«Deze fascinerende roman heeft vele lagen; om de volheid door te laten dringen wil je hem meer keren herlezen.» – S.M.J. Angenent

VoorplatSupermarktKlein72Over ‘De supermarkt van Vieira’ van Eric de Brabander voor NBD/Biblion, 27-11-2013:
Hoofdpersoon van deze roman is Joao Riveira. Hij is een van de kapers in 1961 op Curaçao van het Portugese passagiersschip Santa Maria. Tien jaar eerder is hij dader én slachtoffer van het Portugese regime in Afrika. Sinds de kaping is hij dader en slachtoffer van het leven zelf. Opeens beseft Joao dat zijn drie maanden oude zoon in Curaçao zonder hem zal opgroeien omdat hij niet meer terug kan. Hij verwekt uit eenzaamheid een zoon in Brazilië waar hij sinds de kaping verblijft. Aan het einde van zijn leven van mislukking en eenzaamheid verliest hij langzaam zijn verstand – schitterend beschreven -, maar weet hij op wonderbaarlijke wijze zijn zoons samen te brengen.

Lees hier de recensie

Meer over ‘De supermarkt van Vieira’

«Boeiend. De spanning blijft tot aan het eind.» – C.H. Gajadin

VoorplatRodeAppel75dpiKleinOver ‘De rode appel’ van Giselle Ecury voor NBD/Biblion, 27-11-2013:
Elisabeth, een vrouw van middelbare leeftijd, keert na decennia terug naar Zuid-Frankrijk waar ze als jong meisje als au-pair heeft gewerkt. Waarom werd ze plotseling naar huis gestuurd? De spanning over de onbekende reden blijft tot aan het eind. Opgegroeid in een gezin dat van Curaçao naar Nederland verhuist, komt het culturele contrast ruimschoots aan bod – een terugkerend thema in het werk van de Arubaans-Nederlandse schrijfster (1958). Elisabeth, de zelfstandige vrouw die weet wat er te koop is in deze wereld, was ooit een meisje met naïeve ideeën over de liefde. Het tweede gedeelte van dit boek gaat over een vriend van Elisabeth wiens leven ook bepaald wordt door geheimen. Zijn vader blijkt niet zijn biologische vader. Dit typisch Caraïbische gegeven blijkt uiteindelijk het grote geheim van het au-pair gezin in Frankrijk.

Lees hier de recensie

Meer over ‘De rode appel’

«Fantasy van topkwaliteit.» – Ezra de Haan

Over ‘Het Lichte Duister’ van Harman Nielsen op Literatuurplein, 23-09-2013:
Harman Nielsen begon aan een reeks boeken die je misschien beter als kronieken kunt omschrijven. Elke deel beschrijft een eigen episode en is een verhaal op zich. Alle verhalen tezamen vormen de geschiedenis. In die vertellingen maken we de ontwikkeling van diverse mensen mee. En in elk nieuw deel van Het verscholen volk verandert de wereld door wat de personages in het vorige deel hebben gedaan. Veranderingen kosten tijd, zeker als het de wereld betreft. En Nielsen schroomt dan ook niet grote stappen in die tijd te nemen. Het zijn stappen van twaalf jaar. En naarmate de reeks vordert kunnen het ook stappen van eeuwen worden… Eigenlijk is iedere poging tot samenvatting van dit epos gedoemd te mislukken. Vooral omdat het dan slechts de inhoud belicht en wat de boeken van Harman Nielsen zo bijzonder maakt, is zijn stijl. Die is literair zonder zwaar te zijn, het is Fantasy van topkwaliteit. Doodnormale situaties veranderen onder je ogen in bijzondere.

Lees hier de recensie

Meer over ‘Het Lichte Duister’

«Hart weet 500 pagina’s lang de aandacht te boeien.» – Brede Kristensen

VoorplatVerkiezingsdans75KleinOver ‘Verkiezingsdans’ van Joseph Hart in Ñapa (Amigoe), 26 oktober 2013:
Joseph Hart schreef een spannend en politiek belangwekkend boek: Verkiezingsdans. Een boek met drie gezichten, dat toch een eenheid vormt. Het eerste gezicht is het gezicht van een thriller, een verhaal over criminele organisaties, gespecialiseerd in cocaïne, opererend vanuit Colombia, Curaçao en Nederland. Curaçao vervult een spilfunctie. Hoe en wie die touwtjes in handen hebben, wordt pas aan het einde van het boek duidelijk, als een belangrijke politicus wordt geliquideerd. Zoals het een goede thriller betaamt. (…) Het boek ontleent zijn titel aan het tweede gezicht, het belangrijkste: de verkiezingsdans kenmerkend voor verkiezingen Curaçaose stijl in de tijd dat de Nederlandse Antillen nog bestonden. Veel populisme, feesten, roddels, media-optredens met spectaculaire onthullingen over dubieuze persoonlijke geschiedenissen, belangen en betrokkenheid bij criminele organisaties. (…) De verborgen psychische problemen van de hoofdfiguur, Matthew, vormen het derde gezicht. Dit verhaal leest als een psychologische thriller. Ogenschijnlijk redelijk en talentvol, blijkt zich achter die façade een vulkaan te bevinden, een onderdrukt oedipuscomplex dat voor gewelddadige explosies zorgt. Zijn relaties met vrouwen lijden daar zwaar onder. Om iets van die uitbarstingen te kunnen begrijpen, moet de lezer wel regelmatig als een voyeur getuige willen zijn van erg expliciet beschreven seksscènes. (…) Ingenieus heeft Joseph Hart de verhalen van die drie gezichten met elkaar verweven. Tussen alle spanning door wordt duidelijk dat Hart een uitgesproken kritische mening over de Curaçaose politieke cultuur etaleert. Eigenlijk zegt hij dat als deze politieke cultuur niet verandert, de toekomst uitzichtloos is en burgers uitgeleverd zijn aan politici voor wie het publieke belang samenvalt met eigen belang. (…) Zeker een boek dat te denken geeft.

Lees hier de hele recensie

Meer over ‘Verkiezingsdans’

«Stefaan van den Bremt koos voor vele monumenten.» – Ezra de Haan

Opmaak 1In deze essaybundel houdt Van den Bremt zich bezig met de vernieuwers en voortzetters in de literatuur. Als goed vertaler heeft hij zich verdiept in het oeuvre van de dichters die hij vertaalde. Soms resulteerde dat in eigen gedichten waarvan de inhoud, taal of gedachte tot door hem vertaalde dichters te herleiden is. Juist doordat hij inzicht geeft in dichters als Nijhoff, Roca, Apollinaire, Paz of Neruda wordt hun werk nog interessanter. Blauw slik en De oude wereld moe vormt een twee-eenheid en daarom horen deze boeken ook naast elkaar in de boekenkast van iedere poëzieliefhebber te staan. Juist de combinatie zal keer op keer tot herlezen leiden. Waar de Colombiaanse dichter Juan Manuel Roca een monument voor Niemand schreef, koos Stefaan van den Bremt voor vele monumenten voor Iemand.

Lees hier de recensie

Meer over “De oude wereld moe’

Meer over Stefaan van den Bremt

Performance van Roni Klinkhamer op de Grote Markt in Haarlem

RonienKoen foto Anneliese Wolf

Over Roni Klinkhamer in Panorama, 26 juni 1981:
Het tot voor kort sterk onderschatte Haarlemse kunstenaresje Roni Klinkhamer gaat al geruime tijd gebukt onder een heftig verlangen om ‘de mensen te verwarren’. Ofschoon zij nog jong is en haar ongetwijfeld een glanzende loopbaan wacht, heeft zij besloten zich meteen maar op dit zwaarste onderdeel in de hedendaagse kunst te storten.

Lees hier verder

Meer over Roni Klinkhamer

«Een heel apart boekje dat ik heel graag gelezen heb.» – André Oyen

Over ‘Sterven doe je zo’ van Tjeerd Ybeles Smit op Ansiel, 1 november 2013:
Waarom is er vrijwel geen literatuur over doodsangst? Hoe komt dat sterven geen eigen academische faculteit verworven heeft? Hebben we soms iets beters te doen? ‘Sterven doe je zo’ is het literaire debuut van Tjeerd Ybeles Smit. Het is een novelle over de dood, maar het is echt geen triest boek, want het is een stukje filosofie gekoppeld aan een bitterzoet verhaal met een droge humorische ondergrond. Tjeerd Ybeles Smit speelt met het thema dood en de angst en het taboe daarrond.

Lees hier de recensie

Meer over Tjeerd Ybeles Smit

Kleur is heel belangrijk voor mensen, iedereen heeft kleur nodig.

VoorplatDrijfzand1KleinRonny Lobo over ‘Bouwen op drijfzand’ in B Nieuws #3, 28 oktober 2013:
Toen ik begon met studeren stond het faculteitsgebouw van Bakema aan het Mekelpark er nog maar net. Bakema was een van de grote namen die in die tijd met de faculteit verbonden waren. Andere grootheden waren Herman Hertzberger en Aldo van Eyck, mijn idool. Van Eyck bracht een humanistische grondslag in de architectuur. Ik pas die humanistische principes ook toe in de gebouwen die ik ontwerp in het Caraïbisch gebied, ook al zien ze er heel anders uit dan gebou¬wen die je in Nederland zou maken. Dat maakt niet uit: het gaat er niet om welke vorm je kiest. Vorm staat op de tweede plaats, dat leerden wij toen. Op de eerste plaats staan intermenselijke relaties, daar komt de vorm vanzelf uit voort. Bij veel hedendaagse architecten zie je veel ‘vormwil’; zo noemden wij dat destijds. Ze maken een bepaalde vorm en stoppen daar vervolgens het programma in. Dat mocht in mijn tijd absoluut niet: als er teveel vormwil in je gebouw zat, kreeg je een onvoldoende. In mijn eigen gebouwen gebruik ik veel kleur, zoals Aldo van Eyck dat ook deed in het Moederhuis in Amsterdam. Kleur is heel belangrijk voor mensen, iedereen heeft kleur nodig.

Lees hier het artikel

Meer over ‘Bouwen op drijfzand’

«‘Verkiezingsdans’ is hard maar is ook met het hart geschreven.» – Ezra de Haan

VoorplatVerkiezingsdans75KleinOver ‘Verkiezingsdans’ van Joseph Hart op Literatuurplein.nl, 14 oktober 2013:
Een spannende ‘pageturner’ die, voor iedereen die iets met Curaçao heeft, werkelijk onweerstaanbaar is. … We maken kennis met een eiland waar corrupte politici, georganiseerde misdaad maar ook persoonlijke opoffering en liefde een belangrijke rol spelen. Joseph Hart toont ons zijn visie op Curaçao en maakt dat tot een ervaring die we niet snel zullen vergeten. … Het boek mag dan politiek geëngageerd zijn, het is bovenal een mooie, spannende roman waarin de auteur alle registers van het muziekstuk dat Curaçao heet, weet te bespelen.

Lees hier de recensie

Meer over ‘Verkiezingsdans’

«Het is te hopen dat lezers zich niet door de prozaïsche titel op het verkeerde been laten zetten, want dan missen ze iets bijzonders.» – Brede Kristensen

VoorplatSupermarktKlein72Over ‘De supermarkt van Vieira’ van Eric de Brabander in Amigoe / Ñapa, 5 oktober 2013:
Verrassend is de nieuwste roman van Eric de Brabander. Hoofdpersoon is João Vieira, zoon van een Portugees uit Madeira die zich niet kon neerleggen bij de dictatuur van Salazar. Als gevolg van zijn verzet werd hij ooit door een stelletje veiligheidsagenten van Salazars geheime dienst doodgeknuppeld. João draagt die herinnering met zich mee. Het portret dat De Brabander van hem schildert is overtuigend en, naarmate de roman vordert, aangrijpend. (…) Terwijl zijn lichaam het laat afweten, krijgt João’s geest vleugels als van een vleermuis en vliegt terug in de tijd, naar Curaçao, Angola en Madeira. Dit langzame lichamelijke vertrek uit de wereld wordt door De Brabander zo levendig opgeroepen dat het bijna voelbaar is. (…) Het is te hopen dat dit boek niet alleen hier, maar ook in Nederland, België en niet te vergeten Portugal zijn weg vindt. ‘De supermarkt van Vieira’ (zorg dat de titel niet in je hoofd blijft doorgonzen) is prachtig uitgegeven met een schitterende foto van de Santa Maria op de voorkaft.

Lees hier de recensie

Meer over ‘De supermarkt van Vieira’

Meer over Eric de Brabander