Tag: Peter Terrin

«We waanden ons in warm Suriname.» – Jury Inktaap 2014

FrancenRuthenomslagOver ‘De laatste parade’ van Ruth San A Jong in Juryrapport Inktaap 2014, 24 maart 2014:
Op maandag 24 maart ontving Tommy Wieringa de literaire jongerenprijs De Inktaap. Zijn roman Dit zijn de namen werd door ruim 1.500 scholieren uit Nederland, Vlaanderen, Suriname en Curaçao uitgeroepen tot absolute favoriet. Tommy Wieringa ontving de prijs in Rotterdam in het bijzijn van duizend scholieren. Voor De Inktaap 2014 waren genomineerd: ‘Pier en oceaan’ van Oek de Jong (winnaar Gouden Boekenuil 2013), ‘De laatste parade’ van Ruth San A Jong (Caribische nominatie), ‘Post Mortem’ van Peter Terrin (AKO Literatuurprijs 2012), ‘Dit zijn de namen’ van Tommy Wieringa (Libris Literatuur Prijs 2013). Ruth San A Jong was aanwezig bij de uitreiking van de Inktaap 2014 in de Rotterdamse Doelen.
Over ‘De laatste parade’ vermeldt het juryrapport: «De laatste parade, de verhalenbundel van Ruth San A Jong, is qua vorm heel anders dan de drie romans. We lazen negen korte verhalen. Elk verhaal had een eigen stijl, behandelde een nieuw taboeonderwerp, en verraste zijn lezer met een nieuwe kijk op het thema van de dood. De dood kreeg in deze verhalen een open en toegankelijk karakter doordat geen enkel verhaal zwaarmoedig of deprimerend overkwam. Met interesse lazen we over de Surinaamse cultuur en tradities zoals het rouwproces, de geheime rituelen bij de lijkwassing en de problemen van bijvrouwen. Ruth San A Jong heeft oog voor detail en komt vaak grappig uit de hoek met natuurlijke dialogen en doeltreffende beginzinnen. De laatste parade bevat veel sfeer. De hitte was voelbaar. We waanden ons in warm Suriname.»

Voor de literaire jongerenprijs De Inktaap lezen scholieren van 15 tot 18 jaar jaarlijks de boeken die respectievelijk de Gouden Boekenuil, de AKO Literatuurpijs en de Libris Literatuur Prijs gewonnen hebben. Dit jaar was daar voor het eerst een nominatie uit de Cariben aan toegevoegd. Ruim 1.500 scholieren van zo’n 120 scholen uit Vlaanderen, Nederland, Suriname en Curaçao lazen de afgelopen maanden de vier nominaties. De Inktaap stimuleert de uitwisseling tussen leerlingen, docenten en scholen in het Nederlandse taalgebied met betrekking tot Nederlandstalige werken.

Lees hier het juryrapport

Meer over ‘De laatste parade’

Scholieren over ‘De laatste parade’ [3]

978-90-6265-672-1De geheimen van Suriname door Tijmen Hilhorst & Karien Reichman van A. Roland Holst College (Inktaap 2014), 18-2-2014:
‘De laatste parade’ van Ruth San A Jong is een boekje met negen verhalen die allemaal erg mooi verwoord zijn. De verhalen zijn heel intens en je kan je daardoor goed inleven. In veel verhalen komen drie rollen voor: het slachtoffer, de vrienden en familie van het slachtoffer en de lijkenwassers. Ruth San A Jong heeft in elk verhaal de hoofdpersoon een van deze drie rollen gegeven, hierdoor lees je elk verhaal uit een ander perspectief. Dat maakt van haar boek een beschouwing van de situaties die ze vertelt. Zo gaat ‘De geur van de dood’ over een lijkenwasser, die het confronterende werk niet meer aan kan. De lijkenwassers zijn in het eerste verhaal, dat zich afspeelt op een begrafenis in besloten kring, al geïntroduceerd als belangrijke rolmodellen binnen de traditionele Surinaamse begrafenis. ‘Charles Louis’ is een aangrijpend verhaal over een patiënt met ALS. De man vertelt over het verloop van zijn ziekte en hoe hij uiteindelijk niks meer kan en sterft. San A Jong verbindt op deze manier haar spraakmakende verhalen, die verder niets met elkaar te maken hebben. Kortom, ‘De laatste parade’ is een echte aanrader om een realistisch beeld te krijgen van enkele geheimen die de Surinaamse cultuur bij zich draagt.

Meer over ‘De laatste parade’

Scholieren over ‘De laatste parade’ [2]

978-90-6265-672-1‘Fenomenaal dat iemand je zo in een verhaal kan meesleuren’ door Robin Brabants (Inktaap 2014), 29-01-2014:
Robin Brabants heeft over elk genomineerd boek voor de Inktaap 2014 een stelling geplaatst. Zijn laatste stelling gaat over ‘De laatste parade’: er zit geen fantasie in de verhalen. ‘De laatste parade’ is een bundeling van aangepaste verhalen uit de dagelijkse realiteit waar bijna geen fantasie aan te pas is gekomen. Deze omschrijving zou ook toepasbaar kunnen zijn op de bijbel met weliswaar een nuance op vlak van de fantasie. Ruth San A Jong moest weliswaar geen verhalen verzinnen, maar ze heeft haar tijd in een ander aspect gestoken: de inlevingsgraad. Het is gewoonweg fenomenaal dat iemand je zo in een verhaal kan meesleuren van amper vijftien pagina’s lang.
Een boek moet beoordeeld worden op vlak van twee criteria: het plot en de schrijfstijl. Het plot kan fantastisch zijn, maar als het slecht verwoord is, heb je er ook niks aan. Zo kan een boek sterk geschreven zijn, maar als het verhaal je niet raakt, zal het boek snel in een vergeethoek belanden. Zo heeft ‘De laatste parade’ een zeer goede schrijfstijl als troef, maar over het plot kunnen we niet veel zeggen: het is immers gebaseerd op waargebeurde feiten. Mijn advies voor de schrijfster: probeer eens zelf een verhaal te verzinnen en bewijs zo dat je het eerste criterium ook onder de knie hebt. Wat denken jullie over dit boek?

Lees hier de reacties

Bron

Meer over ‘De laatste parade’

Scholieren over ‘De laatste parade’ [1]

978-90-6265-672-1Seks, dood en Suriname door KA Ninove (Inktaap 2014), 27-11-2013:
Raar. Vreemd. Huh, wacht wat heb ik dat nu écht gelezen? Ik had echt geen idee wat er gebeurde in de eerste pagina’s van De Laatste Parade. Allemaal raar gebrabbel over bijvrouwen en gedragen onderbroekjes in lijkkisten van minnaars laten naaien (ik heb het gegoogled en blijkbaar is dat echt een gewoonte! WAT). Maar na een paar kortverhalen begon ik de wereld van Ruth San A Jong met al zijn rare personages en gewoontes best leuk te vinden om in te verdwalen. Ik was teleurgesteld toen ik de 109 pagina’s van het boekje had uitgelezen! (Maar vooral omdat ik daarna nog een halfuur op de trein zat zonder leesvoer). Elk verhaal gaat over de dood, en over de nogal bijzondere/bizarre Surinaamse rituelen die daarbij horen. Ook komt er vrij veel seks in voor. In het eerste verhaal al komen seks en dood samen: de getrouwde minnaar, baas Hugo, van een jonge vrouw sterft. De vrouw moet de begrafenisondernemer en zijn assistente omkopen om haar gedragen onderbroekje in de lijkkist van baas Hugo te laten naaien, zodat de geesten haar ’s nachts met rust laten. Andere verhalen gaan over Afrikaanse mediums die contact maken met de doden, een moeder die niet echt gelukkig is dat ze de vader van haar kind vindt, een man die een lijk neersteekt om te kunnen slapen, SM, verkrachtingen, en kinderen met angstaanjagende krachten. Het zijn allemaal rare verhalen om in te verdwalen, al hoop ik toch dat de meeste rituelen en gewoontes wat overdreven zijn.

Meer over ‘De laatste parade’