meer over Els Launspach op deze site
«Geslaagde historische roman.» – Theo Jordaan
Over ‘Maîtresse van Oranje’ van Els Launspach op Alles over boeken en schrijvers, 18 oktober 2016:
Romans over historische personen uit de Nederlandse geschiedenis worden niet zo heel vaak geschreven. Maar Els Launspach is een schrijfster die zich hieraan wel durft te wagen. En met ‘Maîtresse van Oranje’ heeft zij een geslaagde historische roman geschreven. In de roman kijkt Margaretha van Mechelen, inderdaad de maîtresse van Oranje, die op 18-jarige leeftijd een affaire is begonnen met stadhouder en prins Maurits van Oranje, terug op haar leven. Dit gebeurt tijdens een week in maart 1625, slechts een aantal weken voor de dood van Maurits. Eerder heeft Maurits niet willen trouwen, maar vlak voor zijn dood wil hij dit alsnog. De kern van de roman is het dilemma waarmee hij Margaretha van Mechelen hiermee opzadelt. In de week die de roman bestrijkt kijkt Margaretha terug op haar bewogen leven, de politieke intriges die zich afspelen op en rondom het Binnenhof en de machtspolitiek die hiermee gepaard gaan. ‘Maîtresse van Oranje’ is zorgvuldig geschreven en biedt een mooie inkijk in deze periode van de Nederlandse geschiedenis. Het gekozen perspectief van een vrouw geeft een extra dimensie aan de roman. ‘Maîtresse van Oranje’ van Els Launspach is een aanrader voor de liefhebber van de historische roman en de Nederlandse geschiedenis in het bijzonder. De redactie beoordeelt het boek met +++ (zeer goed). Theo Jordaan is hoofdredacteur bij Allesoverboekenenschrijvers.nl.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Maîtresse van Oranje’
Meer over Els Launspach op deze site
Uitnodiging presentatie van ‘Maîtresse van Oranje’ van Els Launspach in Amsterdam
Op donderdagavond 20 oktober 2016 vindt om 19.30 uur in de Boekhandel Van Rossum de ‘Amsterdamse’ presentatie plaats van ‘Maîtresse van Oranje’, de nieuwe roman van Els Launspach:
Boekhandel van Rossum en Uitgeverij In De Knipscheer nodigen u graag uit voor de presentatie van deze intrigerende roman over een cruciaal moment in de geschiedenis van het Nederlandse koningshuis. Het verhaal speelt zich af in Den Haag, in één week, eind maart 1625. Els Launspach houdt een toespraak bij de overhandiging van het eerste exemplaar. Peter de Rijk, programmamaker bij Amsterdam FM Radio, interviewt de auteur. Van Els Launspach verscheen eerder de historische roman Messire over Richard III van Shakespeare, en de hedendaagse roman Jonker waarin de ‘politionele acties’ in voormalig Nederlands-Indië decennia later leiden tot een familieconflict. U bent van harte welkom op 20 oktober om 19.30 uur in Boekhandel Van Rossum, Beethovenstraat 32 in Amsterdam. (Tram 5 en 24 stoppen voor de deur, bus 15 op de Stadionweg.) Toegang is vrij. Aanmelden wordt zeer op prijs gesteld: winkel@boekhandelvanrossum.nl of 020-4707077.
Meer over ‘Maîtresse van Oranje
Meer over Els Launspach op deze site
Alfred Birney – Rivier de Brantas. Novelle
Alfred Birney
Rivier de Brantas
Genaaid gebonden, met stofomslag, 106 blz.
ISBN 978-90-6265-669-1 € 16,50
Eerste druk 2011
Te verschijnen: 7 maart
Rivier de Brantas is het verhaal rond een gitarist, die bij het graf van zijn grootmoeder op Java een vloek wil bezweren die op zijn familie zou rusten. In het boek, vol tempowisselingen en vertellingen, passeert de Nederlandse koloniale geschiedenis spelenderwijs de revue. Iedereen die de reizende gitarist ontmoet lijkt van die ingrijpende geschiedenis doordrongen, in tegenstelling tot veel mensen in Nederland. Herinneringen lijken plaatsbepaald, en de gitarist, met zijn familiewortels op Java en in Nederland, moet lang met zijn vragen wachten voordat hij uiteindelijk een antwoord krijgt van toevallige passanten.
Ik heb een zwak voor preludes, voor dat wat begint, wat worstelt met de aanvang of eenvoudig zonder enige worsteling begint, de prelude als lente die iets groots aankondigt of waarop direct, zonder tussenliggende zomer, het verval van de herfst volgt, de prelude als instrumentaal voorspel zonder vastliggende vorm of als een improvisatie die voor het hoofdwerk wordt gespeeld, dan wel als opwarmer voor de muzikant of als mogelijkheid je virtuositeit te tonen, de prelude desnoods als aanloop waarmee je je instrument stemt, als inleiding van een suite of als een stuk dat aan een fuga voorafgaat en hiermee een contrast vormt, en anders gewoon als officieel muziekstuk, als zelfstandige compositie, in het extreemste geval als opperste vorm van verveling – het maakt me allemaal niet uit: de prelude is mijn favoriete muziekvorm. De prelude laat iets open. Altijd. Maar daar, in dat hotel, met die onaflatende karavaan van herriemakers langs mijn balkon, in het smorende Jakarta onder een deken van smog waar geen satellietcamera doorheen kon gluren, hoorde die gitaarmuziek niet thuis.
De pers over Rivier de Lossie (2010):
‘Zijn oeuvre is uniek, niet alleen door zijn stijl maar ook door de thema’s die hem bezighouden. Heel kort door de bocht zijn dat zijn Indische achtergrond, het internaatsleven, geweld, erotiek en muziek. Vaak heeft het proza van Birney een poëtische toon, al beheerst hij meerdere registers.’ – Het Literatuurplein.
De pers over Rivier de IJssel (2010):
‘Van de auteur met het grote gebaar met dikke romans werd hij fijnslijper, een getalenteerd schrapper, de man die weet hoe hij zijn woorden moet wegen. Birney weet in 112 bladzijden de vinger te leggen op feiten en gevoelens die het binnenste van de kolonie Nederlands-Indië tonen. Verzwegen kanten, de dingen van toen, bijna niet meer de kennis van nu. Chapeau voor de auteur die zijn familiegeschiedenis weet te overstijgen en een universeel verhaal neerzet.’ – Den Haag Centraal.
Rivier de Brantas is de follow-up van Rivier de Lossie en Rivier de IJssel, maar de boeken kunnen ook gemakkelijk zelfstandig, of in willekeurige volgorde gelezen worden.
Hanneke van der Hoeven – Ik ben weer in Berlijn geweest
Hanneke van der Hoeven
Ik ben weer in Berlijn geweest
Beeldroman. Nederland
Ingenaaid in omslag met flappen
144 blz., waarvan 94 blz. met tekeningen in 4 kleuren
Formaat 18x 26 cm € 29,50
ISBN 978-90-6265-653-0
Na twintig jaar keert Hanneke van der Hoeven, op uitnodiging van haar vriendin Gerdien, terug naar Berlijn. In 1988 was ze er voor het laatst. Hun vriend, de kunstenaar Thijs, werd toen begraven. Als ze door de stad loopt, waarvan de muur nu gevallen is, vertelt ze Thijs over de jaren dat ze nog met z’n drieën waren, in kraakpanden woonden en werkten en alles zo anders was. De Oost-Duitse controleurs, de honden, de schijnwerpers en het angstgevoel zijn verdwenen. Ze mijmert over hun vriendschap, hoe die in Groningen op de kunstacademie ontstond en hoe onvervangbaar Thijs voor haar bleek toen hij veel te jong stierf. Schrijvend en door het Berlijn van nu lopend brengt ze de jaren van toen in kaart. De krakersrellen, hun visie op kunst, politiek, liefde en emancipatie, de eindeloze discussies, de demonstraties, de feesten en de muziek. De Hinterhöfe zijn gebleven, de penetrante kolengeur is weg, Die Wende is geschiedenis, net als Thijs, haar geestverwant. Maar de herinneringen en de tekeningen van Hanneke, die het nieuwe Berlijn schetsen, brengen alles weer samen.
Hanneke van der Hoeven (1955) is schilder.
Zij voltooide de kunstacademie in Groningen, publiceerde strips in onder meer de Groene Amsterdammer en maakte kinderboeken voor Querido, o.a. Staartenboek en het bekroonde Gijsbrecht.
De Volkskrant over In Afrika (2001):
«Bijzondere tekeningen en trefzekere ‘bijschriften’. De sobere impressies in zwart-wit vormen een sterke reeks.»
Alfred Birney – Rivier de Lossie
Alfred Birney
Rivier de Lossie
Novelle – Nederland
Gebonden met stofomslag, 104 blz.,
ISBN 978-90-6265-590-8 € 16,50
Eerste druk 2009
Hoe komen drie benen op een wapenschild terecht en meer dan duizend jaar later op het etiket van een ketjapfles? Waardoor worden mensen soms dagenlang achtervolgd door hetzelfde lied? Waarom zijn het zo vaak onbekenden die ons heel anders naar de dingen laten kijken? Vragen uit de sfeervolle novelle Rivier de Lossie, die zich afspeelt in Schotland in de beginjaren negentig van de vorige eeuw. Een Nederlandse folkgitarist is er op zoek naar zijn Schots-Aziatische voorgeschiedenis. Tegen het decor van leisteen en voortspoedend water ontmoet hij een betoverende vrouw die hij uit een ballade uit zijn vroegere repertoire meent te herkennen. Maar wie is zij in werkelijkheid? Rond hun kortstondige samenzijn spelen thema’s die altijd actueel zijn: oorlog, migratie, afkomst, de fascinatie voor het onbekende en het noodlot.
Een clandestiene folkclub lag ergens boven in een hoekhuis in het Renbaankwartier, waar je de zee kon ruiken. Er was geen alcohol of marihuana, wel hete soep. Schaakborden, gedempte conversaties. Op een barkruk zat een jongen met een bebrild vollemaansgezicht, varkenslijf en worstvingers geweldig gitaar te spelen. De jongen zong in het Gaelic. Ik verstond hem niet maar begon een land te missen waar ik nog nooit geweest was.
‘Ook de Nederlandse literatuur heeft haar geheimen. Een van de best bewaarde heet Alfred Birney. Dit is uiterst verfijnd proza – tastbaar en tegelijk ongrijpbaar als water, een stille kracht in de Nederlandse literatuur.’
Dat schreef de Standaard der Letteren eens over Alfred Birney, zoon van een Nederlandse moeder en een Indo-Chinese vader met Schotse wortels. Veelvuldig terugkerende motieven in zijn literaire werk zijn vervreemding van familie, voortdurend raadselen in verband hiermee oplossen en het onvermogen tot identificatie met moederland of vaderland. Rivier de Lossie is Alfred Birney’s literaire comeback na een periode van columns schrijven.
————————————————————–
De pers over Rivier de Lossie (2009):
‘Nog even en Alfred en ik hebben vijftig jaar kennis aan elkaar. Ik kende hem als jongen. Er verstreken enkele decennia voordat ik hem leerde kennen als schrijver. Om hem in die hoedanigheid te waarderen, was aanzienlijk minder tijd nodig. Ik zou nu zeggen: je hebt de Nederlandse literatuur en je hebt Alfred Birney. Een zelfstandig genre binnen de letteren, wat mij betreft: de meest onderschatte schrijver van Nederland.’ – Rudie Kagie, Vrij Nederland
‘Werkelijk prachtig verteld.’ – Michiel van Kempen in Caraïbisch Uitzicht
‘Niet meer een van de best bewaarde geheimen, maar een aangename ontdekking.’ – De Recensent
‘Rivier de Lossie is een novelle zoals alleen Alfred Birney die kan schrijven. Economisch geschreven als het is, staat er geen woord te veel. Maar wat er staat klinkt nog lang na herlezing door.’ – Literatuurplein.nl
‘Subtiele vertelling.’ – Jan-Hendrik Bakker in het Algemeen Dagblad
‘Meer dan geslaagde rentree… meesterlijk… een prachtige novelle.’ – Biblion