Over ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Ansiel, 17 januari 2017:
(…) Omdat het korte verhalen zijn, is het voor een schrijver waarschijnlijk moeilijk om een lezer direct mee te nemen in het plot en de sfeer van zijn verbeelding. Maar dat is Rob Verschuren juist wel goed gelukt. Als lezer schakel je moeiteloos van het ene verhaal naar het andere ook al speelt zich dat af in een totaal andere setting. (…) Elk verhaal is een roman of novelle, waarin een wereld vol geuren, kleuren, emoties, dromen en werkelijkheden tot bloeien. Een schitterend voorbeeld is het verhaal Krabnevel, dat ergens op zee begint met twee parende krabben die opgevist worden onder de sterren, twee mensen die elkaar ontmoeten en verliezen gekoppeld aan de geschiedenis van twee identieke eettentjes tegenover elkaar waar uiteindelijk het krabbenpaar gekookt wordt opgediend om de hongerige magen van Russische toeristen te vullen. (…)
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site
Tag: Rob Verschuren
Lof van lezers voor ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren
Wereldliteratuur.
«Het lezen van ‘Stromen die de zee niet vinden’ is een bijzondere ervaring, in elf verhalen raak je verzeild in uiteenlopende werelden. (…) Veelkantig, gelaagd proza dat het bijzondere van onbekende mensen, de magie van het alledaagse tot leven brengt. Universeel.» – Timbel
Lees hier de recensie
Ongekende schrijfkunst.
«Verschuren voert je mee naar vreemde plekken en exotische oorden, hij laat je mensen ontmoeten uit andere culturen. Je bent er nooit geweest, maar je kunt de geuren ruiken, de armoede voelen. Zijn werk druipt van de sfeer. Hij is echt een meester in vertellen.» – F. Fijten
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site
«Puur leesgenot.» – André van Leijen
Over ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Trefpunt Thailand, 26 november 2016:
(…) Rob Verschuren is een rasverteller, iemand die je meesleept. Iemand aan wie je vraagt om nog een verhaal te vertellen. En daarna nog eentje. (…) ‘De bar en de leuning van de trap waren van barok houtsnijwerk, op maat gekruld door een lang gestorven artisan en dof van een stoffig patina, de zes tafels hadden bladen van beukenfineer en de houten stoelen waren recht en onversierd.’ Beukenfineer…je zit gelijk in een melaatse kroeg in een uithoek van België. Hostellerie du Château. ‘De Muur’ heet het verhaal, het enige verhaal dat neigt naar magisch realisme. De kroegbaas vertelt: ‘Elke steen is doortrokken van de universele energie die sommige mensen “God” noemen en andere “chi”. In een goede muur zijn de stenen zo gerangschikt dat deze energie wordt versterkt.’ Wat een prachtig contrast met de doodsheid van het beukenfineer. ‘Schroeven’ is een stuk realistischer. Het gaat over het leven in schroevenfabriek. Rob Verschuren aarzelt zelfs niet het verschil tussen een schroef en een bout te beschrijven. ‘Een bout is een ding met een kop… Van “een schroef” spreken we wanneer de mogelijkheid tot aandraaiing wordt verkregen door een uitsparing in de kop.’ En dan volgt het contrast: ‘Het stampen van de fabriek verandert in de hartslag van een blind en hersenloos beest, de hoelameisjes worden heidense priesteressen met wilde toermalijnen ogen en glanzende panterlijven, die in opperste extase rond barbaarse vreugdevuren springen. Er marcheert ook een doedelzakband voorbij.’ (…) Of het nu een schroevenfabriek is, een Belgisch café, een huis met drie jonge meiden in Goa of een dorpje in Vietnam, elke keer weet Rob Verschuren door te dringen tot in het beenmerg van de samenleving. Sommigen vergelijken Rob Verschuren met Slauerhoff of met Bordewijk. Dat mag zo zijn, mij doen zijn verhalen vooral denken aan Rob Verschuren. En dat betekent voor mij puur leesgenot.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site
«Beeldend als geen ander. Een parel.» – Eus Wijnhoven
Over ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op De Omslag, 26 november 2016:
Nooit heb ik in reïncarnatie geloofd, maar na lezing van deze verhalenbundel begin ik te twijfelen: is Slauerhoff herboren? ‘Stromen die de zee niet vinden’ is een bundel met elf verhalen, gemiddeld een pagina of vijftien elk. Verhalen die zich afspelen in verschillende culturen, veel in Azië. Alle verhalen kenmerken zich door een zekere rusteloosheid, door een verlangen naar geborgenheid. Als dat laatste echter in beeld dreigt te komen, overwint de drang naar het onbekende. Rob Verschuren (Malden, 1953) zwerft al zijn halve leven over de aardbol en woont tegenwoordig in Vietnam. Hij schrijft beeldend als geen ander; je ziet de kleuren, ruikt de geuren, hoort de lijsters in de waringin zingen. Melancholie kenmerkt alle verhalen, tussen de regels door en daarom zo krachtig. Daardoor lees je deze bundel als een roman: je kunt niet stoppen, liefst zou je de zinnen hardop lezen om het ritme van de taal te proeven. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site
«Je wordt meteen meegenomen in het verhaal.» – Danielle van der Hoeven
Over ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Alles over boeken en schrijvers, 24 november 2016:
Het zijn heel fantasierijke verhalen die net even anders lopen dan je verwacht. Vaak met een open einde zodat ze je ook daarna nog aan het denken zetten. Ieder verhaal is inderdaad een fascinerende kleine wereld. De verhalen spelen zich vaak af in het buitenland, in Azië, Frankrijk, de woestijn, maar ook in een Nederlandse Fabriek. Door de mooie omschrijvingen heb je het gevoel dat je als lezer in dat land aanwezig bent. Je wordt meteen meegenomen in het verhaal. Omdat het korte verhalen zijn is het voor een schrijver lastig om een lezer direct mee te nemen. Dat is Rob Verschuren goed gelukt. Als lezer schakel je moeiteloos van het ene verhaal naar het andere ook al speelt zich dat af in een totaal andere setting. Ik heb Rob Verschuren ‘Stromen die de zee niet vinden’ met veel plezier gelezen en overdacht.
Lees hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site
«Ik moest gelijk aan Slauerhoff denken.» – Bert Vos
Over ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren op Aziatische tijger, 21 november 2016:
Toen ik ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren las, moest ik gelijk aan Slauerhoff denken. Zijn boeken verslond ik als 19-jarige jongvolwassene. Ik ervoer bij Verschuren hetzelfde gevoel van ontheemd zijn, het hebben van een eeuwig verlangen en de vereenzelviging met de buitenstaander die ineens opdoemt. En schrijven, dat kan hij wel. Verveling, wanhoop, liefde, twee krabben die in dezelfde pot terechtkomen versus de liefde tussen een Vietnamees stel, schoonheid en wreedheid in een Aziatische gevangenis. In de elf verhalen, waarin elke zin klopt en waarin hij alles beeldend en oogstrelend beschrijft, weet Rob Verschuren een bijna surrealistische werkelijkheid te creëren.
Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘Stromen die de zee niet vinden’
Meer over Rob Verschuren op deze site
Literair tijdschrift Extaze 20 ‘De magie van het verlies’ [Jrg. 5, nr. 4]
Extaze 20 – De magie van het verlies
vijfde jaargang nr. 4 2016 | 2017
Gebrocheerd, geïllustreerd, 112 blz.
€ 15,00
Presentatie 8 december 2016
ISBN 978-90-6265-946-3
In de zes essays die dit nummer rijk is klinkt muziek door. Veelal die van Lou Reed van zijn album Magic & Loss, waarop hij twee overleden vrienden herdenkt.
‘Muziek als geestelijke massage’, zo formuleert Heleen Rippen het in haar essay in briefvorm ‘Lieve Esther’.
‘Popmuziek is een belangrijke leverancier van hedendaagse mantra’s, leuzen die het persoonlijk leven ruggengraat geven,’ schrijft Jan-Hendrik Bakker in ‘Over de bestrating van het paradijs’.
In ‘Chris. Een oefening in melancholie’ gaat Laurens ten Kate in op het verband dat Reed in zijn titel legt: vuur is vernietiging en hartstocht. Je moet door het vuur heen om je zijn naam te herinneren. Doof de vlammen niet uit, houd hun magie en verlies dicht bij elkaar.
Lieven de Cauter (‘Een beeld van het geluk’) beziet de relatie van de twee begrippen vanuit de notie van geluk: alle geluk gaat gepaard met een intens bestaansbesef, bijgekleurd met een besef van vergankelijkheid.
Volgens Anton Simons (‘In de ban van Lou Reed en Sartre’) beoogt Reed een absorptie van het ik en de objecten in een magische wereld, waarin het handelen faalt, maar die als ‘intellectum possibile’ mogelijkheden biedt om verlies en fouten een plaats te geven.
‘Wat gebeurt er, wanneer je de balans van verlies en magie omarmt?’ vraagt René Gabriëls in ‘Magie en melancholie’. Bij de dood verdwijnen de geliefden van het toneel, voorziet hij. Het verlies van dierbaren slaat een wond die nooit mag helen. Melancholie is dan wel behulpzaam.
Korte verhalen van Ofran Badakhshani, Rob H. Bekker, Cor Gout, Else de Jonge, Ishana Sayag, Marijn Sikken, Yoko Theeuws, Rob Verschuren. Gedichten van Mark Baltser, Gerard Berends, Job Degenaar, Dorien Dijkhuis, Giuseppe Minervini, Dewi de Nijs Bik, Gerrit Vennema. Beeld van Erik Pape.
De presentatie van Extaze 20 zal plaatsvinden op donderdag 8 december 2016 in de Houtrustkerk in Den Haag (hoek Houtrustweg/Beeklaan).
Lees ook nieuwe verhalen, gedichten, interviews en recensies op het digitale supplement van Extaze
Meer over ‘Extaze’
Presentatie tweede en derde deel Extazereeks
Op zaterdagmiddag 12 november 2016 om 16.00 uur worden bij Boekhandel Douwes in Den Haag de delen 2 en 3 gepresenteerd van de Extazereeks, die dit voorjaar startte met het geprezen prozadebuut ‘De mooie mond van Boby Cespedes’ van Ulises Segura. De Extazereeks is een serie debuten van talentvolle auteurs die eerder in het literaire tijdschrift ‘Extaze’ publiceerden. De Extazereeks is een samenwerking tussen de redactie van het tijdschrift Extaze en Uitgeverij In de Knipscheer. Els Kort, vormgever van het tijdschrift Extaze, is ook de boekverzorger van de Extazereeks. Het tweede en derde deel in de reeks zijn eveneens verhalenbundels, te weten ‘Grote meisjes’ door Annette van ’t Hull en ‘Stromen die de zee niet vinden’ van Rob Verschuren. Annette van ’t Hull zal zelf bij de presentatie aanwezig zijn. Rob Verschuren, wonend in Vietnam, zal er niet bij kunnen zijn, maar hij laat zich vertegenwoordigen Femmy Lagerwaard. Verder werken aan de presentatie mee Cor Gout, Kees Ruys, Peter de Rijk, Els Kort. U bent allen van harte welkom.
Locatie: Boekhandel Douwes Herengracht 60, 2511 EJ Den Haag. Toegang vrij.
Klik hier voor foto’s van de presentatie
Meer over Extazereeks
Meer over Annette van ’t Hull
Meer over Rob Verschuren
Rob Verschuren – Stromen die de zee niet vinden
Rob Verschuren
Stromen die de zee niet vinden
Extazereeks (3)
Verhalen
Nederland
Gebrocheerd in omslag met flappen,
174 blz., € 16,50
ISBN 978-90-6265-945-6
Presentatie 12 november 2016
In een trefzekere, beeldende stijl neemt Rob Verschuren de lezer mee naar verre kusten. De verhalen in Stromen die de zee niet vinden doen on-Nederlands aan. Ze roepen een echo op van Slauerhoff: eenzelfde gevoel van ontheemdheid, eeuwig verlangen en vereenzelviging met de buitenstaander. De mensen in deze elf verhalen zijn op zoek, al weten ze zelf niet altijd waarnaar. De omgeving waarin hun zoektocht zich afspeelt loopt uiteen van een Nederlandse fabriek tot het Franse platteland en van een naamloze woestijn tot een Aziatische badplaats. Hoe alledaags of uitheems sommige personages ook zijn, in het korte bestek van de verhalen komen ze tot leven. Ze zijn aandoenlijk in hun verlangens, wijsheid en dwaasheid. Zoals de blinde man die ervan overtuigd is dat hij met de mooiste vrouw van de wereld is getrouwd, of het meisje dat iemand moet bijten wanneer ze zich gelukkig voelt. Avontuurlijk en exotisch, melancholiek en humoristisch: elk verhaal in deze bundel is een fascinerende kleine wereld, waarin de zintuigen worden geprikkeld en de fantasie aan het werk wordt gezet.
‘Zo sfeervol, ieder beeld zo raak getroffen: een genot voor alle zintuigen.’ – Renate Dorrestein
Rob Verschuren is in 1953 in Malden geboren. Hij was onder meer copywriter, restauranteigenaar en leraar Engels. Sinds het midden van de jaren tachtig woont hij in het buitenland, eerst in België, vervolgens in Frankrijk en India en tegenwoordig in Vietnam. Het spanningsveld tussen verschillende culturen is een terugkerend thema in zijn werk en in zijn leven. Hij is getrouwd met een Vietnamese. In 2013 debuteerde Verschuren in ‘Tirade’, daarna volgden publicaties in andere literaire tijdschriften, met name ‘Extaze’. Niet alleen als schrijver, maar ook als lezer heeft hij een voorkeur voor korte verhalen, vooral die van Isaac Babel, Flannery O’Connor en Anton Tsjechov.
«Een nummer dat je literaire vleugels kan geven om je vakantie aan zee of in het water het nodige aroma te geven.» – André Oyen
Over ‘Extaze 17/18 – Water-Zee’ op Ansiel, 29 mei 2016:
De redactie van dit prachtig literair tijdschrift tracht verrukking en verwondering op te roepen door de kracht van het woord en de verbeelding. En deze pogingen van de Extaze-redactie levert telkens een boekwerk af dat je heel gulzig proeft en waardeert. Zwakke nummers ben ik persoonlijk nog niet tegengekomen, maar de absolute hoogvlieger was toch wel het Frans Kellendonknummer dat een huiveringwekkend mooi literair eerbetoon was. ‘Extaze 17/18’ is uitzonderlijk een dubbelnummer waarin Water-Zee duidelijk dominant aanwezig, zowel in essay, kortverhaal als gedicht. Er wordt gemijmerd en gefilosofeerd over diverse items gaande van het zeemanslied van de Deense Lale Andersen tot de poëzie van Slauerhoff met immer en altijd water/en of zee op de achtergrond. (…) Een nummer dat je literaire vleugels kan geven om je vakantie aan zee of in het water het nodige aroma te geven.
Lees hier de recensie
Meer over Extaze