Tag: indonesië

«Zijn regels te lezen is puur genot.» – Ezra de Haan

Over ‘Alles is voor even’ over Aya Zikken van Kees Ruys op Literatuurplein.nl, 10 april 2013:
Eigenlijk komen in Alles is voor even twee schrijftalenten met een gemeenschappelijk liefde, die voor Indonesië, samen. Aya Zikken heeft het oude Nederlands-Indië nog meegemaakt, Ruys probeert het weer tot leven te wekken. Beiden willen het beschrijven zonder in larmoyante nostalgie te verzinken. Dat Kees Ruys schrijven kan, weet de liefhebber. Met deze biografie laat hij zien ook dit genre te beheersen. Zijn regels te lezen is puur genot. De 23 pagina’s lange brief aan Aya Zikken waarmee het boek besluit zie ik dan ook als het verbindingsstreepje tussen de twee oeuvres. (…) Het eindresultaat is een boek dat er wezen mag. Zikkens hele oeuvre komt ter sprake. Haar leven was bewogen genoeg en zorgt ervoor dat de lezer blijvend geboeid tot de laatste pagina doorleest. Alles is voor even is de biografie geworden die Aya Zikken verdiende: een gedenksteen met het patina dat alleen door het voortschrijden van tijd ontstaat. Ruys veegde het mos eraf en toont ons de schoonheid ervan.

Lees hier de hele recensie

Meer over de biografie over Aya Zikken

«Ruys volgt een werkwijze die betrekkelijk uniek is voor een schrijversbiografie.» – Kester Freriks

Over ‘Alles is voor even’ over Aya Zikken van Kees Ruys in NRC Handelsblad, 29 maart 2013:
In de biografie ‘Alles is voor even. Het bewogen schrijversleven van Aya Zikken’ geeft Kees Ruys een gedetailleerde weergave van Aya Zikkens
literaire werk en de veelal autobiografische bronnen waaruit het is ontstaan. (…) ‘Alles is voor even’ is een boeiende biografie, soms zelfs meeslepend in de passages waarin Aya Zikken vecht voor erkenning en vecht voor haar schrijverschap.

Lees hierhier de recensie

Meer over de biografie over Aya Zikken

«**** Superieur neergeschreven waarnemingen en overdenkingen.» – Aart van Zoest

Over ‘Een land met gesloten deuren’ (opstellen) van Tjalie Robinson in Vrij Nederland, 13 oktober 2012:
Na een half leven in zijn geboorteland Indonesië trok Tjalie Robinson naar Nederland en bleef daar zijn superieur neergeschreven waarnemingen en overdenkingen publiceren. Tjalie-biograaf Wim Willems heeft er een selectie van bijeengebracht onder de titel van een van die stukken, ‘Een land met gesloten deuren’. (…) Inzichtelijk, in een superheldere stijl die op schrijfcursussen als voorbeeld kan dienen.

Lees hier de recensie

Meer over Tjalie Robinson

«Ja, het gaat veel over heimwee, maar ook over de worsteling om in een nieuw land je identiteit te hervinden.» – John Jansen van Galen

Over Een land met gesloten deuren van Tjalie Robinson in Het Parool, 3 oktober 2012:
Het genre dat Tjalie Robinson als zodanig beoefende, is uniek. Ik ken het in Nederland alleen van schrijvers als Justus van Maurik en M.J. Brusse, een eeuw geleden chroniqueurs van het grootstedelijk leven, en in Nederlands Indië van Tjalies tijdgenoot Willem Walraven. Schijnbaar achteloos en willekeurig dwalen zulke scribenten door achterbuurten, over boulevards, door parken en langs voetbalvelden en ze vinden overal wel ‘stof’ voor een ‘stukkie’ dat, vaak van de
hak op de tak springend, maar getuigend van een scherpe opmerkingsgave, een haarfijn beeld oproept van een stad en een tijdsgewricht. (…) De titels van de stukken vormen bij elkaar zo ongeveer Tjalies program als immigrant: De deugden van het oude Indië, Een Nederlander verbannen in Nederland, Land van zorg, luxe en progressiviteit. Ook: Een land met gesloten deuren en Heimwee is beter dan Holland. De ambivalentie druipt ervan af. Zou hij terug gewild hebben naar Indië? Hij kon niet terug en Indië was er niet meer.

Lees hier de hele recensie

Meer over Tjalie Robinson

“Een land met gesloten deuren”: voordracht door prof. dr. Wim Willems op Nationale Indië herdenking.

Op woensdag 15 augustus 2012 wordt in Den Haag de jaarlijkse Indië herdenking gehouden. Het thema van de dag is Vertrek uit Indië na 1945.

Tijdens het ochtendprogramma houdt prof. dr. Wim Willems, Hoogleraar Sociale Geschiedenis, een lezing met de titel Een land met gesloten deuren. De titel van de voordracht is ontleend aan de gelijknamige bundel verhalen en opstellen van Tjalie Robinson, die ter gelegenheid hiervan nu voor het eerst in een handelseditie verschijnt met een omslag van Peter van Dongen.

Lees de voordracht

Meer over de herdenking

Meer over Tjalie Robinson

Tjalie Robinson – Een land met gesloten deuren

TJALIE ROBINSON
Een land met gesloten deuren.
Verhalen en opstellen
Nederland / Nederlands-Indië
Ingenaaid met flappen, 224 blz., € 17,50
2012
ISBN 978-90-6265-811-4
Bezorgd en ingeleid door Wim Willems.
Omslagtekening Peter van Dongen

‘Ik geef mezelf, goed en slecht. Ik registreer mijn gevoelens, dat is alles.’

Met dit motto lichtte de schrijver en journalist Jan Boon (1911-1974), beter bekend als Tjalie Robinson, zijn werk ooit toe. Door die persoonlijke toets nemen zijn verhalen een unieke plek in binnen de Nederlandse letterkunde. Er zijn geen andere schrijvers die zo heet van de naald en jarenlang verslag hebben gedaan van hun gemoedstoestand, zowel in de Oost als in de West. In de jaren vijftig en zestig leverde hem dat de reputatie op de vertolker te zijn van het levensgevoel van zijn generatie. De stem van een bevolkingsgroep die de Japanse bezetting had meegemaakt en daarna het geweld van een revolutie. Maar ook na zijn overkomst naar Nederland keek hij rond met een even nieuwsgierig als alziend oog.

In zijn krantenrubriek Piekerans van een straatslijper gaf Tjalie Robinson midden jaren vijftig stem aan de ups en downs van een nieuwkomer op een wijze die nog altijd tot de verbeelding spreekt. Hij had niet alleen een oorspronkelijke geest, maar vooral een oorspronkelijke blik. In zijn manier van schrijven wilde hij een ‘eerlijk mens’ zijn, dus niet huichelen. Dankzij die instelling bracht hij ervaringen onder woorden die kenmerkend zijn voor mensen die van samenleving veranderen. Hij was zowel kroniekschrijver als lyricus, een man die observatie en gevoel combineerde. Wat zijn werk achteraf doet uitstijgen boven dat van zoveel andere nieuwkomers die hun belevenissen boekstaafden, is zijn op elke bladzijde herkenbare stijl. Die is niet alleen Indisch, zoals vaak wordt beweerd: het is de stem van een mens die getuigenis aflegt. Oprecht, met oog voor tragiek en de nodige zelfspot.

«Birney is een strijd aan het voeren. Dat levert fascinerende essays op, die roepen om weerwoord.» – Rien van den Berg

Over De dubieuzen van Alfred Birney in Nederlands Dagblad, 10 augustus 2012:
Birney is een nuttige dwarsligger, die betoogt dat wij zo verbaasd zijn over de intolerantie die zich van de samenleving meester lijkt te maken, omdat we die intolerantie vroeger stomweg ontkenden. Racisme en kolonialistische arrogantie maakten net zo goed deel uit van ons verleden als van het verleden van andere grootmachten.

Lees meer

«Een verfrissend lezenswaard essay.» – E. Mutter

Over De dubieuzen van Alfred Birney door NBD Biblion, 4 juli 2012:
In zijn essay De dubieuzen neemt Alfred Birney geen blad voor de mond als hij zijn verbazing en ergernis uitspreekt over de zo Eurocentrisch georiënteerde literaire canon daar waar het de Indische literatuur betreft. Birney houdt een pleidooi voor onbekend gebleven schrijvers die vaak als auteurs van het tweede garnituur worden beschouwd. Volgens Birney is het volslagen gebrek aan kennis van de Hollander van de Indische cultuur en van de koloniale geschiedenis, hinderlijk opvallend. Kortom een verfrissend lezenswaard essay.

Lees hier de recensie.

«De vergelijking met de dichter Slauerhoff dient zich aan.» – Els van Geene

Over ‘Bloedkrans’ van Albert Hagenaars voor NBD Biblion, 25 juni 2012:
Wie deze dichter (1955) wil volgen moet veelvuldig met hem meereizen: naar binnen toe vanwege zijn familiegeschiedenis, maar vooral ook naar buiten toe, terwijl hij trekt door de steden van de wereld. De wonden die de kolonisatie heeft geslagen, de veelal uitgeroeide oorspronkelijke bewoners van Zuid-Amerika leiden tot diepgaande beschouwingen.

Lees hier de recensie

Meer over deze bundel

«Het woordloze talig maken.» – Joop Leibbrand

Over ‘Bloedkrans’ van Albert Hagenaars op MeanderMagazine, 19 juni 2012:
In ‘Bloedkrans’ profileert Albert Hagenaars zich nadrukkelijk als een reiziger, en wel in dubbel opzicht. Enerzijds is hij de levensreiziger die verslag doet van het eigen leven, beginnend bij de geboorte en eindigend bij het bereiken van wat als zijn bestemming kan worden beschouwd. Anderzijds is hij de wereldreiziger, die inmiddels een vast adres in Indonesië heeft en door de beide Amerika’s, het Midden-Oosten en Azië trekt. Over ‘Bloedkrans’ is veel goeds te melden. Er is een dichter aan het woord die iets te zeggen heeft en dat met overtuiging doet. De grote gevarieerdheid aan onderwerpen en locaties maakt dat je je geen moment verveelt.

Lees hier de recensie

Meer over Albert Hagenaars