Over ‘The Wonderful Disappearance of Mrs. Pear’ van Roni Klinkhamer, 18 maart 2023:
(…) Gisteravond pas ingecheckt, op de bonnefooi, gewoon omdat ze moe was. te moe om te eten en te moe om aan geld te denken. Geld-geldgeld. Poeh! En het geldt nog altijd met-dt, als Het tenminste nog Geldt. In haar universum wel. Ainsi Soit Il. N’est ce pas? Poeh! Enfin, regelrecht met rolkoffer, rugzak, handtas en al met de lift naar de twaalfde verdieping. Kamer 1231, kaart klaar in haar jas. Aan zo’n elektronisch kaartslot was ze inmiddels wel gewend, wat je noemt een professioneel globetrotter, tenminste als je de stok waar ze op leunde wegdacht, plus op leeftijd, dus alles vereiste meer kracht en inzet en verliep trager, als stroop, really, ach als je het accepteerde was er niks aan de hand.
Je keek naar de zee. En naar de lucht natuurlijk. Geen land daartussen, slechts de vervaagde horizon, alsof Een Ander die met een natte vinger uitgeveegd had, en je slechts wist dat bij fel zonlicht en een blauwe lucht Afrika te zien was, nu niks, twee scheepjes die een zilverwit schitterend spoor als het ware door die melancholiek grijze zee trokken, wat meeuwen, flarden muziek, een gitaar met een geneuried liedje, alsof iemand oefende, flarden, zoekend naar de juiste toon, een klopboor die daar dwars doorheen drilde, of was het een drilboor die daar dwars doorheen klopte, knock-knock knock, morsesignalen, ach die waren ook nog slechts digitaal. Als ze nog bestonden, So what. (…)
Lees blog 1 hier verder
Lees ook Writers Blog: Slow Train To Spain [0]
Meer over ‘The Wonderful Disappearance of Mrs. Pear’
Meer over ‘Writers Blog Roni Klinkhamer’
Meer over Roni Klinkhamer bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: Nederlandse literatuur
«Kanonnen, wat een mokerslag. Een belangrijk boek» – Ellen Gielen
Over ‘Als de dood zucht’ van Lex Paleaux in Mezza, 18 maart 2023:
In de rubriek Nu lezen van Fenna Riethof in de weekendbijlage Mezza van het AD tipt Ellen Gielen van Boekhandel Stevens in Hoofddorp als eerste van haar 5 leestips ‘Als de dood zicht’ van Lex Paleaux: Lex Paleaux schreef ‘Als de dood zucht, houd ik mijn adem in’ naar aanleiding van iets traumatisch wat hij heeft meegemaakt. Acht jongeren in een psychiatrische kliniek worstelen met hun problematiek, slechte begeleiding en elkaar. Uiteindelijk lees je wat er is gebeurd. Kanonnen, wat een mokerslag. Je leert dat de meeste moeilijke jongeren zo zijn ‘gemaakt’ door hun omgeving. Een belangrijk boek.
Mezza is het wekelijkse magazine van Algemeen Dagblad, Brabants Dagblad, BN De Stem, De Gelderlander, De Stentor, Eindhovens Dagblad, PZC en Tubantia.
Klik hier voor de pagina ‘Nu lezen’ in Mezza.
Meer over ‘Als de dood zucht’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer
Writers Blog: Slow Train To Spain [0]
Over ‘The Wonderful Disappearance of Mrs. Pear’ van Roni Klinkhamer, 16 maart 2023:
Eerder deze maand maart 2023 begon Roni Klinkhamer aan haar Slow Train To The South Of Spain-Project. Daartoe in staat gesteld door een subsidie van de Gemeente Haarlem schafte zij zich een eurorail-pas aan voor twee maanden met 5 reisdagen per maand: Haarlem-Amsterdam-Maastricht-Metz-Nancy-Dijon-Nyon-Beziers-Valencia-Malaga. Zuidelijker binnen Europa kan niet. Volgers van deze blog kunnen desgewenst een rol spelen in de roman tegen betaling van bijvoorbeeld een overnachting plus ontbijt in een hotel, omdat de gemeentelijke bijdrage enkel de reis dekt. Tijdens deze reis gaat Roni Klinkhamer op zoek naar locaties, situaties en personages voor haar te schrijven roman met de voorlopige titel ‘The Wonderful Disappearance of Mrs. Pear.’ Zo kan bijvoorbeeld een overnachting de Lion Rouge in Metz in de roman een vergaderplek worden van de CIA…
Roni Klinkhamer (1951) is beeldend kunstenaar en schrijver. Ze is de auteur van de Murphy Slaughter-trilogie (2014-2022). Volgers van dit blog kunnen haar tot en met 30 april 2023 bereiken via indeknipscheer@planet.nl .
Meer over Roni Klinkhamer bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Murphy
Meer over ‘The Wonderful Disappearance of Mrs. Pear’
Meer over ‘Writers Blog Roni Klinkhamer’
«Maar het werkelijke kruid van dit boek is de taal. Een klinkende taal, een zingende taal. De taal als monument. De taal als kunst. De taal als betekenis.» – Tim Donker
Over ‘Boetegrond’ van Peter Drehmanns op Alles over boeken en schrijvers, 13 februari 2023:
(…) Karel Voeldert is een eenzame misantroop (is er een ander soort?) (de sociale misantroop). Verwilderd. Vervuild. Verward. Boos. Op een dag besluit hij Marnix Helmantel te zijn en in zijn voertuig (een voormalig ambulance) doorheen Europa te trekken om zijn grimmige leer onder het volk te verspreiden in de hoop volgelingen te verwerven. Die zullen dan sterk van hart moeten zijn want: “Ja, er moesten koppen rollen. De kop van het kapitaal, de kop van de elite, de kop van het klootjesvolk, de kop van de softie en van de hardliner, de kop van de betweter en de empathicus, de kop van de nagelbijter en de muggenzifter, de kop van Job en van Jut.” En Helmantel gaat ook letterlijk over lijken (lees maar!). (…) Marnix Helmantel is een wrede, gemene, meedogenloze klungel. We zien onze klungels graag sjarmant, vertederend, sukkelig, onhandig. Maar Helmantel slaagt erin tegelijk deernis- en weerzinwekkend te zijn. Zijn mensenhaat is ten dele begrijpelijk maar neemt vormen aan die afstotelijk zijn; zijn motieven zijn meestal walgelijk maar de -veelal verkeerde- keuzes die hij maakt om iets ten uitvoer te brengen, zijn op zo’n koddige wijze knullig dat je nog bijna in het boek zou willen kruipen om hem te helpen. Maar het werkelijke kruid van dit boek is de taal. Een klinkende taal, een zingende taal. De taal als monument. De taal als kunst. De taal als betekenis. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Boetegrond’
Meer over Peter Drehmanns bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een in alle opzichten mooi en geslaagd boek dat je vooral door zijn beeldende taal nog lang bijblijft.» – André Oyen
Over ‘Als de dood zucht’ van Lex Paleaux op Ansiel, 13 maart 2023:
Lex Paleaux (1977) is auteur en scenarist. Zijn prachtige debuutroman ‘Winterwater’ (2020) werd door publiek en pers lovend ontvangen. De roman werd opgenomen in de literatuurlijst van diverse middelbare scholen en zal in 2024 door heel Nederland te zien zijn in een adembenemende theatervoorstelling. ‘Als de dood zucht’ ( houd ik mijn adem in) is zijn nieuwste roman die zich in een jeugdpsychiatrie situeert. Acht bewoners, elk met hun eigen, verleden en hun eigen wonden zijn in een groot huis tot elkaar en het leven veroordeeld. Er worden wel gesprekken gevoerd met hun mentoren, maar de betrokkenheid van de begeleiders stelt niet veel voor. Een van hun begeleiders was in een vorig leven gevangenisbewaarder… en heeft de mentaliteit van zijn vroeger beroep goed behouden. Toch is de sfeer onder de jongeren die het samen moeten zien te rooien, wel hecht. Deze jongeren verdienen een plaats in het leven in de buitenwereld, waar ze als zelfstandige volwassenen hun weg kunnen vinden. Of de opname in een psychiatrische kliniek hen daarbij helpt, daar kan je vraagtekens bij plaatsen. De zeventienjarige Frank wordt door de kinderbescherming naar deze kleinschalige kliniek gebracht. Hij heeft dan sinds het overlijden van zijn ouders al in een flink aantal opvanghuizen en pleeggezinnen gewoond. Hij is vast van plan zich hier onzichtbaar te maken, niet op te vallen, zo min mogelijk vragen te stellen. Hij zal zijn tijd wel uitzitten. Het is vooral Quintin, een medebewoner, die hem vrijwel onmiddellijk bij de dagelijkse gang van zaken betrekt en ook over hem waakt. Lex Paleaux laat je op een treffende manier kennis maken met elk van de jongeren. Met heel veel empathie vertelt hij over hun achtergrond, hun angsten, hun gevoelens en hun leefwereld. Door het verhaal te laten vertellen vanuit de twee jongens Frank en Quintin ontstaat begrip over de problemen van de anderen – en zichzelf. Het verhaal is pijnlijk, ontroerend en krijgt een schokkende ontknoping. Toch weet de auteur aan dit schrijnend verhaal ook de nodige subtiele en gepaste humor toe te voegen. ‘Als de dood zucht’ is in alle opzichten een mooi en geslaagd boek dat je vooral door zijn beeldende taal nog lang bijblijft.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Als de dood zucht’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Lex Paleaux staat op het punt om landelijk door te breken: ‘Ik heb alleen maar de lagere school afgemaakt.’»
Over ‘Als de dood zucht’ van Lex Paleaux in Leven! Magazine, nr. 20, Haarlem, 9 maart 2023:
(…) Lex Paleaux staat op het punt om landelijk door te breken. Want met zijn vierde roman ‘Als de dood zucht’ heeft de geboren Fries naar eigen zeggen zijn beste boek tot nu toe afgeleverd. In deze roman beschrijft hij de – helaas – actuele wereld van de jeugdpsychiatrie. (…) Wat is het grootste misverstand over jou, denk je? ‘Dat ik mijn boeken bén. Tuurlijk, ze zijn voor een groot deel autobiografisch, maar ik ben echt zoveel meer dan ‘Lexje’ uit mijn debuutroman ‘Winterwater’. Ik schrijf beeldend en ben open en direct in mijn boeken. Dat geeft mensen soms de indruk dat ze veel, zo niet alles, tegen me kunnen zeggen. In 2018 werden mijn verhalen gepubliceerd op de facebookpagina ‘Je bent Haarlemmer als…’ en kreeg ik ineens een publiek. Werd ik op straat nageroepen ‘hé, Lex, ik lees jou!’. Had ik binnen no-time 5000 facebookvrienden in plaats van 30. Met die aandacht komen natuurlijk ook de meningen los. Dat kan soms lastig zijn, ik ben een vrij uitgesproken persoon, zeker niet eendimensionaal en kan soms met mijn vuist op tafel slaan als me iets niet bevalt. Dat geeft soms ruis in de communicatie. Als ik één ding heb geleerd in de afgelopen jaren, is het wel dat ik heel dicht bij mezelf moet blijven om het contact met anderen niet te verliezen.’ (…)
Lees hierhier het hele artikel
Meer over ‘Als de dood zucht’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Humor is een manier om tegenslag te verwerken. Paleaux bewijst wederom zijn talent.» – Peter de Rijk
Over ‘Als de dood zucht, houd ik mijn adem in’ van Lex Paleaux in Straatjournaal, nr. 300, maart 2023:
Lex Paleaux schreef een roman met autobiografische elementen over acht jongeren in een psychiatrische jeugdkliniek in de jaren negentig. Met Als de dood zucht houd ik mijn adem in, zijn vierde boek, bewijst hij wederom zijn talent. De schrijver vertelt over het schrijfproces: (…) Ik ken en herken die karakters natuurlijk heel erg. Ook in hun gekte wijs ik ze in het boek niet af. Als je dat niet doet heb je ook de vrijheid om een grap over iemand zijn problematiek te maken. Humor is een manier om tegenslag te verwerken. Ik behandel ze gelijkwaardig. Ik ga ze niet met een fluwelen handschoen aanpakken omdat ze een handicap hebben. Ik wil zelf niet zo behandeld worden en ik ga een ander ook niet zo behandelen. In het boek zijn de personages nietsontziend hard naar elkaar. Dat is hun manier om te zeggen: ik zie je voor wie je bent met je mooie kleuren, maar ook met je donkere kleuren. Ik maak geen onderscheid, ik accepteer je. Voor mij zijn die cynische grappen dus essentieel. (…)
‘Straatjournaal’ is sinds 1996 de (maandelijkse) straatkrant van Noord-West Nederland.
Lees hier en hier het interview
Meer over ‘Als de dood zucht’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Buitengewoon goed.» – Marianne Janssen
Over ‘Als de dood zucht, houd ik mijn adem in’ van Lex Paleaux op LeesKost, 27 februari 2023:
Frank, Thea, Mirjam, Quintin, Reinout, Joachim, Fenna en Felix wonen in een psychiatrische jeugdkliniek, geleid door Bea, Bertram en Erik. Al deze kinderen, tieners, hebben van het leven een rugzak meegekregen. De een zwaarder dan de ander, maar wel zo zwaar dat ze geen van allen bij hun ouders kunnen wonen. Áls ze al ouders hebben. En in het laatste geval hebben ze daar een zware klap van opgelopen die hen tijdelijk ongeschikt voor het burgerlijk leven maakt. (…) Zo heeft iedere jongere in het huis een eigen verhaal. Verhalen die je wél en die je níet wil weten. Want als je ze als lezer weet maak je je mét hen woedend op groepsleider Erik, die er genoegen in lijkt te scheppen zijn pupillen in de isoleercel vast te leggen, flink aangesnoerd in de riemen, voorzien van een injectie die hen ver van de wereld laat gaan. Erik is wreed, hij lokt geweld uit en geeft het dan in veelvoud terug vanuit zijn machtspositie. (…) Lex Paleaux (…) schrijft buitengewoon goed, weet de spanning en de karakters voortreffelijk te tekenen en komt met een filmisch verhaal dat de lezer van begin tot eind meetrekt in de materie. (…) Een beklemmend en fascinerend boek.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Als de dood zucht’
Meer over Lex Paleaux bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Als ik neger, zwart en blackie in een verhaal heb bedoel ik neger, zwart en blackie.» – Annel de Noré
Annel de Noré tijdens optreden in Winternachten 2002 – foto Serge Ligtenberg
Met name haar verhalen in de bundels ‘Het kind met de grijze ogen’ en ‘Vers vlees oud bloed’ worden in recensies wel vergeleken met het werk van Roald Dahl. In een e-mailbrief aan vrienden en relaties schrijft ze o.a.:
«(…) Ik verbeeld me niet (…) dat ik een goede schrijver ben of dat ik ( ooit) aan iemand als Roald Dahl, een van mijn schrijfhelden, zal kunnen tippen maar wanneer de woorden slecht en schrijfster na mijn dood niet meer mogen dan graag een paar ooggetuigen (leesgetuigen) van wat ik nooit zou willen dat met mijn schrijfsels gebeurt. (…) Aan Suriname zijn wij verpand. Overal elders zijn wij vreemdelingen. In sommige landen blijven wij ongewenste vreemdelingen, allochtonen, knuffelnegers, werkschuw tuig, stontyi-trekkers zolang de voorraad strekt en onze kleur niet blank genoeg is tot in het achtste geslacht of ons haar niet glad genoeg is. En mijn haar bijvoorbeeld is gewoon en blijft gewoon kroezig. Het zit op niemands hoofd behalve op dat van mij en moet niemand hinderen en ik heb geen eufemisme nodig want het is geen wan- of misdaad. En alle mensen die zich beledigd voelen door mij? Heb je negerbloed of Egyptisch of Marokkaans of Joods bloed? Heb je krullend haar of kroes haar. KROES is geen ziekte. Als het een ziekte was: a no bay yu bay en. A so yu tan. En als het een ziekte was: elke ziekte heeft een naam. Geen enkele ziekte heet … Hoe erg die ziekte ook is. Ik mag wel AIDS hebben, maar o wee, geen negerbloed. O pe so? Waarom doen mensen alsof het een belediging is dat ik gekleurd ben, kroezig haar heb, negerbloed, rimpels, grijs haar en aartslelijke handen en een konijnenbek heb. En ik ben een VROUW. Al hoeft niemand die feiten te verdoezelen, ik wil evenmin dat die te onpas worden aangehaald. Dat weer niet. En behandel me menswaardig. (…)»
Lees hier de hele brief
Kijk hier naar interview over ‘Lambarosa’ uit 2021
Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een bravourestuk waarin passie voor taal en kennis de lezer als een geestelijke wierook benevelen.» – André Oyen
Over ‘Zena’s arena’ van Pim Wiersinga op Ansiel, 25 februari 2023:
Met ‘Zena’s arena’ levert Pim Wiersinga een historische roman van formaat af. Een schoolvoorbeeld van het ware meesterschap. (…) In ‘Zena’s arena’ vieren luisterrijke taal in gesproken woord en in talrijke dialogen en tussentijdse beschrijvingen hoogtij. Het boek start met de voorstelling van de nieuwsgierige en vooral slimme Zena. Haar leven komt in een stroomversnelling wanneer de landheer, die haar als wees in zijn familie heeft opgenomen, sterft. De machtsbalans in de streek is daarmee verstoord en daar wordt direct misbruik van gemaakt. Zena moet Agaue, die haar leerde wat werkelijk belangrijk voor haar was, achterlaten. Alleen zo kan ze plundering en moordpartijen ontlopen. (…) Ze sluit vriendschap met de legendarische Hypatia, een filosofe met hoofdzakelijk manlijke volgelingen . In de twintigste eeuw werd ze, bij het dagen van een nieuwe tijd, gezien als voorvechtster van de onafhankelijkheid van vrouwen, tegen een patriarchaat dat de sociale rol van vrouwen en hun carrièremogelijkheden beperkte. (…) Wieringa levert met ‘Zena’s arena’ een bravourestuk af waarin passie voor taal en kennis de lezer als een geestelijke wierook benevelen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Zena’s arena’
Meer over Pim Wiersinga bij Uitgeverij In de Knipscheer