«Geestdriftig protest tegen iedereen die ouderen wegzet als passief en hulpeloos.» – Elisa Veini

VoorplatLiedjesDEF-75Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper op Literair Nederland, 10 december 2021:
(…) Als Helen Knopper zichzelf neerzet als de jonge Madeleine in de derde persoon, is dat geen terugkijken, maar schrijven over een blijvend heden. (…) De meest opvallende draai maakt ze bij het aanschouwen van oude foto’s. Dan verruilt ze haar eigen laconiek-geestige vertellerstoon voor de stem van haar moeder of een ander familielid die de tijd van voor haar geboorte kent. Als in een intentionele stijlbreuk worden de zinnen stug en hoekig, het is een taal van horen zeggen die hoort bij de beelden in de doos die met gemak weer dicht kan. (…) Er zit ironie in de koppige trots waarmee Knopper haar verteller zich laat verzetten tegen het idee dat haar tijd voorbij is, een ironie die zich tijdens haar carrière als schrijfster heeft bewezen. Ze debuteerde in 1965 en was de daaropvolgende decennia productief als schrijfster maar ook als vertaalster. Ze gold lange tijd als een vergeten schrijver. (…) Met een innemende levenskracht schrijft ze verder in haar teder-sarcastische proza. Zonder een oordeel te vellen doorziet ze de onvolkomenheden van anderen even goed als die van haarzelf. ‘En dan nog de liedjes’ geldt als een geestdriftig protest tegen iedereen die ouderen wegzet als passief en hulpeloos. (…)
Lees hier de recensie ‘Madeleine of de herinnering als tegenwoordige tijd’
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Mooie bundel waarin heel doordacht een stem leeft, smeekt en huilt.» – André Oyen

VoorplatOntbreken75Over ‘Het ontbreken hoor je niet’ van Chawwa Wijnberg op Lezers tippen lezers, 23 april 2019:
Citaat: “ een zacht vers voor dove oren/ een streel over de bebloede/ kus voor een vermoorde/ ik wou dat ik het kon/ wij zitten na de maaltijd/ volgegeten en spreken/ over een bloedbad uit/ de krant/”
(…) De tijd speelt een heel voorname rol want hij raast ongenadig door of je hem nu nuttig gebruikt of vermorst. De tijd zorgt voor ouderdom en maakt moe van al het weten. Chawwa Wijnberg verwoordt ook heel mooi de plicht die wij zouden moeten vervullen jegens vluchtelingen, maar nee wij kijken weg en we zeuren! ‘Het ontbreken hoor je niet’ is een hele mooie bundel waarin heel doordacht een stem leeft, smeekt en huilt.
Lees hier het signalement
Meer over ‘Het ontbreken hoor je niet’
Meer over Chawwa Wijnberg bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Dat andere werkelijkheden ook een mogelijkheid zijn. Dat is het mooie van schrijven.»

voorplatmurphy2-75Jacob van der Meulen praat met Roni Klinkhamer in Haarlems Dagblad, 27 augustus 2016:
(…) Roni Klinkhamer ging schrijven. Dat ging niet makkelijk. “Ik ben een ontzettend ongedisciplineerd wezen. Het idee voor mijn boek ontstond in 1995. (…) Ik gooide voortdurend versies weg. Toen heb ik tegen mezelf gezegd: Je gaat nu elke dag drie uur aan de computer zitten om het boek te schrijven. Komt er iets dan is het mooi. Komt er niets, het zij zo. (…) Ze besloot haar roman ‘Murphy Slaughter’ met de regel: Einde deel 1. “Ik had helemaal geen plannen om nog meer delen te schrijven, maar dit kwam er gewoon uit. Ik kon er gewoon geen punt achter zetten.” (…) Overigens, onthult ze: “Mijn tweede boek is klaar en wordt gepresenteerd bij mijn afscheid van De Pletterij op 11 november. Ik ga er niet veel over zeggen, maar het stipt wel ouderdom en ouderenzorg aan. Het is een feelgood-boek geworden, dat mensen uitnodigt om ouderdom op een positieve manier te benaderen. Goed, ik vertel iets. Een ouderentehuis gaat dicht en de bewoners gaan op reis. Verder komen dezelfde positieve neurotische personages uit het eerste boek weer terug. Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat het autobiografisch werk is. Het enige wat we gemeen hebben is dat we de werkelijkheid graag een beetje op losse schroeven willen zetten. Dat andere werkelijkheden ook een mogelijkheid zijn. Dat is ook het mooie van schrijven.’’ (…)
Lees hier het artikel
Meer over ‘Murphy’s Laughter’
Meer over ‘Murphy Slaughter’
Meer over Roni Klinkhamer op deze site

«De sfeer die De Brabander neer weet te zetten, is treffend.» – Mark Weenink

Over ‘Het hiernamaals van Doña Lisa’ van Eric de Brabander in La Chispa, 1 juli 2010:
De Brabander vertelt het verhaal van drie boezemvrienden, mannen op leeftijd. Tandarts Boyo Raven, Kai en JonJon, die in een rolstoel zit. Het verhaal speelt tegen de achtergrond van 30 mei 1969, een van de roerigste perioden uit de geschiedenis van Curaçao. (…) Centrale thema´s van de roman zijn ouderdom, vriendschap en vergankelijkheid. De drie vrienden gaan per boot naar Venezuela om een nieuwe boot te kopen, Curaçao achterlatend in smeulende puinhopen. Onderweg overpeinzen de mannen het leven. Het aardige van De Brabanders werk is dat het Curaçao in een grotere, Zuid-Amerikaanse context plaatst. In Nederland bestaat nogal eens de neiging om het eiland af te doen als geïsoleerd en in zichzelf gekeerd. Niets is minder waar. Op een steenworp afstand ligt Venezuela. Vele latino´s bevolken de Antillen. Qua schrijfstijl is de roman onderhoudend.

Lees hier de recensie

Meer over ‘Het hiernamaals van Doña Lisa’

Marian Pankowski – De Gast. Roman

Marian Pankowski
De Gast
Oorspronkelijke titel Gosc
Vertaling Pzsisko Jacobs
Polen
Paperback 154 blz.,
ISBN 978-90-6265-371-5
Eerste uitgave maart 1993

In het jaar 2019 dicteert een schrijver, in wie we het alterego van de in Brussel werkzame en woonachtige Poolse auteur Marian Pankwoski (1919) herkennen, aan zijn Secretaresse een verhaal dat speelt in de laatste dagen van 1999. We volgen het dagelijks leven van de bewoners van de vierde verdieping van een bejaardentehuis, en in het bijzonder dat van Jan 4/44. Deze solitair, een immigrant uit het Oosten (lees Polen), die al veertig jaar verblijf houdt in het inmiddels heilstaatachtige Koninkrijk (lees België), onttrekt zich koppig aan de steeds grotere dwang tot uniformiteit.
Zijn storende non-conformisme verleidt de overheid tot bizarre afluisterpraktijken. Ook trekt hij de belangstelling van een journalist en een sociologie-studente die zich in zijn geval verdiepen en hem de nodige ontboezemingen ontlokken. Als de laatste dag van het millennium is aangebroken en de actie voor algehele assimilatie van de ‘nieuwkomers’ haar bekroning moet krijgen, haakt Jan definitief af en kiest door het open raam voor de ruimte, als hij zijn geliefde vlieger was.
De Gast is een grillig verhaal, waarin heel verschillende elementen een verrassende verbinding aangaan: het probleem van de ouderdom, van de immigratie, van een absurd gestandaardiseerde en gemechaniseerde samenleving en van een gefrustreerde seksualiteit. En dat alles in een uitermate bloemrijke, dichterlijke taal die niet gespeend is van het scabreuze, noch van cynismse. Een herkenning voor de liefhebbers van Pankowski’s eerdere werk (o.a. Matuga komt en De Pelgrims uit Uteria) en een uitdaging voor zijn nieuwe lezers.
Meer over Marian Pankowski