«Rob Verschuren komt met een eigen geluid.» – Olivier Rieter

coverTyfoon8.inddOver ‘Tyfoon’ van Rob Verschuren op Literair Nederland, 26 oktober 2018:
(…) Rob Verschuren komt met een eigen geluid. Het is moeilijk hem te situeren in het Nederlandse literaire landschap. Hij woont al decennia in het buitenland, de laatste jaren in Vietnam, en dat is te merken in de thematiek van deze dunne roman. Tyfoon past niet bij een nationale traditie van calvinistisch spruitjesproza en misschien ook niet bij de tijdgeest in Nederland (en elders in Europa), waar nog maar weinig belangstelling lijkt te zijn voor wat er buiten de landsgrenzen gebeurt. (…) Het is prettig als een Nederlandse schrijver eens wat verder kijkt dan de polder. (…) Als Verschuren zich had geconformeerd, in stijl (maar ook in thematiek en locatie) aan wat in de Nederlandse letteren gebruikelijk is, hadden we een passage als deze moeten missen: ‘Lang nadat de trein was verdwenen, konden ze hem nog horen loeien als een verre krijgshoorn die ten aanval riep, en daarna, toen alle achterblijvers waren vertrokken en ze alleen op het perron stonden in de bleke lichtplas van een lamp die zwaaide in de wind, als een langzaam uitdovend gejammer op een verlaten slagveld bij het vallen van de nacht.’ Dit is stilistiek die iets van de lezer vraagt, omdat deze zin zijn geheimen niet meteen prijs geeft. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Tyfoon’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Ik zoek dat ook in mijn werk. Het schuren, culturen die haaks op elkaar staan, die wankelen.»

Felicita Vos_21Klein‘De favoriete literaire bestemmingen van Felicta Vos’ op De literaire toerist, 25 maart 2014:
Mario Vargas Llosa nam me in zijn roman Het woord van de verteller mee naar Florence. Hij wist me te betoveren toen hij schreef dat zijn personage naar Florence was gekomen om Peru en de Peruanen even te vergeten. Dat wat hij ontvluchtte, vond hem in Florence, in de Santa Margheritasteeg en juist dat schuren, het in de war schoppen van plannen die bij hem een klein innerlijk bloedbad tot stand brachten en zijn leven weer eens op zijn kop zette, vind ik zo mooi.
Ik zoek dat ook in mijn werk. Het schuren, culturen die haaks op elkaar staan, die wankelen. In mijn nieuwe roman Duivelsklauw, die zich overigens niet in Italië, maar op verschillende plaatsen in Nederland, Duitsland en België afspeelt, is dat ook een thema.

Lees hier het interview

Meer over Felicita Vos