Tag: Rob Verschuren

Rob Verschuren – Carmona. Roman

VoorplatVerschurenCarmona-750Rob Verschuren
Carmona
roman
Nederland / Vietnam
gebrocheerd in omslag met flappen,
150 blz., € 17,50
ISBN 978-94-93214-69-9
eerste uitgave september 2022

Wanneer zijn vrouw hem verlaat, wordt John Wu tot diepe wanhoop gedreven. Eenzaamheid en depressie nemen bezit van de emeritus hoogleraar Russische literatuur. Hij begaat een misdaad en belandt in de gevangenis, maar dat is totaal niet tot ongenoegen. Hij is weer onder de mensen, er wordt voor hem gezorgd. Celgenoot Kid zit levenslang uit voor doodslag. Het botert niet tussen de twee, maar uit wederzijdse afkeer groeit aarzelend dan toch een vriendschap tussen de oude, nog altijd zoekende man en de jonge, nog altijd verslaafde junkie die zijn leven heeft vergooid.

Carmona speelt zich af in een Aziatische metropool, een dystopisch voorland voor alle megacity’s op aarde. Tegen deze benauwende achtergrond hanteert Rob Verschuren een bijzonder palet: de bonte stoet gevangenen en hun verhalen, de filosofische bespiegelingen en literaire verwijzingen, de onvermoed troostrijke galgenhumor, alles verweven in een fijnzinnige stijl. Bovenal is Carmona een roman over vrijheid. Wat is vrijheid eigenlijk? Deze vraag genereert heel diverse antwoorden in de loop van een rijk en ontroerend verhaal.

Cees Nooteboom over Tyfoon van Rob Verschuren: ‘Een spannende roman met de allure van een sprookje. Je zult niet gauw een Nederlands boek vinden met zulke personages.’

Rob Verschuren is in 1953 in Malden geboren. Hij heeft lang als copywriter in de reclame gewerkt. Sinds het midden van de jaren tachtig woont hij buiten Nederland, de laatste dertien jaar in Vietnam, met zijn Vietnamese familie. Hij is een voorbeeld van wat Salman Rushdie ‘translated men’ heeft genoemd, expatschrijvers wier geografische, culturele en linguïstische grensoverschrijdingen leiden tot een rijke kruisbestuiving tussen identiteiten en perspectieven. ‘Carmona’ is na de verhalenbundel ‘Stromen die de zee niet vinden’ en de romans ‘Tyfoon’, ‘Het karaokemeisje’en ‘Het witte land’ het vijfde boek van Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer.

Meer over ‘Carmona’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij In de Knipscheer

«De onthechte westerse mens kijkt in de spiegel.» – Joyce Hes

Voorplat75Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren in Argus, nr. 23, 22 december 2020:
(…) Als reclameman krijgt Bobby West op een dag een foto in handen van een vrouw die net een tsunami heeft overleefd. Hij begint naar haar te verlangen hoewel hij beseft dat dat in feite het verlangen naar iets groters is: extase, eeuwige jeugd en volledige overgave. Hij laat alles achter en gaat zijn droom achterna richting het onbestemde, het witte land, het Oosten dat in tegenstelling tot het Westen iets ongrijpbaars heeft. Daar in een achteraf wijk in een niet benoemde stad leest hij Cervantes ‘Don Quichot’, wiens ‘echte wapen zijn fantasie was’ en ‘een opmerkelijk vermogen de werkelijkheid te negeren’. En verder wacht hij op ’vingerwijzingen van het lot’. Uiteindelijk komt hij terecht bij een afvalverwerkingsbedrijf dat gerund wordt door een verlamde mysterieuze dame in het wit. Bij haar gezeten ervaart hij hun contact als een Piéta, een schilderij van Maria en haar kind: de onthechte westerse mens kijkt in de spiegel en ziet een kind dat te midden van een berg rotzooi zijn hoofd in de moederschoot legt.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer

«Het is fascinerend hoe hij de gedachten, visies en menselijke normen en waarden weet te verwoorden.» – Dettie Leestafel

Voorplat75Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Leestafel, 20 november 2020:
Al op jonge leeftijd maakt Bobby kennis met de vraag of zijn geciviliseerde wereld nu écht is. Tijdens een vakantie in Oostenrijk ontdekt hij een andere wereld, daar gezeten in zijn eentje, bovenop een berg, onderging hij de tijdloosheid en de magie van het bestaan. (…) Maar hij was nog jong en voldeed aan de dwang en de vraag van de maatschappij. Hij studeerde, ging samenwonen en zette een succesvol reclamebureautje op. In de ogen van de wereld had hij het gemaakt. Maar in feite is hij een vreemde voor zichzelf, hij is ‘een man van niets waarschijnlijk’. En dan ziet hij een foto van een tsunamislachtoffer in een Aziatisch land, een jonge vrouw met een deken om zich heen geslagen. Het was de blik in haar die hem trof. Het laat hem niet meer los. Het voelt als de schilderijen van Rothko, onder die kleurige vlakken zit een gloed die Bobby diep raken. (…) Bobby, inmiddels vijfenvijftig, besluit de vrouw te gaan zoeken. Hij verkoopt huis en haard én zijn bedrijf en vertrekt, de Westerse wereld in al zijn gekte achterlatend. (…) Zijn leven voltrekt zich, zijn gedachten zijn van hem evenals zijn fantasie, er is geen oordeel meer, alleen het bestaan telt. Er zijn mooie en goede momenten, er zijn heftige, zware hallucinerende momenten, hij ontmoet mensen en gaat weer verder, alles is zonder oordeel, alles is goed. (…) Rob Verschuren weet dit alles op zijn eigen unieke manier te verwoorden. Het is fascinerend hoe hij de gedachten, visies en menselijke normen en waarden weet te verwoorden en op hun plek weet te zetten. In feite geeft hij een aanzet om na te denken over het leven zelf, het an sich. Een boek om meerdere keren te lezen om de diepte ervan in zijn totaliteit te kunnen omarmen.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer

«Laat je meevoeren in deze zoektocht naar de eigenheid van de mens.» – Marjo van Turnhout

Voorplat75Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Leestafel, 16 november 2020:
Als kind heeft Bobby op een akelige manier kennis gemaakt met de eindigheid van het leven: als achtjarig jongetje ziet hij hoe een ekster een jonge merel uit het nest plukt en er mee wegvliegt. Eenmaal op de middelbare school is het de juf van Latijn en Grieks die verongelukt met haar auto. Als adolescent begeleiden haar woorden hem bij een hallucinerende ervaring, hoog in de Oostenrijkse Alpen. (…) De aloude levensvragen – is alles voorbestemd? Bepaal ik mijn eigen lot? – worden door het dagelijkse leven verdrongen, hij lijkt zich aan te passen aan het leven als ieder ander, krijgt een relatie, een baan, maar er ontbreekt iets aan zijn leven. Op zijn vijfenvijftigste laat hij alles achter zich en vertrekt. Naar een niet nader genoemd land in het Oosten. De aanleiding? Een foto die hem fascineert, de foto van een vrouw, met wanhoop in haar ogen staat ze bij de restanten van een tsunami. Haar blik roept iets bij hem los, een verlangen, een soort heimwee. (…) ‘Hij vroeg zich af waar een zangvogel in een kooitje zijn lied vandaan haalde. Wat viel er te zingen voor een tot levenslang veroordeelde?’ En maar zingen! Een prachtig beeld toch? Zo zit het boek vol met beelden, vergelijkingen, en fraaie stukjes proza. (…) Laat je meevoeren in deze zoektocht naar de eigenheid van de mens. Niet de maatschappij moet je leidraad zijn, die zit in jezelf. Opnieuw geeft Rob Verschuren ons een prachtige roman, een om nog lang over te mijmeren. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer

«Schitterende roman laat vergezichten zien.» – Timbel

Voorplat75Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Bol.com, 14 november 2020:
In ‘Het witte land’ ontvlucht Bobby West een wereld die weinig betekenis voor hem heeft. (…) Hij belandt in een zeestadje bij de sprookjesachtige Baai van de Neergedaalde Draken. (…) ‘De straat werd zijn woning, de menigte zijn dagtaak. Hij dreef mee op het eb en vloed van de mensenmassa (…) Hij zag vreemde en onbegrijpelijke dingen, maar hij zocht nooit naar begrip, alleen naar verwondering en kleine schitteringen van schoonheid.’ Op een dag ontdekt hij een loods waar afval gebracht en gesorteerd wordt. Daar zit een vrouw die hij ‘Bleke Orchidee’ noemt. Ze is in het wit gekleed en haar benen ‘die dun waren als rietstengels’ liggen uitgestrekt op een sofa. Hij vermoedt dat ze verlamd is. Iedere dag komt hij om vanaf een stapel dozen naar haar te kijken. De ruimte met de torenhoge balen afgedankte goederen gaat hij steeds meer zien als een tempel en de afvalkoningin als een hogepriesteres. (…) Hier komt het verhaal tot een hoogtepunt. Lelijkheid mengt zich met schoonheid tot een hogere vorm van schoonheid, van echtheid. (…) ‘Het witte land’ is een schitterende roman die klein van omvang is maar naar alle kanten uitwaaiert en vergezichten laat zien. (…)
Lees hier de recensie ‘Een verlamde godin’
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer

«In dit geval is de reis zeker meer de moeite waard dan de bestemming.» – Ben Koops

Voorplat75Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Literair Nederland, 10 november 2020:
In ‘Het witte land’ van Rob Verschuren ontvlucht een man zijn midlifecrisis en de moderne wereld door op zoek te gaan naar een hem onbekende vrouw in een uithoek van de aarde. Reclameman Bobby West heeft zojuist zijn vriendin verloren. (…) Zijn ex verwijt hem in een brief dat hij ‘ironie gebruikt om elk gevoel buiten te houden en serieuze gesprekken te vermijden’. Hij geeft haar gelijk, maar is niet van zins om dit te veranderen. (…) Dat Bobby’s zoektocht een veel breder doel heeft dan alleen de vrouw vinden blijkt als hij rondreist door de stad (…). Hij wil door het ‘land dwalen als door een abstract schilderij’ waarbij hij altijd toeschouwer blijft. (…) ‘Het witte land’ is een onderhoudende en prettig geschreven novelle met mooie metaforen en reflecties over kunst. Bobby heeft een zwak voor het abstract expressionisme van kunstenaars als Rothko en De Kooning. Voor hem spreekt een schilderij meer tot de verbeelding dan woorden kunnen. De vergelijkingen zijn hier ook naar. Een lichtspel is een ‘chiaroscuro’ en als Bobby de steegjes doorwandelt wonen de bewoners van dit doolhof in de etsen van Piranesi. Verschuren bereist de ‘provincies van de verbeelding’ die niet per se ergens heen voeren. Het is een cliché, maar in dit geval is de reis zeker meer de moeite waard dan de bestemming. De reis van Bobby leidt hem naar de vrouw in het wit en uiteindelijk het grote onbekende. De orchidee, die bloeit uit afval, vormt een passend beeld bij de weg die Bobby aflegt op zoek naar zijn bestemming.
Lees hier de recensie ‘Zoektocht van een toeschouwer’
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer

«Met ‘Het Witte Land’ overstijgt Rob Verschuren zelfs ‘Tyfoon’.» – André van Leijen

Voorplat75Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Trefpunt Azië, 7 november 2020:
(…) ‘Het Witte Land’ is de Terra Incognita, de witte vlek van Bobby West. (…) De wereld is een grote witte vlek, waarvan je het bestaan vermoedt, maar waaraan je geen deel hebt. Dat verandert wanneer hij zich verdiept in het werk van Rothko. (…) “Wat hij in de samenvloeiende kleuren zag was directe communicatie tussen het hart van de schilder en zijn eigen hart. Eenzaamheid, depressie, hoop en wilde verlangens, het was er allemaal, het eeuwenoude fresco van menselijke emotie”, schrijft Rob Verschuren. (…) De ervaring zet hem aan om de witte plekken in zijn leven in te kleuren, zichzelf te ontdekken en contact te maken met de wereld. Hij vertrekt naar een ver Aziatisch land, waar “hij in het land wilde ronddwalen als in een abstract schilderij met de afstandelijke fascinatie van een toeschouwer, zonder iets te hoeven begrijpen en zonder verbinding te zoeken, behalve met de vreemdeling die hij voor zichzelf was.” Die verbinding komt er. (…) Wat dan gebeurt, is verrassend door zijn eenvoud. Het leven is dan geen witte vlek meer. (…) Rob Verschuren weet als geen ander het dagelijkse leven in een ver Aziatisch land te beschrijven. We hebben dat ervaren in zijn uitmuntende ‘Tyfoon’ en ‘Het karaokemeisje’. Ook in ‘Het Witte Land’ beschrijft Verschuren het Aziatische leven tot in de kleinste details, bijna fotografisch. Het kan niet anders of Verschuren heeft een innig doorvoeld contact met die gemeenschap. Zulk contact moet zijn queeste zijn geweest. En wellicht heeft hij bij die queeste ook zichzelf gevonden, net als Bobby. Daarmee ontstijgt Verschuren zelfs ‘Tyfoon’.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer

«Mooie beeldtaal.» – Julie Smit

Voorplat75Over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren op Smitaki’s Boekenlust, 5 november 2020:
Nadat Bobby is verlaten door de zoveelste vriendin, raakt hij in de ban van een foto van een vrouw, die voor de puinhoop van een huis met een deken omgeslagen, ontredderd in de lens staart. Het is na een ramp in een verweggiestan-land, waar junta’s jarenlang de scepter hadden gezwaaid en het land gesloten, maar zich nu heeft geopend voor toerisme. De vrouw brengt zijn bestaan aan het wankelen: ontevredenheid over werk en leven, geen doel in zicht, brengt hem opeens tot het besluit om een andere wereld te verkennen. Hij weet wel dat hij de vrouw van de foto nooit zal vinden, maar wie weet welke ontdekking hij in haar land zal doen. Dus reist hij af naar een land, ergens in Azië. Op zijn e-reader laadt hij de honderd beste boeken uit de wereldliteratuur, niet in staat er een paar te kiezen. Hij begint bij het begin, nummer één: ‘Don Quichot’ van Miguel de Cervantes. (…) Terwijl Bobby het vreemde land probeert te doorgronden, vraagt hij zich af waarom Don Quichot zo’n ereplaats in de literatuur heeft behaald. De man was duidelijk gek. Terwijl bij Bobby langzaam een zekere gekte binnensluipt, begint hij de boerenslimheid van Don Quichot te begrijpen. (…) Ik houd er wel van wanneer Nederlandse schrijvers het benauwende kikkerlandje durven te verlaten om hun verhaal in den verre te situeren. (…).
Lees hier de recensie
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer

Mark de Haan – Buitenaards koraal. Verhalen

VoorplatBuitenaards-75Mark de Haan
Buitenaards koraal
verhalen
Nederland
Extazereeks (7)
gebrocheerd in omslag met flappen, 152 blz.,
€ 17,50
ISBN 978-94-93214-19-4
eerste uitgave november 2020

De verhalenbundel Buitenaards koraal is het prozadebuut van Mark de Haan en verschijnt als zevende uitgave in de Extazereeks. Deze debutantenreeks – een gezamenlijk initiatief van het literair tijdschrift Extaze en Uitgeverij In de Knipscheer – biedt schrijvers die eerder in ‘Extaze’ hebben gepubliceerd de mogelijkheid hun werk in een zelfstandige uitgave te presenteren. De reeksredactie is in handen van Cor Gout, de vormgeving van de reeks is van Els Kort. Enkele auteurs in deze reeks zoals Annette van ’t Hull, Kristien De Wolf en Rob Verschuren hebben inmiddels meerdere boektitels op hun naam staan.

Buitenaards koraal bevat zeven verhalen, die bij eerste lezing sterk lijken te verschillen. Lijken. Want de geschetste werelden vertonen heel wat bizarre overeenkomsten met de onze en de personages zijn net echte mensen: ze komen allemaal bedrogen uit. De auteur spaart zijn personages niet, maar dat vormt geen belemmering de verhalen met plezier te lezen. Zonder uitzondering zijn ze knap geconstrueerd en bevatten een onderhuidse spanning die, om met Piet Paaltjens te spreken, grimlachjes op de mond tovert. De overkoepelende thematiek – ons onvermogen te ontkomen aan het noodlot omdat we nu eenmaal nooit méér kunnen weten dan we weten – zorgt voor een hechte samenhang. Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel: er is altijd nog de verwondering – dat er een universum bestaat waarin al deze verhalen werkelijkheid zijn.

Mark de Haan (1987) studeerde Nederlandse Taal en Cultuur in Leiden. Na zijn studie werkte hij tien jaar in het bedrijfsleven. De tijd die overschoot gebruikte hij om verhalen te schrijven. Deze bundel is het resultaat. Op dit moment werkt hij aan een roman. Hij woont en werkt in Dordrecht.

Meer over de Extazereeks

«Het idee om Don Quichot als spiegel te gebruiken is brutaal en geniaal.” – Marguérite Berreklouw

Voorplat75Lezersreactie over ‘Het witte land’ van Rob Verschuren, 2 oktober 2020:
‘Het witte land’ is literatuur omdat het gaat over het universele thema van de existentiële eenzaamheid van de mens en zijn verlossing daaruit. Verder barst het van de ironie en dat maakt het tragikomisch. Het idee om het verhaal Don Quichot als ridder van de droevige figuur als spiegel te gebruiken, is brutaal en geniaal. Zo’n stukje als in Interludium, waarin je het vertrek van Schiphol beschrijft…. dan staat elk woord op zijn juiste plek, Rob. Tenslotte heb ik nog mijn woordenschat dankzij jou uitgebreid met woorden als: valavond, rabide vermaak en eonenlange sedimenten. Ik hoop voor je dat je boek besproken wordt in de belangrijke kranten. Ik ga het in elk geval aanprijzen bij mijn leesgroepje, dat uit vijf hooggeleerde dames bestaat en bij andere vriendinnen.
Meer over ‘Het witte land’
Meer over Rob Verschuren bij Uitgeverij in de Knipscheer