Over ‘Rechte paden doen ons niets en andere gedichten’ van Fred Papenhove in Literaire herinneringen, 7 juli 2016:
Het boek ‘gaat’ over twee broers, of broeders/vrienden, waarvan er een is verdwenen of gestorven. Tenminste, dat denk ik (…). In korte gedichten, en ik vind Papenhove eigenlijk op zijn best in korte gedichten, roept hij een wereld op tussen jonge mannen, een wereld die al heel lang bestaat, sinds hun kindertijd, en die het magische van kindervriendschappen heeft behouden. Het is allemaal echt en niet-echt tegelijk. De slotcyclus heet ‘Niet getreurd’ en eindigt met dit typische Papenhove-gedicht. In plechtstatige, gespeeld-naïeve zinnen krijgt hij het voor elkaar om je te laten voelen wat er, ondanks de titel van de afdeling, door hem is gedaan: getreurd, om het verlies van een dierbaar persoon en een gezamenlijke wereld.
Lees hier het blog
Meer over ‘Rechte paden doen ons niets’
Tag: Nederlandse literatuur
«Ruim 250 soms prachtig geschreven pagina’s.» – Lex de Jonge
Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst in AD (Haagsche Courant), 30 juni 2016:
Op het eerste oog lijkt ‘De blijmoedige leugenaar’ een sleutelroman over een van de meest omstreden kwesties die de lokale (Haagse) politiek de laatste jaren te verhapstukken kreeg. (…) We ontwaren [heel wat] real life-politici op ruim 250 soms prachtig geschreven pagina’s die de Haagse roman telt. (…) ‘De blijmoedige leugenaar’ is veel meer dan een simpele ‘wie is wie?’ (‘en wie deed wat?’). (…) Het gaat Theo Monkhorst toch om iets anders. Om bijvoorbeeld de bijzondere liefdesrelatie in de roman tussen de liegende wethouder, zijn sterke vrouw en zijn nieuwe vriendin. En om de filosofische kwestie van wat taal allemaal vermag. Van wat woorden kunnen bewerkstelligen. (…) De tegenstrever van [de wethouder] in ‘De blijmoedige leugenaar’ is een Hagenaar die juist niet kan liegen, al zou hij willen. Deze gedreven kunstenaar lijkt uiteindelijk ook de val in te luiden van de opportunistische wethouder. De sympathie van Monkhorst ligt geheel bij de kunstenaar.
Lees hier het artikel
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’
«Een goed boek.» – Piet Kaptein
Over ‘Parelmoerpoeder’ van Clyde Lo A Njoe op o.a. RTV Holland en Cultuurmix, 4 juli – 10 juli 2016:
De nabije toekomst ziet er goed uit, want voor velen van ons wacht de vakantie. Die tijd van vertier kunnen wij nog meer glans en allure geven door het tot ons nemen van een goed boek. (…) De kennismaking in de zomer van 1977 met de aantrekkelijke Esther Anders is doodgewoon. Dird, een kunstenaar, ziet haar op een broeierige dag met twee zware boodschappentassen lopen. Als gevolg van een ongeluk sleept ze met een been. Hij kan het niet aanzien en biedt zijn hulp aan. Al snel noemt ze hem ‘haar lieve jongen’ en nodigt ze hem uit vaker bij haar langs te komen. Er ontstaat een romance en naarmate de verhouding meer diepgang krijgt, begint Esther over haar Duitse, Joodse ouders te vertellen. Het bijzondere verhaal over hoe haar ouders de oorlog in Amsterdam overleefden, roept veel emoties op. Het komt er dan ook bij haar slechts mondjesmaat uit. Dird moet voor het vervolg steeds wachten tot het volgende bezoek. (…) Langzaam maar zeker raakt de kunstenaar ongewild betrokken bij dramatische ontwikkelingen die voortkomen uit beslissingen die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn genomen. Dird krijgt zicht op de heroïsche daden van een kleine groep anoniem gebleven helden. Ze zijn nauw betrokken bij het levensverhaal van zijn geliefde. En terwijl hij die verhalen in schriften noteert en ze zo voor de vergetelheid behoedt, is hij getuige van een drama waar niemand iets aan kan veranderen.
Lees hier het bericht
Meer over ‘Parelmoerpoeder’
Meer over Clyde Lo A Njoe op deze site
David van Reen – Anbessa’s dochter. Roman
David van Reen
Anbessa’s dochter
Roman
Nederland – Ethiopië
Paperback met flappen, 212 blz., € 17,50
ISBN 978-90-6265-930-2
september 2016
Ethiopië 1991. Lasta, een meisje van veertien, woont in Lalibela, het beroemde stadje met de uit de rotsen gehakte kerken. Soldaten van het moorddadige communistische regime zoeken haar vader Anbessa, een onderwijzer, die ze aanzien voor een opstandeling. Hij vlucht. Uit wraak wordt Lasta’s moeder door de soldaten verkracht en vermoord. Een hoge officier biedt Lasta een baantje aan als huismeid in Addis Abeba. Ze wordt uitgebuit. Ze vlucht en komt terecht tussen de duizenden mensen die op straat leven. Soms heeft ze een baantje. Meestal gaat het niet goed met haar, vooral niet als ze in verwachting raakt en de vader van het kind haar in de steek laat. Na jaren besluit ze terug te keren naar Lalibela.
Anbessa’s dochter is een kleurrijke roman over mensen aan de onderkant van de samenleving. Hoewel het een schokkend verhaal is, gebaseerd op de waarheid van de hoofdpersonen, is het ook een verhaal over mensen die proberen iets moois van hun leven te maken.
Van David van Reen (1969-2015) verschenen eerder de roman Engelen der wrake, die zich afspeelt in Nairobi, en het fotoboek Het land van de verbrande gezichten over het leven in Ethiopië. Hij woonde lange tijd in Kenia en Ethiopië. Hij was schrijver, schilder en fotograaf. David van Reen was in 1999 ook mede-oprichter van Stichting Lalibela (Ethiopië). Over zijn werk in Ethiopië maakte Marijn Poels voor L1 in 2012 de film ‘David in Ethiopië’.
Kijk hier naar de film (25 min.)
«Menig roman van Charles Dickens verbleekt erbij.» – Ezra de Haan
Over ‘De Barones’ van Janny de Heer op Literatuurplein, 1 juli 2016:
Dolle Dinsdag, de dag van de afrekening, de dag waar zovelen tijdens de Tweede Wereldoorlog naar hebben uitgezien, was een rampzalige dag voor de NSB’ers in Nederland. Mien Bezemer is op dat moment amper vijf jaar. Ondanks haar leeftijd is ze vanaf dat moment: besmet, bezoedeld, fout en onbetrouwbaar. De houding van anderen naar haar tekent haar voor de rest van haar leven. (…) Wanneer haar vader, vier jaar na de oorlog, vrijkomt, begint het geweld naar de kinderen weer van voren af aan. Vernederd en mishandeld en inmiddels straatarm als hij is, vormen zij de uitlaadklep voor al zijn frustraties. De zoon moet tuchtiging met een hondenriem verduren en alle kinderen moeten ervoor zorgen dat de hen opgelegde armoe snel tot het verleden hoort. Ze moeten in opdracht van hun vader stelen bij het leven. (…) Mien wordt aan het werk gezet, en mist daardoor een degelijke opleiding. (…) Zoveel leed viel haar ten deel dat menig roman van Charles Dickens erbij verbleekt. Janny de Heer heeft haar verhalen aangehoord en er vervolgens een roman van gemaakt die tot doorlezen dwingt. (…) Ze heeft met ‘De Barones’ haar beste boek geschreven, het is een roman die volledig authentiek overkomt. Het verhaal van Mien Bezemer was het waard opgetekend te worden, vooral omdat veel huiselijk geweld nog steeds verzwegen wordt. Mien Bezemer en Janny de Heer durfden aan die zwijgcultuur voorbij te gaan en lieten zo een boek ontstaan waarover het laatste woord nog niet is gezegd. Als er een boek geschikt is voor leesclubs dan is het ‘De Barones’ wel!
Lees hier de recensie
Meer over ‘De Barones’
Meer over Janny de Heer bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Eist de aandacht van de lezer volledig op.» – Francisca Mebius
Over ‘De verdwenen stad’ van Ton van Reen in Advocatenblad (jrg. 96, 2016, nr. 4), 1 juli 2016:
Timo Wolters heeft altijd gedroomd van een glansrijke carrière als advocaat bij een beroemd kantoor in spraakmakende zaken. Hij weet het niet verder te schoppen dan tot advocaat voor de middenstand in Roermond, die zich bezighoudt met zaken over burenruzies, vlaggenmasten en landbouwgrond. Zijn vrouw verbrast het ‘beetje’ geld dat hij verdient aan wijntjes met vriendinnen op de golfclub en tennisbaan. Op een ochtend wordt Timo wakker en overdenkt tijdens het scheren zijn leven en de dag die voor hem ligt. De spanningen op kantoor en thuis dwingen hem tot een paar pilletjes Xanax. Onderweg vanuit zijn dorp naar kantoor rijdt hij de leegte tegemoet. Roermond is verdwenen. Hij verdwaalt in een zoektocht naar de stad, maar vooral naar zichzelf. ‘De verdwenen stad’ heeft door de klaagzang iets ongemakkelijks, maar eist tegelijkertijd de aandacht van de lezer volledig op.
Lees hier
Meer over ‘De verdwenen stad’
«Een aangrijpend boek dat je bij je nekvel grijpt.» – André Oyen
Over ‘De bushsoldaat’ van Edith Tulp op Ansiel, 24 juni 2016:
Thomas en Mozes bundelen hun krachten, trekken na waar het geld van de goede doelen blijft en of het ook aan nuttige projecten besteed wordt. Mozes doorziet iedere vorm van oplichting en Thomas speelt zijn chauffeur wanneer ze weeshuizen, scholen, klinieken en dorpsgemeenschappen controleren. En zo worden Thomas en Mozes onafscheidelijk. (…) Hun onorthodoxe aanpak blijkt opvallend succesvol. Het verleden van Mozes als kindsoldaat blijkt een internationale aandachtstrekker te zijn om fondsen te werven. (…) Tijdens een tournee in Amerika komt Mozes in aanraking met een evangelische kerkleider met vedettestatus, die in hem een perfect boegbeeld ziet tegen homoseksualiteit. (…) De personages in dit boek zijn fictief, maar de anti-homowetgeving zoals in dit boek beschreven is inderdaad eind 2013 door het Oegandese parlement geloodst en begin 2014 in werking gesteld. (…) ‘De bushsoldaat’ is een sterk en vlot geschreven boek dat ons niet alleen meeneemt in de traumatische wereld van de kindsoldaten maar ook een intrigerende inkijk gunt op Amerikaans-evangelische invloed op de Afrikaanse homofobie en op de corruptie bij ontwikkelingsprojecten.
Lees hier en hier de recensie en
Meer over ‘De bushsoldaat’
«Zo treffend en precies tot in de details.» – Paul Roelofsen
Over ‘Door het vanggat’ van Aly Freije op MeanderMagazine, 23 juni 2016:
Herinneringen; hoe een vrouw het landschap van haar jeugd probeert op te roepen, en daarbij de wereld van het kind in zich terug te halen. Daar gaat deze debuutbundel van Aly Freije (1944) over. (…) Het moet een moeilijke opgave zijn geweest, immers zowel het landschap als de dichter en haar vermogen te herinneren, zijn met de jaren veranderd. Het heden kleurt en vertekent per definitie het verleden. Maar toch. Marcel Proust overkwam het een deel van zijn jeugd haarscherp voor de geest te zien door als volwassene dezelfde soort in lindebloesemthee gedoopte gebakjes (Petites Madeleines) te nuttigen als die hij in zijn kinderjaren had gegeten. Kennelijk kunnen smaak en geur deze plotselinge reminiscenties teweeg brengen. Ik weet niet of er zoiets bij Aly Freije is gebeurd, maar je zou het bijna denken. Haar dichterlijke beschrijving van de belevingswereld van haar jeugd in de vroegere Oost-Groningse Veenkoloniën is soms zo treffend en precies tot in de details, dat het moeilijk is dit alleen aan haar verbeeldingskracht toe te schrijven.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Door het vanggat’
Meer over Aly Freije op deze site
«Satire over de strijd tussen idealisme en populisme en de vuige politiek.» – Mirjam Scholten
Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst voor NBD Biblion, 22 juni 2016:
De populaire wethouder Tiggo Helpman promoot een duur cultuurpaleis in Den Haag, al vindt hij het zelf niks en liegt hij daarover. Niemand die er doorheen prikt. De idealistische kunstschilder Lux doorziet zijn vriend wél. Lux zoekt in hem de plattelandsjongen van weleer die in de stad zijn onschuld verloor. De vriendschap taant, terwijl het volk in opstand komt tegen het cultuurpaleis. Dan wordt Tiggo vermoord. Op zich zou dit stof genoeg zijn voor deze satire over de strijd tussen idealisme en populisme en de vuige politiek. Maar er is meer: Kasja, vriendin van Lux, wordt zwanger van Tiggo, wiens vrouw Trudy eerder haar kindje verloor. Tussen de vrouwen ontstaat strijd. Vanuit de hemel vertelt Tiggo zijn zoon Sax zijn geschiedenis; Kasja vertelt de jongen háár verhaal. En dan komt in de hemel ook nog eens de Haagse schrijver Louis Couperus voorbij die met Tiggo over liegen spreekt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’
«Bizar, avontuurlijk beeld van de Hongerwinter.» – Dr. Theo Hoogbergen
Over ‘Parelmoerpoeder’ van Clyde Lo A Njoe voor NBD Biblion, 21 juni 2016:
In dertien kloeke hoofdstukken staat de Tweede Wereldoorlog in Amsterdam centraal. Beide hoofdpersonen hebben deze periode niet bewust meegemaakt. Esther is geboren op 25-12-1944. In 1977 ontmoet zij Diederik, Dird, die haar, gehandicapt, helpt. Een eindeloze reeks figuren uit het oorlogs- en handelsverleden rijen zich aaneen, van wie velen ernstig zijn getraumatiseerd door de merkwaardige handel in parelmoerpoeder, een balsem die in het verre Oosten gretig aftrek vond. Ouders en grootouders van Esther zijn Duitse Joden, naar Amsterdam gevlucht en ondergedoken. Esther wordt obsessief beheerst door de zoektocht naar de bizarre avonturen van haar voorouders, die ten dele in documenten is vastgelegd. Deels moet Dird haar verhalen tot een boek maken. De onstuimige relatie tussen beiden, uitvoerig en intiem beschreven, mondt uit in een bizar, avontuurlijk beeld van de Hongerwinter. Een reis naar Zwitserland en een operatie moet een einde maken aan Esthers oorlogstrauma. Oorlogsroman, nogal uitvoerig en avontuurlijk verteld, over de getraumatiseerde en lichamelijk gehandicapte Esther die een obsessie heeft voor de Tweede Wereldoorlog. Debuutroman van auteur die eerder verschillende dichtbundels publiceerde.
Meer over ‘Parelmoerpoeder’
Meer over Clyde Lo A Njoe op deze site