Tag: prozagedichten

«Bijzonder taakgebruik van taalkunstenaar.» – Piet Windhorst

Over ‘Spiegelschriften’ van Scott Rollins op LeesKost, 6 januari 2025:

Spiegelschriften is een bundel van korte teksten die zeer verschillen van onderwerp en stijl. (…) Het gaat om verhalende teksten, bespiegelingen, maar ook teksten die kenmerken vertonen van gedichten. Op de flaptekst worden ze aangeduid als prozagedichten. Er zijn ook teksten die met een zekere ironie kritisch zijn ten aanzien van bepaalde maatschappelijke ontwikkelingen. Veel teksten zetten de lezer aan het denken. Gelukkig is er ook de nodige humor. Het taalgebruik in de tekstjes is bijzonder. Hier is een taalkunstenaar aan het werk.  (…) Rollins is soms kritisch over de toekomst, in Subcutane Highway Blues 2061 fantaseert hij over een nieuw communicatiemiddel. In plaats van de smartphone wordt een chip onder de schedel geïmplanteerd. De ‘ik’ heeft er spijt van. Na de ingreep is het onmogelijk op te gaan in de menigte. Hij verlangt terug naar de tijd dat hij anoniem door het leven kon gaan. (…)  De schrijver keert zich tegen doorgefokte varkens, koeien en kippen en de plastic soep in de Stille Oceaan. Hij waarschuwt voor fake news en het blindelings volgen van de twitteratti die sociaal of politiek op alles afgeven. Absurd is de tekst Dood door selfie. Talrijke voorbeelden laten zien dat sommige mensen de gevaarlijkste capriolen uithalen bij het maken van een selfie. (…) Een heerlijk boek. 

Lees hier de recensie
Meer over Scott Rollins bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Spiegeling van de tijd en de kracht van taal.» – Jan Stoel

Over ‘Spiegelschriften’ van Scott Rollins in Boekenkrant, 14 november 2024:

(…) Rollins spiegelt onze tijd in zijn korte verhalen, poëtische vertellingen of prozagedichten. Hij laat ons nadenken over onze wereld, schrijft dus bespiegelingen. Voor mij zijn de ‘verhalen’ eerder prozagedichten. Er is geen rijmschema, er is geen regelmatige strofenbouw en de regellengte wisselt. Typografisch lijken de verhalen niet op gedichten. Aan de andere kant zit zijn proza dicht tegen de poëzie aan. Zijn metaforen zijn poëtisch. (…) De bundel is opgebouwd uit vier delen waarin de mens centraal staat: Spiegelschriften, Hoofdstad, Screenshots en Tijdcapsules. In het verhaal ‘Breuklijnen in Klein-Azië’ zie je hoe Rollins met spiegeling omgaat. Een diepgelovige vader leeft met een trauma van een verwoestende aardbeving in Turkije: “De diepe rimpels in zijn voorhoofd werden veroorzaakt door het scheuren van onzichtbare tektonische platen, maar vooral door de seismische onrust na die noodlottige dag een halve generatie eerder toen twee van zijn eigen kinderen bedolven werden onder het puin van hun klaslokaal,” Hij geeft zijn dochter weg ten huwelijk “precies op dezelfde breuklijn waar rouwdiensten indertijd massaal werden gehouden.”  Een krachtig beeld. De dochter vertelt hoe haar vader vroeger was. Zijn geloof kwam mondjesmaat terug en zijn ogen glinsteren als hij zijn kleinzoon ziet dansen. Rollins boort in dit verhaal van een pagina lang een diepere laag aan die raakt aan het menselijk lot: “Had Allah het al zien aankomen?” en “Wat kon de reden zijn dat zoveel onschuldige kinderen zo jong naar de hemel waren teruggeroepen?” Die twijfel groeit vanuit een persoonlijk verhaal uit tot iets universeels. (…) Rollins heeft de tijd en de wereld van nu indringend, maar ook vol humor beschreven.  Rollins spiegelt ook zichzelf: “Er wordt beweerd dat schrijvers die klagen over een afnemend lezerspubliek zich niet genoeg aanpassen aan de tijdgeest. Er is een beweging die zegt dat schrijvers zich moeten toeleggen op kortere teksten die meer geschikt zijn voor onze persoonlijke apparaten.” Nou als dat op de Rollins-manier gaat, dan mag dat van mij!

Bron
Meer over Scott Rollins bij Uitgeverij In de Knipscheer