De Reinaerttrofee wordt jaarlijks door een jongerenjury gekozen en uitgereikt voor het beste boek van de zes genomineerde boeken voor de Halewijnprijs. Uit het juryrapport: “ (…) ‘Pleisterplaats Belleville’ was voor ons een heel toegankelijk boek. Dat lijkt een open deur, maar dat is het zeker niet. In eerste instantie stond het thema ver van ons af, het leek zelfs wat onrealistisch dat één persoon zoveel pech kon hebben. Maar de manier van schrijven maakt het verhaal heel aangrijpend. We konden ons allemaal goed inleven in de gevoelens van de hoofdpersonen. Het verhaal haalde ook de afstand weg tussen ons en de beschreven gebeurtenissen: de sensatiezucht van de media, die ons na elke nieuwe aanslag weer overspoelde, maar die ons uiteindelijk steeds minder liet voelen, kreeg hier een persoonlijke stem, die ons wel raakte. Het onderwerp van dit boek is groot en universeel, maar door de ogen van de auteur en zijn personages komt het toch dicht bij ons. En daarom hebben wij, jongeren van de jury Reinaerttrofee, onze prijs toegekend aan ‘Pleisterplaats Belleville’ van Peter Lenssen.” Doel van de Reinaerttrofee is het stimuleren van liefde voor literatuur bij jongeren. De bibliotheek Bibliorura en docenten van de deelnemende middelbare scholen begeleiden dit ‘Reinaerttrofee-leesproces’.
Lees hier het juryrapport
Meer over ‘Pleisterplaats Belleville’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Reinaerttrofee op deze site
Meer over De Halewijnprijs op deze site
Tag: homoseksualiteit
«Mooi tijdsdocument in een prettige en heldere stijl.» – Arjen van Meijgaard
Over ‘Zwijglicht’ van Theo Stokkink op Extaze, 15 februari 2019:
Met ‘Zwijgplicht’ heeft Theo Stokkink een interessante en veelomvattende familiekroniek geschreven. Hij zet hiermee het werk voort van de Vlaamse schrijfster Elisabeth Marain die in 1994 was begonnen aan een trilogie over de Eerste Wereldoorlog, getiteld ‘De vluchtelingen’. Het derde deel is er echter nooit van gekomen en met haar toestemming heeft Theo Stokkink drie decennia later het laatste deel geschreven. Een belangrijke motivering daartoe was dat zijn moeder, Hélène Borret, de hoofdpersoon is van het grotendeels op historische feiten gebaseerde verhaal. (…) Naast zijn rijke leventje in Amsterdam heeft Theo Borret te maken met de gevolgen van de Eerste Wereldoorlog die het neutrale Nederland zijdelings raken, al was het maar vanwege de vluchtelingen die vanuit Vlaanderen naar Nederland komen. (…) Om toch te voldoen aan de maatschappelijke druk die op homoseksuelen rust om als getrouwde man door het leven te gaan, huwt hij zijn huishoudster, een gewezen prostituee. Wat nog ontbreekt is een kind om het gezinsleven te vervolmaken. (…) De lezer voelt al aankomen hoe het echtpaar aan een kind kan komen. Het gezin zal worden aangevuld met een vondelinge, waarschijnlijk een wees, die met de vluchtelingenstroom is meegekomen. Hier komt Hélène het verhaal binnen. Gedetailleerd schetst Theo Stokkink het leven van de bovenklasse aan het begin van de twintigste eeuw. (…) De exodus van vluchtelingen uit Vlaanderen tijdens de Eerste Wereldoorlog is waarschijnlijk niet bij veel mensen bekend. (…) Het is niet moeilijk de verbinding te leggen met onze tijd, waarin vluchtelingen huis en haard verlaten om elders een nieuw leven op te bouwen. (…) Samen met deze tragiek en de worsteling van Theo over zijn geaardheid kan het centrale thema het best samengevat worden met het begrip ‘identiteit’. In hoeverre wordt je identiteit bepaald door je geboorte, je opvoeding en je eigen keuzes? Daarover zwijgen is klaarblijkelijk niet de juiste oplossing, zeker niet als het zwijgen opgelegd wordt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zwijgplicht’
Meer over Theo Stokkink op deze site
«Schets van een milieu van notabelen waarin voor afwijkende normen geen plaats is.» – Ronald Ockhuysen
Over ‘Zwijglicht’ van Theo Stokkink in Het Parool, 22 november 2018:
(…) Stokkinks historische familieroman ‘Zwijgplicht’ (…) verhaalt over een baby die ten tijde van de Eerste Wereldoorlog in Amsterdam wordt geadopteerd door een notaris en zijn vrouw. Het kind moet een groot geheim maskeren: de notaris is homoseksueel en zoekt anoniem kortstondig geluk bij snelle seks op duistere plekken – iets wat door het beruchte wetsartikel 248bis streng verboden is: homoseksueel contact met mannen onder eenentwintig jaar leidt in die tijd tot zware celstraffen. Behalve een reconstructie van een benauwde tijd is ‘Zwijgplicht’ ook Stokkinks persoonlijke zoektocht naar de geschiedenis van zijn moeder, de geadopteerde baby. Zij komt pas op haar 34ste, lang na het overlijden van haar vader, erachter dat zij geadopteerd is en slaagt erin, ondanks de door haar vader aan zijn vrouw en zijn familie afgedwongen zwijgplicht, haar Vlaamse zus en biologische vader te vinden. (…) Stokkink schreef in eerste instantie een non-fictieverhaal. Pas daarna liet hij zijn fantasie erop los. Dat leidt tot een schets van een milieu van notabelen waarin voor afwijkende normen geen plaats is. (…) Naast de verhaallijn over een schijnhuwelijk, een adoptiedochter en verboden verlangens gaat ‘Zwijgplicht’ over een Belgische vader op zoek naar zijn dochter. Die twee verhaallijnen maken ‘Zwijgplicht’ tot een roman over tasten naar de eigen identiteit en de hunkering ergens bij te horen – ook als de seksuele geaardheid niet voldoet aan het klassieke beeld. (…)
Lees hier of hier het artikel
Meer over ‘Zwijgplicht’
Meer over Theo Stokkink op deze site
Theo Stokkink met ‘Zwijgplicht’ in Go Gallery Amsterdam
Op 22 november 2018 houdt Theo Stokkink in de Go Gallery (Marnixstraat 127, 1015 GK Amsterdam) een presentatie over zijn historische familieroman ‘Zwijgplicht’ over een homoseksuele notaris aan het begin van de vorige eeuw.
Tegen het discriminerende artikel 249bis dat als onderdeel van de nieuwe Zedelijkheidswetgeving in 1911 werd ingevoerd en dat homoseksueel contact met minderjarigen strafbaar stelde werd alom geprotesteerd. In totaal zijn ongeveer 5000 homoseksuelen vervolgd op basis van dit artikel. Voor een maatschappelijke positie en de druk van de familie werden schijnhuwelijken gesloten. Als ultiem bewijs van het bestaan van een gezin zou er ook een kind moeten zijn. De roman is gebaseerd op een waargebeurde geschiedenis en speelt zich voornamelijk in Amsterdam af. Daarom mag het boek, vooral ook vanwege de lovende recensies, in Amsterdam niet onopgemerkt blijven. Maak deze lezing/presentatie mee onder het genot van een hapje en een drankje.
Inloop om 19.00 uur. Aanvang half 8. Einde 21.00 uur.
Meer over ‘Zwijgplicht’
Meer over Theo Stokkink op deze site
«‘Zwijgplicht’ geeft zicht op de keerzijde van fatsoen.» – Carinne Elion-Valter
Over ‘Zwijgplicht’ van Theo Stokkink in Ponder*, nr. 42, juli 2018:
De roman ‘Zwijgplicht’ van Theo Stokkink speelt zich af in Nederland rond WO 1 en in de decennia daarna. De roman verhaalt over de zoektocht naar de eigen naam van een Belgisch vluchtelingenkind dat de aangenomen dochter is van een homoseksuele notaris en zijn vrouw, een voormalig prosituee. (…) ‘Zwijgplicht’ is gebaseerd op historische feiten. (…) Alleen goede daden vermochten de brug te slaan tussen wet en werkelijkheid. Zo was ieder in deze roman slachtoffer van het masker van orde en regelmaat dat de 19de en begin 20ste eeuw droeg. Het is daarom te prijzen dat Theo Stokkinks verhaal zicht geeft op de keerzijde van fatsoen.
*] Mededelingenblad van de Stichting ter bevordering der notariële wetenschap
Klik hier voor het artikel
Meer over ‘Zwijgplicht’
Meer over Theo Stokkink bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Actuele, krachtige roman.» – Theo Vos
Over ‘Pleisterplaats Belleville’ van Peter Lenssen voor NBD / Biblion, op 5 juli 2018:
Gedreven door zijn hartstocht voor democratie en het vrije woord, interviewt journalist Paul Goedemont mensenrechtenactivisten. Als hij in 2013 in Istanbul de Turkse activiste Aysel spreekt, raakt hij met haar verzeild in de bloedig neergeslagen opstand op het Taksimplein. Hij is zwaargewond, zij spoorloos verdwenen. Deze gebeurtenis, de terroristische aanslagen in Parijs op Charlie Hebdo en concertzaal Bataclan in 2015, en de dood van zijn geliefde partner John, brengen Goedemont in een depressie met writer’s block. Op aanraden van zijn zus keert hij terug naar Parijs om zichzelf te hervinden. Daar groeit iets moois tussen hem en de Iraanse fotograaf Barry. Ook al heeft die een vrouw en kinderen, het geeft hem hoop. Maar die wordt wreed door de actualiteit gesmoord. Een niet bepaald vrolijke, maar helaas actuele, krachtige roman die een aansporing wil zijn om de menselijke vrijheden te verdedigen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Pleisterplaats Belleville’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een boek dat erin hakt.» – André Oyen
Over ‘Pleisterplaats Belleville’ van Peter Lenssen op Ansiel, 15 juni 2018:
(…) Paul gelooft hartgrondig in de kracht van democratie en het vrije woord. Totdat in Istanbul de Turkse activiste Aysel waarmee hij zich sterk emotioneel verbonden voelt, tijdens een confrontatie met de politie wordt opgepakt en verdwijnt. Pogingen haar terug te vinden, lopen op niets uit. Ook in zijn persoonlijk leven blijven tegenslagen niet uit. John, zijn grote liefde, sterft na een ellendig ziekbed aan kanker. De treurnis om het verlies van zijn geliefde wordt verhevigd door de aanslag op Charlie Hebdo. (…) Peter Lenssen schreef met ‘Pleisterplaats Belleville’ een heel sterk boek. Een regelrechte ode aan het recht op vrije meningsuiting en op zelfbeschikking. Vooral de demonstratie op Taksimplein en het naastgelegen Gezi Park is één van de hoogtepunten uit dit werk. Paul raakt in de ban van al deze mensen. Jonge en oude Turken die geloven in hun kracht. De optelsom van hun overtuiging dat het niet de goeie kant op gaat in Turkije. Maar dan wordt met bruut geweld deze demonstratie uit elkaar geslagen. Door nietsontziende politieagenten worden de mensen achtervolgd en als het kan gedood of verminkt. Na deze oververhitte chaos raakt Paul zijn wortels kwijt, want vele van de door hem geïnterviewde mensenrechtenactivisten verdwenen net als Aysel onder onmenselijke omstandigheden achter tralies. ‘Pleisterplaats Belleville’ is een mokerslag van een boek dat erin hakt en zijn lezers heel direct met de werkelijkheid confronteert.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Pleisterplaats Belleville’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«★★★★★ Wat kan die man toch schrijven, deze Peter Lenssen.» – Mieke Koster
Over ‘Pleisterplaats Belleville’ van Peter Lenssen op Alles over boeken en schrijvers, 29 mei 2018:
Wat kan die man toch schrijven, deze Peter Lenssen. Na ‘Mijnverdriet’ en ‘Bitterdagen’ is dit het derde boek dat ik van hem lees. Elke keer voel ik mij, door beschrijvingen van het landschap, de plekken waar hij rondloopt, maar ook de interacties tussen, en de mijmeringen van zijn personages het verhaal ingezogen. (…) Iemand, we weten nog niet wie, zwoegt zich een weg door Belleville. Hij gromt, rouwt, monstert deze wijk. “Je zou willen dat de straatkeien er al lenteachtig bij lagen. Met hun gladgewreven glimkoppen doen ze het meest denken aan een stoet schildpadden. Straks zullen de schaduwen als ineengekrompen pochels aan de voeten van de bomen samenballen” (pagina 8). Hoezo een revolutionair verleden? Voor hem geen glorie, slechts zwart, zwart, zwart, alles! Paul, hij heeft inmiddels een naam, van beroep journalist, die zich bezighoudt met het verhalen van alle ver weggestopte en vervolgde mensenrechtenactivisten van over de hele wereld, is diep in rouw. Zijn grote liefde John is oeverleden, Op dezelfde dag als de terroristische aanval in Parijs. (…) Maar uiteindelijk komt er toch beweging in hem. Zijn oude buurvrouw Félice heeft hem nodig, om eens samen een boodschapje te doen. Hierover schrijft Lenssen zo ontroerend mooi. (…) Peter Lenssen schreef met Pleisterplaats Belleville een supernoodzakelijk boek. Een pleidooi om alert te blijven. Je niet te laten misleiden door mooie praatjes van wie dan ook, je niet te laten indommelen door mooie beloften. Altijd wakker te blijven, je mondje te roeren teen discriminatie op welk terrein dan ook. Geweldig!
Lees hier de recensie
Meer over ‘Pleisterplaats Belleville’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Heel degelijke roman over verzwegen feiten.»
Over ‘Zwijgplicht’ van Theo Stokkink in Winq., nr. 88, mei 2018:
In het Amsterdam van net voor de Eerste Wereldoorlog probeert notaris Theo Borret zijn homoseksualiteit zo goed mogelijk verborgen te houden. Schaamte voelt hij niet echt, maar wel sociale druk en het gevaar van de nieuwe wet, artikel 248bis, die minderjarigen moet beschermen tegen zedenbederf – trek hier een ironische wenkbrauw op. Misschien dat een huwelijk voor de schone schijn een oplossing is, al was het maar met zijn huishoudster, die na een korte periode in de prostitutie ongewenst zwanger is geworden. Dan verzeilt een Belgisch gezin, op de vlucht voor de oorlog, in Theo’s leven. ‘Zwijgplicht’ is een kruising tussen een faction-roman – de historisch correcte details zijn overal! – en een familiegeheimenroman. In dit geval de familie van de auteur, want Theo Stokkinks moeder kwam er pas laat achter dat zij geadopteerd was. Het resultaat van deze kruising is een ouderwets vertelde maar heel degelijke roman. in de knipscheer, 442 pagina’s, 24,50 euro
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zwijgplicht’
Meer over Theo Stokkink bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Schitterend.» – Elisabeth Marain
Over ‘Zwijgplicht’ van Theo Stokkink door Elisabeth Marain in een e-mail aan de auteur, 15 april 2018:
Op vakantie in Frankrijk nam ik de tijd om jouw boek eindelijk te lezen! Ik vind het geweldig geschreven, boeiend, accuraat en met veel liefde voor de familie. Ik ben blij dat het verhaal van jouw moeder de beste invulling heeft gekregen. Jouw woord van dank in het boek is te veel eer bewezen aan mijn schuchtere poging om de bijzondere lotgevallen van de familie de Sobrie onder woorden te brengen. Gelukkig is dat nu wel en schitterend gebeurd. Ik hoop dat het boek veel aandacht zal krijgen, want ook de andere thema’s in het boek zijn dat waard.
Meer over ‘Zwijgplicht’
Meer over Theo Stokkink bij Uitgeverij In de Knipscheer