Over ‘Kromzang‘ van Stefaan van den Bremt in Kunsttijdschrift Vlaanderen, 5 maart 2016:
Een aantal gedichten uit de bundel ‘Kromzang’ beweegt zich tussen licht en donker, tussen vergeten en herinnerd worden. Dit is zeker het geval wanneer Stefaan van den Bremt zijn literaire voorbeelden memoreert: Bertold Brecht, Apollinaire, Emile Verhaeren, Maurice Materlinck en door hem vertaalde Latijns-Amerikaanse dichters als José Luis Sierra en Octavio Paz. In ‘Cantus firmus’, het slotdeel van zijn bundel dat geënt is op het kunstlied ‘L’homme armé’ dat geschreven werd in de kringen van Karel de Stoute en dat opriep tot een nieuwe kruistocht, roept Van den Bremt met subtiele verschuivingen de wreedheden op van Simon de Montfort tegenover de Katharen. (…) Intrigerend in ‘Kromzang’ is de cyclus ‘De meester en de menigte’ waarin de dichter op zoek gaat naar wat kunstenaars van weleer bezighield. Zo is er de sterke reeks van tien kwatrijnen waarin wordt gefocust op het licht in het werk van de Vlaamse Primitieven.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Kromzang’
Meer over Stefaan van den Bremt bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: Nederlandse lieteratuur
«Wonderschone verwoording van wat ontheemding met mensen doet.» – Ezra de Haan
Over ‘Haarlem nocturne’ van Djordje Matić op Literatuurplein, 4 januari 2016:
Zonder ook maar ergens larmoyant te worden maakt Matić ons deelgenoot van zijn gevoelens en ervaringen. Neem zijn gedicht Steeds minder waarin hij beschrijft hoe een documentaire over Rothko deels wordt gewist door het opnemen van een documentaire over Dubrovnik. Juist het moment van de grens tussen twee werelden en hoe hij dat opschrijft, bevalt mij zeer. (…) Matić schetst de lastige spagaat waarin de nieuwe Nederlander zich bevindt. Het is een daar en hier en nergens thuis. Of zoals hij zelf schrijft: Ik bezing andere steden/ omdat ik die van mij niet meer bezingen kan. (…) Zijn dichtbundel is een wonderschone verwoording van wat ontheemding met mensen doet, waar ze ook vandaan komen en wat de reden voor hun buitensluiten ook is. De regels en metaforen die Matić kiest zijn virtuoos als de artiesten naar wie hij luistert. Hun blues klinkt door in zijn taal en laat je genieten. Al doet het soms pijn.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Haarlem nocturne’