Over ‘Het nooit geschreven verhaal’ van Ton van Reen, 10 april 2022:
Weer een “echte” Ton van Reen. Beeldend, poëtisch, geestig maar ook spannend! Mooie beelden over het maanmannetje dat de laatste mirabellen uit de boom plukt, de gele tuinbroek van oma Maria uit de tijd van de bloemenkinderen en de oude mannen die zich nog eens lekker omdraaien in hun graf, wachtend op het Laatste Oordeel op de Dag der Opstanding, meanderen door het verhaal over liefde, vriendschap, jaloezie en over een moord, lang geleden gepleegd. Ton van Reen hoorde van die moord toen hij als jonge verpleger werkte in een psychiatrisch ziekenhuis, zestig jaar geleden. Hij wilde het gebeuren, net als Anton Rijkers, de schrijver in het verhaal, verwerken in een boek. Anton Rijkers schreef schriften vol die hij weer verbrandde en het kwam nooit tot een boek. De rol die deze Anton speelt in het verhaal wordt langzaam duidelijk! Ton van Reen (alter ego Anton Rijkers?) schreef alsnog het boek ‘Het nooit geschreven verhaal’, gesitueerd in een kleine gemeenschap waar, net als overal in de wereld, liefde, jaloezie, opoffering en vriendschap de mensen verbindt en uit elkaar drijft. Een boek om van te houden, te herlezen en van te genieten. Een boek van meesterverteller Ton van Reen.
Fredy Schild is beeldend kunstenaar te Utrecht
Meer over ‘Het nooit geschreven verhaal’
Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: jaloezie
«Overrompelend boek.» – Cor Gout
Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Extaze, 5 juni 2019:
(…) Bij ieder woord dat de auteur in de mond van Sieg Engel legt, hoor ik de nagalm van de motor van de roman: de werking van een genius, een would-be beschermgeest die haar klasgenote Ava vormt naar een ideaalbeeld, en invloed uitoefent op haar doen en laten. (…) Het eerste beeld dat Sieg (zestien jaar op dat moment) van Ava krijgt is een tegenbeeld van haarzelf: ‘Ze was goddelijk om bezig te zien, onbewust en blij, zoals kleine, wrede kinderen zijn.’ (…) Voordat zij haar eerste blikken op Ava richtte, waren het slechts de lessen Grieks van docent oude talen Franken geweest die haar boven de kille leegte van haar bestaan deden uitstijgen. Gek van opwinding kon ze worden bij het ontbinden van een stijlfiguur bij Homerus. (…) De eerste en de laatste die het object van een vergelijkbare verrukking werd, was Ava. ‘Ze stevende op mij af als een stoomboot op kruissnelheid. Mijn verstand verwachtte dat ze me voorbij zou schieten, mijn hart hoopte van niet.’ (…) Na de eindexamens ging Ava zich bovenmatig aan Matisse hechten. Dit tot ergernis van Sieg. Mateloos stoorde zij zich aan het slappe, behaagzieke gedrag dat Ava tentoon ging spreiden. (…) Nu greep Sieg voor het eerst rigoureus in Ava’s leven in. Ze raadde Matisse af te zoeken naar de Ava van wie hij dacht te houden. (…) Ava veranderde en Sieg voelde de greep op haar verslappen. (…) Aan het eind van het verhaal is Ava niet dezelfde als de persoon die we aan het begin van het boek leerden kennen. Toegenomen kracht en gerijpt inzicht worden zichtbaar in haar verbale afrekening met Sieg. (…) Ava’s inzicht in de status quo van hun relatie maakt een einde aan de tovermacht van haar demon. Ava is concreet, ze is wie ze is, ze doet wat ze nu eenmaal doet, ze maakt fouten, ze is wispelturig, ze is kwetsbaar. Ze leeft. Sieg is al deze dingen niet. Leeg was ze, toen de lezer haar leerde kennen. Nu, na alles wat in dit overrompelende boek is verteld, blijft ze leeg achter.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Niet alleen rake psychologische en filosofische kanttekeningen, maar ook rijke bewoordingen.» – André Keikes
Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Tzum, 3 juni 2019:
(…) In haar coming of age-roman ‘Ava Miller en ik’ beschouwt Kristien De Wolf op veelkantige en inventieve wijze de psychologie van menselijke verhoudingen. Sieg Engel is een meisje nog als ze tijdens haar schooljaren in de laatste decennia van de vorige eeuw een muur opwerpt tegen de buitenwereld door voor totaal zwart te kiezen. Zwart haar, zwarte make-up, vormeloze zwarte kleren en al even kleurloze schoenen. Een voor iedereen gemakkelijk te begrijpen boodschap: benader me niet. De permanent zwijgzame en afzijdige Sieg beschouwt het leven als een oefening in doorschijnendheid. (…) Sieg raakt geobsedeerd door de altijd drukke Ava met haar grote bos blonde haren en eigenzinnige optredens. Sieg en Ava zijn dermate elkaars tegenpolen, dat ze grote waardering voor elkaar krijgen. Siegs karakter leent zich echter niet voor initiatieven, zij kan zich echter wel laven aan Ava’s temperament en door hun innige vriendschap en begrip voor elkaars zienswijzen, kunnen ze op zeker moment zelfs niet meer zonder elkaar. Kristien De Wolf put voor haar roman, die geschreven is vanuit het perspectief van Sieg Engel, uit de talloze geestesgesteldheden en gedragingen die mensen vertonen als ze een relatie met een ander aangaan. En dat doet ze niet alleen door middel van rake psychologische en filosofische kanttekeningen, maar ook in rijke bewoordingen, waarbij prachtige Vlaamse uitdrukkingen de kers op de taart zijn. (…) Of Sieg ook een seksuele relatie met Ava had gewenst, blijft geheel onbesproken. (…) Maar waar Ava ten langen leste de ene na de andere jongen/man verslijt, lijkt Sieg, in een steeds ongezondere rol (…) terug te keren naar haar vroegere isolement. Haar enige seksuele ervaring deed ze, beschreven in een even grappige als gênante scène, op puur rationele gronden op om zich beter te kunnen voorstellen wat Ava toch bezielt. Het onderstreept de onderworpen houding van een van de partners in een relatie, die De Wolf in misschien wel elke menselijke verhouding lijkt te herkennen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Ontroerende en aangrijpende roman over geboorte en ondergang van een meisjes-vrouwenvriendschap.» – Mieke Koster
Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Alles over boeken en schrijvers, 31 mei 2019:
(…) Sieg Engel, een pubermeisje, besluit onbenaderbaar te worden, geen aansluiting te zoeken bij klasgenoten, leeftijdsgenoten. (…) Helemaal in het zwart gehuld vindt zij dat zij kracht uitstraalt. Tegelijkertijd flirt zij met de eenzaamheid, die zij inzet om ongestoord te leren kijken naar de mensen om zich heen. (…) In haar klas zit ook Ava Miller. Een super populair meisje, dat haar intrigeert, dat haar trickert vanwege haar uitbundige gedrag. (…) Hun vriendschap wordt sterker, zij verbinden zich aan elkaar, met elkaar. Een van de basisvoorwaarden voor echte vriendschap. (…) Het enige wat Sieg te doen staat is Ava beschermen. Zonder haar loopt Ava immers met open ogen de afgrond in of wordt daarin gedreven door haar omgeving. Dus kan zij niet anders dan een plan bedenken om deze ramp te voorkomen. En daarin gaat ze ver. Met als ultiem doel Ava, zichzelf en hun vriendschap te redden. (…) Kristien de Wolf doorgrondt de verschillende aspecten van het leven tot op het bot. Zij spaart de lezer niet. Je ontkomt er niet aan met jezelf in gesprek te zijn tijdens het lezen van dit boek.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Absoluut een overtuigende opvolger van haar debuut.» – Marjo van Turnhout
Over ‘Ava Miller en ik’ van Kristien De Wolf op Leestafel, 30 mei 2019:
(…) De ontmoeting met Ava Miller, op een middelbare school, zet evenwel alles op zijn kop. Ava is alles wat Sieglinde niet is. Is zij dan toch die andere mens die een leegte kan vullen? Haar hele schooltijd, studententijd en nog jaren daarna staat het leven van Sieglinde in dienst van Ava, die dat bij tijd en wijlen lijkt te waarderen, maar die haar ook opzij schuift als het haar uitkomt. Maar Sieglinde blijft trouw. Hoe kan ze anders? Ava vult de leegte. (…) Wie is Sieglinde dan zelf? Vanaf de eerste blik op Ava ziet ze geen ander meer. Ze is observator en deelnemer tegelijk, in haar eigen bestaan, maar vooral in dat van Ava. Als Ava zegt verliefd te zijn, kan zij, die zelf geen idee heeft wat verliefdheid is, niet geloven dat haar beste vriendin zichzelf niet voor de gek houdt. Maar ze speelt mee, geeft Ava de ruimte die ze vraagt, bemoeit zich er alleen mee als het haar te gortig wordt. (…) Behalve dat Ava de leegte in haar leven opvult, speelt ook wraak en jaloezie ongetwijfeld een rol, al zal Sieglinde dat niet toegeven. Zij is er van overtuigd dat alleen zij maar goed is voor Ava. Waarom ziet die dat nu niet? (…) Kristien de Wolf heeft met ‘Ava Miller en ik’ absoluut een overtuigende opvolger van haar debuut ‘Rotgeluk’ geschreven. Steeds opnieuw laat zij haar verteller rake observaties poneren, herhaaldelijk lezen we fraaie zinnen. Maar vooral de psychologie is sterk, zij ontleedt haar karakters meedogenloos. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Ava Miller en ik’
Meer over Kristien De Wolf op deze site
«Prima roman van Curaçaose schrijver Ronny Lobo.» – Mark Weenink
Over ‘Bouwen op drijfzand’ van Ronny Lobo op La Chispa – Het Latijns Amerika Magazine, 12 november 2017:
De titel van de debuutroman ‘Bouwen op drijfzand’ van de Antilliaanse auteur Ronny Lobo (1954) geeft weinig hoop voor een goede afloop van het verhaal. De vraag is hoe en wat er gaat gebeuren.
Hoofdpersoon Kenzo is architect. (…) Op bouwen heeft hij een klimaatbewuste en esthetische visie, vanuit overtuiging bouwt hij huizen zo veel mogelijk in harmonie met de natuur. (…) Kenzo’s smaak komt lang niet altijd overeen met die van zijn klanten, maar hij beheerst de kunst van het opdrachten krijgen en kan zo nodig een compromis sluiten met opdrachtgevers. (…) Het verhaal is onderhoudend en bovendien helder, boeiend en met spanning geschreven. (…) ‘Bouwen op drijfzand’ is een roman met liefde voor het Caribisch gebied, gecombineerd met passie voor architectuur. Lobo houdt van het eiland, waarvan hij de couleur locale goed meegeeft maar ook problemen als armoede en criminaliteit aanstipt. Een prima setting voor een verhaal over universele emoties als liefde, jaloezie en achterdocht.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bouwen op drijfzand’
Meer over Ronny Lobo
«Voortreffelijke, boeiende, ontroerende, in mooi Nederlands geschreven, goed ingeleefde en goed onderbouwde roman met prachtige beschrijvingen.» – Livia Visser-Fuchs
Over ‘Bernini’s waanzin’ van Margreet Hofland voor NBD/Biblion, 25 augustus 2014:
Roman over de beroemde beeldhouwer Gianlorenzo Bernini (1598-1680) en de iets minder bekende architect Francesco Borromini (1599-1667) en hun professionele strijd, die voortkwam uit hun grote verschil in karakter en persoonlijke jaloezie. Omdat ze verliefd waren op dezelfde beeldschone vrouw groeide hun haat verder, maar hun verschillende talenten bepaalden tegelijkertijd het architecturale en kunstzinnige aanzicht van Rome, dat nu nog zichtbaar is. Voortreffelijke, boeiende, ontroerende, in mooi Nederlands geschreven, goed ingeleefde en goed onderbouwde roman met prachtige beschrijvingen van de stad Rome en de kunstwerken die de twee mannen creëerden.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Bernini’s waanzin’
Meer over Margreet Hofland