«Echte parel onder boeken die ten onrechte over het hoofd worden gezien.» – Guus Bauer

Over ‘Zilte windsels suikerwier’ van Inge Nicole op Tzum, 30 april 2025:

Er zijn behoorlijk wat variabelen die meespelen bij het oppakken van een boek door de media en door het publiek. (…) Soms heb je het idee dat de kwaliteit van de tekst ergens achteraan komt, terwijl dat, zich uitend in vorm, stijl, idioom, gelaagdheid, het enige, of toch in elk geval het belangrijkste criterium zou moeten zijn. Ten onrechte worden daardoor boeken over het hoofd gezien, belanden de schrijvers in de categorie ‘poète maudit’ of ‘niet echt doorgebroken’.  Niet zelden bevinden zich hieronder juist echte parels, werken deze schrijvers in stilte aan een gedegen, origineel oeuvre. (…) In ‘Zilte windsels suikerwier’ gebruikt Inge Nicole heel adequaat haar eigen (medische) geschiedenis, vormt die om tot een universeel aangrijpend verhaal. (…) Duifje is dertien en woont in het fictieve dorp Grauwgeest in een polder waar je al gauw uit de boot valt. (…) Duifje is pas net gediagnosticeerd met diabetes type 1, heeft, niet onbegrijpelijk moeite met de nieuwe lijfelijke situatie, met het wonen samen met haar moeder Francie in het Celblok, een antikraakflat aan de rand van het dorp waar door de gemeente ‘verschoppelingen’ in worden ondergebracht. Het lijf en de woning als een gevangenis. (…) Ineens duikt daar een vreemde jongen op. Rayan is een voormalige bootvluchteling die samen met zijn vader en moeder in het dorp is geplaatst, jaren daarvoor in een AZC heeft gezeten. Er ontstaat langzaam een vriendschapsband. Twee vluchtelingen die steun aan elkaar hebben, terwijl plaatselijke pestkoppen het op hen hebben voorzien. (…) Nicole legt subtiel verbanden, wanneer ze bij hun eerste ontmoeting vertelt over de vlinders die uit de rupsen komen, die de kleur hebben van de Middellandse Zee, duikt als vanzelf een fragment in cursief van het verhaal van Rayan op over de zee waar hij zo’n hekel aan heeft, waar hij dingen heeft zien gebeuren die zijn bestaan hebben geprägt. (…) Dat alles wordt door Nicole met een pijnlijke terloopsheid gebracht. De ene keer in samenspraak met een gebeurtenis in het nu, een andere keer juist als contrast. (…) Door het niet specifiek benoemen van het oorlogsgebied maakt Nicole het verhaal van Rayan universeel. Net zo goed als Duifjes hallucinaties, hypo’s, een algemeen beeld schetsen van een ziekte die met veel misverstanden en vooroordelen is omgeven. (…) De lezer krijgt zo voldoende achtergrond over het gedrag van Duifje en Rayan. De twee leren elkaar langzaam kennen, hun onderliggende verhalen, de beweegredenen die de soms wat aparte, irrationele reacties verklaren. (…)  De vorm van ‘Zilte windsels suikerwier’ is geslaagd, zorgt juist voor cohesie, voor een dwingende leeservaring. Daarnaast is het gewoon een goed boek in een bewonderenswaardig zorgvuldig idioom, informatief, coming-of-age, voor velen waarschijnlijk een oogopener.

Lees hier de recensie
Meer over ‘Zilte windsels suikerwier’
Meer over Inge Nicole bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Tjeerd Ybeles Smit kaart met veel vaart en humor uiterst belangwekkende zaken aan.» – Guus Bauer

Opmaak 1Over ‘Bijverschijnselen’ van Tjeerd Ybeles Smit op Literatuurplein.nl, 27 februari 2014:
Fred Bongers deed er alles aan om zijn ouders, de vader was een ouderling, tegen zich in het harnas te jagen. Het o zo begrijpelijke puberale verzet dat uitgroeit tot een levenshouding. Fred begon drugs te dealen. Hij begon dealers en klanten te ‘rippen’ en beroofde op het laatst zelfs een bank. Zijn vriendin Jina liet hij de hoer spelen. Uiteindelijk neemt hij de benen en gaat zwerven in Zuid-Europa. Een mooie ironische samenvatting van de hippietijd. (…) De roman begint wanneer de vrijbuiter op leeftijd terugkomt naar Nederland voor een behandeling vanwege hepatitis C, een gevolg van de levensstijl uit het verleden. Inmiddels is hij al jaren van de drugs af. (…) De therapie ter bestrijding van hepatitis C heeft veel weg van die tegen kanker. De chemo kan tot waanideeën leiden. Smit parodieert en hallucineert er heerlijk op los. Hij weet met zijn vlotte schrijfstijl de lezer te bewegen. Maar door de humor heen sluimert de pijn. De pijn van het ouder worden, de angst voor de dood, de onzekerheid over het geloof.

Lees hier de recensie

Meer over ‘Bijverschijnelen’

Meer over Tjeerd Ybeles Smit