«Deze roman zorgt voor een periode van leesgeluk.» – Peter de Rijk

Over ‘Urbina’ van Eric de Brabander in Pletterij, 3 februari 2024:

(…) Het scala aan onderwerpen waarover Eric de Brabander schrijft is enorm divers. Het gaat van kwakzalverij tot de arbeidersstaking van 1969 te Curaçao, een schipbreuk in 1678 of de kaping van een Portugees passagiersschip in 1961. Maar evengoed over de experimenten op mensen tijdens de Tweede Wereldoorlog als over een Favre-Leuba, een zeer bijzonder Zwitsers polshorloge. Opvallend vaak schetst hij het lot van de kleine man als speelbal van aardse zaken. (…) Curaçao vormt het middelpunt van onze aarde, blijkt uit de boeken die De Brabander schreef. Het is de spil waarom alles draait. De geschiedenis, met name alle opstanden, revoluties en kapingen die De Brabander beschrijft zijn de katalysator waardoor zijn verhalen op gang komen. (…) In ‘Urbina’ is een couppoging van groot belang. Deze keer koos de auteur voor Venezuela als speelveld. (…) De Brabander weet met een paar regels niet alleen de arrogante en latente houding van Nederland te schetsen, maar zorgt meteen voor suspense die je het best kunt omschrijven met de titel van zijn verhalenbundel ‘Het geluid van naderend onweer’. (…) Wie betrokken raakt, wordt slachtoffer, zoals zo vaak in De Brabanders oeuvre. Dat levert een spannende roman op, maar evengoed een gedreven geschiedenis van het Caribisch gebied dat voor menig Nederlandse lezer onbekend terrein genoemd mag worden. Dat Venezuela zo dicht in de buurt van Curaçao lag en dat men daarvan in 1929 meer bewust had moeten zijn, net als nu, wist ik niet. (…) Als kenner van de Cariben, en de geschiedenis daarvan, weet hij van de hoed en de rand. Het heeft hem ontnuchterd, zoals blijkt uit de regel: ‘Hij besefte dat een mens altijd op zoek is naar een geluk dat groter is dan dat wat hem toekomt.’ Wellicht is het daarom juist raadzaam zijn boeken te gaan lezen, en te beginnen met ‘Urbina’. Deze roman zorgt voor een periode van leesgeluk en het totaal vergeten van je omgeving. En wie langer wil genieten kan zijn hele oeuvre gaan verorberen.
Lees hier verder
Meer over ‘Urbina’
Meer over Eric de Brabander bij Uitgeverij In de Knipscheer

«**** Over een revolutionair geteisterd door leegheid.» – Jan Stoel

Over ‘Urbina’ van Eric de Brabander op Bazarow, 25 januari 2024:

(…) De Brabander is erin geslaagd om op basis van feiten een meeslepend en spannend verhaal te componeren waarin Rafael Simón Urbina Lopez (1897-1950) centraal staat. Lopez  was een Venezolaans politiek leider en revolutionair, die onder meer streed tegen het dictatoriale regime van Juan Vicente Gómez(1857-1935). Het mooie van deze vorm van fictie is dat de geschiedenis echt tot leven komt door het vertelperspectief van de personages. De leemtes tussen de feiten vult de auteur op met fictie. De Brabander weet daarbij in zijn verhaal met als grote thema’s eerlijkheid en gelijkberechtiging mooi het evenwicht te bewaren. (…) Door het leven van Urbina te volgen, in diens hoofd te kruipen en zijn gedachten te volgen, wordt de geschiedenis persoonlijker. Ook het perspectief van de andere hoofdrolspelers komt nadrukkelijk aan bod. Zo maak je kennis met hun motieven. Die afwisseling (ook in de plaats van handeling) geeft dynamiek aan de roman. (…) De Brabander schrijft soepel, filmisch, verwerkt de nodige humor in zijn verhaal en weet in een paar woorden een sfeer, een situatie of een personage neer te zetten. (…) Wat de roman echt doet beklijven zijn de parallellen die je ziet tussen verleden en heden. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Urbina’
Meer over Eric de Brabander bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Licht sarcastische toon maakt dit boek bijzonder. Bijzonder mooi.» – Marjo van Turnhout

VoorplatLiedjesDEF-75Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper op Leestafel, maart 2022:
Een zesentachtigjarige vrouw kijkt vanuit de woning die haar laatste zal zijn terug op haar leven. (…) Die herinneringen – soms filmpjes – worden vaak vergezeld van liedjes. Liedjes die er soms gewoon onlosmakelijk mee verbonden zijn, of liedjes die bepaalde situaties oproepen. Een andere vrouw die belangrijk was was juffrouw Moes, een hartelijke vrouw die haar moeder in de huishouding kwam helpen, en die altijd tijd had voor een aai over de bol. In tegenstelling tot haar moeder. Pas later begreep Madeleine waarom zij ineens niet meer kwam. En er was haar vriendin Mandy, die plotsklaps non werd. Iets waar Madeleine geen grip op kreeg. Had Mandy gelijk? Was Mandy’s leven er een van vervulling, met een hotline met de hemel? (…) Want ja. Die mannen. In het kunstenaarswereldje van de jaren zestig waar Madeleine haar weg probeerde te vinden waren het vaak bijzondere types die ze tegenkwam. Ze vertelt er graag over. Op een licht sarcastische toon, want ja, als je er op terug kijkt beschouw je de gebeurtenissen toch anders dan wanneer je er midden in zit. Die toon, het vertellen zoals in je opkomt (zo lijkt het toch) maakt dit boek bijzonder. Bijzonder mooi. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een mooi verfrissend beeld over oud zijn en hoe om te gaan met herinneringen.» – Vera ter Beest

VoorplatLiedjesDEF-75Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper voor NBD/Biblion, 9 maart 2022:
Een portret van een 86-jarige vrouw die terugkijkt naar het leven op een manier die je niet verwacht. Iedere zin toont de zelfstandigheid en kracht van deze vrouw. In het verleden, maar ook in het heden. Haar leven is een serie van liefdes en moeilijke beslissingen. Ze breekt met haar moeder, heeft meerdere abortussen, wordt schrijfster. In eerste instantie gaat het om de liefdes voor de mannen, van de man die alles kort en klein sloeg behalve haar tot de man die haar liet zitten net voor hun verloving. Het is ook de liefde tussen haar ouders die ze ziet in oude foto’s, maar nooit zelf heeft mogen zien. Haar vader vond de dood in een werkkamp, hetzelfde jaar dat haar geliefde broer stierf aan hartproblemen. Ook de liefde voor de werkster die van de ene op de andere dag verdwenen was. En dan is er nog de liefde voor haar goede vriendin die zuster werd. Een verhouding die wellicht het meest interessant is in dit werk, omdat het zo goed de verschillende kanten van vriendschap weergeeft. Daarnaast wordt ook de geschiedenis van haar moeder op een verrassende manier verteld. Een mooi verfrissend beeld over oud zijn en hoe om te gaan met herinneringen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer

«De sarcastische stijl zie je niet vaak terug in de Nederlandse literatuur, maar ik kan er enorm van genieten. Ik denk en ik hoop dat Knopper door zal schrijven tot de laatste minuut.» – Coen Peppelenbos

VoorplatLiedjesDEF-75Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper op Tzum, 14 januari 2022:
(…) Madeleine (de verwijzing naar Proust wordt al op pagina twee gemaakt) haalt herinneringen op aan haar leven en dat lijkt, gefictionaliseerd of niet, toch wel erg op het leven van Helen Knopper. (…) De techniek die Knopper gebruikt, maakt ‘En dan nog de liedjes’ tot een prachtig memoir. Ze vertelt geen keurig aangeharkt chronologisch verhaal, maar springt van het heden naar haar jeugd voor en in de oorlog, haar wilde liefdesjaren in de Amsterdamse kunstenaarsscene decennia later en al die lijnen worden het web waarin het leven gevangen wordt. (…) Madeleine is aangewezen op een rollator en dat zorgt nogal voor een contrast met vroeger. In dat vroeger zitten herinneringen aan oud-geliefden, maar het meest pregnant zijn wel de herinneringen aan de oorlog: aan juffrouw Moes, de Joodse dienstbode, die meer dan haar moeder over haar moederde totdat het niet meer mocht, maar ook aan haar vader die in april 1945 in Duitsland aan hongeroedeem overleed. Het wordt niet expliciet gezegd, maar het is wel duidelijk hoe karaktervormend die oorlog is geweest. (…) De sarcastische stijl zie je niet vaak terug in de Nederlandse literatuur, maar ik kan er enorm van genieten. Ik denk en ik hoop dat Knopper door zal schrijven tot de laatste minuut.
Lees hier de recensie
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Het is mooi geweest. 86-jarige kijkt terug op haar turbulente leven.» – Maria van Heumen

VoorplatLiedjesDEF-75Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper op LeesKost, 6 januari 2022:
Zo aan het eind van je leven zit je vol herinneringen. En de zich Madeleine noemende vrouw heeft er heel wat en ze weet alles nog. (…) De herinneringen aan haar broer worden als in een filmscript beschreven. Geboren met een hartafwijking is hij het zorgenkind van moeder Nelly. Maar voor zijn zus staat hij altijd klaar: hij plakt haar fietsband, ze gaan samen op de fiets van Bussum naar Hilversum om te gaan dansen en hij gaat in opdracht van hun moeder haar gangen na als ze achter de jongens aan zit. Echt goed heeft hij zich niet van die taak gekweten: Madeleine blijkt op haar veertiende zwanger te zijn, waarop moeder beslist dat daar iets aan gedaan moet worden. Haar broer overlijdt nog vóór zijn eenentwintigste. De band met haar moeder is een stuk minder goed. Om diverse redenen verbreekt Madeleine het contact; zij is veertig, moeder Nelly zestig. Toch krijgt het leven van Nelly de nodige aandacht in dit werk. (…) Haar terugdenken aan juffrouw Moes uit Bussum die in Madeleines jeugd de huishouding verzorgde is echter ontroerend. Van juffrouw Moes en haar Joodse moeder is na de oorlog niets meer vernomen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Met een ongekende flair dwaalt Madeleine door haar herinneringen.» – André Oyen

VoorplatLiedjesDEF-75Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper op Ansiel (België), 1 januari 2022:
(…) In ‘En dan nog de liedjes’ wordt er ook met liefde, ban en bliksem teruggeblikt door Madeleine die zesentachtig is, maar zich nog alles herinnert. Liedjes van vroeger roepen herinneringen bij haar op. Daar waar ze ooit woonde en hen die ze liefhad komen samen in liefdesverhalen. Met een ongekende flair dwaalt Madeleine door haar herinneringen. Nu is zij een aspirant-kunstenaar in het wilde Amsterdam van de jaren zestig, vervolgens het meisje uit Bussum dat christelijke jongens inleidt in de wereld van vogeltjes en bijtjes, om uiteindelijk in haar eigen Nieuwmarktbuurt terecht te komen. Daar aangekomen levert ze commentaar op oude liefdes en vrienden die ze dacht uit het oog te hebben verloren en toch weer doorzakkend in de stamkroeg terugvindt. Met een innemende levenskracht beschrijft de auteur de herinnering en de nostalgie van de ouder wordende mens die voor zichzelf is ze zoals ze zich herinnert.
Lees hier de recensie
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Vaak ontroerende memoires over een recente, maar voorgoed voorbije tijd, van een boeiend en eigenzinnig auteur.» – Ko van Geemert

VoorplatLiedjesDEF-75Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper in Argus (jrg.5, nr.117), 22 december 2021:
In de jaren zestig kwam mijn vader, tot ongenoegen van mijn moeder, regelmatig thuis met kunstschilder Albèrt, een overduidelijke junk, een in die tijd nog niet zo’n bekend verschijnsel, althans niet in mijn wereld van toen. Ik herinner me hem als een magere, niet onvriendelijke man met een baardje, net zo artistiek als zijn naam. (…) En nu, meer dan een halve eeuw later, lees ik voor het eerst meer over Albèrt, in het nieuwe boek van Helen Knopper: ‘En dan nog de liedjes’. (…) Helen Knopper, geboren op 18 juni 1934, schrijft al een mensenleven lang, ze debuteerde in 1965, met proza en poëzie, maar bleef bij het grote publiek vrijwel onbekend. Haar werk vertoont een hang naar het bizarre en absurde, naar de zelfkanten van het leven; haar personages zijn doorgaans alternatieve figuren. Na een periode van zo’n twintig jaar waarin zij niet publiceerde, verscheen in 2016 haar roman ‘Het loopt het ademt het leeft, biografie van een vriendschap’, gevolgd door een roman en een essaybundel. En nu is er dan deze roman over de 86-jarige Madeleine, zo genoemd naar de koekjes van Marcel Proust. Liedjes van vroeger roepen herinneringen bij haar op. (…) ‘Aangezien ik mij niet kan voorstellen dat er iets zaligers bestaat dan een pelgrimstocht door het verleden, maak ik die geregeld. Ik ken de weg als mijn broekzak.’ In die pelgrimstocht komen we Albèrt nog één keer tegen: ‘Degene die ik uit Eylders had zien komen leek meer op het angstig kijkende vogeltje van de tekening die hij bij mij gemaakt had.’ Vaak ontroerende memoires over een recente, maar voorgoed voorbije tijd, van een boeiend en eigenzinnig auteur.
Lees hier de recensie ‘Zalige pelgrimstocht naar het verleden’
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Geestdriftig protest tegen iedereen die ouderen wegzet als passief en hulpeloos.» – Elisa Veini

VoorplatLiedjesDEF-75Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper op Literair Nederland, 10 december 2021:
(…) Als Helen Knopper zichzelf neerzet als de jonge Madeleine in de derde persoon, is dat geen terugkijken, maar schrijven over een blijvend heden. (…) De meest opvallende draai maakt ze bij het aanschouwen van oude foto’s. Dan verruilt ze haar eigen laconiek-geestige vertellerstoon voor de stem van haar moeder of een ander familielid die de tijd van voor haar geboorte kent. Als in een intentionele stijlbreuk worden de zinnen stug en hoekig, het is een taal van horen zeggen die hoort bij de beelden in de doos die met gemak weer dicht kan. (…) Er zit ironie in de koppige trots waarmee Knopper haar verteller zich laat verzetten tegen het idee dat haar tijd voorbij is, een ironie die zich tijdens haar carrière als schrijfster heeft bewezen. Ze debuteerde in 1965 en was de daaropvolgende decennia productief als schrijfster maar ook als vertaalster. Ze gold lange tijd als een vergeten schrijver. (…) Met een innemende levenskracht schrijft ze verder in haar teder-sarcastische proza. Zonder een oordeel te vellen doorziet ze de onvolkomenheden van anderen even goed als die van haarzelf. ‘En dan nog de liedjes’ geldt als een geestdriftig protest tegen iedereen die ouderen wegzet als passief en hulpeloos. (…)
Lees hier de recensie ‘Madeleine of de herinnering als tegenwoordige tijd’
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een relaas van emotie en spanning.» – Han Mulder

VoorplatWeemoed-75Over ‘De zegen van weemoed’ van Theo Monkhorst op Haagse Columnisten, 6 oktober 2018:
(…) Het gaat om het leven, werken en piekeren van de hoofdpersoon Pieter Fransman, journalist, die werkende weg schrijver en dichter wordt en als de vaandeldrager van een eeuw vol belevenis fungeert. Het boek is dus tegelijkertijd of misschien wel in de eerste plaats een kroniek van onbestendige en onzekere tijden die een mensenleven beheersen. (…) Dat verandert eigenlijk pas in het tweede deel als Pieter (…) verzeild raakt in wat lijkt als een complot rondom het fenomeen van artificiële intelligentie dat de wereld gaat bedreigen. (…) Als hij duidelijke aanwijzingen heeft dat zijn vriend Leo geen zelfmoord heeft gepleegd maar is vermoord (…) stapt Pieter Fransman niet naar de politie maar ploegt alleen verder. (…) Hier vandaan krijgt de roman steeds meer het karakter van een thriller, gelardeerd met brieven van opa Pieter aan zijn jonge kleinzoon Walid waarin hij waarschuwt en zijn zorgen uit. Dat houdt de spanning er in. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De zegen van weemoed’
Meer over Theo Monkhorst