«Zoals Vlamingen en Limburgers kunnen schrijven.» – Jos Bours

VoorplatTheater-750Over ‘Het theater der herinneringen’ van Peter Lenssen op Elders Literair, 3 juli 2023:
Hij drukt je erin tot je bijna geen adem meer krijgt. Ontsnappen is onmogelijk. De loopgravenmodder. De rotzooi. De stank van pis en angstzweet. De menselijke smeerlapperij die oorlog is. Die dan daarna vakkundig wordt weggeplamuurd door ‘Het theater der herinneringen’. Onberispelijk gemaaide herinneringsvelden. Herdenkingen die niet zonder militair vertoon kunnen alsof trompetgeschal achteraf nog iets kan goedmaken. Zalvende redevoeringen, alsof de wond ooit dicht zou kunnen gaan. (…) Hij, dat is zij. De Turkse Meryem Yildiz die op zoek gaat. Naar de Duitse kunstenares Käthe Kollwitz en haar moederlijk verdriet. (…) Dit boek is geschreven door een auteur die geen compromissen wil sluiten met de primaire woede in zichzelf. Woede tegen wat de machtigen de onmachtigen aandoen. (…) Zoals Vlamingen en Limburgers kunnen schrijven. Mag er van calvinistische taalscherpslijpers geen mus zonder betekenis van het dak vallen, moet het aantal bijvoeglijke naamwoorden tot een minimum worden beperkt en heerst er het show don’t tell-dogma, in zíjn verhalen stuiven woordveren en -veertjes in het rond en buitelen associaties en taalvondsten ongeremd over elkaar heen. Schijnbaar chaotisch, als het leven zelf dus, (dat) alsof je geen artistieke dwangstructuren kunt opleggen zonder te veel weg te laten. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het theater der herinneringen’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Zijn taal is rijk, guirlandesk en diep doorvoeld. Ik heb me in de 500 pagina’s laten onderdompelen.» – Jos Bours

VoorplatTheater-750Over ‘Het theater der herinneringen’ van Peter Lenssen op Cultuurhuis Heerlen, 2 juni 2023:
(…) Meryem gaat op zoek naar de kunstenaar Käthe Kollwitz en haar moederlijk verdriet. Ze heeft haar jongste zoon Peter tegen de zin van haar man, als oorlogsvrijwilliger naar Flanders Fields laten gaan. (…) De jongen sneuvelt meteen. Wat rest is een niet meer goed te maken spijt. (…) Käthe probeert die spijt en schuld te verwerken en in (…) het beeldhouwwerk Treurend Ouderpaar van Käthe blijft haar zoon leven. Maar het is niet voor niets dat het bijna 18 jaar duurt voor dat beeldhouwwerk haar lukt. (…) “Absurdisme is het vaandel van de mensheid.” schrijft Peter Lenssen in de taal die zo kenmerkend is voor hem. Die taal is rijk, guirlandesk en diep doorvoeld. Zoals Vlamingen en Limburgers kunnen schrijven. (…) Ik heb me in de 500 pagina’s laten onderdompelen. (…) Käthe en Karl Kollwitz hebben twee zonen. Hans moét in dienst maar Peter wíl naar het front. Als vrijwilliger. Vader is mordicus tegen. Moeder twijfelt. En dan ontrafelt de auteur haarfijn de psychologische communicatiepatronen in het gezin.(…) Wanneer moet je voor iets staan, wanneer moet je wijken?” Dat is de vraag die Peter Lenssen de lezer voortdurend stelt. (…) Lenssen sluit zijn verhaal af met de zin “Licht is overal”, herhaalde ze. ”Licht is overal.” En dat is op de een of andere manier een opluchting. Omdat het wáár is. Zoals zoveel in dit boek wáár is.
Jos Bours (1946) is neerlandicus, dramaturg, publicist en romanschrijver.
Lees hier de hele voordracht
Meer over ‘Het theater der herinneringen’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Indrukwekkende roman: verbeeldingskracht laat verleden herleven.» – Niek Bremen

VoorplatTheater-750Over ‘Het theater der herinneringen’ van Peter Lenssen op Cultuurhuis Heerlen, 2 juni 2023:
(…) ‘Het theater der herinneringen’ is een zoektocht naar de waarheid. Het is een reis door België en Duitsland (voordat de nazi’s het land definitief in de afgrond storten). (…) Peter Kollwitz, de zoon van de Duitse beeldende kunstenares Käthe Kollwitz, had het commando van luitenant Kiem aan de manschappen doorgegeven. Toen hij zich oprichtte trof hem een kogel. Hij werd door zijn kameraden omlaag getrokken in de veronderstelling dat hij gewond was. Is het werkelijk zo gegaan? Bij Meryem slaat de twijfel toe. (…) En dan gaat de verbeelding met haar op de loop. (…) Waarheid is, ontdekt ze, niet star en afgebakend, maar fluïde. In iedere waarheid zit ontwikkeling. Ook hier. Als mensen gaan praten, als de aarde spreekt, als brieven worden gevonden, dan komt de waarheid steeds dichterbij. Slechts weinigen onder ons wilden of durfden in de entourage van de Eerste Wereldoorlog het eerlijke verhaal vertellen. Dat was te moeilijk, onverteerbaar. Ja, het was onmenselijk om het hier over te hebben. (…) Toch slaagt de schrijver er wonderwel in om met zijn verbeeldingskracht het verleden te laten herleven. Neem in het theater van Peter Lenssen plaats, zoek een plekje voorin, en ik weet zeker dat je denkt: zo zou het geweest kunnen zijn, zo is het gegaan. (…) De indrukwekkende roman ‘Het theater der herinneringen’ laat zien wat het betekent om zonen op te offeren, toont het immense verdriet van de achterblijvers, die met dit verdriet moeten (door) leven. (…)
Lees hier de hele voordracht
Meer over ‘Het theater der herinneringen’
Meer over Peter Lenssen bij Uitgeverij In de Knipscheer
Meer over Niek Bremen bij Uitgeverij In de Knipscheer