Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper op Leestafel, maart 2022:
Een zesentachtigjarige vrouw kijkt vanuit de woning die haar laatste zal zijn terug op haar leven. (…) Die herinneringen – soms filmpjes – worden vaak vergezeld van liedjes. Liedjes die er soms gewoon onlosmakelijk mee verbonden zijn, of liedjes die bepaalde situaties oproepen. Een andere vrouw die belangrijk was was juffrouw Moes, een hartelijke vrouw die haar moeder in de huishouding kwam helpen, en die altijd tijd had voor een aai over de bol. In tegenstelling tot haar moeder. Pas later begreep Madeleine waarom zij ineens niet meer kwam. En er was haar vriendin Mandy, die plotsklaps non werd. Iets waar Madeleine geen grip op kreeg. Had Mandy gelijk? Was Mandy’s leven er een van vervulling, met een hotline met de hemel? (…) Want ja. Die mannen. In het kunstenaarswereldje van de jaren zestig waar Madeleine haar weg probeerde te vinden waren het vaak bijzondere types die ze tegenkwam. Ze vertelt er graag over. Op een licht sarcastische toon, want ja, als je er op terug kijkt beschouw je de gebeurtenissen toch anders dan wanneer je er midden in zit. Die toon, het vertellen zoals in je opkomt (zo lijkt het toch) maakt dit boek bijzonder. Bijzonder mooi. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer
Tag: Nederlandse roman
«Een mooi verfrissend beeld over oud zijn en hoe om te gaan met herinneringen.» – Vera ter Beest
Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper voor NBD/Biblion, 9 maart 2022:
Een portret van een 86-jarige vrouw die terugkijkt naar het leven op een manier die je niet verwacht. Iedere zin toont de zelfstandigheid en kracht van deze vrouw. In het verleden, maar ook in het heden. Haar leven is een serie van liefdes en moeilijke beslissingen. Ze breekt met haar moeder, heeft meerdere abortussen, wordt schrijfster. In eerste instantie gaat het om de liefdes voor de mannen, van de man die alles kort en klein sloeg behalve haar tot de man die haar liet zitten net voor hun verloving. Het is ook de liefde tussen haar ouders die ze ziet in oude foto’s, maar nooit zelf heeft mogen zien. Haar vader vond de dood in een werkkamp, hetzelfde jaar dat haar geliefde broer stierf aan hartproblemen. Ook de liefde voor de werkster die van de ene op de andere dag verdwenen was. En dan is er nog de liefde voor haar goede vriendin die zuster werd. Een verhouding die wellicht het meest interessant is in dit werk, omdat het zo goed de verschillende kanten van vriendschap weergeeft. Daarnaast wordt ook de geschiedenis van haar moeder op een verrassende manier verteld. Een mooi verfrissend beeld over oud zijn en hoe om te gaan met herinneringen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer
«De sarcastische stijl zie je niet vaak terug in de Nederlandse literatuur, maar ik kan er enorm van genieten. Ik denk en ik hoop dat Knopper door zal schrijven tot de laatste minuut.» – Coen Peppelenbos
Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper op Tzum, 14 januari 2022:
(…) Madeleine (de verwijzing naar Proust wordt al op pagina twee gemaakt) haalt herinneringen op aan haar leven en dat lijkt, gefictionaliseerd of niet, toch wel erg op het leven van Helen Knopper. (…) De techniek die Knopper gebruikt, maakt ‘En dan nog de liedjes’ tot een prachtig memoir. Ze vertelt geen keurig aangeharkt chronologisch verhaal, maar springt van het heden naar haar jeugd voor en in de oorlog, haar wilde liefdesjaren in de Amsterdamse kunstenaarsscene decennia later en al die lijnen worden het web waarin het leven gevangen wordt. (…) Madeleine is aangewezen op een rollator en dat zorgt nogal voor een contrast met vroeger. In dat vroeger zitten herinneringen aan oud-geliefden, maar het meest pregnant zijn wel de herinneringen aan de oorlog: aan juffrouw Moes, de Joodse dienstbode, die meer dan haar moeder over haar moederde totdat het niet meer mocht, maar ook aan haar vader die in april 1945 in Duitsland aan hongeroedeem overleed. Het wordt niet expliciet gezegd, maar het is wel duidelijk hoe karaktervormend die oorlog is geweest. (…) De sarcastische stijl zie je niet vaak terug in de Nederlandse literatuur, maar ik kan er enorm van genieten. Ik denk en ik hoop dat Knopper door zal schrijven tot de laatste minuut.
Lees hier de recensie
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Het is mooi geweest. 86-jarige kijkt terug op haar turbulente leven.» – Maria van Heumen
Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper op LeesKost, 6 januari 2022:
Zo aan het eind van je leven zit je vol herinneringen. En de zich Madeleine noemende vrouw heeft er heel wat en ze weet alles nog. (…) De herinneringen aan haar broer worden als in een filmscript beschreven. Geboren met een hartafwijking is hij het zorgenkind van moeder Nelly. Maar voor zijn zus staat hij altijd klaar: hij plakt haar fietsband, ze gaan samen op de fiets van Bussum naar Hilversum om te gaan dansen en hij gaat in opdracht van hun moeder haar gangen na als ze achter de jongens aan zit. Echt goed heeft hij zich niet van die taak gekweten: Madeleine blijkt op haar veertiende zwanger te zijn, waarop moeder beslist dat daar iets aan gedaan moet worden. Haar broer overlijdt nog vóór zijn eenentwintigste. De band met haar moeder is een stuk minder goed. Om diverse redenen verbreekt Madeleine het contact; zij is veertig, moeder Nelly zestig. Toch krijgt het leven van Nelly de nodige aandacht in dit werk. (…) Haar terugdenken aan juffrouw Moes uit Bussum die in Madeleines jeugd de huishouding verzorgde is echter ontroerend. Van juffrouw Moes en haar Joodse moeder is na de oorlog niets meer vernomen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Met een ongekende flair dwaalt Madeleine door haar herinneringen.» – André Oyen
Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper op Ansiel (België), 1 januari 2022:
(…) In ‘En dan nog de liedjes’ wordt er ook met liefde, ban en bliksem teruggeblikt door Madeleine die zesentachtig is, maar zich nog alles herinnert. Liedjes van vroeger roepen herinneringen bij haar op. Daar waar ze ooit woonde en hen die ze liefhad komen samen in liefdesverhalen. Met een ongekende flair dwaalt Madeleine door haar herinneringen. Nu is zij een aspirant-kunstenaar in het wilde Amsterdam van de jaren zestig, vervolgens het meisje uit Bussum dat christelijke jongens inleidt in de wereld van vogeltjes en bijtjes, om uiteindelijk in haar eigen Nieuwmarktbuurt terecht te komen. Daar aangekomen levert ze commentaar op oude liefdes en vrienden die ze dacht uit het oog te hebben verloren en toch weer doorzakkend in de stamkroeg terugvindt. Met een innemende levenskracht beschrijft de auteur de herinnering en de nostalgie van de ouder wordende mens die voor zichzelf is ze zoals ze zich herinnert.
Lees hier de recensie
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Vaak ontroerende memoires over een recente, maar voorgoed voorbije tijd, van een boeiend en eigenzinnig auteur.» – Ko van Geemert
Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper in Argus (jrg.5, nr.117), 22 december 2021:
In de jaren zestig kwam mijn vader, tot ongenoegen van mijn moeder, regelmatig thuis met kunstschilder Albèrt, een overduidelijke junk, een in die tijd nog niet zo’n bekend verschijnsel, althans niet in mijn wereld van toen. Ik herinner me hem als een magere, niet onvriendelijke man met een baardje, net zo artistiek als zijn naam. (…) En nu, meer dan een halve eeuw later, lees ik voor het eerst meer over Albèrt, in het nieuwe boek van Helen Knopper: ‘En dan nog de liedjes’. (…) Helen Knopper, geboren op 18 juni 1934, schrijft al een mensenleven lang, ze debuteerde in 1965, met proza en poëzie, maar bleef bij het grote publiek vrijwel onbekend. Haar werk vertoont een hang naar het bizarre en absurde, naar de zelfkanten van het leven; haar personages zijn doorgaans alternatieve figuren. Na een periode van zo’n twintig jaar waarin zij niet publiceerde, verscheen in 2016 haar roman ‘Het loopt het ademt het leeft, biografie van een vriendschap’, gevolgd door een roman en een essaybundel. En nu is er dan deze roman over de 86-jarige Madeleine, zo genoemd naar de koekjes van Marcel Proust. Liedjes van vroeger roepen herinneringen bij haar op. (…) ‘Aangezien ik mij niet kan voorstellen dat er iets zaligers bestaat dan een pelgrimstocht door het verleden, maak ik die geregeld. Ik ken de weg als mijn broekzak.’ In die pelgrimstocht komen we Albèrt nog één keer tegen: ‘Degene die ik uit Eylders had zien komen leek meer op het angstig kijkende vogeltje van de tekening die hij bij mij gemaakt had.’ Vaak ontroerende memoires over een recente, maar voorgoed voorbije tijd, van een boeiend en eigenzinnig auteur.
Lees hier de recensie ‘Zalige pelgrimstocht naar het verleden’
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Geestdriftig protest tegen iedereen die ouderen wegzet als passief en hulpeloos.» – Elisa Veini
Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper op Literair Nederland, 10 december 2021:
(…) Als Helen Knopper zichzelf neerzet als de jonge Madeleine in de derde persoon, is dat geen terugkijken, maar schrijven over een blijvend heden. (…) De meest opvallende draai maakt ze bij het aanschouwen van oude foto’s. Dan verruilt ze haar eigen laconiek-geestige vertellerstoon voor de stem van haar moeder of een ander familielid die de tijd van voor haar geboorte kent. Als in een intentionele stijlbreuk worden de zinnen stug en hoekig, het is een taal van horen zeggen die hoort bij de beelden in de doos die met gemak weer dicht kan. (…) Er zit ironie in de koppige trots waarmee Knopper haar verteller zich laat verzetten tegen het idee dat haar tijd voorbij is, een ironie die zich tijdens haar carrière als schrijfster heeft bewezen. Ze debuteerde in 1965 en was de daaropvolgende decennia productief als schrijfster maar ook als vertaalster. Ze gold lange tijd als een vergeten schrijver. (…) Met een innemende levenskracht schrijft ze verder in haar teder-sarcastische proza. Zonder een oordeel te vellen doorziet ze de onvolkomenheden van anderen even goed als die van haarzelf. ‘En dan nog de liedjes’ geldt als een geestdriftig protest tegen iedereen die ouderen wegzet als passief en hulpeloos. (…)
Lees hier de recensie ‘Madeleine of de herinnering als tegenwoordige tijd’
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Een relaas van emotie en spanning.» – Han Mulder
Over ‘De zegen van weemoed’ van Theo Monkhorst op Haagse Columnisten, 6 oktober 2018:
(…) Het gaat om het leven, werken en piekeren van de hoofdpersoon Pieter Fransman, journalist, die werkende weg schrijver en dichter wordt en als de vaandeldrager van een eeuw vol belevenis fungeert. Het boek is dus tegelijkertijd of misschien wel in de eerste plaats een kroniek van onbestendige en onzekere tijden die een mensenleven beheersen. (…) Dat verandert eigenlijk pas in het tweede deel als Pieter (…) verzeild raakt in wat lijkt als een complot rondom het fenomeen van artificiële intelligentie dat de wereld gaat bedreigen. (…) Als hij duidelijke aanwijzingen heeft dat zijn vriend Leo geen zelfmoord heeft gepleegd maar is vermoord (…) stapt Pieter Fransman niet naar de politie maar ploegt alleen verder. (…) Hier vandaan krijgt de roman steeds meer het karakter van een thriller, gelardeerd met brieven van opa Pieter aan zijn jonge kleinzoon Walid waarin hij waarschuwt en zijn zorgen uit. Dat houdt de spanning er in. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De zegen van weemoed’
Meer over Theo Monkhorst
Roni Klinkhamer – Murphy’s Laughter. Roman
Roni Klinkhamer
Murphy’s Laughter
Roman
Nederland
Gebrocheerd, 376 blz., € 19,90
Presentatie 11 november 2016
ISBN 978-90-6265-927-2
Murphy Slaughter, per ongeluk held (of antiheld?) in de romans van Roni Klinkhamer, is in de nieuwe parallelle wereld van Murphy’s Laughter dezelfde neuroot, wel een stuk ouder maar niet veel wijzer dan in de eerste roman ‘Murphy Slaughter’. In dit leven is hij geen beeldend kunstenaar, maar dichter en uitvinder en verdient hij de kost als buschauffeur. Als hij echter De Vette Vis wint in de loterij besluit hij zijn droom te verwezenlijken en een bus om te bouwen tot een rijdend hotel-restaurant, ‘Your-Dream-Drive-on-Hotel’. Passagiers laten echter op zich wachten. Totdat het bejaardentehuis ‘Foreverrest’ haar poorten sluit en de senioren van de een op andere dag op straat dreigen te belanden. Murphy zou Murphy niet zijn als hij zich niet weer op fabuleuze wijze in de nesten weet te werken. Veel oude bekenden dragen hieraan hun steentje bij, onwetend van het feit dat hun levens zich al eens kruisten, met even rampzalige als hilarische gevolgen. Dit boek is een opsteker voor eenieder die de oude dag vreest en angst voelt voor het tijdsgewricht waarin we allen verkeren.
Roni Klinkhamer koppelt in ‘Murphy’s Laughter’ opnieuw haar ongebreidelde fantasie aan een grote maatschappelijke betrokkenheid en neemt haar lezers mee op de wonderlijke reizen van Murphy Slaughter.
De pers over de eerste roman Murphy Slaughter:
‘Murphy Slaughter is een bijzonder goed geschreven boek, met heel veel angelsaksisch smakende hilarische situaties die plots een heel ernstige en beklemmende toon krijgen. Het boekt bulkt van knap geformuleerde zinnen, goed opgebouwde scènes, en bijzondere personages en krijgt daardoor ook een eigen literair karakter.’ – Ansiel
‘Roni Klinkhamer schreef een boek dat qua humor en fantasie moeiteloos met Groundhog Day kan wedijveren. Het boek wil echter meer laten zien dan de eerder genoemde film. Het gaat Klinkhamer ook om de fantasiewereld van de kunstenaar versus de kunstwereld, om creativiteit en zakelijkheid en wat er gebeurt als die teveel met elkaar in contact komen.’ – Literatuurplein
‘Hoogst originele roman met een volstrekt eigen taalgebruik en veel fantasie.’ – NBD | Biblion
‘Roman vol taalkundige cadeautjes.’ – Haarlems Dagblad
Meer over ‘Murphy’s Laughter’
Meer over ‘Murphy Slaughter’
Meer over Roni Klinkhamer op deze site
Ronny Lobo – Tirami sù. Roman
Ronny Lobo
Tirami sù. Roman
Curaçao
Paperback met flappen 264 blz., € 19,50
ISBN 978-90-6265-901-2
Presentatie 13 september 2015
Tiramisu is, volgens Kenzo, het heerlijkste Italiaanse toetje dat er bestaat. De in zoete room gedrenkte lagen lange vingers, eidooiers, suiker, afgekoelde koffie, alcohol en cacaopoeder dragen de naam trek me op; min of meer de metafoor voor maak me gelukkig. En gelukkig willen de personages in deze roman Tirami sù worden.
Karin voegt zich, kort na het verdwijnen van haar man Roy, bij haar architect en geliefde Kenzo op Curaçao, ondanks dat de mensen op Bonaire er schande van spreken. Ze heeft geleerd mannen als passanten te zien, net zoals haar moeder, die zelf door een slippertje zwanger was geraakt. Hun zoon Elroy ontvangt alle liefde van de wereld, ondanks Kenzo’s twijfel aan zijn vaderschap. Ook Joost en Annemarie weten weinig over hun ‘Arubaanse’ dochter Silvana. Ze is 5 maanden oud als ze haar adopteren en meenemen naar Zeewolde. Opvallend is haar blonde lok, zeker voor zo’n donker meisje.
Rond hun puberteit ontstaat bij beide kinderen grote interesse in hun afkomst. Roy werd, door zijn ‘Chinese ogen’ chino genoemd, Silvana scholden ze op de lagere school uit voor ‘zwartje’. Wanneer de Nederlandse familie jaren later besluit om naar de Antillen terug te keren lijkt de ontmoeting tussen Silvana en Elroy voorbestemd. Ze vallen als een blok voor elkaar. Samen gaan ze op zoek naar het verhaal achter hun herkomst. Waarom mag Silvana haar moeder niet kennen en waarom verdween Roy. Het levert een roman met diverse lagen op, bittere en zoete. Kleur speelt daarbij een rol, al is het nooit in de liefde.
Tirami sù is de tweede roman van de Curaçaose auteur Ronny Lobo en is het zelfstandig te lezen vervolg op zijn debuutroman Bouwen op drijfzand.
Meer over ‘Tirami sù’
Meer over Ronny Lobo bij Uitgeverij In de Knipscheer