F. Starik overleden op 16 maart 2018

StarikFoto website starik.nl

1 Juni 2017 werd in Ro-theater als programmaonderdeel van Poetry International ‘In de kring van menselijke warmte’ gepresenteerd, de hommagebundel voor de in 2015 overleden dichter Rogi Wieg. Een van de tien dichters die uitgenodigd werd hun ode aan Rogi Wieg voor te dragen was F. Starik. Op die avond was het wachten op zijn komst, op hem aan wiens bijdrage de bundel voor zijn dichtersvriend Rogi zijn titel dankte. Maar in zijn plaats kwam de mededeling dat hij met een hartaanval in het ziekenhuis lag. Het liep toen maar net goed af. Vandaag niet. Dertig jaar geleden namen uitgever/redacteur Jos Knipscheer en redacteur Howard Krol hem op in het fonds van Uitgeverij In de Knipscheer. Hij debuteerde er met de bundel ‘Nepvuur’ waarvoor hij de De Avonden Literatuurprijs ontving. Een jaar later werd werk van hem opgenomen in de bloemlezing Maximaal, die Howard Krol (onder de naam Arthur Lava) voor de uitgeverij samenstelde. In 1993 volgde bij In de Knipscheer zijn eerste prozaboek ‘Mijn leven als museum’ en in 2002 en 2004 de bundels (beide met muziekcd) ‘Simpele ziel’ en ‘De Grote Vakantie’. In 1996 was hij een van de initiatiefnemers en redacteuren van ‘Van gelijke duisternis’, het postume officiële dichtersdebuut van zijn in 1991 overleden dichtersvriend Paul van der Steen – ook bij deze uitgeverij. Frank, dank voor al het moois dat je deed en ons gaf: een kring van menselijke warmte. – Franc Knipscheer
Meer over F. Starik op deze site

Frank Starik – Nepvuur. Gedichten

Frank Starik
Nepvuur
Nederland, gedichten
Paperback 64 blz.
ISBN 90-6265-291-3
Eerste druk 1988

In een toegankelijke taal en met subtiele spot schetst Frank Starik de tragiek van het menselijke bestaan. Zijn centrale vraag luidt: ‘Wat heb jij met je leven gedaan?’ En daarop is maar één antwoord mogelijk: ‘Ik ben mijn leven lang vroeg opgestaan.’ Onbeduidender kan een mensenleven haast niet zijn. Starik registreert in zijn gedichten deze overbodigheid van het menselijk handelen. Mensen worden tot losse atomen, slechts ijverig bezig met het opbouwen van misverstanden. De personages die zich door Stariks poëzie bewegen, zijn over het algemeen ‘losers’, zonder dat ze zelf door die gedachte geplaagd worden. Onbetekenende gestalten op weg naar het Grote, Suffe Geluk. Wat Starik zijn lezer uiteindelijk wil laten zien, is het schijnsel van de elektrische open haard, het nepvuur, als metafoor voor het menselijk zelfbedrog, het genoegen dat men neemt met dat wat niet echt is maar toch bestaat.
Meer over F. Starik