«De boeiende Indonesische cultuur spat van de bladzijden.» – Marjet Maks

Over ‘De Madurese vriend‘ van Kees Ruys op Literair Nederland, 22 maart 2024:

In ‘De Madurese vriend’ reist schrijver Kees Ruys over de Indonesische archipel met als eindbestemming Pasir Putih, een badplaats op Oost-Java waar hij al vaak was. Het is misschien niet zijn laatste reis, maar wel een betekenisvolle. Hij beschrijft zijn terugkeer in een afscheidsbrief aan Djaman, een Madurees met wie hij veertig jaar bevriend is en met wie hij verstandhouding en vertrouwen heeft opgebouwd, maar die hij nog altijd niet begrijpt en dat is wederzijds. De auteur is melancholiek gestemd, want dit keer zal Djaman hem niet opwachten en tegemoet treden met de woorden dat hij hem al in zijn droom zag naderen. (…) Ruys verstaat de gave om zijn lezer mee te nemen op reis. Beelden, geuren, hitte, het zijn innemende, fraaie sfeerbeschrijvingen, nooit te zwaar, maar wel met diepgang. De boeiende Indonesische cultuur spat van de bladzijden. ‘De Madurese vriend’ is een ode aan een vriendschap, een melancholiek en meeslepend reisverhaal, dat moeilijk weg te leggen is. ‘Als ik aan Pasir Putih denk (…) is het er nog steeds een rommeltje, en onverdraaglijk heet, en gebeurt er zo ontstellend weinig (…)’. Tegen de achtergrond van hedendaags Indonesië met herinneringen aan weleer meandert de auteur tussen de vele personages en hun levensverhalen en verkeert hij met hen tussen hitte, stof en armoede en probeert hij de kracht van de vriendschap te ontdekken, maar kan die uiteindelijk niet echt in woorden vangen. En misschien hoeft dat ook niet, als het een zuiver gevoel is. ‘De Madurese vriend’ is (…) een bundeling van sentimenten, hallucinerende ervaringen en prachtige portretten van gewone mensen, maar ook van sferen en impressies van steden en dorpen en belevenissen tijdens Ruys’ tochten.

Lees hier de recensie
Meer over ‘De Madurese vriend’
Meer over Kees Ruys bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Een literair verhaal met een dubbele bodem en verschillende lagen.» – Bart Boele

Over ‘Retourtje Afrika’ van Theo Ruyter in IJmuider Courant, 7 december 2012:
Humor en zelfspot van de schrijver/verteller doen hun werk. Theo Ruyter schetst het beeld van de reis die een vader met zijn kinderen wil maken door het land waar hij van houdt, waarbij alles misgaat wat er mis kan gaan. (…) De novelle is geen een-op-een reisverslag geworden, maar een literair verhaal met een dubbele bodem en verschillende lagen. Feit is dat de kinderen de reis beter overleven dan de ik-figuur die als vader vertelt. (…) Ruyter weet dat alles op een vermakelijke manier te vertellen in Retourtje Afrika. Het resultaat telt en dat mag er zijn.

Lees hier het interview

Meer over ‘Retourtje Afrika

Joanna Werners – Schaamteloze warmte

JOANNA WERNERS
Schaamteloze warmte

Nederlands / Surinaams Roman
Paperback, royaal formaat, 507 blz., 22,50
ISBN 90-6265-545-9
Eerste druk 2002

Schaamteloze warmte is een intieme liefdesvertelling over twee vrouwen – Luna zwart, Letty wit – die elkaar ontmoeten, van elkaar gaan houden en samen op reis gaan naar Suriname. De roman is daardoor ook een uitbundig reisverhaal, dat de lezer vooral de onstuimige schoonheid van het land en de warmte van haar bewoners wil laten zien, een liefdesverklaring bijna aan het eens door Luna verlaten vaderland.

Joanna Werners in een interview met Lydia Emanuels: “Ook ik besef elke dag meer dat ik iets heb achtergelaten wat ik nooit heb willen achterlaten. Ik heb Suriname verlaten omdat ik me na de coup daar niet veilig meer voelde. Dat doet pijn. Als ik diep daarover zou nadenken, zou het best kunnen zijn dat ik ziek word. Dat laat ik niet toe en ik heb goddank de mogelijkheid gevonden over mijn liefde voor mijn land te schrijven.”

Joanna Werners kwam op haar achttiende naar Nederland, studeerde lichamelijke opvoeding en rechten en is docent economie. Ze debuteerde in 1987 met de (reeds lang uitverkochte) autobiografische roman Droomhuid en werd daarmee in de literaire pers geplaatst bij schrijfsters als Astrid Roemer en Marion Bloem. Met haar latere werk, altijd over cultuurverschillen in Nederland en Suriname, vindt zij aansluiting bij werk van schrijfsters als Buchi Emecheta en Maryse Condé. Joanne Werners heeft door de jaren heen een aanzienlijk vast eigen lezerspubliek opgebouwd, vooral afkomstig uit zowel zwarte als ‘witte’ vrouwenorganisaties. In 2000 trouwde zij met haar vriendin. Hun relatie, twee culturen op één kussen, was in 2001 onderwerp in de documentaire televisieserie GEMENGDE LIEFDE.

De pers over Schaamteloze warmte
Tussen Letty en Luna, een Hollandse en Surinaamse vrouw, beiden woonachtig in de randstad, ontstaat een intieme, harmonieuze relatie. Ze gaan op vakantie naar Luna’s geboorteland. Beiden willen vooral het Surinaamse binnenland leren kennen. In feite is dit boek een groot reisverslag vanaf het moment dat ze in het vliegtuig stappen tot hun vertrek uit Suriname. Middels gedetailleerde beschrijvingen van vrijwel al hun doen en laten kan de lezer precies meemaken hoe de twee vrouwen met elkaar omgaan, wat ze eten, wie ze ontmoeten. Het schept een intiem en tegelijkertijd herkenbaar beeld. Via de ogen van beide toeristen komt de lezer heel wat te weten over de situatie in het land. Beide vrouwen overwegen de mogelijkheid om terug te keren naar Suriname maar vanuit Nederland kunnen ze heel wat mensen financieel ondersteunen. Werners kan misleidend eenvoudig schrijven, tussen de regels door is meer verpakt dan het lijkt. Zonder er een issue van te maken zet de auteur nu vrouwenliefde neer als een decorstuk in een exotische omgeving. Onstuimige passie uit eerdere boeken is nu omgeslagen in beheerste spiritualiteit. Een uitermate geschikt boek als eerste kennismaking met Suriname; voor wie het land al kennen, is dit een onuitputtelijke bron van herkenning. – uit: Biblion