Over ‘En de zee spleet in tweeën’ van Ibrahim Selman:
«Deze roman is het indringende verhaal van een rusteloze vlucht. Ibrahim Selman, afkomstig uit Iraaks Koerdistan, is zeker niet de eerste vluchteling die zijn ervaringen aan het papier toevertrouwt. Wat zijn verhaal bijzonder maakt, is zijn stilistische aanpak. Het grootste gedeelte van de roman bestaat uit gesprekken zonder dat zelfs maar wordt aangegeven wie wat zegt – wat het gevoel van vervreemding versterkt. Selman wisselt de gesprekken af met een al even opmerkelijke stijlfiguur: dromen, gedachten, mijmeringen, herinneringen aan gebeurtenissen uit het heden en verleden, die consequent in de tweede persoon enkelvoud worden beschreven. Selman weet het gevoel van ontheemd zijn met zijn karakteristieke stijl overtuigend duidelijk te maken.» – Roeland Sprey in Leeuwarder Courant
«De kracht van de roman is de navoelbare angst van de vluchteling, zijn dreigende dromen. Elke vluchteling heeft uiteraard zijn eigen relaas. Maar zulke verhalen kregen we tot nu toe in onze taal nauwelijks te lezen. Daarom is het goed dat in ‘En de zee spleet in tweeën’ de bewogen geschiedenis van Shero is beschreven. De vaderlandse literatuur krijgt er op de koop toe een aantal uitheemse locaties bij. Nederland ligt aan de Maas maar zodoende ook een beetje aan de Tigris.» – Hans Warren in de Provinciale Zeeuwse Courant
«En dan schrijf je een boek als een film, onderbroken door passages die in de ‘jij-vorm’ zijn geschreven waarin je uitlegt wat je deed, waarin je relativeert. Het is een sober boek, dat wil zeggen er is geen colour locale, je moet het met de woorden doen. En dat is echt genoeg. Die woorden boren diep in het gevoelsleven van de lezer. Ze boren net zo hard als Farhad boorde in de berg om bij de vrouw die hij liefhad, Shirin te komen. Het is hem nooit gelukt. Het verhaal van Farhad en Shirin is een eeuwenoud verhaal over twee gelieven die elkaar niet kunnen bereiken ondanks alle inspanningen. Je vindt dit verhaal in allerlei vormen terug, in Iran, Irak, Turkije. Het is een symboolverhaal. Maar het boek van Ibrahim Selman is meer dan een symbool. Je kunt de woorden aanraken, je kunt praten over het verhaal en filosoferen over de gedachtewereld van de schrijver. Ibrahim Selman schreef het boek in een taal, die hij heeft geleerd in andere omstandigheden. En het is verbijsterend. Zijn taalgebruik heeft iets met een tuin te maken waarin bloemen bloeien, maar waarin ook rotsblokken liggen. Deels strelend, deels striemend. Het boek is hierdoor bijna een gedicht. De beeldspraak is soms zo mooi dat je de roman even weg moet leggen om de schoonheid van de taal tot je door te laten dringen.» – Anneke Krijthe
Meer over ‘En de zee spleet in tweeën’
Meer over Ibrahim Selman bij Uitgeverij In de Knipscheer
