«Een mooi en vlot boek.» – André Oyen

VoorplatPOM3_Opmaak 1.qxdOver ‘Pom’ van Kees Broere op Lezers tippen lezers, 19 januari 2019:
“Terugbladerend in het gastenboek, dat bol stond van even obligate als welgemeende complimenten, kwam hij geen bekende namen tegen. Tot in december 1990. Hij schrok. Hij keek nog eens. Het stond er echt. ‘Peter Flinck.’ Hij was zichzelf tegengekomen.” (…) Peter Flinck heeft een baan aangenomen in Kenia (Nairobi) bij een Franse firma, bij het bedrijf Ducray Johnson en begeleidt op juridisch gebied de projecten ervan. De firma staat op het punt staat overgenomen te worden door een Amerikaans bedrijf. Hij maakt promotie en wordt tenslotte directeur van de Keniaanse vestiging. Vanuit de Nederlandse ambassade wordt gevraagd hen over bepaalde zaken zoals de houding van Moslims bijvoorbeeld te brieven. (…) Peter is nieuw in de stad. Maar de mensen die hij er ontmoet, lijken meer van hem af te weten dan hij van zichzelf, en houden hem voortdurend een spiegel voor. (…) In zijn totaliteit is dit een mooi en vlot boek dat de lezer op een krachtige manier onderdompelt in de geuren en kleuren van Afrika.
Lees hier meer
Meer over ‘Pom’

«Kalme, betrokken stijl met levendige en zeer realistische dialogen.» – Kees de Kievid

Opmaak 1Over ‘De stem van het vuur’ van Meine Fernhout op Boekenbijlage, 17 januari 2019:
Deze roman tel drie hoofdpersonen. De eerste is het schilderij ‘Who’s Afraid of Red, Yellow and Blue?’. Het is gemaakt door Barnett Newman, een Amerikaanse kunstschilder van Poolse afkomst. Het werk en de geschiedenis ervan spelen een grote rol in het leven van Derk K. en Aartje, de twee andere hoofdpersonen. Fernhout geeft het doek als het ware menselijke trekken. Derk en Aartje hebben elkaar ontmoet tijdens zijn gastles met een vlammend betoog over Who’s Afraid. Aartje vind het prachtig en raakt ondanks het leeftijdsverschil verliefd op Derk (het vuur). Ze gaan samenwonen. Helaas wordt bij Derk na een tijdje Parkinson geconstateerd. Hij gaat achteruit, Aartje kan dit niet verwerken en vertrekt. (…) Hij stuurt anderhalf jaar later een brief aan Aartje. Daarna vindt een ontmoeting tussen de twee plaats, waarbij ze hun relatie overzien. Aartje, heeft als kunstenares zelf haar draai gevonden in nieuw werk. Het wordt geëxposeerd en samen met Derk bekijken ze de collectie. Dat zijn de feiten. Veel belangrijker is wat Meine Fernhout met die feiten doet. Newman adviseert het schilderij te bekijken op een afstand van dertig centimeter van het doek. Je moet de indruk krijgen dat het om je rug krult. Als je dan achter je rug zou kunnen kijken ontmoeten de gele (agressie) en de blauwe (vertrouwen/betrouwbaarheid) stroken elkaar. Wat gaat er dan gebeuren? Ketsen de kleuren op elkaar af of vermengen ze zich? Hierin vindt de auteur een parallel met de levens van Derk en Aartje. Who’s Afraid wordt zwaar beschadigd – Derk wordt ook zwaar beschadigd zowel door Parkinson als het vertrek van Aartje. Het doek wordt zo gerestaureerd, dat het eigenlijk geen Newman meer is – Derk ondergaat de hersenoperatie, maar hij is daarna niet meer dezelfde Derk als voorheen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De stem van het vuur’
Meer over Meine Fernhout

«Geoefende pen van Broere weeft humor in het verhaal.» – Kees de Kievid

VoorplatPOM3_Opmaak 1.qxdOver ‘Pom’ van Kees Broere op Boekenbijlage, 7 januari 2019:
Peter Flinck heeft alleen een moeder, zijn vader is met de noorderzon vertrokken, maar hij mist hem niet. We leren Peter kennen in het eerste hoofdstuk in gesprek met zijn moeder Eva. Zij betreurt de scheiding van hem en zijn vrouw Eline. (…) Hij vertelt een baan aangenomen te hebben in Kenia (Nairobi) bij een Franse firma. (…) In 1993 vertrekt hij en het boek beschrijft zijn leven in het Afrikaanse land, en zijn uitstapjes naar andere delen van Afrika. Het eindigt kort na de dood van Nelson Mandela in 2013. (…) Veel belangrijker zijn de vriendschappen, zowel in Kenia als thuis in Nederland. Op zijn werk heeft hij een goede band met zijn collega Faith Kibet, die hij ook regelmatig thuis bezoekt. (…) Een andere vrouw die een grote rol in het boek speelt is de moslima Saïda Mohamed. Peter krijgt duidelijk gevoelens voor haar, maar het blijft bij korte ontmoetingen. De vraag dringt zich op of zij misschien in verband gebracht kan worden met terrorisme. (…) Ook in Nederland heeft Peter goede vrienden: Marleen en Sander en hun twee dochters. (…) In verband met deze twee komt ook de titel om de hoek kijken in de vorm van het konijn POM, hun “gezinsuitbreiding”. Het konijn verscheurt papier en rent nutteloos, maar “met intense voldoening” met de snippers rond. “Peter Flinck kon zijn blik niet van het konijn afhouden. Het beest had zijn doel bereikt. Hij wist het. Het geheim van het leven, zo liet hij huppelend zien, is dat het geen geheim heeft. Het is zoals het is.” De roman eindigt met de dood van POM en Peter die wegloopt, zoals hij al zo vaak heeft gedaan. (…) Tot slot moet nog vermeld worden de aandacht die de auteur besteedt aan de toenemende politieke instabiliteit in Kenia, culminerend in de slachtpartijen naar aanleiding van de verkiezingen. (…) Ik heb weinig boeken gelezen waarin het ‘spiegeleffect’ zo treffend naar voren kwam. Daarnaast is de geoefende pen van Broere goed in staat wat humor in het verhaal te weven. Zijn stijl wijst erop dat hij zelf ook veel plezier aan het schrijven beleefd moet hebben. (…)
Lees hier de hele recensie
Meer over ‘Pom’

Ferry Mingelen in gesprek met Theo Monkhorst bij Paagman

VoorplatWeemoed-75Presentatie van de ‘De zegen van weemoed’ van Theo Monkhorst op 23 januari 2019:
Wees welkom op 23 januari 2019 bij Boekhandel Paagman in Den Haag. Ferry Mingelen gaat met de auteur in gesprek over zijn ‘amusante en zeer leesbare’ (Nederlandse Bibliotheekdienst Biblion) dubbelroman ‘De zegen van weemoed’. Theo Monkhorst leest zelf enkele fragmenten en beantwoordt vragen van bezoekers. Voor belangstellenden signeert hij aansluitend zijn roman. Locatie: Frederik Hendriklaan 217, 2582 CB Den Haag. Toegang gratis. Aanvang 19.00 uur. Graag vooraf aanmelden op info@paagman.nl o.v.v. 23 januari Monkhorst.
Meer over ‘De zegen van weemoed’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Amusant is dat zeker en prettig leesbaar evenzeer.» – Jan Timmermans

VoorplatWeemoed-75Over ‘De zegen van weemoed’ van Theo Monkhorst, voor NBD / Biblion, 3 januari 2019:
De auteur heeft voor zijn roman, een autobiografie van een journalist, een constructie gebruikt die hem in staat stelt zowel het verleden als de toekomst van deze hoofdpersoon te beschrijven. De journalist is 45 jaar oud en stelt zich voor dat hij 75 is. Hij kan op deze wijze schrijven over de Vietnamoorlog als het heden, over zijn echte jeugdjaren zowel als over de toekomst, wat het echte heden is. Deze constructie stelt hem in staat eindeloos te fantaseren over alle tijdvakken heen: persoonlijk en algemeen. (…) Amusant is dat zeker en prettig leesbaar evenzeer. (…) In de prille jeugd zijn er nog flarden herinneringen aan de oorlog, dan de eerste meisjes en het uitgaan, maar altijd is daar de behoefte te schrijven en te dichten, de liefde voor literatuur, kunst en muziek. Hij komt steeds tot de conclusie dat de mens een paradox is van creativiteit en destructie: het beest en de geest verenigd in een wezen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De zegen van weemoed’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer

Ton van Reen – Vlucht uit Montaillou. Roman

VoorplatMontaillou-75Ton van Reen
Vlucht uit Montaillou

De reis van Claire en Napoleon naar Parijs
Boris Vian-roman
gebrocheerd in omslag met flappen,
438 blz., € 24,50
ISBN 978-90-6265-504-5
eerste uitgave 14 juli 2019

De befaamde en onsterfelijke Franse schrijver Boris Vian zit op het terras van Café La Coupole in Parijs, een plek waar schrijvers en kunstenaars graag vertoeven. Zijn oog valt op een bericht in de krant. ‘Bij het plaatsje Montaillou heeft een beer de wolven verjaagd die het 17-jarige herderinnetje Claire Soubirous dreigden aan te vallen. De beer liet het meisje met rust.’ Boris leest het summiere bericht drie keer. Het ontroert hem. Beren zijn z’n lievelingsdieren. Ze hebben het uiterlijk van knuffels en het innerlijk van prijsvechters. Zal hij een boek kunnen schrijven met in de hoofdrol een beer? Een beer met menselijke eigenschappen, zoals kinderen hun knuffelberen zien als hun beste vriendjes en met hen praten? Hij pakt een lijntjesschrift uit zijn tas en schroeft de dop van zijn pen. Opeens is het er weer, na lange jaren, het geluk van het schrijven. Het eerste hoofdstuk waarin de beer, die Napoleon heet, en Claire besluiten op reis te gaan naar Parijs, vloeit als vanzelf op het papier.

Aan zijn tafeltje op het terras van La Coupole schrijft Boris elke dag een hoofdstuk, vaak in het bijzijn van schrijvers en lezers. Een van hen is de schrijver Ton van Reen, een bewonderaar van het werk van Boris Vian, die een dagboek bijhoudt over de gebeurtenissen. Al vlug ontdekt men dat wat Boris schrijft ook in het echt gebeurt. De pers duikt erop. Frankrijk staat op zijn kop. De toekomst van het land vloeit uit de pen van Boris.

Quotes uit de Franse pers:
‘Tja, wat moet ik er van zeggen? Een roman over de liefde? Onzin natuurlijk. Maar het leest lekker weg. En dat ik een rol speel in een boek van Boris Vian? Dat streelt me wel natuurlijk.’ – Michel Houellebecq in Le magazin Houellebecq

‘Boem. Pats. Zo kennen we Boris Vian weer. IJzersterk in het absurde. En toch heel geloofwaardig, ook omdat het leven van de mens nu eenmaal ongerijmd is. Een boek waarin ik van de eerste tot de laatste letter geloof. Ontroerend is de kleine rol die facteur Ferdinand Cheval speelt in dit heerlijke verhaal, waarin ook ik op mijn plaats word gezet.’ – Jean Paul Sartre in L’Echo du Cimétière de Montmartre

‘Iedere goede roman is een dwaalspoor door het leven. Dit is zo’n roman. Een waar doolhof waar je niet uit wilt raken, een tuin vol verhalen en sprookjes. Ik zit er nog middenin.’ – Françoise ‘Tristesse’ Sagan in L’heure du Femme de Campagne

Aad Nuis schreef in de Haagsche Post: ‘Ton van Reen is een schrijver met karakter. Hij gaat zijn eigen weg, los van de wisselingen van de literaire mode. Hij schrijft graag sprookjes, waarbij de toon onverhoeds kan omslaan van Andersen op zijn charmantst in Grimm op zijn gruwelijkst.’

Vlucht uit Montaillou is zo’n sprookje.

Meer over Ton van Reen bij Uitgeverij In de Knipscheer

«Boeiende en ook spannende reis langs de eigenaars van horloge.» – Ko van Geemert

VoorplatVergankelijkheid75Over ‘De vergankelijkheid der dingen’ van Eric de Brabander in Amigoe / Ñapa, 8 december 2018:
(…) ‘De vergankelijkheid der dingen’, De Brabanders vijfde roman, begint in Grenchen, Zwitserland, december 1918. Wanneer ’s lands beste uurwerkmaker Thomas Fischer gevraagd wordt een klokje passend te maken voor een nieuw model polshorloge, betwist hij de haalbaarheid daarvan. Toch kómt dat polshorloge er, een Favre Leuba. Gaspard Landrieu, technisch tekenaar bij Peugeot, in Sochaux, Frankrijk, ontvangt dit horloge bij zijn pensionering. We maken hierna een boeiende en ook spannende reis langs de eigenaars van dit horloge, via Hélène, de vrouw van Gaspard, de Nederlander Hans, Curaçaoënaar Juny, Columbiaan Kabès, Tito uit Curaçao en, ten slotte, Gunnar Fischer, een verre nazaat van ontwerper Thomas, met wie de geschiedenis begon. Het verhaal wordt verteld in twaalf hoofdstukken. De Brabander combineert daarin fictie en non-fictie. (…) Eric de Brabander is een echte verteller. Nadat hij terdege research heeft gepleegd, laat hij de personages hun eigen leven leiden, gelardeerd met persoonlijke ervaringen. (…)
Lees hier de recensie
Meer over ‘De vergankelijkheid der dingen’
Meer over Eric de Brabander op deze site

«Uitwerkingen van het spiegelmotief in roman.» – F. Hockx

VoorplatPOM3_Opmaak 1.qxdOver ‘Pom’ van Kees Broere voor NBD / Biblion, 21-12-2018:
Peter Flinck, opgegroeid zonder vader en een man die vooral een buitenstaander is, vertrekt in 1993 na een mislukt huwelijk naar Kenia. In de twintig jaar die de roman beslaat, ontmoet hij mensen die hem met zichzelf confronteren en wordt hij, zonder goed te weten waarom, informant van de Nederlandse veiligheidsdienst. (…) Groeiende instabiliteit in Kenia, de impact van terroristische aanslagen en de dood van zijn moeder zijn zaken die in die twintig jaar ‘langskomen’. Uiteindelijk verdwijnen veel mensen uit zijn leven. De op Curaçao wonende auteur (1958) is correspondent van de Volkskrant en was Afrika-correspondent voor de NOS. Onder de naam Kees Asten publiceerde hij in 1998 en 1999 twee romans. Die naam is in dit boek weggelegd voor een oudere journalist in wie Flinck het nodige herkent. Het is een van de vele nadrukkelijke uitwerkingen van het spiegelmotief in de roman. (…)
Meer over ‘Pom’

Ton van Reen – De lichtverkoper. Roman

VoorplatLichtverkoper-75
Ton van Reen
De lichtverkoper

Roman over het leven in Limburg in de negentiende eeuw
Nederland
gebrocheerd
320 blz., € 19,50
ISBN 978-90-6265-753-7
eerste en tweede druk 2013 exclusief voor lezers van Dagblad De Limburger
derde druk maart 2019, voor het eerst in de boekhandel

Maastricht in het jaar 1873. De twaalfjarige Caspar Marres woont in de Cité Ouvrière, het mensenpakhuis dat grootindustrieel Petrus Regout voor arbeiders van zijn fabrieken heeft laten bouwen, dicht bij hun werk. Hoewel iedereen in het gezin Marres werkt, komen ze toch nauwelijks rond. De schatrijke Regout en de andere fabrieksdirecteuren worden in hun liberale overtuigingen gesteund door behoudende geestelijken die de arbeiders leren dat de macht wordt geschonken door God en dat de armen de rijken moeten accepteren. Na school, en later ook na zijn werk in de fabriek, verkoopt Caspar huis aan huis kaarsen en gaskousjes, petroleum en lampolie. Op straat ontmoet hij de mensen die er nog slechter aan toe zijn, zoals Leen en de weesmeisjes die als prostituee moeten werken. Door een zwaar ongeluk in de fabriek, waar kinderarbeid heel gewoon is, komt hij in het ziekenhuis terecht en leert daar Troef kennen, een voormalige weesjongen die hem leert wat vrijheid is.

De Lichtverkoper werpt licht op een donker tijdperk in de geschiedenis van de arbeiders, niet alleen in Maastricht, maar overal in het land. In de eeuw van de opkomst van de industrie werd van de arbeiders verwacht dat ze gehoorzaam waren aan de baas en aan de Kerk en dat ze hun armoede, het gebrek aan woonruimte en de hoge kindersterfte in hun gezinnen moesten zien als de beproeving in dit leven dat later beloond zou worden in de hemel. Maar Caspar en zijn invalide broer Joes, die de geschiedenis van zijn familie en van de stad opschrijft in schriftjes, willen een goed leven op deze wereld. De Lichtverkoper is de ontroerende geschiedenis van Caspar en zijn familie, hun vrienden en de arbeiders die langzaam tot het inzicht komen dat ze hun armoede en hun rechteloosheid niet langer moeten accepteren. Het is de geschiedenis van een stad met een kleine bovenlaag van rijken en een grote meerderheid van armen die nauwelijks of niet in hun bestaan kunnen voorzien. Het is ook het verhaal van de paupers die op straat leven, de bedelaars, de prostituees en de invaliden die kansloos zijn in deze harde maatschappij.

Ton van Reen schreef dit boek om stem te geven aan de mensen die het slachtoffer waren van de hebzucht van de kleine groep schatrijke industriëlen die kapitalen verdienden over de ruggen van hun arbeiders en hun gezinnen. Dit boek verscheen eerder als feuilleton in Dagblad De Limburger/Limburgs Dagblad en werd enthousiast door de lezers ontvangen.

Presentatie ‘De stem van het vuur’ van Meine Fernhout met Renée Soutendijk

uitnodiging 23.11.18 De PilarenOp vrijdagmiddag 23 november 2018 vindt de presentatie plaats van ‘De stem van het vuur’, de tweede roman van Meine Fernhout. Met medewerking van o.a. Renée Soutendijk die enkele fragmenten leest uit deze roman die naar aanleiding van het ooit vernielde schilderij ‘Who is Afraid of Red, Yellow and Blue’ van Barnett Newman, de vraag stelt naar de betekenis van herstel. Locatie: Huis met de Pilaren, Raadhuisstraat 10, 1861 KS Bergen NH. Aanvang 16.00 uur. Toegang gratis.
Meer over ‘De stem van het vuur’
Meer over Meine Fernhout op deze site