«Als ik neger, zwart en blackie in een verhaal heb bedoel ik neger, zwart en blackie.» – Annel de Noré

Annel-2002 Annel de Noré tijdens optreden in Winternachten 2002 – foto Serge Ligtenberg

Met name haar verhalen in de bundels ‘Het kind met de grijze ogen’ en ‘Vers vlees oud bloed’ worden in recensies wel vergeleken met het werk van Roald Dahl. In een e-mailbrief aan vrienden en relaties schrijft ze o.a.:
«(…) Ik verbeeld me niet (…) dat ik een goede schrijver ben of dat ik ( ooit) aan iemand als Roald Dahl, een van mijn schrijfhelden, zal kunnen tippen maar wanneer de woorden slecht en schrijfster na mijn dood niet meer mogen dan graag een paar ooggetuigen (leesgetuigen) van wat ik nooit zou willen dat met mijn schrijfsels gebeurt. (…) Aan Suriname zijn wij verpand. Overal elders zijn wij vreemdelingen. In sommige landen blijven wij ongewenste vreemdelingen, allochtonen, knuffelnegers, werkschuw tuig, stontyi-trekkers zolang de voorraad strekt en onze kleur niet blank genoeg is tot in het achtste geslacht of ons haar niet glad genoeg is. En mijn haar bijvoorbeeld is gewoon en blijft gewoon kroezig. Het zit op niemands hoofd behalve op dat van mij en moet niemand hinderen en ik heb geen eufemisme nodig want het is geen wan- of misdaad. En alle mensen die zich beledigd voelen door mij? Heb je negerbloed of Egyptisch of Marokkaans of Joods bloed? Heb je krullend haar of kroes haar. KROES is geen ziekte. Als het een ziekte was: a no bay yu bay en. A so yu tan. En als het een ziekte was: elke ziekte heeft een naam. Geen enkele ziekte heet … Hoe erg die ziekte ook is. Ik mag wel AIDS hebben, maar o wee, geen negerbloed. O pe so? Waarom doen mensen alsof het een belediging is dat ik gekleurd ben, kroezig haar heb, negerbloed, rimpels, grijs haar en aartslelijke handen en een konijnenbek heb. En ik ben een VROUW. Al hoeft niemand die feiten te verdoezelen, ik wil evenmin dat die te onpas worden aangehaald. Dat weer niet. En behandel me menswaardig. (…)»
Lees hier de hele brief
Kijk hier naar interview over ‘Lambarosa’ uit 2021
Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Het zou eeuwig zonde zijn als deze korte verhalenbundel niet de aandacht gaat krijgen die hij verdient.» – Eric de Brabander

VoorplatBuitenaards-75Over ‘Buitenaards koraal’ van Mark de Haan in Antilliaans Dagblad, 11 september 2021:
«De zaterdag opende zich als door een teer mechaniek.» (…) Mark de Haan opent met deze zin zijn eerste verhaal van de verhalenbundel ‘Buitenaards koraal’ (…). En dat was voldoende om mij de bundel in te trekken. (…) De Haans verhalenbundel begint met een verhaal over een moslimjongen met een krantenwijk, die er achter komt dat vreemdelingenhaat in de chromosomen zit van elk mens. Vervolgens een vertelling waarin een groep jongelingen de oorlog verklaart aan de mobiele telefoon die het virtuele leven voorstelt dat echt leven verstikt. (…) Het verhaal ‘Hond’ is magisch realistisch te noemen en gaat over een meisje dat voor onbepaalde tijd voor een hond moet zorgen omdat de eigenaresse van het huisdier naar een andere wereld vertrekt. In enkele bladzijden stelt de auteur een veelvoud aan existentiële vraagstukken aan de orde. En nog vier andere verhalen. Het ene met nog fraaier taalgebruik dan het andere, alle vier even bevreemdend. (…) Elk verhaal roept vragen op die leiden tot zelfonderzoek. Dat is de kracht van deze bundel. (…)
Eric de Brabander (Curaçao) is tandarts, schrijver van romans en verhalen en recensent van boeken voor o.a. Antilliaans Dagblad en Caraïbisch Uitzicht.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Buitenaards koraal’
Meer over Mark de Haan bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Het korte verhaal is de worst en het spek. Zonder de soep.» – Eric de Brabander

VoorplatBuitenaards-75Over ‘Buitenaards koraal’ van Mark de Haan, 24 juni 2021:
«De zaterdag opende zich als door een teer mechaniek.» (…) Mark de Haan opent met deze zin zijn eerste verhaal van de verhalenbundel ‘Buitenaards koraal’ (…). En dat was voldoende om mij de bundel in te trekken. (…) De Haans verhalenbundel begint met een verhaal over een moslimjongen met een krantenwijk, die er achter komt dat vreemdelingenhaat in de chromosomen zit van elk mens. Vervolgens een vertelling waarin een groep jongelingen de oorlog verklaart aan de mobiele telefoon die het virtuele leven voorstelt dat echt leven verstikt. (…) Het verhaal ‘Hond’ is magisch realistisch te noemen en gaat over een meisje dat voor onbepaalde tijd voor een hond moet zorgen omdat de eigenaresse van het huisdier naar een andere wereld vertrekt. In enkele bladzijden stelt de auteur een veelvoud aan existentiële vraagstukken aan de orde. En nog vier andere verhalen. Het ene met nog fraaier taalgebruik dan het andere, alle vier even bevreemdend. (…) Elk verhaal roept vragen op die leiden tot zelfonderzoek. Dat is de kracht van deze bundel. (…)
Eric de Brabander (Curaçao) is tandarts, schrijver van romans en verhalen en recensent van boeken voor o.a. Antilliaans Dagblad en Caraïbisch Uitzicht.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Buitenaards koraal’
Meer over Mark de Haan bij Uitgeverij In de Knipscheer

«De Brabanders stijl is helder, zonder opsmuk.» – Ko van Geemert

VoorplatBrabanderOnweer-75Over ‘Het geluid van naderend onweer’ van Eric de Brabander in Parbode, 1 mei 2021:
De meeste van de 27 verhalen spelen zich af op Curaçao. (…) Niet alles speelt op Curaçao, we komen ook een schooltje in Den Haag tegen en in Tucacas, Venezuela, wordt de lezer geconfronteerd met Duitsers met een schimmig oorlogsverleden. Het verhaal ‘Bushmaster’ speelt zich af in Suriname, in Pikin Slee. (…) De Brabander blijkt over een rijke fantasie te beschikken – een goudmijn voor de schrijver! – met soms bizarre, surrealistische trekjes: zo figureren in zijn verhalen 100-jarige duiven, een pratende hond, een jongetje dat kan vliegen, een vampier, een opgeviste zeemeermin, een engel en een ruimteschip. Veel van De Brabanders verhalen zou je magisch realistisch kunnen noemen en hebben daarin wel wat weg van het werk van Belcampo of Roald Dahl. Voordehandliggender is misschien om De Brabanders inspiratiebronnen in Latijns-Amerika te zoeken, dat immers aanzienlijk dichterbij Curaçao ligt dan Europa, met auteurs als Borges, Marquez, Isabelle Allende of Alvaro Mutis. De Brabanders stijl is helder, zonder opsmuk. (…) De verhalen uit deze bundel zijn alle onderhoudend en vaak verrassend. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het geluid van naderend onweer’
Meer over Eric de Brabander bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Intrigerende roman over een catalograaf van Surinaamse afkomst.» – Ezra de Haan

Voorplat catalograaf-75Over ‘De catalograaf’ van Diana Tjin in SU Magazine, 10 november 2020:
(…) ‘Een catalograaf zonder een collectie om te beschrijven, is niet langer een catalograaf.’ Het zijn de veel betekende woorden waarmee Diana Tjin haar roman laat beginnen. Ze schetsen Edgars dwangmatige leefstijl, typerend voor iemand die zijn identiteit aan zijn beroep ontleent. ‘Een catalograaf moet eten op gezette tijden, en dat in hoeveelheden die onverstandig zijn voor mensen die niet in de bouw werken.’ De schrijfster werkt toe naar het moment waarop de gedrevenheid voor zijn werk zich tegen hem keert. Angst voor concentratieverlies en het daardoor maken van fouten, gaan een grote rol spelen. En dat terwijl volledigheid, precisie, accuratesse en productiviteit van hem worden verwacht. Jaren vol angst voor de controleurs van zijn beschrijvingen hebben hem getekend. Los daarvan was hij zelfs onnodig bang geweest dat men hem zou afwijzen vanwege zijn Aziatische uiterlijk en Joodse afkomst. (…) ‘De catalograaf’ doet aan de romans van schrijvers als Paul Auster en Kafka denken, en zelfs Roald Dahl schemert erdoorheen. Mensen komen, door ijdelheid of hun gewoonten in een val terecht. Weet Edgar zich eruit te worstelen? Diana Tjin weet je met deze zeer originele roman blijvend te boeien.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De catalograaf’
Meer over Diana Tjin bij Uitgeverij In de Knipscheer

Lof van lezers voor ‘Olifanten warm houden’ van Dieuwke van Turenhout

coverEreeks6-OWH-Def«Roald Dahl, maar dan erger
Korte verhalen waar je lang over doet: Ten eerste omdat ze nogal zwaar op de maag liggen door de unheimische sfeer die van Turenhout aan de doodgewoonste situaties weet te geven. Ze schrijft over tamelijk verschrikkelijke onderwerpen die ze uit elkaar peutert tot tamelijk verschrikkelijke onderdelen. Roald Dahl, maar dan erger. Ten tweede omdat de personages moeilijk aan het einde van een verhaal van je af te schudden zijn, dat zal met de zintuiglijke schrijfstijl te maken hebben. Het is lastig afstand bewaren als je spiegelneuronen steeds meedoen met wat je leest. Ten derde omdat je ze zeer zorgvuldig moet lezen want elke detail doet er toe, van Turenhout spelt niet voor je uit wat er gebeurt, lezen is werken bij haar. Als je een verhaal voor de tweede keer leest zie je dat het er echt allemaal stond, maar dat je details gemist hebt omdat je je eigen blik niet los kon laten. Tip: stap uit je eigen hoofd en kruip in het hare. ‘Lezen is denken met andermans hoofd’, dat schijnt een citaat van Schopenhauer te zijn. Waarnemen en denken met het hoofd van Dieuwke van Turenhout: echt een heel raar gevoel. En een aanrader.
Bron
Meer over ‘Olifanten warm houden’

«Boeiende verhalenbundel vol afwisseling.» – Ko van Geemert

VoorplatVersVleesOver ‘Vers vlees oud bloed’ van Annel de Noré in Parbode [nr. 136], augustus 2017:
(…) De bundel bestaat uit veertien verhalen, variërend van vijf tot vijfendertig pagina’s. De verhalen variëren niet alleen in lengte, maar ook in onderwerp en stijl. Naast realistische verhalen presenteert De Noré ons sprookjes, science fiction, horror. (…) Wat mij betreft sprongen er een paar verhalen uit: het bizarre ‘Vooroordelen’, dat wel wat weghad van een verhaal van Roald Dahl: ‘Na haar weidse woordeloze zwaai stapte ik op mijn hoede de salon binnen. Toch hapte ik naar adem. Recht tegenover me zat op een strakke, zwarte bank met glimmende metalen poten een op het eerste gezicht deftig geklede dame uit het begin van de vorige eeuw. […] Het gezicht was onvervalst dat van een skelet.’ Van een heel andere orde is het aandoenlijke ‘Het geheim’: ‘Onderweg naar de parkeerplaats is mijn beste vriend door messteken om het leven gebracht na een gezellig huwelijksfeest van een van mijn andere vrienden. Het ergste is dat een derde vriend als dader wordt gebrandmerkt.’ (…) In de verhalen herkennen we soms Suriname, soms Nederland, soms blijft de plek ondefinieerbaar. Wellicht het meest Surinaams is het slotverhaal ‘De Zeemeerman’ met de slotwoorden: ‘Samen liepen we naar buiten. In de etalageruit ving ik een blik van ons op. We hadden een tweeling kunnen zijn. Ik was trots op mijn jonge vader. Ik wiste de tranen uit mijn ogen. Ik had een vader. En wat voor een!’ (…) Boeiende verhalenbundel vol afwisseling (…) van een Surinaamse schrijfster die het waard is te volgen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Vers vlees oud bloed’
Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Benauwend, beklemmend en humoristisch tegelijkertijd.» – Theo Jordaan

VoorplatVersVleesOver ‘Vers vlees oud bloed’ van Annel de Noré op Alles over boeken en schrijvers, 27 juni 2017:
(…) Annel de Noré bewijst met ‘Vers vlees oud bloed’ eens te meer dat ze een getalenteerd verhalenschrijfster is. Helaas zijn verhalenbundels over het algemeen, in Nederland, minder geliefd dan romans. Maar daarmee wordt het ambacht van het vertellen en schrijven van een goed verhaal ondergewaardeerd. (…) Het meest bizarre verhaal is ‘Hoofdpijn’, een Science Fictionverhaal dat zich in het jaar 2099 afspeelt. Het is benauwend, beklemmend en humoristisch tegelijkertijd. Sommige verhalen hebben een plot die een beetje doet denken aan Roald Dahl maar dan in een Surinaamse setting. Annel de Noré lijkt plezier te hebben in het experimenteren met verschillende genres en plotwendingen. Vaak zijn de verhalen enigszins morbide, maar op de een of andere manier sijpelt er vrijwel altijd een beetje humor tussendoor wat het leesplezier verhoogt. ‘Vers vlees en oud bloed’ is een prima strandboek of boek om op vakantie te lezen en is (…) gewaardeerd met zeer goed.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Vers vlees oud bloed’
Meer over Annel de Noré bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Deze auteur weet aan ieder verhaal spanning mee te geven.» – Ezra de Haan

VoorplatLottowinnaarOmslag75Over ‘De lottowinnaar’ van Sakoentela Hoebba op Literatuurplein, 4 november 2015:
Sakoentela Hoebba is een auteur die het schrijven van korte verhalen verbluffend goed beheerst. Soms zijn ze melancholisch, soms schrijnend, hier en daar zelfs komisch. Verhalen als het titelverhaal ‘De lottowinnaar’, maar ook het verhaal ‘Mijn zesde’, doen aan Roald Dahl denken. De elf verhalen die deze bundel telt, leveren een leeservaring op die je niet snel zal vergeten. Vaak hoop je dat een verhalenschrijver zich ook eens aan een roman zal gaan wagen. Bij Sakoentela Hoebba komt die vraag niet bij mij op. Haar verhalen zijn romans in een notendop. Ieder verhaal is precies lang genoeg, met aandacht voor details geschreven en telkens verrassend. Wat wil je nog meer? Hoogstens nog zo’n prachtbundel!
Lees hier de recensie of op Caraïbisch Uitzicht
Meer over ‘De lottowinnaar’