«Literair een hoogstandje.» – Ezra de Haan

VoorplatBoetegrond1_Opmaak 1.qxdOver ‘Boetegrond’ van Peter Drehmanns op Elders Literair, 8 oktober 2022:
(…) Aan de hand van zijn personage Karel Voeldert toont Peter Drehmanns hoe iemand gaandeweg van het padje raakt. Hij ervaart de wereld net zo beroerd als hij zichzelf voelt. (…) Zijn rampzalige grondhouding verandert van de een op de andere dag wanneer hij met een ‘vlammende verwachting’ ontwaakt. (…) Drehmanns maakt meteen duidelijk dat Voeldert, What’s in a name, zichzelf ineens als een geschenk aan de wereld ervaart. Daar waar hij eerst waardeloos was, heeft hij nu het Licht gezien. Kennis die hij zal schenken, of die wereld daar nu op te wachten zit op niet. Zonder ook maar ergens in deze roman iets uit te gaan leggen, wordt ons duidelijk gemaakt wat er nu aan al die wereldverbeteraars scheelt. The Great Reset, het wereldwijde satanisch pedo-netwerk, sowieso alle complottheorieën, komen tot ons met de beste bedoelingen van goedbedoelende mensen die, net als Voeldert, tot actie gedwongen worden. Lastig is daarbij die oorverdovende zekerheid waarmee ze hun waarheden aan de man brengen. (…) Knap is het hoe Drehmanns zijn volstrekt kolderiek denken beschrijft. (…) Ook zijn naam, die hij al 43 jaar als een strontspoor meevoert, behoeft verandering. Voortaan zal hij Marnix Helmantel heten! En na zijn haar met ossengal te hebben gebleekt, een kruisboog en megafoon aan zijn uitrusting te hebben toegevoegd, is hij klaar voor zijn queeste. Het mag duidelijk zijn, vanaf dan gaat het van kwaad naar erger. (…) De wereld zit blijkbaar niet echt op hem te wachten. Drehmanns speelt daarbij een spannend spel met de lezer, die passages dan weer hilarisch, dan weer gruwelijk vindt. Voeldert roept ergens ook medelijden op, is iemand die het goed meent, zijn kritiek op de wereld snijdt regelmatig hout, en desondanks wordt hij steevast uitgelachen. (…) Dankzij zijn Helmantel, zijn bode des Woords, krijgen we kijk op al die doorgedraaide mensen waar de straten en het Malieveld mee volstaan. Het is ze allemaal te veel geworden. Daarmee heeft Drehmanns voor de zoveelste keer een boek aan zijn oeuvre toegevoegd dat afwijkt, na doet denken, humor bevat en literair gezien een hoogstandje is. ‘Boetegrond’ is het antigif voor zelfhulpbestsellers als ‘Je adem is je anker’. Laat liever Drehmanns je verlosser zijn!
Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘Boetegrond’
Meer over Peter Drehmanns bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een ode aan de kracht van de stem, de geest, de herinnering, die de tijd trotseert.» – Willem Thies

VoorplatLiedjesDEF-75Over ‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper in Pletterij, 31 januari 2022:
‘En dan nog de liedjes’ van Helen Knopper is een ode aan de kracht van de stem, de geest, de herinnering, die de tijd trotseert – althans de chronologische tijd, de verlopende tijd. De verteller is zesentachtig en kan niet eens meer zelfstandig boodschappen doen. Zij is slecht ter been. Maar haar geest is buitengewoon beweeglijk en lenig. (…) De tijd is niet een eenduidige as, een spectrum, die van begin tot eind verloopt, de tijd gebeurt voortdurend zónder te verlopen of verstrijken. De stem, de geest, de herinnering haakt zich aan een lied, de afbeelding van een foto, een episode, en boort zich dwars door alle tijdlagen en segmenten, en het is weer toen – en tegelijk toen is weer nu. (…) De protagonist (…) Madeleine is dan zesentwintig, (…) het vertellend ik is 86. (…) Een krasse, kranige vrouw, deze dame van zesentachtig die zich echter geen illusies meer maakt en zegt waar het op staat, en het over zichzelf in dat verre verleden, haar jeugd, heeft als ‘meisje Madeleine’, een ander als het ware. (…) Een terloopse zwangerschap, als veertienjarige, een al even terloopse ‘ingreep’, een abortus. Alles wordt op het moment dat het zich afspeelde met een soort zijdelingse argeloosheid beschreven, een onderkoeldheid of beter nuchterheid, die het eens te meer wrang en pijnlijk maakt. (…) De ik wórdt telkens de ander – de vroegere ik wordt het huidige ik, of andersom. (…) Zesentachtig, of niet, de verteller is levendig en vitaal in haar stem, haar ‘verhaal’, haar herinneringen, haar beschrijvingen, haar representaties. Haar toon is ‘geestig’; opstandig en tegelijk berustend, laconiek, maar ook vrijpostig – kwetsbaar maar met een laatste restje esprit en temperament en buitengewoon sterke wil. (…)
Lees hierEn dan nog de liedjes – die onverminderd blijven klinken’
Meer over ‘En dan nog de liedjes’
Meer over Helen Knopper bij Uitgeverij In de Knipscheer