Tag: Het dikke meisje en de ziener

Over ‘Het dikke meisje en de ziener’ van Philip Hoorne op De Schaal van Digther, 28 april 2019:
(…) Hoorne is in wezen een woordgoochelaar met heel diepe mouwen. Hij tovert en zet ons steeds op het verkeerde been. Bij hem veel verrassende wendingen. Zijn gedichten zijn volgroeid en vrij van banaliteiten. Hij duffelt zijn verzen zeer goed in. Ze moeten elke aanval doorstaan. Wat banaal lijkt, wordt eigenlijk speciaal. Wat voorspelbaar schijnt, wordt een heerlijke verrassing. Hij creëert afstandelijke personages in een even afstandelijke setting. Alter ego’s die een cryptische boodschap meedragen. Hoorne voelt zich aangetrokken tot al wie geen contact wil. Hij doorboort het harnas van de oppervlakkigheid. Het absurde mag wel welig tieren. Hoorne staat – gewapend met zijn vakmanschap – ten dienste van de taal. Daarnaast hanteert hij vaak humor en ironie als bovenlaag voor verdere diepgang. (…) Philip Hoorne is de meester van de poëtische hypnose; zijn lezers zullen hem volgen. Zij weten nooit waar het zal eindigen. Dat is een sterkte die aanzet tot meer. Het verhalende karakter wentelt als een tornado. Deze poëzie zit vol schijnbewegingen. Het begint simpel, maar eens op die roetsjbaan, snel je naar een einde dat onvoorspelbaar was. (…).
Lees hier de recensie ‘Goed gecamoufleerd en in oorlogskleuren’
Meer over ‘Het dikke meisje en de ziener’
Meer over Philip Hoorne op deze site

Over ‘Het dikke meisje en de ziener’ van Philip Hoorne voor NBD / Biblion, 3 april 2019:
Deze bundel van de Vlaamse dichter Philip Hoorne (1964) leest als een geschreven documentaire. Voorop staan humor en observatie van kleine en grotere aspecten van het leven. De 37 niet-rijmende verzen lezen soms als stukjes proza en roepen bij de lezer meestal prettige herinneringen op. Soms duidt de dichter op ogenschijnlijke kleinigheden, bijvoorbeeld in het gedicht ‘Ananas’: ‘en zodoende belandde ananas in de gevangenis / alwaar een zoet blozende bewaker / hem in een koelcel bewaart’. Elk gedicht behelst een gebeurtenis of levensfase, een kort verhaal waarin de lezer even zijn/haar zorgen vergeet. De gedichten hebben een prettige omvang, vooral voor poëzieliefhebbers die graag teksten willen zien en geen tweeregelige spitsvondigheden op een verder lege bladzijde. Een toegankelijke bundel met een mooie uitstraling, die enerzijds als modern en anderzijds als klassiek mag worden aangeduid.
Meer over ‘Het dikke meisje en de ziener’
Meer over Philip Hoorne op deze site

Over ‘Het dikke meisje en de ziener’ van Philip Hoorne op Poëzie Leestafel, 26 maart 2019:
Philip Hoorne (Kortrijk 1964) is een dichter met veel licht ontplofbare munitie in zijn wapen. Dat leidt tot mooie verzen, die uniek zijn in de vrij makke dreven van de laaglandse poëziewereld. (…) Een grimmige, soms ontluisterende, maar vaak ook liefdevolle bundel. Philip Hoorne is een unieke dichter met een mooi eigen geluid. Dit is zijn zevende bundel gedichten. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het dikke meisje en de ziener’
Meer over Philip Hoorne op deze site

Over ‘Het dikke meisje en de ziener’ van Philip Hoorne in Poëziekrant, 19 maart 2019:
Het blijft het waarmerk van de poëzie van Philip Hoorne: de bizar aandoende benadering van de wereld. Door de alledaagsheid een switch te geven laat hij in zijn gedichten een aantal aspecten van ’s mensen handel en wandel zien dat op zijn minst gezegd confronterend inwerkt op de lezer. Hoorne is de meester van de omschakeling, ‘houd het dubbelzinnig, geef tegenstrijdige signalen.’ (…) De dichter vangt de ruis van het leven om hem heen op. Hij grijpt de lezer bij zijn nekvel, hij bruuskeert en charmeert, hij strijkt tegen de haren in, monkelt en glimlacht – of beter: hij grimlacht – om wat mensen ervan bakken in het leven. (…) Onder de lichtheid van deze verzen gaat een diep gevoel van melancholie schuil om de tristesse van het bestaan. In het gedicht ‘De begrafenis van tante Cecile’ schetst hij het verloop van een uitvaartdienst, met alles erop en eraan, van de brave non die als hulpje optreedt van de celebrant tot het ‘con te partiro’ (‘niemand gaat heen zonder de zegen van de blinde bocelli’), en dan merkt de ik uit het gedicht tot zijn ontzetting dat de kist wordt ontsierd door een donkerbruine vlek: ‘intriest word ik van die vlek / was je hele leven al een aaneenschakeling / van beschadigingen groot en klein / ga je eindelijk dood heb je dit weer’. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het dikke meisje en de ziener’
Meer over Philip Hoorne op deze site