Over ‘Parelmoerpoeder’ van Clyde Lo A Njoe in Antilliaans Dagblad, 18 augustus 2016:
(…) Het stille verzet van voedseltransporten, gaarkeukens, hongertochten, koop en verkoop en ruil van etenswaren en wat er tijdens de laatste Hongerwinter van 1944 maar nodig is in een kwestie van overleven en strijd tegen kou, honger en gebrek, staan centraal in het verhaal. Een zwart-wit-tegenstelling wordt zo genuanceerd tot tal van tinten grijs. Niets is zo maar wat het lijkt. (…) Clyde Lo A Njoe heeft met ‘Parelmoerpoeder’ een praatboek, een denkboek en een redeneerboek geproduceerd. Dit gecompliceerde verhaal met drievoudig thema wordt in de dertien hoofdstukken van deze 675 pagina’s tellende roman verteld met tal van uitweidingen, maar waarin de voortgang wordt bereikt door een afwisselend vertelritme, door middel van betekenisvolle vooruitwijzingen en flashbacks. Er wordt een scherpe functionele tegenstelling beschreven tussen het ietwat hedonistische heden en het oorlogsleed, wat uitgedrukt wordt in de levenswijze van Esther, die Dird laat genieten van luxe maaltijden in chique restaurants, met drinken van koffie en dure cognac en wat Esther zelf betreft het constante roken van sigaren; dit allemaal in scherpe tegenstelling tot de Hongerwinter in het Amsterdam van 1944. (…) Een recensie is een aankondiging, een eerste reactie, plaatsbepaling en waardering van een nieuw verschenen boek en zeker niet de plaats waar de afloop van het verhaal wordt verteld. Bij herlezing blijkt hoe de verteller deze afloop al vanaf het begin heeft voorbereid. Ik raad daarom aan na de eerste lezing nog weer eens rustig naar eerdere fragmenten terug te bladeren. Het zal u verrassen.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Parelmoerpoeder’
Meer over Clyde Lo A Njoe op deze site
Tag: roman
«Heel ingenieus plot in indrukwekkende roman.» – André Oyen
Over ‘Parelmoerpoeder’ Clyde Roël Lo A Njoe op Ansiel, 1 augustus 2016:
Het bijzondere verhaal over hoe haar ouders de oorlog in Amsterdam overleefden, (…) komt er bij Esther Anders slechts mondjesmaat uit en ze wil ook pas seksuele intimiteit wanneer kunstschilder Dird voldoende van haar verleden kent. Haar ‘lieve jongen’ moet voor het vervolg van het verhaal én de intimiteit steeds wachten tot het volgende bezoek. (…) Vermits het verhaal zich in de jaren zeventig van vorige eeuw situeert heeft het relaas van de familie Anders nog altijd impact tussen deze twee mensen die een relatie willen aangaan. Esther wil dan ook dat Dird niet alleen schildert, maar ook dat hij haar verhaal en dat van haar entourage gaat vastleggen. (…) ‘Parelmoerpoeder’ is een indrukwekkende roman geschreven in een mooie taal en heel ingenieus plot dat de lezer tot de laatste bladzijde in vervoering brengt.
Lees hier of hier de recensie
Meer over ‘Parelmoerpoeder’
Meer over Clyde Lo A Njoe op deze site
«Een heel indrukwekkend en doorleefd verhaal.» – André Oyen
Over ‘Het loopt het ademt het leeft’ van Helen Knopper op Ansiel, 19 juli 2016:
‘Het loopt het ademt het leeft’, de ‘biografie van een vriendschap’, is een terugblik op de jaren 1979-1995, toen de schrijfster optrok met Roos Bonheur, een nogal anarchistische figuur in de Amsterdamse Nieuwmarkbuurt. Domineesdochter Roos, die in de trant van haar held, de Franse driftkikker Céline, verklaarde dat ze ‘niks met mensen had’, ging haar eigen gang. De gereformeerde Knopper heeft dan wel haar schrijverschap, maar als ze na een bezoek aan Roos thuiskomt, valt haar op dat ze in een ‘kale bunker’ leeft en een tuthola is. (…) Roos’ haar leven werd ook door wanorde getekend; ze las, dronk, snoof, schreef slechte gedichten en verwaarloosde zichzelf, om op haar 64ste te overlijden in het souterrain waar haar bed stond. In dit boek tracht de auteur te ontdekken waarin de aantrekkingskracht bestond van deze vriendin (…) aan wie ze ondanks alles ook goede herinneringen bewaart. Want ze kenden ook diepgewortelde verbondenheid. (…)
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘Het loopt het ademt het leeft’
«Een boek om in één ruk uit te lezen. » – Theo Jordaan
Over ‘De verdwenen stad’ van Ton van Reen op Alles over boeken en schrijvers, 6 juli 2016:
Ton van Reen heeft inmiddels een rijk oeuvre opgebouwd met daarin een aantal zeer goede romans. Ook ‘De verdwenen stad’ is een roman die het lezen meer dan waard is. Een advocaat in een dorp bij Roermond raakt de regie over zijn leven kwijt. Op middelbare leeftijd blijkt zijn loopbaan in de stad Roermond verre van succesvol. En als hij op een ochtend in zijn auto stapt om naar het advocatenkantoor in Roermond te rijden, blijkt de stad verdwenen. In een heldere stijl beschrijft Ton van Reen in deze compacte roman de zoektocht van een man naar zichzelf en het leven. Soms humoristisch, soms tragisch maar altijd interessant. Een boek om in één ruk uit te lezen. De redactie beoordeelt ‘De verdwenen stad’ van Ton van Reen met +++ (zeer goed) en kiest deze roman tot Boek van de week.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De verdwenen stad’
«Uiterst geslaagde satire.» – André Oyen
Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst op Ansiel, 11 juli 2016:
‘De blijmoedige leugenaar’ vertelt het verhaal van een wethouder die slachtoffer werd van een aanslag. (…) De wethouder verovert een plekje in de hemel waar hij ook gesprekken over liegen kan voeren met Couperus. Voor enkele gesprekken met deze door mij zo bewonderde schrijver zou ik ook wel naar de hemel willen, al blijkt het er nogal erg saai te zijn, want zowel de wethouder als Couperus vervelen er zich te pletter. ‘De blijmoedige leugenaar’ had trouwens even goed door Couperus kunnen geschreven zijn. Het is dan ook een uiterst geslaagde satire (…).
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’
«Cybercriminaliteit zorgt voor een nieuwe sociale orde.» – Andrea Langendoen
Over ‘De ontwrichting’ van Hans van Hartevelt in IP | Vakblad voor informatieprofessionals, nr. 5, juni-juli 2016:
Hans van Hartevelt, oud-bibliotheekdirecteur van het Koninklijk Instituut voor de Tropen in Amsterdam, deed in de roman ‘De verkwanseling van een kroonjuweel’ (2014) een boekje open over de sluiting van zijn bibliotheek. Zijn nieuwste roman, ‘De ontwrichting’, gaat over cybercriminaliteit die het hele land platlegt en zorgt voor een nieuwe sociale orde. Een hoofdrol is daarbij weggelegd voor een boer. ‘lk ben ervan overtuigd dat delen van de maatschappij volledig worden stilgelegd, dat delen van landen volledig ontwricht zullen raken door computercriminaliteit, ook daarom zal de bitcoin het nooit redden. Een volledige mondiale meltdown verwacht ik niet, maar wel een slowdown. lk geloof dat een implosie van de inmiddels geheel van computers afhankelijke maatschappij zal leiden tot herbezinning op en herwaardering van onze primaire levensbehoefte en dus ook van de boeren.’
Lees hier het interview
Meer over ‘De ontwrichting’
Meer over Hans van Hartevelt bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Heel sfeervolle roman, gekruid met de nodige humor.» – André Oyen
Over ‘De ontwrichting. En de boer hij ploegde voort’ van Hans van Hartevelt op Ansiel, 8 juli 2016:
In deze knappe roman kan je als lezer het boerenbedrijf langs twee kanten bekijken, enerzijds computergestuurd en anderzijds gestuurd door ‘boerenverstand’ en mensenkracht. (…) Het enge van het verhaal is dat zulke dingen niet louter en alleen science fiction zijn maar al in kleine mate hebben plaatsgevonden, remember bijvoorbeeld de Pukkelpopramp waarbij de zendmasten het hoge gsm-verkeer niet verwerkt kregen en dienst weigerden. De auteur wil op een bijzondere intelligente manier de lezer er op wijzen dat het raadzaam is om het pionierswerk van vorige generaties niet zomaar naar de prullenbak te verwijzen maar op een verstandige manier in de huidige levensstijl te verwerken. ‘De ontwrichting’ is een heel sfeervolle roman, gekruid met de nodige humor, die tot de laatste zin boeit.
Lees hier en hier de recensie
Meer over ‘De ontwrichting’
Meer over Hans van Hartevelt bij Uitgeverij In de Knipscheer
«Ruim 250 soms prachtig geschreven pagina’s.» – Lex de Jonge
Over ‘De blijmoedige leugenaar’ van Theo Monkhorst in AD (Haagsche Courant), 30 juni 2016:
Op het eerste oog lijkt ‘De blijmoedige leugenaar’ een sleutelroman over een van de meest omstreden kwesties die de lokale (Haagse) politiek de laatste jaren te verhapstukken kreeg. (…) We ontwaren [heel wat] real life-politici op ruim 250 soms prachtig geschreven pagina’s die de Haagse roman telt. (…) ‘De blijmoedige leugenaar’ is veel meer dan een simpele ‘wie is wie?’ (‘en wie deed wat?’). (…) Het gaat Theo Monkhorst toch om iets anders. Om bijvoorbeeld de bijzondere liefdesrelatie in de roman tussen de liegende wethouder, zijn sterke vrouw en zijn nieuwe vriendin. En om de filosofische kwestie van wat taal allemaal vermag. Van wat woorden kunnen bewerkstelligen. (…) De tegenstrever van [de wethouder] in ‘De blijmoedige leugenaar’ is een Hagenaar die juist niet kan liegen, al zou hij willen. Deze gedreven kunstenaar lijkt uiteindelijk ook de val in te luiden van de opportunistische wethouder. De sympathie van Monkhorst ligt geheel bij de kunstenaar.
Lees hier het artikel
Meer over ‘De blijmoedige leugenaar’
«Een goed boek.» – Piet Kaptein
Over ‘Parelmoerpoeder’ van Clyde Lo A Njoe op o.a. RTV Holland en Cultuurmix, 4 juli – 10 juli 2016:
De nabije toekomst ziet er goed uit, want voor velen van ons wacht de vakantie. Die tijd van vertier kunnen wij nog meer glans en allure geven door het tot ons nemen van een goed boek. (…) De kennismaking in de zomer van 1977 met de aantrekkelijke Esther Anders is doodgewoon. Dird, een kunstenaar, ziet haar op een broeierige dag met twee zware boodschappentassen lopen. Als gevolg van een ongeluk sleept ze met een been. Hij kan het niet aanzien en biedt zijn hulp aan. Al snel noemt ze hem ‘haar lieve jongen’ en nodigt ze hem uit vaker bij haar langs te komen. Er ontstaat een romance en naarmate de verhouding meer diepgang krijgt, begint Esther over haar Duitse, Joodse ouders te vertellen. Het bijzondere verhaal over hoe haar ouders de oorlog in Amsterdam overleefden, roept veel emoties op. Het komt er dan ook bij haar slechts mondjesmaat uit. Dird moet voor het vervolg steeds wachten tot het volgende bezoek. (…) Langzaam maar zeker raakt de kunstenaar ongewild betrokken bij dramatische ontwikkelingen die voortkomen uit beslissingen die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn genomen. Dird krijgt zicht op de heroïsche daden van een kleine groep anoniem gebleven helden. Ze zijn nauw betrokken bij het levensverhaal van zijn geliefde. En terwijl hij die verhalen in schriften noteert en ze zo voor de vergetelheid behoedt, is hij getuige van een drama waar niemand iets aan kan veranderen.
Lees hier het bericht
Meer over ‘Parelmoerpoeder’
Meer over Clyde Lo A Njoe op deze site
David van Reen – Anbessa’s dochter. Roman
David van Reen
Anbessa’s dochter
Roman
Nederland – Ethiopië
Paperback met flappen, 212 blz., € 17,50
ISBN 978-90-6265-930-2
september 2016
Ethiopië 1991. Lasta, een meisje van veertien, woont in Lalibela, het beroemde stadje met de uit de rotsen gehakte kerken. Soldaten van het moorddadige communistische regime zoeken haar vader Anbessa, een onderwijzer, die ze aanzien voor een opstandeling. Hij vlucht. Uit wraak wordt Lasta’s moeder door de soldaten verkracht en vermoord. Een hoge officier biedt Lasta een baantje aan als huismeid in Addis Abeba. Ze wordt uitgebuit. Ze vlucht en komt terecht tussen de duizenden mensen die op straat leven. Soms heeft ze een baantje. Meestal gaat het niet goed met haar, vooral niet als ze in verwachting raakt en de vader van het kind haar in de steek laat. Na jaren besluit ze terug te keren naar Lalibela.
Anbessa’s dochter is een kleurrijke roman over mensen aan de onderkant van de samenleving. Hoewel het een schokkend verhaal is, gebaseerd op de waarheid van de hoofdpersonen, is het ook een verhaal over mensen die proberen iets moois van hun leven te maken.
Van David van Reen (1969-2015) verschenen eerder de roman Engelen der wrake, die zich afspeelt in Nairobi, en het fotoboek Het land van de verbrande gezichten over het leven in Ethiopië. Hij woonde lange tijd in Kenia en Ethiopië. Hij was schrijver, schilder en fotograaf. David van Reen was in 1999 ook mede-oprichter van Stichting Lalibela (Ethiopië). Over zijn werk in Ethiopië maakte Marijn Poels voor L1 in 2012 de film ‘David in Ethiopië’.
Kijk hier naar de film (25 min.)