Over ‘De laatste framboos’ van Elly Stolwijk in Pletterij, 19 september 2021:
‘de laatste framboos’ kun je zien als een memoriaal, een herinneringsboek ter nagedachtenis aan Renée Sterre. Het is een poging verlies op te heffen door het te bewaren, vast te leggen en op te slaan. (…) Het kind dat er maar even was, moest blijven, in nauwgezet gekozen woorden, in proza en poëzie en in door haarzelf gemaakt illustraties. (…) Met woorden worden alle zintuigen op scherp gezet. De auteur eist volledige aandacht. ‘Laat geen woord, geen letter ontsnappen aan je aandacht.’ Iets wat de lezer geen moeite zal kosten, want er staat geen woord te veel waardoor datgene wat er staat keihard binnenkomt. Dit komt mede door de intimiteit van het relaas. Prachtig wordt het ervaren proces, waaronder de zwangerschap, beschreven zoals alleen een vrouw dat kan. (…) Het gaat om ‘nieuwe woorden wegen’, taal te vinden bij momenten waarbij mensen meestal geneigd zijn te zwijgen. Ze zijn sprakeloos, lamgeslagen. Stolwijk doet het anders. Ze pakt de taal aan. ‘De taal moet dunner worden, dunner dan een vlies van traanvocht.’ Desondanks zijn de woorden waarmee de bevalling van het kind beschreven worden ontluisterend. Zeker voor diegenen die zelf een miskraam mochten beleven. En toch zijn de woorden verbijsterend mooi. (…) In het laatste gedicht vraagt Elly Stolwijk zich af in welke vorm haar kind voortleeft. Of het nu een meisje, een wezen van de overkant, een gaasvliegje of een vuursalamander is? Het antwoord mag duidelijk zijn. Ze is een indrukwekkend boek geworden dat ‘de laatste framboos’ heet.
Ezra de Haan schreef en schrijft recensies voor o.a. Literatuurplein, Antilliaans Dagblad en Caraïbisch Uitzicht.
Lees hierhier de recensie
Klik hier voor de presentatie in Pletterij
Meer over ‘de laatste framboos’
Tag: rouwproces
«Uiterst sterke kroniek van onzekere tijden.» – André Oyen
Over ‘De zegen van weemoed’ van Theo Monkhorst op Lezers tippen lezers, 25 januari 2019:
(…) De auteur confronteert ons met het leven, werken en filosoferen van de hoofdpersoon Pieter Fransman, journalist, schrijver en dichter. Het is een uiterst boeiende familiekroniek van bijna een eeuw geworden waarin families uit Oost en West met elkaar versmelten. (…) Het eerste deel van de dubbelroman gaat vooral over zijn bestaan waarin veel gelukkige momenten toch ook met onheil en ongeluk vervlochten zijn en met de dood van zijn jonge vrouw Trix als de overheersende factor van eenzaamheid dat zijn verdere leven lijkt te gaan bepalen. (…) Gelukkig heeft hij zijn zoontje Sax nog, die hem een dierbare herinnering aan zijn geliefde biedt. Vader en zoon blijven dan ook in diepe harmonie met elkaar verbonden. In het tweede deel (…) komt (…) niet tegenstaande alle kommer kwel de liefde onverwacht terug om de hoek gluren. ‘De zegen van weemoed’ is een uiterst sterke kroniek van onzekere tijden en mooie momenten die van het mensenleven een stevige brok labeur maken.
Lees hier de recensie
Meer over ‘De zegen van weemoed’
Meer over Theo Monkhorst bij Uitgeverij In de Knipscheer