huidskleur – Uitgeverij In de Knipscheer

«Carmen blijft de omlijsting, maar lijkt wel te groeien, zodat ze misschien ook met haar eigen demonen af kan rekenen.» – Marjo van Turnhout

Over ‘Noem me Calimero; of Carmen zo je wilt’ van Diana Tjin opLeestafel, 1 oktober 2023:

Carmen heeft een idée fixe: haar vader is op vierenvijftigjarige leeftijd – plus twee maanden – gestorven, zomaar plotseling. En Carmen is er van overtuigd dat haar hetzelfde zal overkomen. Ze heeft het er met niemand over. Ook niet met haar man, met wie ze al jaren mee reist als ze in de gelegenheid is. Joop is journalist en reist veel voor zijn werk. Carmen zelf heeft ook al meerdere boeken geschreven, maar er is geen uitgever die met haar in zee wil. (…) Joop en Carmen komen aan op de plek waar ze een paar dagen zullen blijven, in Italië. (…) Carmen is van plan om op deze plek inspiratie op te doen voor die laatste roman, dus ze observeert de mensen met wie ze te maken krijgt. Dat zijn bepaald kleurrijke figuren. (…) Intussen hoort ze de verhalen aan, die inderdaad niet alledaags zijn en die ze goed zou kunnen verwerken in een roman. (…) Carmen blijft wel de omlijsting. Ze komt niet naar voren als een sterk karakter, maar lijkt wel te groeien in de loop van haar verblijf daar. Zodat ze misschien ook met haar eigen demonen af kan rekenen. (…)
Lees de recensie
Meer over ‘Noem me Calimero; of Carmen zo je wilt’
Meer over Diana Tjin bij Uitgeverij In de Knipscheer

«En dat werd dit schitterende vrijgevochten boek.» – Peter de Rijk

cover Noem me Calimero Over ‘Noem me Calimero; of Carmen zo je wilt’ van Diana Tjin in Straatjournaal, mei 2023:
(…) Carmen wil haar boeken publiceren en wijt vooral aan anderen dat het niet lukt. Al lezende komen we erachter dat ze zelf haar grootste tegenstander is. (…) Ze besluit haar vakantie te gebruiken om uit te rusten en antwoorden op al haar vragen te vinden. In Friuli maakt ze kennis met een aantal vrouwen die ook zoekend zijn naar de volgende stap in hun leven. De verhalen die zij Carmen vertellen, en die schitterende raamvertellingen zijn, zetten de tot dan onsuccesvolle schrijver op de rails. Het zijn bittere verhalen over armoede en je daaruit weten te vechten, een Me-Too verhaal waar je woedend van wordt en ieder verhaal geef Carmen een zetje om voor haar succes te gaan. Ze zal schrijven over normale menselijke emoties en gebeurtenissen, maar wel vanuit het perspectief van de gewone, hardwerkende, gekleurde Nederlander. Ook al was dat niet zo exotisch, zo helemaal niet tergend zielig. Al was het niet het soort literatuur dat iemand als zij ‘mocht’ schrijven. En dat werd het schitterende vrijgevochten boek dat we te lezen krijgen…
‘Straatjournaal’ is sinds 1996 de (maandelijkse) straatkrant van Noord-West Nederland.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Noem me Calimero; of Carmen zo je wilt’
Meer over Diana Tjin bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Roman over schrijfster zonder carrière.» – Dwarka Berloth

cover Noem me Calimero Over ‘Noem me Calimero; of Carmen zo je wilt’ van Diana Tjin op Folia, 24 februari 2023:
(…) Diana Tjin publiceerde onlangs haar vierde roman, een boek over een schrijfster wier carrière maar niet van de grond komt. (…) ‘Carmen is op mij geïnspireerd, maar het boek is niet volstrekt autobiografisch. (…) Voor mij bestrijkt identiteit het hele spectrum: van sociale klasse tot huidskleur. (…) Op basis van je sociale afkomst, of omdat je in een rolstoel zit, of vanwege je uiterlijk krijg je te maken met bepaalde reacties. Het probleem hierbij is dat dit factoren zijn waar je meestal niets aan kunt of wilt veranderen. Hoofdpersoon Carmen voelt zich schrijfster en ze wil daarom over algemene thema’s schrijven, zoals liefde, dood en rouw, maar omdat zij een andere huidskleur en achtergrond heeft, willen mensen graag dat haar werk in een bepaald hokje past. Carmen weigert zich aan deze verwachting aan te passen. Je kunt je afvragen waarom zij dat weigert, terwijl aanpassen haar kans op publicatie vele malen groter zou maken. (…) Het boek is [mede] opgedragen ter nagedachtenis aan mijn vader. Al vanaf dat ik klein was, zei hij: oh, jij gaat vast schrijfster worden. (…) Dat ik het boek aan hem opdraag, zie ik als een inlossing van een belofte van die droom van hem. Dat is voor mij belangrijk. Voor mij was het bijzonder om in 2017 te kunnen debuteren en nu is het heel bijzonder dat ik zijn naam kon opnemen in een boek.’
Folia is het journalistieke medium van de Universiteit van Amsterdam.
Lees hier het interview met Dwarka Berloth
Meer over ‘Noem me Calimero; of Carmen zo je wilt’
Meer over Diana Tjin bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Absoluut de moeite waard om te lezen.» – Ko van Geemert

VoorplatVanzover-75 Over ‘Van zo ver gekomen’ van Bernadette Heiligers in Ñapa (Amigoe), 4 december 2021:
De straatarme Ariana en haar dochtertje Dini komen van de Dominicaanse Republiek naar Curaçao. Ariane gaat (illegaal) aan de slag bij het echtpaar Lilian en Rutger Helbier (oom Rudy), waar ook nog hulp Ena werkzaam is. Zoon van het echtpaar is Simon, met wie Ariana gaat trouwen. Wanneer Ariana, Simon, vriendin Felicia en Dini de dag voor het huwelijk naar Lagun beach gaan, gebeurt er iets vreselijks: Ariana verdrinkt. Dini neemt de plaats van Ariana bij het echtpaar in. ‘Van zo ver gekomen’ is (na ‘Schutkleur’ uit 2015) de tweede roman van de in 1952 op Curaçao geboren Bernadette Heiligers. (…) De lezer van deze korte roman (132 pagina’s) komt al spoedig te weten dat Dini rechten heeft gestuurd en nu mediator is. (…) Er gebeurt van alles in dit boek, veel gaat over verrassende verhoudingen en familiegeheimen: iedereen is familie van elkaar, zo lijkt het. Dini’s conclusie luidt aan het eind van het verhaal: “Ik heb geleerd dat er geheimen zijn om de waarheid te verbergen en andere om illusies overeind te houden.” (…) Heiligers kan zonder twijfel schrijven en ‘Van zo ver gekomen’ bevat allerlei boeiende ingrediënten, die we ook uit haar eerdere werk kennen. We noemen: kolonialisme, racisme, culturele verschillen, huidskleur, familiebanden, relaties, geschiedenis, herkomst. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Van zo ver gekomen’
Meer over Bernadette Heiligers bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een aangrijpend en intelligent werk.» – André Oyen

Over ‘Tirami sù’ van Ronny Lobo op Ansiel, 13 november 2015:
In ‘Tirami sù’ het tweede boek van Ronny Lobo staat de architectuur niet echt centraal maar draait het meer om het biologische ouderschap. Kenzo Schmidt, Karin Oei en Roy Goodweather uit ‘Bouwen op drijfzand’ mogen dan als personage ook in deze roman terug opduiken, toch is ‘Tirami sù’ wel degelijk een op zich staand werk. (…) Doordat de architectuur een bijrol speelt in deze roman is het geheel iets minder technisch en leest het geheel nog vlotter. ‘Tirami sù’ is een aangrijpend en intelligent werk in een bijzonder knappe taal en stijl over een intense zoektocht naar biologische ouders.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Tirami sù’
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’

« Zinderende roman. Onze literatuur is nog lang niet afgelopen na Boeli van Leeuwen, Tip Marugg en Frank Martinus Arion.» – Eric de Brabander

Over ‘Schutkleur’ van Bernadette Heiligers in Antilliaans Dagblad, woensdag 11 november 2015:
Het boek eindigt met de onthulling van een verrassend (voor wie ‘Mijn zuster de negerin’ niet gelezen heeft) familiegeheim, waarmee de vele pijnlijkheden en frustraties verklaard worden. Bernadette Heiligers is een metaforenkoningin. Ik heb het niet zo op het te pas en te onpas gebruiken van metaforen. (…) Maar Bernadette Heiligers vergeef ik al haar metaforen. (…) Het is Nederlands van grote klasse. (…) Bernadette Heiligers beschrijft op een gevoelige manier in prachtig proza de verborgen pijnlijkheden die zo kenmerkend zijn voor de Curaçaose gemeenschap.
Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘Schutkleur’
Meer over Bernadette Heiligers bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Fijngevoelig en genuanceerd verhaal.» – Ko van Geemert

Over ‘Schutkleur’ van Bernadette Heiligers in Parbode, november 2015:
‘Schutkleur’ is haar eerste roman in het Nederlands. In dit tamelijk korte verhaal (173 pagina’s) volgen we de hoofdrolspelers Corine (de ik-figuur) en haar neef Harold, beiden op Curaçao geboren. Corine wordt gevraagd een vriendenboek voor Harold te maken. (…) In de loop van het verhaal krijgt Corine steeds sterker het vermoeden dat er dingen voor haar verborgen worden gehouden, geheimen die andere leden van de familie wel kennen. (…) Hoewel het boek grote thema’s aansnijdt, wordt het gelukkig nergens gelijkhebberig of boodschapperig. Integendeel, ‘Schutkleur’ is een bescheiden, fijngevoelig en genuanceerd verhaal, over een maatschappij waarin – naast overspel en familiegeheimen – ook (nog altijd) kolonialisme, het zoeken naar culturele identiteit en huidskleur een rol spelen. Zoals op Curaçao, of in Suriname.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Schutkleur’
Meer over Bernadette Heiligers bij Uitgeverij In de Knipscheer