Tag: politiek

«Tijdbeeld van het einde van de vorige eeuw in buitengewone schrijfstijl.» – André Oyen

Over ‘Op alles wat ik ben’ van Peter WJ Brouwer op Ansiel, 28 februari 2025:

‘Op alles wat ik ben’ gaat over de blauwdruk van een jeugd. Een roman over geloof, identiteit, politiek, keuzes maken en keuzes laten maken. Ellen, de hoofdpersoon, groeit op in de jaren ’80 in een gezin waar haar strenge en fanatiek gelovige moeder de scepter zwaait. Het overheersende geloof wordt ook nog versterkt door een nicht die Maria zag verschijnen. Samen met haar moeder bezocht Ellen een keer een mis waarbij de nicht vertelt over haar ervaring. Bij Ellen leidt dat echter niet tot een devote houding. Het gebeuren voedt eerder haar nieuwsgierigheid. Ze wil weten wat het geloof doet met een mens, hoeveel vrijheid is er mogelijk binnen of naast het geloof? (…) Brouwer zet heel knap personages neer die bepalend zijn en blijven voor Ellens leven. Geloofwaardige personages die zich, net als Ellen, door het verhaal heen ontwikkelen. (…)  Wat toch wel bijzonder is dat de vorming van de identiteit van Ellen terug komt in de tekeningen van Albert Van Der Weide, niet alleen op het omslag, maar ook door het verhaal heen. ‘Op alles wat ik ben’ geeft een mooi tijdbeeld van het einde van de vorige eeuw en weet de lezer te boeien door zijn buitengewone schrijfstijl.

Bron ook op Antwerpen Leest ]
Meer over ‘Op alles wat ik ben’
Meer over Peter WJ Brouwer bij Uitgeverij In de Knipscheer

Joseph Hart – Contrasten in kleur. Roman

Joseph Hart
Contrasten in kleur
roman
Curaçao
gebrocheerd in omslag met flappen,
320 blz., € 24,50
ISBN 978-94-93368-18-7
NUR 301
eerste druk 2024

Met Contrasten in kleur voegt Joseph Hart een nieuwe roman toe aan zijn oeuvre van Curaçaose romans. Nena Sosaria is een alleenstaande moeder, die zich moet zien te redden met drie jonge kinderen. Zij weet maar ternauwernood het hoofd boven water te houden. Haar oudste twee zijn Nilo en Felis, de jongens van haar verongelukte man Néto. Zij hebben een vrij lichte huidskleur. Haar jongste kind kreeg ze met haar zwarte minnaar Chamon: haar dochter Maiky. Zij is donkerder, en wordt hierom voortdurend gepest door haar broers. Maiky is ijverig en intelligent, en zij ontwikkelt zich tot de steun en toeverlaat van haar moeder, een ware zegen.

De Curaçaose gemeenschap wordt echter geplaagd door een hoge werkloosheidsgraad, vooral onder de vele jongeren, en criminaliteit. Gezien die miserabele omstandigheden en het gebrek aan vooruitzichten laten ook de broers zich ertoe verleiden zich aan de sluiten bij jeugdbendes. Van deze ingrediënten maakt ‘Jopi’ Hart weer een geëngageerde roman over sociale wantoestanden in een Caraïbisch deel van ons koninkrijk. Lukt het Maiky het hoofd koel te houden en een uitweg uit die penibele situatie te vinden?

Joseph (Jopi) Hart, geboren op Bonaire (1940) en opgegroeid op Curaçao,  was docent Engels aan o.a. de Universiteit van de Nederlandse Antillen. Na zijn pensionering wijdt hij zich volledig aan het schrijven. Hij debuteert in 2000 als dichter met Entrega, een bundel in vier talen en als romancier in het Engels met de romans Election Dance (2006) en The Yard (2010).

Bij Uitgeverij In de Knipscheer verscheen in 2013 Verkiezingsdans, het Nederlandstalige origineel van Election Dance, en in 2015 Kruispunt. Gaat Verkiezingsdans over de structuur van de misdaad en de corruptie in de politiek, Kruispunt verhaalt over het agressieve gedrag van een jonge crimineel. In De wooncirkel (2017), de Nederlandse versie van The Yard, richt Joseph Hart zich op de geschiedenis van de slavernij.

Meer over Joseph Hart bij Uitgeverij In de Knipscheer

«In een persoonlijke en soms bloemrijke stijl geschreven essays.»

VoorplatRazendestiltes-75Over ‘Razende stiltes’ van Artien Utrecht voor NBD/Biblion, 24 augustus 2022:
(…) Bundel met essays over onderwerpen rond kunst, architectuur, cultuur, sociologie en politiek. Aan alle essays ligt de persoonlijke ervaring van de schrijfster ten grondslag. (…) Artien Utrecht (1950), van huis uit stedenbouwkundige, is het grootste deel van haar leven als onderzoeker en projectmedewerker werkzaam geweest in de internationale samenwerking. (…) Daarin bekleedde zij posities waarin de strijd voor mensenrechten vooropstond. Opgegroeid in Indonesië, kwam zij op haar twintigste naar Nederland. In 2018 begon zij met het schrijven van essays. (…) ‘Razende stiltes’ is haar eerste essaybundel. (…)
Lees hier het signalement
Klik hier voor het bekijken van de boekpresentatie
Meer over ‘Razende stiltes’
Meer over Artien Utrecht bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een kritisch boek dat precies op het juiste moment verschijnt.» – Ezra de Haan

Opmaak 1Over ‘De verdwenen stad’ van Ton van Reen op Literatuurplein, 11 april 2016:
Ton van Reen mag je met recht de chroniqueur van het zuiden noemen. (…) Hoofdpersoon van ‘De verdwenen stad’ is Timo Wolters, een advocaat die allesbehalve tevreden over zijn leven, huwelijk en carrière is. (…). Zijn poging het dan maar in de politiek te gaan maken is op een fiasco uitgelopen. (…) Het doet aan de affaire Van Rey denken, aan gesjoemel, aan een provincie waar egoïsme en zelfverrijking hoogtij vieren. Blijkbaar wil Ton van Reen met dit boek duidelijk maken dat dit soort wantoestanden hem niet aanstaan. Onrecht was eerder een thema in zijn oeuvre. (…) Dit verhaal werkt toe naar een catastrofe. Want wat is waarheid en wat is fictie in de beleving van deze in het leven verdwaalde advocaat? Op vernuftige wijze neemt Ton van Reen je mee in Timo’s denkwereld die zich steeds meer ontpopt als een hallucinatie of een bijna-doodervaring. Fascinerend is dat het nergens zweverig wordt. Integendeel, juist die scheidslijn tussen de keiharde werkelijkheid en de ‘verdwenen stad’ zorgt ervoor dat Van Reen zijn lezer aan zich weet te kluisteren. Met ‘De verdwenen stad’ heeft Ton van Reen weer een juweel aan zijn oeuvre toegevoegd. In slechts 152 pagina’s schept hij een complete wereld, en de ondergang daarvan. Het is een kritisch boek dat precies op het juiste moment verschijnt en meer zegt over de ‘ons-kent-ons’- cultuur die zo ‘doodnormaal’ voor velen schijnt te zijn en tegelijkertijd de bron van veel kwaad is. ‘De verdwenen stad’ is een moedig boek dat je om meer dan een reden lezen moet.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De verdwenen stad’

Theo Monkhorst – De blijmoedige leugenaar

VoorplatMonkhorst-72Theo Monkhorst
De blijmoedige leugenaar
Roman
Paperback met flappen,
262 blz., € 18,50
ISBN 978-90-6265-914-2
Eerste druk april 2016

In ‘De blijmoedige leugenaar’, beschrijft Theo Monkhorst de confrontatie tussen een populaire bewust liegende wethouder en een wereldberoemde narcistische kunstschilder die nooit liegt. Een strijd tussen populisme en idealisme. De wethouder overleeft het niet en beschrijft in de hemel zijn geschiedenis. In een ironische stijl schrijft de auteur prachtige dialogen over waarheid en onwaarheid, over liefde en ontrouw, over vileine politieke opzetjes en meedogenloze politici, uitlopend in een menselijk drama. Tot het einde blijft de vraag wie de moord pleegde onbeantwoord: het volk of de elite?

Het verhaal speelt zich af in Den Haag, waar een heftige publieke discussie ontbrandt over de bouw van een kostbaar cultuurpaleis. ‘De blijmoedige leugenaar’ is een klassieke literaire satire ingebed in een zeer herkenbare actuele politieke wereld, waarin bestaande en fictieve personen elkaar kruisen. De wethouder wordt vermoord en schrijft in de hemel zijn herinneringen aan deze tumultueuze periode, terwijl de minnares van zowel de wethouder als de kunstenaar haar kant van de geschiedenis beschrijft. Een hemel waarin hij ook gesprekken over liegen voert met Couperus.

De Haagse schrijver Theo Monkhorst publiceerde vier romans, vier bundels poëzie en twee toneelstukken. Zijn werk verscheen in literaire tijdschriften zoals Hollands Maandblad, De Poëziekrant (Gent), Meander Magazine en tijdens de Poëziedagen in Watou (België). Hij was columnist van de Haagse Courant.
Over ‘Vuil bloed’ schreef Anne Versloot in Vrij Nederland: ‘Monkhorst weet je nieuwsgierig te houden door zijn schrijver de regie over zijn personage te laten verliezen.’
Over ‘De Paradox van Tinguely’ schreef Thijs Kramer in Den Haag Centraal: ‘Stoort een surrealistisch verhaal met een hoog wensdroomgehalte u niet, koop dan dit boek. U zult er veel aan hebben.’
Cabaretier en schrijver Vincent Bijlo zei over ‘Blinde perfectie’: ‘Dit boek inspireert mij om weer te gaan schrijven.’

‘De verdwenen stad’, de nieuwe roman van Ton van Reen, verschijnt in de Boekenweek

Opmaak 1Voorafgaand aan de Boekenweek 2016 verschijnt komende week de nieuwe roman van Ton van Reen, ‘De verdwenen stad’, die zich afspeelt in het Limburgse Roermond in de wereld van advocatuur, politiek en corruptie. Ton van Reen zal zijn nieuwe boek signeren op 6 opeenvolgende zaterdagen in maart en april tussen 13.30 en 16.00 uur.
12 maart: Boekhandel Plantage, Roermond.
20 maart: Boekhandel Dominicanen, Maastricht.
26 maart: Boekhandel Plantage, Heerlen.
2 april: boekhandel Krings, Sittard.
9 april: Boekhandel Leeskunst, Kerkrade.
16 april: boekhandel Koops, Venlo.
Meer over ‘De verdwenen stad’

«Hallucinerende roman over mislukte advocaat.» – Bart Ebisch

Opmaak 1Over ‘De verdwenen stad’ van Ton van Reen in 1Lokaal, 2 maart 2016:
‘De verdwenen stad’ handelt over het leven van advocaat Timo Wolters in Roermond. In zijn jonge jaren droomde hij van een roemrijk leven als advocaat in grote zaken zoals zijn collega’s van kantoor. En een succesvolle carrière in de politiek. In plaats daarvan is Wolters blijven steken in de ruzies van middenstanders over vlaggenmasten of stoeptegels. Meer dan een handvol stemmen krijgt hij niet tijdens de verkiezingen voor de gemeenteraad. (…) Wolters droomt op een dag dat hij alles kwijt is; zijn vrouw, zijn kinderen, alles. Die ochtend verdwaalt hij op weg naar Roermond. Het wordt vooral een zoektocht naar zichzelf.
Lees hier verder
Meer over ‘De verdwenen stad’

«Maatschappijkritiek in roman over de moderne geschiedenis.» – Adri Gorissen

Opmaak 1Over ‘De verdwenen stad’ van Ton van Reen in Limburgs Dagblad en Dagblad De Limburger, 29 februari 2016:
Advocaten liggen onder vuur in ‘De verdwenen stad’, de nieuwste roman van Ton van Reen. Maar het is vooral een boek over het najagen van grote dromen. (…) Met de maatschappijkritiek in ‘De verdwenen stad’ trekt de auteur de lijn uit voorgaande boeken door. Toch wijkt de roman af van zijn eerdere werk. Focust hij in romans als ‘Het Winterjaar’ en’ Gevallen Ster’ op de jaren vijftig van de vorige eeuw, dit keer behandelt hij de moderne geschiedenis. Advocaten en de stad Roermond krijgen er flink van langs. ‘De advocaten zijn er niet meer ter bescherming van de maatschappij en de mensen, maar ter bescherming van criminelen.’
Lees hier meer
Meer over ‘De verdwenen stad’

Hanneke van der Hoeven – Ik ben weer in Berlijn geweest

Hanneke van der Hoeven
Ik ben weer in Berlijn geweest
Beeldroman. Nederland
Ingenaaid in omslag met flappen
144 blz., waarvan 94 blz. met tekeningen in 4 kleuren
Formaat 18x 26 cm € 29,50
ISBN 978-90-6265-653-0

Na twintig jaar keert Hanneke van der Hoeven, op uitnodiging van haar vriendin Gerdien, terug naar Berlijn. In 1988 was ze er voor het laatst. Hun vriend, de kunstenaar Thijs, werd toen begraven. Als ze door de stad loopt, waarvan de muur nu gevallen is, vertelt ze Thijs over de jaren dat ze nog met z’n drieën waren, in kraakpanden woonden en werkten en alles zo anders was. De Oost-Duitse controleurs, de honden, de schijnwerpers en het angstgevoel zijn verdwenen. Ze mijmert over hun vriendschap, hoe die in Groningen op de kunstacademie ontstond en hoe onvervangbaar Thijs voor haar bleek toen hij veel te jong stierf. Schrijvend en door het Berlijn van nu lopend brengt ze de jaren van toen in kaart. De krakersrellen, hun visie op kunst, politiek, liefde en emancipatie, de eindeloze discussies, de demonstraties, de feesten en de muziek. De Hinterhöfe zijn gebleven, de penetrante kolengeur is weg, Die Wende is geschiedenis, net als Thijs, haar geestverwant. Maar de herinneringen en de tekeningen van Hanneke, die het nieuwe Berlijn schetsen, brengen alles weer samen.

Hanneke van der Hoeven (1955) is schilder.
Zij voltooide de kunstacademie in Groningen, publiceerde strips in onder meer de Groene Amsterdammer en maakte kinderboeken voor Querido, o.a. Staartenboek en het bekroonde Gijsbrecht.

De Volkskrant over In Afrika (2001):
«Bijzondere tekeningen en trefzekere ‘bijschriften’. De sobere impressies in zwart-wit vormen een sterke reeks.»